O περσινός αποκλεισμός πόνεσε πολύ την Αρσεναλ που εμφανίστηκε στο Καραϊσκάκη με το επιπλέον κίνητρο να δείξει πως δεν θα επαναλάβει απέναντι στον Ολυμπιακό τα περσινά της λάθη: η νίκη της με 1-3 είναι απόδειξη ότι τα κατάφερε. Το παιγνίδι της Αρσεναλ, όπως έγραφα χθες βασίζεται σε κάτι απλό: η επίθεση πρέπει να διορθώνει τα λάθη της άμυνας. Και χθες αμυντικά λάθη υπήρξαν – ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει πετύχει ένα γκολ ακόμα. Αλλά η επίθεση της Αρσεναλ, παρά το σπουδαίο παιγνίδι του Παπασταθόπουλου και την εξουδετέρωση του σπουδαίου Ομπαμεγιάνγκ, έκανε στο τέλος τη διαφορά. Τρια γκολ, ένα δοκάρι, μεγάλη πίεση και κυνηγητό της διεύρυνσης του σκορ μέχρι το τέλος μαρτυρούν ότι η Αρσεναλ είχε πρωταγωνιστές, πίστη και αποφασιστικότητα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ισχύει και λίγο το «βρήκε και τα έκανε».
Η αποστολή του Ολυμπιακού ήταν δύσκολη κι όταν λίγα λεπτά πριν αρχίσει το ματς ανακοινώθηκε ότι ο Μπα δεν θα αγωνιστεί έγινε ακόμα δυσκολότερη. Η έλλειψη του κεντρικού αμυντικού έφερε ένα μικρό ντόμινο ανακατωσούρας της ενδεκάδας που έβγαλε στο φως αρκετές από τις δυσκολίες του χθεσινού Ολυμπιακού. Χθες έγραφα ότι για να έχει τύχη ο Ολυμπιακός πρέπει να δείξει τις δυνατότητές του. Δυστυχώς κατάφερε να δείξει τις αδυναμίες του. Που δεν είναι σωστό να κρύβονται κάτω από χαλάκια δικαιολογιών που όσο πραγματικές κι αν είναι, κάνουν κατά τη γνώμη μου μόνο κακό. Το ματς είναι χρήσιμο, αν κανείς έχει το κουράγιο να δει τις αδυναμίες της ομάδας και να φροντίσει μελλοντικά να τις διορθώσει.
Αδυναμία πρώτη: ο Σα και η άμυνα.
Ο Μαρτίνς παράταξε απέναντι σε μια φύση επιθετική ομάδα ένα Ολυμπιακό με μια άμυνα αποτελούμενη από παίκτες που δεν είχαν ξαναπαίξει μαζί. Είναι σαφώς συγκυριακό (το να χάσεις τρία σέντερ μπακ σε ένα μήνα(!) είναι το μέγιστο της ατυχίας…), αλλά συνέβη. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να αγωνίζεται Μάρτιο στην Ευρώπη και να υποχρεώθηκε να παίξει ένα ματς με τέσσερις αμυντικούς που δεν έχουν ξαναπαίξει μαζί! Οσο καλοί κι αν είναι αυτοί οι παίκτες, είναι δεδομένο ότι θα δημιουργηθούν προβλήματα. Η διαβασμένη Αρσεναλ, που γνώριζε αυτή την δυσκολία του αντιπάλου της, μπήκε πατώντας το γκάζι, είχε ευκαιρία στο δεύτερο μόλις λεπτό με τον Οτεργκαρντ και δοκάρι με τον Ομπαμεγιάνγκ στο 5΄. Μέχρι ο Οτεργκαρντ να βρει το γκολ του 0-1 στο 34΄η Αρσεναλ έχει κερδίσει τρία φάουλ σε επικίνδυνες θέσεις, πιέζει κάθε παίκτη του Ολυμπιακού που προσπαθεί να κατεβάσει μπάλα και χτυπά την πλευρά του Ρέαμπτσουκ με τον Μπεγερίν, τον Σάκα κι όποιον άλλο είναι διαθέσιμος. Όχι τυχαία μια λάθος πάσα του πανικόβλητου Μολδαβού φέρνει το γκολ του Νορβηγού: κακή και η αντίδραση του νευρικού Σα.
Ο τερματοφύλακας είναι καιρό τώρα ντεφορμέ κι αυτό φαίνεται στα άσχημα αντανακλαστικά του. Πιστεύω όμως ότι ο βασικός λόγος της νευρικότητάς του είναι ότι από τον Ιανουάριο και μετά αγωνίζεται με συμπαίκτες των οποίων τις αγωνιστικές συνήθειες πρέπει να μάθει. Δεν ξέρει π.χ αν ο Ρέαμπτσουκ θα δώσει στον αντίπαλο του ευκαιρία για να σουτάρει, δεν ξέρει αν ο Λαλά θα επιτρέψει ή όχι μια σέντρα, δεν ξέρει πια που τοποθετείται ο καθένας στη ζώνη στα στημένα. Ολα αυτά τον επηρεάζουν. Το βέβαιο είναι ότι οι πολλές και συχνές αλλαγές της άμυνας δεν κάνουν ποτέ καλό.
Αδυναμία δεύτερη: η έλλειψη ενός σκληρού μέσου.
Ακόμα χειρότερη και από τις ελλείψεις στην άμυνα υπήρξε η αδυναμία του Μαρτίνς να παίξει 4-3-3 με τους τρεις κανονικούς all around μέσους του. Η απουσία από τα χαφ τον Εμβιλά, που υποχρεώθηκε να παίξει δίπλα στον Παπασταθόπουλο, έκανε τεράστιο κακό. Μετά το εικοσάλεπτο, και παρόλο που ο Εμβιλά κιτρινίστηκε από τον Γερμανό διαιτητή, η άμυνα έδειξε να βρίσκει μια κάποια ισορροπία, αν και η αξιοπιστία της ήταν πάντα συζητήσιμη. Η μεσαία γραμμή όμως, παρά το ατελείωτο τρέξιμο του Καμαρά και του Μπουχαλάκη ήταν σταθερά άδεια. Ο Μαρτίνς πήρε κάποια στιγμή τον Βαλμπουενά και τον έστειλε στα αριστερά, φέρνοντας το Μασούρα πίσω από τον Ελ Αραμπί. Η κίνηση αυτή έφερε το πρώτο γκολ της Αρσεναλ που δημιουργείται από την επιμονή του Γάλου να συνδυαστεί με τον Ρέαμπτσουκ για να χτιστεί μια αντεπίθεση: είναι προφανώς τυχαίο, δείχνει όμως και το πώς ο προπονητής προσπαθούσε να αξιοποιήσει τον Ματιέ στέλνοντάς τον εκεί που παιζόταν η μπάλα.
Χωρίς τρια κανονικά χαφ ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να ανεβεί και κατά συνέπεια δεν μπορούσε και να πιέσει τους μπακ της Αρσεναλ όσο θα θελε: όποτε το έκανε έφτιαξε και τις ευκαιρίες του και έτσι βρήκε και τη μεγάλη φάση του 40΄όταν ο Μασούρας δεν πάσαρε στον Ελ Αραμπί για να ισοφαρίσει, αλλά και το γκολ του σκόρερ του.
Η εικόνα της μεσαίας γραμμής κάπως βελτιώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο με την είσοδο του Φορτούνη, αλλά και πάλι ο Ατρέτα γνώριζε πως με δυο μόνο χαφ ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο να αντέξει το ρυθμό. Ετσι δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σκληρύνει τη μεσαία γραμμή με τον Θεμπάγιος: είναι η μόνη του αλλαγή μέχρι το 82΄, αλλά είναι χρήσιμη. Το ματς φωνάζει ότι πρέπει να βγει ο Μασούρας και να μπει ένας σκληρό μέσος ακόμα, αλλά τέτοιος δεν υπάρχει. Ετσι ο Μαρτίνς υποχρεωτικά ποντάρει σε κυνηγούς. Ο Ρατζέλοβιτς αντί του Μπρούμα δείχνει διάθεση, ο Χασάν από την άλλη δεν πήρε την μπάλα ποτέ. Όταν μπήκε ο Ανδρούτσος το ματς είχε έτσι κι αλλιώς λήξει.
Αδυναμία τρίτη: η έλλειψη των εξτρέμ
Η διαφορά του εφετινού από τον περσινό Ολυμπιακό είναι η διαφορά του Ποντένσε με τον Μπρούμα – δεν αναφέρομαι στον χθεσινό, αλλά στον καλό Μπρούμα. Ο Ποντένσε, ειδικά σε τέτοια ματς που ο αντίπαλος πίεζε ψηλά, μπορούσε να τρέξει με τη μπάλα το μισό γήπεδο: να φτιάξει μόνος του transition παιγνίδι. Πέρυσι, μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη, ειδικά στα ευρωπαϊκά ματς, ο Μαρτίνς τον χρησιμοποιούσε ακόμα και σαν «δεκάρι», με τον Βαλμπουενά στήριγμα, ακριβώς γιατί ήξερε ότι μπορεί να μεταφέρει τη μπάλα. Ο Μπρούμα στην καλύτερη βραδιά του (όχι φυσικά την χθεσινή) μπορεί αν πάρει σωστά τη μπάλα, να κάνει μια δυο ενέργειες – ίσως να γίνει και απειλητικός. Αλλά παίζει λίγο και παράγει απλά στιγμές κι αυτό δεν φτάνει. Ο Ποντένσε ακόμα κι αν έχανε τα άχαστα έστηνε συνεργασίες. Ο Μπρούμα απλά μπορεί να αξιοποιήσει μια πάσα του Φορτούνη που τον ψάχνει. Αλλά αν συνεργασίες δεν υπάρχουν όλα γίνονται προβλέψιμα. Και δεν γίνεται πάντα να περιμένεις ότι θα χει καθαρό μυαλό ο Μασούρας (που παίζει πάντα στα κόκκινα), ή να βρει τη φάση ο Ρατζέλοβιτς ή να φτιάξει μόνος του κάτι με μια ατομική ενέργεια ο Φορτούνης: το επίπεδο επιβάλει ομαδική δουλειά και επιθετικά.
Πολλοί απορούν γιατί ο Μαρτίνς πάλι προτίμησε τον Βαλμπουενά από τον Φορτούνη: ο λόγος είναι απλός κι έχει να κάνει με τα χρόνια της δουλειάς του προπονητή στην ομάδα. Όταν ένας κόουτς είναι καιρό στον πάγκο μιας ομάδας μοιραία έχει τα «παιδιά» του, έχει δηλαδή ξεχωρίσει τους παίκτες στους οποίους θα βασιστεί γιατί θυμάται πόσα του έχουν δώσει. Ο Βαλμπουενά ήταν παρών πέρυσι σε μια σεζόν με 18 ευρωπαϊκά (!) ματς – ο Φορτούνης ήταν τραυματίας. Ο Γάλος εξαργυρώνει το γραμμάτιο της περσινής προσφοράς κυρίως. Αν ο Μαρτίνς είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό φέτος πιθανότατα η εκτίμηση των δυο θα ήταν διαφορετική. Αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν ισχύει δεν υπάρχει και λόγος να το συζητάμε.
Περίμενε τη στιγμή
Τέλος, σαν να μην έφταναν τα αμιγώς αγωνιστικά προβλήματα, προέκυψε πάλι και μια άλλη γνωστή εφετινή αδυναμία: η κακή σχέση του Ολυμπιακού με τους διαιτητές. Ο Ζίμπερτ κρίνει κάθε φάση αποφασίζοντας υπέρ στην Αρσεναλ σε οτιδήποτε υπάρχει αμφιβολία. Το γκολ του Γκάμπριελ είναι καθαρό επιθετικό φάουλ και δεν χρειαζόταν ούτε VAR ούτε τίποτα. Θα τον φέρουν σίγουρα το Γερμανό σε κάποιο ελληνικό ντέρμπι – το περιμένω. Αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει κάτι δραστικό για να φτιάξει τη σχέση του με την UEFA και τους διαιτητές της: πρώτα από όλα να βρει ένα τρόπο να καθαρίσει την ομοσπονδία. Στα παιγνίδια του φέτος εμφανίστηκαν δασκαλεμένοι διαιτητές, που καταλάβαινες τι θα κάνουν από τα πρώτα τους σφυρίγματα. Η χθεσινή διαιτησία δεν έχει διαφορά από αυτές που είχε με τη Σίτυ, την Μαρσέιγ στη Μασσαλία, την Πόρτο στο Καραϊσκάκη: όλοι όσοι έπαιξαν τα ματς αυτά περίμεναν απλά τη στιγμή να τον σακατέψουν. Και τη βρήκαν….
