Ο Αντρε Αγκασι, που πάντοτε ακούω και διαβάζω όταν μιλάει και γράφει για τένις, έκανε μια πολύ πολύπλοκη παρατήρηση μετά το τέλος του τελικού του US Open στον οποίο ο Κάρλος Αλκαράθ κέρδισε τον Γιαννίκ Σίνερ με 3-1. Παρατήρησε ότι πέρα από το προφανές, δηλαδή την αλλαγή που ο Ισπανός σέρβιρε σε σχέση με τα προηγούμενα ματς κόντρα στον Ιταλό, άλλαξε και τον τρόπο που απαντάει με το μπάκχαντ. Ο Αγκασι λέει ότι η πρόθεσή του αυτή την φορά δεν ήταν να «σκοτώνει» την μπάλα, αλλά να την «χαϊδεύει», να την κατεβάζει δηλαδή όσο πιο χαμηλά γίνεται, όχι παντα με σλάις χτυπήματα αλλά απλά μειώνοντας την ένταση στο χτύπημα.

Ο Αγκάσι εξήγησε όλη την κίνηση του Ισπανού λέγοντας πως κατά κάποιο τρόπο «πάντρεψε» δυο κινήσεις που έχει δείξει την πρώτη στο US Open του 2022 όταν επί της ουσίας μας συστήθκε και την δεύτερη στο Ρολάν Γκαρός του 2024. Ο τρόπος ανάλυσης των κινήσεων αυτών, πέρα από την ικανότητα του Αγκασι δείχνει και πόσο οι δυο παίκτες μπαίνουν στο μικροσκόπιο των ειδικών έτσι ώστε να προκύπτουν και θέματα προς συζήτηση.  Διότι κακά τα ψέματα οι αναμετρήσεις του Αλκαράθ με τον Σίνερ έτσι ασταμάτητες όπως είναι σκοτώνουν κομμάτι το ενδιαφέρον όλων για το τένις. Όχι μόνο γιατί είναι επανάληψη του ίδιου έργου αλλά και γιατί οι δυο πρωταγωνιστές, χωρίς να κινδυνεύουν από κανένα τρίτο, επικεντρώνονται ο ένας στο παιγνίδι του άλλου. Για την ακρίβεια όποιος χάνει ένα τελικό στον επόμενο εμφανίζεται πιο έτοιμος και κερδίζει. Στη Νέα Υόρκη φέτος ο Αλκαράθ έκανε περίπατο και στο τουρνουά, το κέρδισε φτάνοντας στον τελικό χωρίς να χάσει σετ, αλλά και στον τελικό όπου η επικράτησή του υπήρξε απόλυτη.  Σερβίροντας μάλιστα με άνεση που θύμισε στους Αμερικάνους τους καιρούς του Σάμπρας, του τελευταίου που κέρδισε το συγκεκριμένο τουρνουά αφήνοντας στους αντιπάλους του σε όλο το τουρνουά τόσα λίγα μπρέικ όσα ο Ισπανός φέτος.   

Δεν είναι καινούργιο

Το να ξεφύγουν δυο παίκτες από τους υπόλοιπους και να μετατρέψουν τα gran slam τουρνουά σε γουέστερν με αναμενόμενες μονομαχίες δεν είναι τίποτα καινούργιο. Το τένις έχει ζήσει τις μονομαχίες του Κόνορς με τον Μποργκ, του Μποργκ με τον ΜακΕνρόου, του Μπέκερ με τον Λεντλ, του Σάμπρας με τον Αγκασι. Φυσικά έζησε και για πάνω από μια δωδεκαετία γνωρίζοντας πως σε κάθε μεγάλο τουρνουά ο νικητής θα λέγεται ή Φέντερερ ή Ναδάλ ή Τζόκοβιτς. Σε αυτή την δωδεκαετία υπήρξε ένα αρχικό διάστημα όπου ο Φέντερερ και ο Ναδάλ έδιναν πάντα και παντού ραντεβού σε τελικούς και ένα τελευταίο διάστημα όπου αντίστοιχα ήταν ασταμάτητα τα ραντεβού του Τζόκοβιτς με τον Ναδάλ είτε σε τελικούς είτε σε ημιτελικούς που ήταν σαν τελικοί.

Aπο την δεκαετία 2000 - 2010 μπορεί να θυμηθεί κανείς μια πολύ παρόμοια περίοδο με την τωρινή στην οποία φαίνεται σε κάθε μεγάλο τουρνουά ο Σίνερ να περιμένει τον Αλκαράθ. Τότε είδαμε τον Φέντερερ να φτάνει σε 18 από τους 21 τελικούς Gran Slam μεταξύ του 2005 και  του 2010, και τον Ναδάλ να παίζει σε 11 την ίδια περίοδο. Μέχρι τον κυριακάτικο τελικό μεταξύ του Σίνερ και του Αλκαράθ, μόνο δύο άλλοι παίκτες είχαν καταφέρει να παίξουν μεταξύ τους σε τέσσερις συνεχόμενους τελικούς Slam: ο Τζόκοβιτς και ο Ναδάλ, μεταξύ Γουίμπλεντον του 2011 και Ρολάν Γκαρός του 2012. Kαι τότε ο κόσμος του τένις μιλούσε για μια κάπως μονότονη κυριαρχία των δυο όταν ο Σέρβος και ο Ισπανός είχαν ήδη βγει αφήσει πίσω το εντυπωσιακό διάστημα της κυριαρχίας τους, έχοντας κερδίσει και οι δύο 15 από τα 19 Slam μεταξύ 2018 και 2022. Αυτή την εποχή την έκλεισε επίσημα ο ίδιος ο Αλκαράθ, ο οποίος κατάφερε να εκμεταλλευτεί την απουσία του Τζόκοβιτς από το US Open του 2022 και να το κατακτήσει και στη συνέχεια να τον νικήσει σε έναν επικό τελικό στο Γουίμπλεντον το 2023, ουσιαστικά βάζοντας τέλος στην περίοδο της ηγεμονίας του Σέρβου πρωταθλητή. Αν δεν υπήρξε η απόλυτη δική του ηγεμονία είναι γιατί εμφανίστηκε ο Σίνερ.  Αλλά δυο ηγεμόνες δεν αρκούν πάντα για να υπάρχει τρομερό ενδιαφέρον. Κι αυτό είναι κομμάτι πρόβλημα.

 Αντίθετοι χαρακτήρες χωρίς αντίπαλο

Ο Σίνερ και ο Αλκαράθ είναι ιδανικοί για μονομαχίες γιατί είναι εντελώς αντίθετοι και σε στυλ παιγνιδιού αλλά ακόμα και σε εμφάνιση. Στον τελικό του US Open o Ισπανός ήταν σαν χαμίνι που αντιμετώπιζε ένα Αγγλο κύριο: ο Σίνερ ντυμένος με αυτά τα απίθανα χρώματα, με καπελάκι μέσα στη νύχτα και με τον άσπρο επίδεσμο στο μπράτσο μόνο Ιταλός δεν έμοιαζε. Αλλά όταν έχεις μόνο ένα αντίπαλο δουλεύεις για να τον κερδίσεις και στους καιρούς μας η μανιακή στοχοποίηση φέρνει και θεαματικά αποτελέσματα: ο Σίνερ ήξερε τι θα κάνει ο Ισπανός στο Γουίμπλεντον και τον αιφνιδίασε με ένα παιγνίδι επιθετικότερο κι ο Αλκαράθ ήξερε τα πάντα για τον Σίνερ στη Νέα Υόρκη και δεν υπήρξε ματς. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι οι δυο: είναι ότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει τρίτος κι αυτός θα αργήσει πολύ. Για τουλάχιστον δυο χρόνια θα τους βλέπουμε συνεχώς. Εκτός αν κάποιος τραυματισμός κρατήσει μακριά από κάποιο τουρνουά τον ένα από τους δυο.  

Οι αντιπαλότητες είναι το αλατοπίπερο του τένις, και η δική τους είναι μια όμορφη αντιπαλότητα μεταξύ δύο εντυπωσιακών παικτών: ο ένας είναι σαν βιρτουόζος της τζαζ και ο άλλος ίσως ο καλύτερος μαθητής που έχει εμφανιστεί –επιμελής και σοβαρός από την κούνια του. Αλλά χρειαζόμαστε κι άλλους κι άλλοι δεν υπάρχουν. Ο Τζόκοβιτς είναι ένα άτυπο νούμερο 3 που πλέον δεν μπορεί να κερδίσει τους δυο που έχει μπροστά του: τα χρόνια πέρασαν. Η μη αναμενόμενη αλλά θεαματική παρακμή της γενιάς των Μεντβέντεφ, Τσιτσιπά και Ζβέρεφ δημιουργεί αδιέξοδο. Ο Μουζέτι πετυχαίνει καλά αποτελέσματα, αλλά απέχει πολύ από το επίπεδο των δυο, όπως και ο Φριντζ, ο Αλισιμ, ο  Χόλγκερ Ρούνε, ο οποίος για χρόνια διαφημιζόταν ως αυτός που έρχεται, αλλά ανταγωνιστικός και σταθερός είναι μόνο στο χώμα. Ολες οι χρυσές εποχές του τένις γενικά χαρακτηρίστηκαν από μια εξαιρετικά ποικιλόμορφη παρουσία παικτών, όχι τόσο νικητών Gran Slam τουρνουά, όσο διεκδικητών αυτών των τουρνουά. Στη λάμψη της εποχής του Φέντερερ, του Ναδάλ και του Τζόκοβιτς είχε συμβολή η παρουσία κι άλλων καταπληκτικών τενιστών όπως ο Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο, ο Σταν Βαβρίνκα, ο Άντι Μάρεϊ, ο Τόμας Μπέρντιχ, ο Άντι Ρόντικ και πολλοί άλλοι που υπήρξαν πρωταγωνιστές σε δεύτερους ίσως αλλά εντυπωσιακούς ρόλους. Τώρα αυτοί είναι που λείπουν.