Αυτό που εγώ διακρίνω καθώς το πρωτάθλημα τελειώνει είναι ότι φέτος στις πιο πολλές ομάδες υπήρξε ένα πρόβλημα εσωτερικής ιεραρχίας: όλες σχεδόν ήταν ομάδες «προπονητοκεντρικές» για διαφορετικούς λόγους. Αφήνω στην άκρη την ΑΕΚ, τον Αρη και τον ΠΑΟ που δεν είχαν ευρωπαϊκά ματς (και κατά συνέπεια πορεύτηκαν με λιγότερες εντάσεις) και θα εστιάσω λίγο περισσότερο στους δυο πρώτους, τον πρωταθλητή Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ που στα play off έδειξαν χειρότεροι του αναμενόμενου κατά τη γνώμη μου για τον ίδιο λόγο: γιατί οι δυο προπονητές του απαίτησαν να είναι μόνοι στο τιμόνι, κέρδισαν το δικαίωμα αυτό για διαφορετικούς λόγους κι έδειξαν μια μεγάλη αδυναμία στη διαχείριση των δυσκολιών, όταν και εφόσον αυτές προέκυψαν. Όταν τα πράγματα πάνε καλά όλοι είναι άνετοι κι ωραίοι.

Η άποψή του άλλαξε

Για τον Πέδρο Μαρτίνς έχω καταλάβει το εξής: μπορεί στις μεταγραφές να δεχτεί ποδοσφαιριστές που βρήκαν άλλοι, αλλά πέραν αυτής της παραχώρησης δεν συζητάει με κανένα τίποτα άλλο στη διάρκεια της σεζόν. Πορεύεται δε, μάλλον με βάση εντυπώσεις που έχει σχηματίσει χάρη στην μακρόχρονη παρουσία του στην Ελλάδα.

Θα σας το εξηγήσω. Στο τέλος της χρονιάς που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα ο Μαρτίνς είχε δώσει μια συνέντευξη στο Mega και μας είχε πει ότι πέρα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τον ευχαριστεί η αποδοχή από τον κόσμο, η αναγνώριση της δουλειάς του και κυρίως τα μπράβο για το ποδόσφαιρο που ο Ολυμπιακός έπαιξε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Είχε πει τότε ότι αν μπορούσε από την ομάδα εκείνη δεν θα άλλαζε τίποτα: δεν θα ήθελε να ρθει κανένας παίκτης και δεν θα ήθελε κανείς να φύγει γιατί του άρεσε το ποδόσφαιρο που αυτή έπαιζε – είχε ωστόσο προσθέσει πως αυτό είναι όνειρο που δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα γιατί ο Ολυμπιακός θα δεχτεί προτάσεις σημαντικές για παίκτες που ξεχώρισαν και θα χρειαστεί να τους αντικαταστήσει με άλλους. «Δεν δουλεύουμε όλοι στην Μάντσεστερ Σίτυ» είχε πει γελώντας.

Φέτος ο προπονητής του Ολυμπιακού έδωσε μια ακόμα συνέντευξη: σε αυτή είπε πως έχει καταλάβει πως για το σύλλογο οι νίκες και οι κατακτήσεις των πρωταθλημάτων είναι πάνω από όλα, πως όλοι κρίνονται κάθε Κυριακή, πως η ήττα απαγορεύεται και πως υπάρχει ένας κόσμος τεράστιος «που μόνο νίκες περιμένει» κι αυτό ο ίδιος το ξέρει καλά και το υπηρετεί. Ισχύουν όλα, αλλά η διαφορά στην προσέγγιση είναι η διαφορά του εφετινού Ολυμπιακού με τον προ διετίας: ο τωρινός προτάσσει το σκοπό, ο προηγούμενος πόνταρε στο καλό ποδόσφαιρο.

Το θέμα δεν είναι το γιατί ο κόουτς έφτασε να έχει αυτή την κατά τη γνώμη μου εσφαλμένη ιδέα (που είναι πιστεύω είναι αυτή που προκάλεσε τις εφετινές δυσκολίες – και τις δικές του και της ομάδας): η ερώτηση είναι αν υπάρχει κάποιος να του εξηγήσει ότι το πράγμα δεν είναι έτσι ακριβώς.

Φέτος ο Μαρτίνς για να μειώσει το όποιο ρίσκο και να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ήδη από την κανονική περίοδο, πόνταρε σε λίγους σχετικά παίκτες, δεν ενδιαφέρθηκε παρά ελάχιστα για την αξιοποίηση των νεοφερμένων, είχε πάντα τα «δικά του παιδιά», που είναι πάντα οι παλιοί. Όχι τυχαία χρησιμοποίησε ως βασικό με τον ΠΑΟ τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, θέλει να ανανεωθεί και το δικό του συμβόλαιο αλλά και του Βαλμπουενά. Δεν πιστεύω ότι καταλαβαίνει τις απαιτήσεις για καλύτερο ποδόσφαιρο κτλ: είναι πολύ καιρό στην Ελλάδα κι έχει σχηματίσει άποψη για το τι θέλουν από αυτόν. Και δεν θα την αλλάξει, αν κάποιος δεν του εξηγήσει πως κάποιο λάθος κάνει.

Δεν υπάρχει συνομιλητής

Όλα τα προβλήματα που έχει ο Μαρτίνς τελευταία απαιτούν πρώτα από όλα μια καλή συζήτηση του ίδιου με κάποιον ισότιμό του (τουλάχιστον) διευθυντή. Πριν στον Ολυμπιακό φτάσουν πχ να συζητάνε για μεταγραφές θα πρέπει να ρωτήσουν τον προπονητή αν έχει σκοπό του χρόνου να ανοίξει κάπως το rotation. Συζητάνε πχ όλοι για αντικατάσταση του Λόπεζ και του Ονιεκούρου: μιλάμε για παίκτες που δεν έχουν αγωνιστεί βασικοί ούτε στα 15 από τα 60 ματς της σεζόν. Αν ο Ολυμπιακός πάρει δυο εξτρέμ κι ο καλός Μασούρας παίξει 30 ματς βασικός δεν ξέρω, αν θα αλλάξει πολύ η επίθεσή του. Αν πάρει αριστερό μπακ και παίζει παντού και πάντα ο καλός Ρέαπτσουκ αυτός που θα ‘ρθει, για να καταφέρει να δείξει τι μπορεί στα δυο - τρια ματς που θα παίξει βασικός, πρέπει να είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος: δεν θα είναι. Υπάρχουν επίσης κι άλλες συζητήσεις που πρέπει μέσα στη χρονιά να γίνονται. Κάποιος πρέπει να μιλήσει με τον Πέδρο για το Φορτούνη πχ. Κάποιος θα πρέπε να του εξηγήσει ότι στα τελευταία ματς της χρονιάς πρέπει να παίξουν όσοι δεν έπαιζαν για να αξιολογηθούν – υπάρχουν πολλά που με οδηγούν στο συμπέρασμα πως συνομιλητής του Μαρτίνς εντός της ΠΑΕ δεν υπάρχει.  

Χωρίς το ίδιο κύρος  

Θα έλεγε κάποιος ότι αυτός μπορεί να είναι μόνο ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Διαφωνώ: ένας πρόεδρος δεν μπορεί να συζητά με τον κόουτς για αυτά, διότι πρόεδρος και προπονητής δεν έχουν το ίδιο κύρος στην ιεραρχία. Η θέση ενός τεχνικού διευθυντή πχ είναι πρόταση. Η θέση ενός προέδρου είναι παρέμβαση κι ο Μαρινάκης δεν μου προκύπτει ότι θέλει  να ασχολείται και με το rotation: σε λίγο θα του ζητήσουν να κάθεται και στον πάγκο.

Ο Ολυμπιακός έχει ένα εξαιρετικό μηχανισμό ανθρώπων που μπορούν να θυμίζουν στους παίκτες που βρίσκονται και ποιες είναι οι απαιτήσεις, αλλά ο προπονητής του δεν έχει προϊστάμενο. Δείτε τους τίτλους του Καρεμπέ ή του Μοντεστό και θα το καταλάβετε: κανείς δεν έχει ιεραρχικά το δικαίωμα να ζητήσει από τον κόουτς κάποιες εξηγήσεις. Ετσι συμβαίνει κάτι απλό: αν όλα πάνε καλά ο Μαρτίνς είναι ο «προφεσόρ», το «απόλυτο αφεντικό» κτλ. Αν δεν πάνε, «φταίει για τις μεταγραφές», «είναι κολλημένος», «ολοκλήρωσε τον κύκλο του» κτλ. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας άνθρωπος μόνος από τον οποίο περιμένουν όλοι ν’ αλλάξει του χρόνου μέθοδο κι ενώ μάλιστα έχει κερδίσει το πρωτάθλημα! Γίνεται; Μου φαίνεται δύσκολο. Το πιθανότερο είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει ούτε γιατί γκρινιάζουν, όσοι γκρινιάζουν.    

Πολλοί που δεν ξέρω τι κάνουν

Μόνος ήταν φέτος και ο Λουτσέσκου. Στον ΠΑΟΚ δεν κατάλαβε κανείς ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στα play off χωρίς ενέργεια, χαλαρός και μπερδεμένος. Ποιος να το καταλάβει; Ο Ρουμάνος ασχολείται με την ομάδα: η στρατηγική είναι σε μια εταιρία δουλειά άλλων. Ενώ η σεζόν τελειώνει έχω την υποψία πως ο Λουτσέσκου παράτησε το πρωτάθλημα για να μην τον πιέζουν να το διεκδικήσει, διότι αν δε διεκδικείς τίποτα δεν χάνεις και τίποτα. Αλλά αποποιούμενος της ευθύνης πέτυχε το να φτάσει η ομάδα του δέκα σερί ματς χωρίς νίκη.

Στον ΠΑΟΚ υπάρχει πολύς κόσμος, αλλά δεν ξέρω τι κάνει ακριβώς. Ο νεοφερμένος Μπότο πχ ξεκίνησε και κάνει μεταγραφές μόλις ανέλαβε χωρίς καλά καλά να έχει γνωρίσει τους παίκτες που έχει η ομάδα. Μάλλον για αυτό ήρθε. Μόνο που τεχνική διεύθυνση δεν είναι οι μεταγραφές: είναι πολλά άλλα και καθημερινά. 

Εβλεπα μετά το ματς με τον Αρη τον Λουτσέσκου να συζητά με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ για τα προβλήματα της ομάδας. Το πράγμα θυμίζει λαϊκό δικαστήριο, αλλά η εικόνα από μόνη της μαρτυρά την έλλειψη διοικητικών παραγόντων στον ΠΑΟΚ. Ο Ρουμάνος, αφού τρέχει την ομάδα εντελώς μόνος και χωρίς προϊστάμενο, κάνοντας τους δυο τελευταίους μήνες απερίγραπτα κακές επιλογές, μοιάζει να έχει αναλάβει τώρα και να εξηγήσει στον κόσμο τι θα γίνει το καλοκαίρι, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις της ΠΑΕ κτλ κτλ. Κάποια μέρα θα ανακαλύψουμε ότι πιθανότατα έχει αγοράσει τον ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαββίδη και για αυτό ο μεγαλομέτοχος δεν αφήνει το Ροιστόφ για να ‘ρθει ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη να ρωτήσει τι γίνεται στην ομάδα. Φυσικά απόδειξη διοικητικής απουσίας είναι και τα συνθήματα υπέρ των δολοφόνων του Αλκη Καμπανού που ακούστηκαν από μέρος της εξέδρας στο ματς με τον Αρη: τα «παιδιά» κάνουν πια ό,τι θέλουν ανενόχλητα…