Το φινάλε του γερμανικού πρωταθλήματος σε κάνει πραγματικά να τσιμπιέσαι για το αν αυτό που είδες είναι αληθινό. Η Μπάγερν Μονάχου κατέκτησε το 11ο στη σειρά πρωτάθλημα χωρίς καλά καλά να καταλάβει πως. Πήγε να παίξει με την Κολωνία, μετά την εντός έδρας ήττα της από την Λειψία πριν μια εβδομάδα, σε μια κατάσταση πρωτοφανούς ταραχής – όλοι μα όλοι προεξοφλούσαν την απώλεια του πρωταθλήματος και είχαν βρεθεί και τα ονόματα των δυο ενόχων που θα πλήρωναν την αποτυχία: ο γενικός διευθυντής Ολιβερ Καν και ο τεχνικός διευθυντής Χασάν Σαλιχάμιζιτς καλά καλά δεν είχαν λόγο να ταξιδέψουν στην Κολωνία. Και η Μπάγερν γύρισε από εκεί πρωταθλήτρια.
Είναι ωστόσο λάθος να ψάξουμε να βρούμε το πως η Μπάγερν πήρε ένα πρωτάθλημα χαμένο: το καταπληκτικό της τελευταίας αγωνιστικής είναι αυτό που έπαθε η συμπαθέστατη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Που έχασε το πρωτάθλημα ενώ το πανηγύριζε.
Μόνο αυτοί μπορούν
Αν υπάρχει μια ομάδα σε όλη την Ευρώπη της οποίας την πίστη των οπαδών ζηλεύω αυτή είναι η Μπορούσια Ντόρτμουντ. Η σχέση αυτών των οπαδών με την ομάδα τους είναι κάτι εκπληκτικό: αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι αυτοί θα ξεπεράσουν αυτό το σοκ, αλλά από την άλλη, αν υπάρχουν κάποιοι που ίσως μπορούν να τα καταφέρουν είναι αυτοί. Τους έβλεπα να κλαίνε και σκεφτόμουν πως αν ο αθλητισμός είναι πρώτα από όλα μια τέχνη που γεννά μνήμες, αυτοί έζησαν κάτι που θα το θυμούνται για πάντα. Πονώντας όμως. Ισως πρόκειται για την πρώτη περίπτωση στα χρονιά που θα χρειαστεί ψυχολόγο όχι μια ομάδα αλλά μια πόλη 550 χιλιάδων ανθρώπων. Ολοι ίσως χρειαστεί να περάσουν από τον ψυχαναλυτή. Ισως για να τον τρελάνουν.
Η υποχρέωση της νίκης
Είναι δύσκολο να εξηγήσεις ό,τι έγινε σε κάποιον που δεν έχει δει τα ματς – ειδικά το Μπορούσια – Μάιντς. Είναι αλήθεια πως παραδόξως την πιο κρίσιμη στιγμή του πρωταθλήματος η Μπορούσια αποφάσισε να δείξει σε όλο τον κόσμο όλες τις αδυναμίες της. Η άμυνά της είναι όντως αργή και δέχεται γκολ στις αντεπιθέσεις: τα συνολικά 44 γκολ που η ομάδα του Τέρζιτς έχει δεχτεί είναι πολλά και για το γερμανικό πρωτάθλημα. Σίγουρα η Μπορούσια δεν είναι καθόλου συνηθισμένη να διαχειριστεί την υποχρέωση της νίκης κι όντως έχασε το μυαλό της καθώς οι παίκτες της σήκωναν συνεχώς την μπάλα απέναντι στην κλειστή άμυνα της Μάιντς: έκαναν 22 σέντρες μόνο στο δεύτερο ημίχρονο. Μέτρησε φυσικά το εκτός λογικής δεκάλεπτο στην αρχή του ματς, όταν μεταξύ του 15ου και του 25ου λεπτού η Μάιντς πέτυχε δυο γκολ (με τον Χάντσεν και τον Ονισίβο) κι ο Αλέ αστόχησε σε πέναλτι. Υπήρξε σίγουρα και ατυχία καθώς ο Μπελίγχαμ αποχώρησε τραυματίας την στιγμή που η Μπορούσια τον είχε απόλυτη ανάγκη. Όμως θα μπορούσαν να έχουν συμβεί όλα αυτά και πάλι η Ντόρτμουντ να έχει κερδίσει το πρωτάθλημα: σε τελική ανάλυση γκολ έψαχνε κι έβαλε δυο! Τι συνέβη; Κάτι που δεν έχει εξήγηση. Ισως να έφταιξαν τα ατελείωτα πανηγύρια πριν το ματς αρχίσει, πράγμα όμως απολύτως λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο ο πιστός κόσμος της Ντόρτμουντ περίμενε αυτή τη μέρα. Τι να πούνε δηλαδή οι άνθρωποι της ομάδας στους οπαδούς της; Να μην γεμίσουν το γήπεδο ασφυκτικά και να κάτσουν όλοι σπίτι;
Η κανονικότητα της Μπουντεσλίγκα
Η Μάιντς έπαιξε το ματς όσο μπορούσε καλύτερα και μολονότι ήταν απολύτως αδιάφορη. Οι παίκτες της βρήκαν τη δύναμη να καταστρέψουν ένα πάρτι και να δώσουν ένα ακόμα πρωτάθλημα στην Μπάγερν. Θα πίστευε κανείς πως θα ανήκαν κι αυτοί στην μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών ποδοσφαιρόφιλων που έχουν βαρεθεί να βλέπουν την Μπάγερν συνεχώς να κερδίζει, αλλά δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο υπάρχει.
Η όλη εξέλιξη μου θύμισε μια παλιά ιστορία. Το 2017 είχα παρακολουθήσει μια συζήτηση μεταξύ των διοργανωτών των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων σε ένα συνέδριο που είχε κάνει η τότε νεοσύστατη ΕCA (European Club Association) στην Αθήνα. Τότε ένας από τους αξιωματούχους της γερμανικής λίγκας είχε καμαρώσει για το γεγονός ότι ήταν η έβδομη σερί χρονιά κατά την οποία τα εισιτήρια στα γερμανικά γήπεδα είχαν αυξηθεί. Ο κ. Κρίστιαν Σέιφτερ είχε πει ότι κατά μέσο όρο πιο πολλά εισιτήρια από την Μπουντεσλίγκα πωλούνται μόνο στο αμερικάνικο ΝFL – κάποιος από τους παρευρισκόμενους για να τον πειράξει του είπε πως «στο ΝFL όμως δεν είναι γνωστό ότι θα πάρει το πρωτάθλημα η Μπάγερν». Ο Σέιφτερ ανταπάντησε πως η Μπουντεσλίγκα είναι το μόνο πρωτάθλημα, που ακριβώς επειδή όλοι ξέρουν πως θα το κερδίσει η Μπάγερν, όλοι ονειρεύονται και να την κερδίσουν καθώς μια νίκη τους επί της μόνιμης πρωταθλήτριας καθιστά τη χρονιά του επιτυχημένη. Για την Μπορούσια δεν είπε τίποτα: προφανώς αυτό δεν ισχύει. Τι ισχύει; Ότι για την Μάιντς το να βλέπει τη Μπάγερν να πανηγυρίζει συνιστά ένα είδος κανονικότητας – αφού δεν κέρδιζε κάτι η ίδια, ας κερδίσει η Μπάγερν. Κι αυτό φοβάμαι πως στη Γερμανία το πιστεύουν όλοι.
Κάποτε η Ρόμα
Εχει ξανασυμβεί μια τέτοιου είδους «κηδεία»; Όλα έχουν ξανασυμβεί. Με τον καιρό οι μνήμες μας μπερδεύονται – χθες άκουσα κάποιον που έλεγε ότι όλα όσα έγιναν στην Γερμανία του θύμισαν την σεζόν που η Λίβερπουλ έχασε ένα πρωτάθλημα γιατί την τελευταία αγωνιστική γλίστρησε ο Τζέραντ στο ματς με την Τσέλσι. Δεν έγινε σε ματς τελευταίας αγωνιστικής αυτό. Το όντως κρίσιμο αυτό παιγνίδι έγινε τρεις αγωνιστικής πριν το τέλος, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία: το πάθημα μετράει πάντα πιο πολύ από την ακρίβεια των γεγονότων.
Αν ντε και καλά πρέπει να βρούμε κάτι ανάλογο εγώ θυμάμαι την έκβαση του ιταλικού πρωταθλήματος του 1986. Η Ρόμα υποδέχτηκε την Λέτσε την προτελευταία αγωνιστική του, στις 20 Απριλίου. Ηθελε μια νίκη για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Πανηγύριζαν κι εκεί την επικείμενη κατάκτησή του μια εβδομάδα. Η Ρόμα προηγήθηκε με τον Γκρατσιάνι, η Λέτσε ήταν αδιάφορη, υποβιβασμένη και τελευταία στη βαθμολογία, αλλά είχε δυο Αργεντίνους που σε δυο μήνες θα ήταν στην ομάδα του Μαραντόνα όταν αυτή κατέκτησε το μουντιάλ στο Μεξικό. Ο Πασκούλι κι ο Μπάρμπας έκαναν το 1-3. Μείωσε ο Προύτσο, αλλά το πρωτάθλημα το πήρε η Γιούβε. Και η Ρόμα έκανε επάνω από μια δεκαετία για να ξεπεράσει ένα δράμα που όποιος το έζησε το θυμάται ακόμα. Πρωταθλήματα την τελευταία αγωνιστική έχουν κριθεί πολλά, αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάτι που χάνεις γιατί παίζεις εκτός έδρας πχ, αλλά για μια απώλεια που καταστρέφει ένα πάρτι. Και η τραγική ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η Μπορούσια στο τέλος δεν έχασε το ματς! Κι ότι στα 9 από τα δεκαπέντε τελευταία λεπτά του ένοιωσε και πρωταθλήτρια γιατί η Μπάγερν είχε δεχτεί την ισοφάριση στην Κολωνία: το μίξερ των συναισθημάτων ήταν ένα πήγαινε έλα ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση.
Εφυγαν όλοι
Η Μπάγερν είναι η τρίτη φορά που κατέκτησε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική: στις άλλες, όμως, κρατούσε την τύχη στα χέρια της. Χθες στην Κολωνία για να γίνει η απονομή του τίτλου, υπήρξε όχι το κανονικό τρόπαιο του πρωταθλήματος (η Λίγκα είχε στείλει την «σαλατιέρα» στο Ντόρτμουντ) αλλά μια απομίμησή του! Η αλήθεια είναι πως και η Μπάγερν χθες έκανε πολλά για να μην το πάρει το πρωτάθλημα: δέχτηκε πχ την ισοφάριση από τον Κολωνία με πέναλτι δέκα λεπτά πριν το τέλος του ματς, αλλά πρόλαβε ο Μουσιάλα να βρει ένα προσωπικό γκολ που της έδωσε τον τίτλο. Η σεζόν της ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλή, όπως και το τελευταίο της παιγνίδι. Κέρδισε εύκολα την Ντόρτμουντ στο μεταξύ τους ντέρμπι τίτλου στο δεύτερο γύρο κι έχασε δυο φορές από την Λειψία. Εγινε η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που φέτος κέρδισε το πρωτάθλημα μολονότι άλλαξε προπονητή, αλλά ο «νέος» Τούχελ δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα που άφησε ο «παλιός» Νάιγκελσμαν. Ισως ο μόνος λόγος που αξίζει αυτό το πρωτάθλημα είναι η διοικητική της σοβαρότητα: ο Κάν και ο Σαλιχάμιζιτς θα φύγουν (έφυγαν ήδη…) γιατί ο σχεδιασμός τους υπήρξε απαράδεκτος και η διαχείριση της ομάδας φέτος κάκιστη. Η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος δεν έγινε ο λόγος να θεωρηθούν όλοι δικαιωμένοι. Υπάρχει αξιολόγηση – δεν είναι όλα πανηγύρι. Στο Ντόρτμουντ αντιθέτως υπήρξε πολύ πανηγύρι. Δυστυχώς μόνο πριν το ματς. Μετά πρέπει να βούρκωσε και ο Θεός.
