Τη βραδιά που η Σερίφ Τιρασπόλ έζησε το δικό της υπέροχο παραμύθι κερδίζοντας την Ρεάλ στη Μαδρίτη, ο Λίο Μέσι μπροστά στα έκπληκτα μάτια του μαέστρου Πεπ Γκουαρντιόλα άνοιξε λογαριασμό σκοράροντας το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Παρί – και τι γκολ! Στο 74ο λεπτό του ματς κι ενώ η Σίτυ κυριαρχούσε, ο Μέσι συνεργάστηκε με τον ΕμΠαπέ, εξαφάνισε τη μπάλα από τον Λαπόρτ και την εμφάνισε στα δίκτια του Εντερσον, που ήταν ο απόλυτος κομπάρσος της ιστορίας, αφού δεν μπορούσε ούτε το γκολ να αποτρέψει ούτε να χειροκροτήσει τη μαγεία του Αργεντίνου όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Ωραία και διδακτικά είναι τα παραμύθια τύπου Σερίφ – μας θυμίζουν ότι ένας ελάχιστος χώρος λάμψης στο Τσάμπιονς λιγκ υπάρχει, υπό προϋποθέσεις, για τον καθένα: ακόμα και για μια ομάδα από τη Μολδαβία που βρίσκει παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αλλά την ιστορία της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής διοργάνωσης την γράφει ο Μέσι. Με τις δυσκολίες, τις ιδιοτροπίες του και τις μαγείες του.
Θα τον λέγαμε τρελό
Ότι θα φτάναμε στις 29 Σεπτεμβρίου για να δούμε το πρώτο γκολ του Μέσι με την Παρί είναι κάτι που αν κανείς το έλεγε αυγουστιάτικα, όταν ανακοινώθηκε το αντίο του Αργεντίνου στη Μπαρτσελόνα, θα τον περνούσαμε για τρελό. Ο Μέσι δεν υπέγραψε σε μια ομάδα που τον περίμενε για να αλλάξει φυσιογνωμία και να της δώσει λύσεις, αλλά σε μια «ομάδα- μηχανή-γκολ» που τόσο στο γαλλικό πρωτάθλημα όσο και στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ σκοράρει ακατάπαυστα. Κι όμως ο κορυφαίος αυτός σκόρερ δυσκολεύτηκε απερίγραπτα να κάνει αυτό που ξέρει όσο λίγοι. Γιατί; Γιατί μέχρι τώρα αγωνίστηκε ελάχιστα. Και γιατί ακόμα έχει προβλήματα προσαρμογής. Όχι απλά στην Παρί, αλλά στο Παρίσι γενικότερα. Σκεφτείτε πως μόλις την περασμένη Τετάρτη βρήκε το σπίτι που αυτός και η οικογένεια του έψαχναν. Και που σίγουρα δεν είναι ένα τριάρι στη Μονμάρτρ.
Σεΐχηδες και Εμίρηδες
Το ωραίο με τον Μέσι είναι ότι ενώ τα ρεκόρ της καριέρας του προκαλούν τις πιο πολλές φορές την υποψία ότι πρόκειται για ένα σούπερ ήρωα κόμικ, εν τούτοις πρόκειται για άνθρωπο και μάλιστα άνθρωπο που συχνά πυκνά δυσκολεύεται απερίγραπτα ακόμα κι εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Το ξεκίνημα στην καριέρα του στην Παρί π.χ είναι μια ιστορία τέτοιων δυσκολιών.
Κάνει ένα μετριότατο ντεμπούτο στο Μπριζ, όπου και πάλι θα μπορούσε να σκοράρει πλην όμως το μόνο που μας αφήνει να δούμε είναι προβλήματα στο παιγνίδι του που δεν περιμέναμε. Κινείται λίγο, μένει πολύ μακριά από την περιοχή, ακουμπά ελάχιστες φορές τη μπάλα – δεν μοιάζει ο Μέσι. Γίνεται αλλαγή στο πρώτο ματς στο γαλλικό πρωτάθλημα που ξεκινά βασικός με την Παρί (κόντρα στη Λιόν) και συμπεριφέρεται σαν θυμωμένο παιδάκι όταν γίνεται αλλαγή. Δεν δίνει το χέρι του στον προπονητή του για να δείξει σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση τον θυμό του, δεν πανηγυρίζει το γκολ της νίκης της ομάδας του στο φινάλε, δεν μιλά στους δημοσιογράφους αφήνοντας τον δύστυχο Ποκετίνο να απολογηθεί μετά από ένα ματς που κέρδισε, σαν να έχει γνωρίσει την πιο μεγάλη ήττα της καριέρας του. Εχει γίνει αλλαγή γιατί το τιμ της Παρί πρόσεξε ότι έχει δυσκολίες στο τρέξιμο και δεν θέλει να τον χάσει εξαιτίας κάποιου αναπάντεχου μυϊκού προβλήματος, αλλά ο ίδιος είναι τόσο θυμωμένος που δεν καλύπτει κανένα. Μένει εκτός του επόμενου ματς και η συμμετοχή του στην αναμέτρηση της Παρί με τη Σίτι ήταν αμφίβολη μέχρι και την Κυριακή το βράδυ. Αλλά στο ντέρμπι των Αράβων που κάνουν το χόμπι τους ξοδεύοντας εκατομμύρια για να αλλάξουν τον ευρωπαϊκό χάρτη δεν θα μπορούσε να λείπει.
Στην αναμέτρηση του Εμίρη Αλ Θανί με τον Σεϊχη Μανσούρ, ο Μέσι ήθελε να θυμίσει και στους δυο ότι παραμένει ο μόνος βασιλιάς του ποδοσφαίρου. Ανταμείβοντας τον πρώτο που του έδωσε ένα τεράστιο συμβόλαιο και πληγώνοντας τον δεύτερο που άκουσε τον Γκουαρντιόλα και δεν τον πήρε στη Σίτυ πλειοδοτώντας στον καλοκαιρινό πλειστηριασμό. Είναι όμως βασιλιάς στο Παρίσι ο Μέσι; Νομίζω ακόμα όχι.
Αλλάζει ανάλογα με τη φανέλα
Το ενδιαφέρον με τον Αργεντίνο είναι ότι κάθε φορά που αλλάζει φανέλα νομίζεις ότι αλλάζει κι ο ίδιος: αυτό δεν το θυμάμαι ως χαρακτηριστικό κανενός σούπερ ήρωα. Ο Μέσι της Μπαρτσελόνα ήταν συχνά πυκνά η οργή του Θεού ακόμα κι όταν μεγάλωσε κι έχασε κάτι από την απίστευτη εκείνη έκρηξή του: συνέχιζε μαζί της να κερδίζει πρωταθλήματα πείθοντάς μας πως τίποτα δεν θα συνέβαινε χωρίς αυτόν. Ο Μέσι της Εθνικής Αργεντινής προκαλούσε εντελώς αντίθετα συναισθήματα: σε έκανε να απορείς γιατί δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά ακόμα κι όταν οδηγούσε την Αργεντινή σε ένα τελικό μουντιάλ. Το Κόπα Αμέρικα που κατέκτησε πέρυσι το καλοκαίρι ήρθε σε μια στιγμή που ακόμα κι όσοι τον αγαπούσαν παράφορα είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν θα τον δουν να κερδίζει τίποτα με την Εθνική του ομάδα – ίσως να το πίστευε κι αυτός: το λέω γιατί θυμάμαι τα κλάματά του, τα αντίο του στην Εθνική, τους εμετούς του στη διάρκεια τελικών εξαιτίας του βάρους της υποχρέωσης που έκανε το στομάχι του κομμάτια. Και μετά από όλα αυτά ήρθε ο Μέσι της Παρί, κακότροπος ξαφνικά, χαμένος στο γήπεδο σαν νεούδι, εγωιστής και λιγάκι μπλαζέ – και παραδόξως, μολονότι όλα μοιάζουν να γυρνάνε γύρω του και κομμάτι μόνος. Μόνος, (με μια ατομική ενέργεια από τις δικές του δηλαδή…), μας χάρισε χθες βράδυ και το πρώτο του γκολ με το οποίο ήταν σαν να υπενθυμίζει στην ποδοσφαιρική ανθρωπότητα τι μπορεί να κάνει. Το χει ανάγκη αυτό ο Μέσι; Ναι, το έχει. Κυρίως γιατί είναι ο Μέσι και πάντα έχει να αποδείξει πολλά.
Κάποτε ο Βαλβέρδε
Πριν μερικά χρόνια ο Ερνέστο Βαλβέρδε είχε έρθει στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές έχοντας κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα με τη Μπαρτσελόνα. Τον ρώτησαν οι φίλοι του στην Αθήνα πως είναι να προπονείς μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως η Μπάρτσα. «Είναι το πιο εύκολο πράγμα» είπε απαντώντας πολύ σοβαρά. «Σε όλες τις άλλες ομάδες στις οποίες δούλεψα έπρεπε στη διάρκεια της εβδομάδας να έχω ένα σωρό πράγματα στο μυαλό μου. Στη Βαρκελώνη το μόνο που χρειάζεται και το μόνο για το οποίο πρέπει να ανησυχείς είναι να είναι καλά ο Μέσι»!
Η ωραία εξήγηση του προπονητή που παραμένει ο τελευταίος που κάτι κέρδισε με τη Μπαρτσελόνα, δείχνει και γιατί ο Μέσι δεν θα είναι απλό να μετατρέψει την Παρί στο απόλυτο βασίλειό του. Στην Μπαρτσελόνα ήταν αυτός από τη μια μεριά κι όλοι οι υπόλοιποι ήταν οι υποτακτικοί του, όπως και να λέγονταν κι όσο σπουδαίοι παίκτες κι αν ήταν. Στα δεκαπέντε χρόνια που έμεινε στο θερμοκήπιο της Μπάρτσα ο Μέσι δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανένα: σκόραρε, κέρδιζε, έπαιζε και διασκέδαζε σχεδόν χωρίς την παραμικρή ευθύνη για οτιδήποτε πήγαινε στραβά. Και δεν ήταν απλά ο καλύτερος των καλύτερων, αλλά ήταν και «υπέροχος επαγγελματίας», «άψογο παιδί», «μοναδική περίπτωση σούπερ σταρ χωρίς ιδιοτροπίες» κτλ κτλ. Ισχυαν όλα αυτά; Μάλλον όχι, αλλά ο μηχανισμός της Μπάρτσα ήταν στην υπηρεσία του βασιλιά και για να φροντίζει την εξωποδοσφαιρική εικόνα του. Τώρα αυτά δεν υπάρχουν: υπάρχει απαίτηση για γκολ, υπερβολική προσοχή στις εμφανίσεις του, πίεση για επιτυχία μακριά από τη Βαρκελώνη (δηλαδή μακριά από το σπίτι) πρώτα από όλα από τον ίδιο τον εαυτό του. Και φυσικά υπάρχουν και ο ΕμΠαπέ κι ο Νεϊμάρ, που είναι εξίσου πιεσμένοι κι εξίσου ανυπεράσπιστοι: δεν υπάρχει βασίλειο με πολλούς βασιλιάδες και δεν μπορεί, ειδικά σε μια ομάδα Σεϊχηδων, να περιμένεις πως θα προκύψει καθεστώς απόλυτης μοναρχίας.
Ο Μέσι θα παίζει για την Παρί, αλλά για πρώτη φορά στα 34 του χρόνια θα το κάνει χωρίς καλύψεις, χωρίς μηχανισμούς υποστήριξης και χωρίς την παραμικρή προστασία: μόνος εναντίον όλων, όπως μόνοι είναι κι ο ΕμΠαπέ και ο Νεϊμάρ κι ας βρίσκονται στην ίδια ομάδα.
Πως θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί στα 34 σε μια νέα πραγματικότητα; Βρίσκοντας γκολ σαν το χθεσινό με το οποίο, κόντρα στη ροή του ματς, γκρέμισε το αήττητο σερί των 18 ματς σε ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ της Σίτυ του Γκουαρντιόλα. Καταθέτοντας δηλαδή εντός γηπέδου μικρές μεγάλες αποδείξεις πως παραμείνει σούπερ ήρωας. Εστω και χωρίς βασίλειο…
