Η έναρξη του Euro συμπίπτει με τα γενέθλια του blog που ξεκίνησε παραμονές έναρξης του Euro2016 και συνεχίζει την αμέριμνη πορεία του στον ωκεανό του internet μακριά από αναταράξεις. Είναι προγραμματισμένο να υπάρχει για δυο ακόμα χρόνια. Στην συμπλήρωση της δεκαετίας ο δημιουργός του, εγώ δηλαδή, θα προβληματιστεί για το αν θα συνεχίσει να υπάρχει ή θα ολοκληρώσει σεμνά και ταπεινά την παρουσία του. Στο μεταξύ το blog έγινε και πηγή έμπνευσης προσωπική κι αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα. Αν ξεπερνώντας διάφορες αναστολές βρήκα χρόνο φέτος να βγάλω το πρώτο μου βιβλίο («Δυσκολότερο από ένα μουντιάλ», εκδόσεις Παπαδόπουλος) είναι γιατί το γράψιμο έγινε μια καθημερινή συνήθεια που μου προκαλεί πλέον και κάμποση χαρά – δεν γίνεται μόνο για λόγους βιοποριστικούς. Και στη ζωή αυτή αν βρεις μια χαρά την απολαμβάνεις. Και θες να την μοιραστείς κιόλας.  

Εσείς και οι φίλοι μου

Το blog είναι κι αυτό μια στήλη και τέτοιες στις εφημερίδες που έχω δουλέψει έκανα πολλές. Η διαφορά του από άλλες στήλες είναι ότι την επικαιρότητα της την διαμορφώνω εγώ χωρίς αρχισυντάκτες που πάντα κάτι θα μου ζητήσουν και χωρίς υποχρεώσεις που έχουν να κάνουν πάντα και απαραίτητα με την καθημερινότητα. Εχω γράψει εδώ πράγματα που δεν ξέρω αν θα έβρισκα χώρο να τα γράψω αλλού και ως εκ τούτου μου ήταν χρήσιμο. Το αν είναι χρήσιμο και στους αναγνώστες του το ελπίζω. Αλλά στην ερώτηση αυτή δεν μπορώ φυσικά να απαντήσω εγώ. Το blog έζησε για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί δεν δημιουργήθηκε με σκοπό να βγάλει κάποιου τύπου κέρδος: αν ήταν αυτός ο σκοπός της ύπαρξής του θα είναι πεθάνει σε χρόνο ρεκόρ επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις όσων μου έλεγαν ότι δεν θα αντέξω. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί μου ικανοποιεί μια ανάγκη περίπου υπαρξιακή: την ανάγκη να έχω τους ανθρώπους μου – ανθρώπους στους οποίους απευθύνομαι και πιστεύω πως τους κάνω παρέα. Παραδόξως αυτή την αίσθηση την απέκτησα κυρίως εδώ: ούτε στις εφημερίδες την είχα ποτέ, ούτε στην τηλεόραση, αλλά ούτε και στο ραδιόφωνο που είναι επίσης παρεϊστικο. Οι εφημερίδες είχαν πάντα ένα κοινό που με ξεπερνούσε: ίσως κάποιοι αγόραζαν την εφημερίδα και για μένα, αλλά σίγουρα δεν το έκαναν μόνο για μένα και πάλι καλά γιατί όσες έχω δουλέψει θα είχαν κλείσει σε χρόνο ρεκόρ. Ο Sport Fm που είναι η μόνιμη στέγη του πάνω από είκοσι χρόνια πλέον είναι μια γειτονιά ή μια πολυκατοικία – όπως θέλει το βλέπει κανείς: το βέβαιο είναι πως ως πολυχώρος επιτρέπει σε πολλούς να συνυπάρχουν στήνοντας τα τσαντίρια τους. Η τηλεόραση δεν επιτρέπει έτσι κι αλλιώς καμία σχέση με το κοινό: είναι τόσο μεγάλο που είναι σαν να μην υπάρχει. Το blog είναι η πλατεία μου: έρχεται κόσμος να πιούμε ένα καφέ – αυτό είναι στην ζωή μου μια από τις σταθερότερες ωραίες συνήθειες και το ότι απέκτησε ένα είδος διαδικτυακής υπόστασης με κάνει να χαίρομαι. Εχει πλακα ότι κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι φίλοι που μου ζητάνε και κείμενα - να γράψω πχ για τον Λάνθιμο ή τον Μαντί Καμαρά ή τον Καρυπίδη - η ιδέα ότι για κάποιους είμαι σαν εκπομπή ερασιτεχνικού σταθμού στην οποία κάνουν παραγγελίες και αφιερώσεις με χαροποιεί.

Πρέπει να σας πω κάτι: οι φίλοι μου οι καθημερινοί, αυτοί που βλέπω και μιλάω μαζί τους, δεν δίνουν δεκάρα για την ύπαρξή του και αμφιβάλω αν υπάρχουν πέντε που το διαβάζουν. Το blog υπάρχει γιατί απέκτησε με τον καιρό τους δικούς του θαμώνες που θέλουν να έχουν σχέση μαζί του και μαζί μου. Νομίζω πως η σχέση είναι τίμια: ούτε με κολακεύουν, ούτε φυσικά περιμένουν να βρουν εδώ επιχειρήματα για να τσακώνονται στο διαδίκτυο ή χρηστικές συμβουλές για το πως θα μαυρίσουν την ζωή των άλλων. Αν ποτέ βοήθησα κάποιους  να το κάνουν απολογούμαι: δεν ήταν η πρόθεσή μου – εγώ απλά έχω την κακή συνήθεια να λέω την γνώμη μου.

Η επόμενη εποχή πλησιάζει

Σε προηγούμενα γενέθλια έγραφα διάφορα που είχαν να κάνουν με την χρονιά που προηγήθηκε, κατέθετα διάφορες σκέψεις που με απασχολούσαν για το πώς θα το κάνω το blog καλύτερο, μοιραζόμουν μαζί σας προβληματισμούς κτλ. Πλέον δεν έχω απολύτως τίποτα να σας υποσχεθώ και δεν αισθάνομαι ούτε καν την ανάγκη να σας αποκαλύψω ποια κείμενα διαβάστηκαν πιο πολύ και ποια πιο λίγο: δεν έχει τίποτα από αυτά ιδιαίτερη σημασία – σημασία έχει πως το blog εξακολουθεί να υπάρχει και να λειτουργεί ως μια εγωκεντρική εξαίρεση σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν δημοσιογραφικά καταφύγια που ολοένα και περισσότερο σπανίζουν. Προχωράμε ολοταχώς προς μια εποχή που η δημοσιογραφία θα υπάρχει κυρίως ως δυνατότητα για φιγούρα: θα αναζητούμε την καλύτερη ατάκα στα βίντεο, θα χαθούν με τον καιρό και τα blog και οι γνώμες και οι αναλύσεις – δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Και το διαδίκτυο θα μπει στον κόσμο της διασκέδασης: νομίζω είναι ήδη. Ακόμα και η όποια ενημέρωση προσφέρει θα γίνει πιο απλή: αν σήμερα γράφονται πολλά για να γράφονται (και για να παίρνουν κλικ που υποτίθεται πως φέρουν χρήματα), αύριο θα γράφονται ακόμα πιο πολλά που δεν θα ξέρεις αν είναι αλήθειες ή ψέματα, αν αποτελούν ειδήσεις ή επιθυμίες – κυρίως δεν θα ξέρεις ποιος τα γράφει. Ας χαρούμε αυτή την τελευταία φάση της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, ειδησεογραφίας και σχολιασμού: γίνεται από ανθρώπους που έχουν ονοματεπώνυμο δηλαδή την ευθύνη των όσων γράφουν – σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε αυτό.

Όταν αυτή η εποχή φτάσει, θα πει και το blog το αντίο στο κοινό του: θα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Ως τότε εσείς που το διαβάζετε να το κάνετε δείχνοντας κατανόηση στον συντάκτη του. Παραμένει το ίδιο ξεροκέφαλος όσο την πρώτη μέρα που τον γνωρίσατε. Ότι τον αντέχετε είναι η μοναδική ίσως επιτυχία του. Ας ευχηθούμε χαρούμενα γενέθλια στη σχέση μας κι ας πάμε παρακάτω. Που ακριβώς δεν ξέρω, αλλά αν είμαστε παρέα καλά θα περάσουμε…