Φεύγοντας χθες βράδυ από το ΣΕΦ νόμιζες πως είναι Απρίλιος, πίστευες πως μόλις έχεις δει ένα ματς των play off και σκεφτόσουν πως είναι τυχεροί όσοι έχουν βρει εισιτήριο (και κυρίως ξενοδοχείο…) για το Final 4 του Κάουνας. Ο Ολυμπιακός είχε μόλις κερδίσει την Ρεάλ – για την ακρίβεια μόλις είχε δείρει τη Βασίλισσα χωρίς να της δείξει τον παραμικρό σεβασμό. Το σκορ (73-60) είναι μια υποσημείωση. Ο Ολυμπιακός αν έπρεπε για να κερδίσει να δεχτεί μόνο 45 πόντους θα το έκανε. Οι παίκτες του κατέβηκαν στο γήπεδο, όχι απλά για να παίξουν άμυνα, αλλά για να θυμίσουν στους αντιπάλους τους για ποιο λόγο η Ρεάλ έχει χάσει σε αυτό το γήπεδο 16 φορές στα 20 τελευταία παιγνίδια. Η Βασίλισσα ήρθε για να κάνει αυτό που κάνει πάντα – δηλαδή για να παίξει μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός είχε αποφασίσει πως έχει μπροστά του μια μάχη να φέρει σε πέρας: η διαφορά της προσέγγισης έφερε όλα τα υπόλοιπα.

Διαγώνισμα σαραντάλεπτης άμυνας

Ο Ολυμπιακός είναι φέτος ο προπονητής του κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας το σόου τάιμ το χει προγραμματίσει την άλλη Παρασκευή με την Μακάμπι: χθες το πρόγραμμα είχε πρόχειρο διαγώνισμα στην σαραντάλεπτη άμυνα. Δεν υπήρξαν χθες μεγάλες διαφορές για να χαθούν εξαιτίας της χαλαρότητας, και το ματς έπρεπε να τελειώσει πριν το τελευταίο δίλεπτο: δεν ήταν ένα ματς όπως όλα γιατί έδινε πρωτιά στον όμιλο κι αβαντάζ με τη Ρεάλ στην ισοβαθμία. Πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά.   

Υπάρχει μια περίοδος του παιγνιδιού μεταξύ τρίτου και τέταρτου δεκάλεπτου που ο Ολυμπιακός έχει επιθετικά κολλήσει εντελώς: σε κάθε πόντο που προσθέτει στο σκορ του νομίζεις πως ακούς το αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας. Ο κόουτς Ματέο κυνηγά τον Σλούκα σχεδόν με όλους, ο Βεζένκοφ έχει 0 στα 6 τρίποντα, η μπάλα φτάνει δύσκολα στον Φαλ: και παρόλα αυτά καταλαβαίνεις πως δεν τρέχει τίποτα! Στο ίδιο διάστημα για να βάλει καλάθι η Ρεάλ πρέπει να βρει το γήπεδο ανοιχτό, να τρέξει και να μην πληρώσει διόδια: πόσες φορές μπορεί να γίνει αυτό; Στο σετ παιγνίδι ο Ολυμπιακός δεν αφήνει παίκτης της να πάρει ανάσα. Σε εκείνο το δύσκολο επιθετικά σημείο του ματς για τον Ολυμπιακό, η Ρεάλ έχει «διψήφιο» μόνο τον Ταβάρεζ που στο δεύτερο ημίχρονο έχει πετύχει ένα καλάθι! Η ρακέτα είναι αληθινό ναρκοπέδιο κι όποιος την διείσδυση την έχει ως τρόπο παιγνιδιού του (ο Γιούλ, ο Γιαμπουζέλε, Χάνγκα, ο Κοζέρ κτλ) παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Παίκτες όπως ο Μούσα, ο Χεζόνια, ο Ρούντι, ο Κορνελί (που στο ματς της Μαδρίτης είχε κάνει πολλά με τα μακρινά του σουτ…) σουτάρουν από τα 8 και βάλε μέτρα τις πιο πολλές φορές μετά τα 20 δευτερόλεπτα: η Ρεάλ έχει μείνει τρεις φορές με τη μπάλα στα χέρια. Οσο για τον Ταβάρεζ και τον Πουαριέ θα θυμούνται το βράδυ ως αυτό που έτρεξαν πιο πολλές φορές ένα γήπεδο χωρίς τη μπάλα να τη δουν ποτέ. Είναι λάθος να κρίνει κανείς την απόδοση του Ολυμπιακού με τη στατιστική: οι τοποθετήσεις στην άμυνα, οι «αλλαγές», η τρομερή ευστροφία όλων, το νταϊλίδικο παιγνίδι δεν καταγράφονται σε νούμερα – δεν είναι δείκτης υπεροχής ούτε τα παραπάνω ριμπάουντ, καθώς πιο πολύ από αυτά μετρά ο θάνατος των σουτ.  

Πάντα θα έχει ελλείψεις

Η Ρεάλ είχε και ελλείψεις χθες διότι είναι έτσι φτιαγμένη, ώστε πάντα θα έχει ελλείψεις. Ο Τσάτσο Ροδρίγκεθ δεν μπορεί να παίξει πια πάνω από 30 ματς στη σεζόν στην ένταση που ο Ματέο επιθυμεί. Ο Γκος επίσης ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Όταν αυτοί θα επιστρέψουν θα λείψουν ο Γιουλ, ή ο Κοζέρ – μόλις γύρισε ο Χάνγκα: είναι νομοτελειακό.

Η επιλογή που έχει κάνει η Ρεάλ είναι ρίσκο τεράστιο: θέλει να κερδίσει την Ευρωλίγκα με τους ψηλούς και τους καλούς και πολλούς φόργουορντ που διαθέτει κι όντως το «πακέτο» της σε αυτές τις θέσεις είναι σπουδαίο. Αλλά από τότε που ο Ντόνσιτς έφυγε για το ΝΒΑ κούπα δεν σήκωσε, παρόλο που όλοι οι άλλοι (κι άλλοι πολλοί) είναι παρόντες. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει τους δικούς του κανόνες κι ο πιο βασικός είναι ότι την καθοδήγηση των ομάδων την έχουν οι γκαρντ. Χθες ο Ολυμπιακός είχε δυο στρατηγούς, σκόρερ και δημιουργούς: τον Γουόκαπ, που στο πρώτο ημίχρονο εκμεταλλεύτηκε ότι του έδωσαν κάνοντας νομίζω προσωπικό ρεκόρ παραγωγής πόντων σε ένα ημίχρονο και φυσικά τον Σλούκα που κάθε φορά που πατούσε το παρκέ, με όλο τον κόσμο να τον κυνηγάει, ζωγράφιζε. Όταν βρέθηκε κι ένας τρίτος, ο φορμαρισμένος ΜακΚισικ που απολαμβάνει τη ζωή του στην Ελλάδα όσο λίγοι και που προβλέπω να μένει εδώ κι αφού σταματήσει το μπάσκετ, το ντέρμπι έγινε πορεία προς ένα θρίαμβο. Κι αυτό που φαινόταν σχεδόν αδύνατο (δηλαδή δυο νίκες κόντρα στη Ρεάλ στην κανονική περίοδο) έγινε απλό – τόσο απλό που όποιος έφευγε από το ΣΕΦ αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν αυτή η ομάδα να έχει κερδίσει τέσσερις φορές στην Ελλάδα, όταν υποφέρει τόσο πολύ το ξύλο.       

Ο Φαλ και ο Μπλάκ

Η Ρεάλ έχει ξεκινήσει το ματς παίζοντας πολύ με τον Ταβάρεζ, αλλά δεν έχει καταφέρει να φθείρει τον Φαλ – κι όταν ο Γάλλος γυρίζει στο γήπεδο το παίρνει προσωπικά και δεν του επιτρέπει τίποτα. Μετά αναλαμβάνει ο Μπλακ μια από τις πιο έξυπνες προσθήκες που έχει κάνει ο Ολυμπιακός τον τελευταίο καιρό. Είναι ένας παίκτης με γνωστές δυνατότητες, ξέρει την Ευρωλίγκα, έχει το σπάνιο χάρισμα για σέντερ να μοιάζει πιο ψηλός από όσο είναι πραγματικά. Είχε προβλήματα, χρειαζόταν ρυθμό, ήταν «στοίχημα»: το συμβόλαιο που υπέγραψε έληγε τον Ιανουάριο – ήδη ανανεώθηκε, πρώτα από όλα γιατί ο Μπλακ κατάλαβε πως το ΣΕΦ είναι η γη της επαγγελίας. Ενας παίκτης που του έχεις σώσει την καριέρα θα μπει στο γήπεδο κάθε φορά που τον χρειάζεσαι σαν αληθινός κομάντο: χθες στο τέταρτο δεκάλεπτο είναι έτοιμος να τους δείρει όλους! Με τον Ταβάρεζ σε μια φάση παίζει κανονική ελληνορωμαϊκή πάλη: γκρεμίζονται και καταλήγουν στο παρκέ και πιστεύεις πως μπορεί να μην σηκωθεί κανένας – στο μεταξύ ο Μπλακ έχει πάρει το φάουλ.

Μια έτσι, μια αλλιώς

Αυτό που συμβαίνει με την γραμμή των ψηλών θα πρεπε να είναι και ο δρόμος για την πληρότητα της περιφερειακής γραμμής – της πιο καθοριστικής και χρήσιμης. Ο Ολυμπιακός, όπως ακριβώς έχει τρεις ψηλούς ικανούς για διαφορετικές δουλειές, θα πρεπε να έχει κι ένα παίκτη ακόμα δίπλα στον Κάναν, που ήρθε στην Ελλάδα ως σκόρερ και θα φύγει κάποτε από δω έχοντας μεταλλαχτεί σε ρολίστα, που όταν βάλει ένα σουτ ξεσηκώνει το γήπεδο σαν τον Ευθύμη Μπακατσιά κάποτε. Το καλό είναι ότι κι αυτός αποκτά χημεία με τους υπόλοιπους: μαθαίνουν να ζουν μαζί του περιμένοντας λίγα κι αυτό δείχνει τι σπουδαία ομάδα έχει ο Μπαρτζώκας - ομάδα ικανή να παίρνει πράγματα ακόμα κι από όσους είναι κατώτεροι των προσδοκιών. Ομάδα πρώτα από όλα με χημεία αλλά και γεμάτη από τέρατα που τη μια «δέρνουν», τρομάζουν και πολεμούν και την άλλη μετατρέπονται σε αρτίστες και κερδίζουν ενθουσιάζοντας. Χημεία και τέρατα, το λεγε κι ο Τζιμάκος κάποτε, τον θυμήθηκα κι αυτόν χθες…