Εμεινα λίγο περισσότερο σπίτι αυτές τις μέρες και είχα την ατυχία να δω λίγο παραπάνω τηλεόραση – όπως και να το δεις τύχη αυτό δεν είναι. Ομολογώ ότι είχα κάμποσο καιρό να πάρω μια γεύση από το τι παίζουν τα ιδιωτικά κανάλια, τα μη συνδρομητικά. Τώρα που είδα κάποια προγράμματα κατάλαβα γιατί τα συνδρομητικά κανάλια κοντεύουν να φτάσουν μαζί το ένα εκατομμύριο συνδρομητές! Ο κόσμος κάνει οικονομία και αγοράζει υπηρεσίες συνδρομητικής τηλεόρασης μπας και βρει να δει κάτι ενδιαφέρον. Η συνδρομητική έχει ένα καλό: προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα – αθλητικά, ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ κτλ. Η άλλη τηλεόραση μοιάζει να προσφέρει πολύ μούχλα κυρίως: σαν ξαφνικά να είναι όλοι κουρασμένοι, αμήχανοι, χωρίς ιδέες, κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια. Ενώ από τη στιγμή που γλύτωσαν από το κλείσιμο θα πρεπε να πετάνε, μοιάζουν όλοι πιο αμήχανοι από ποτέ. Πριν γίνει τριάντα χρονών η ιδιωτική μας τηλεόραση μοιάζει έτοιμη για σύνταξη.

Δεν υπάρχει ούτε Ανατροπή ούτε πέναλτι

Τα talk show έχουν προβλήματα καλεσμένων. Σε μια χώρα που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν άσχημα για κάποιον, που το επόμενο βράδυ μπορεί να βρουν μπροστά τους. Οι πιο πολλοί καλεσμένοι αποφεύγουν να πάρουν θέση για το οτιδήποτε, τα βλέπουν όλα χαριτωμένα, μοιάζουν χωρίς άποψη: το τζέρτζελο σε μια εκπομπή πρέπει να το δημιουργεί ο καλεσμένος κι όχι ο παρουσιαστής – εδώ έχουμε φτάσει στο ακριβώς αντίθετο. Τις προάλλες έβλεπα τον Φλαμπουράρη καλεσμένο στον Παπαδάκη. Την τρίτη φορά που επανέλαβε τα ίδια, ο Παπαδάκης άρχισε να μιλάει μόνος του για κανα δεκάλεπτο προσπαθώντας να σώσει την εκπομπή. Τελευταία οι χειρότεροι καλεσμένοι είναι οι πολιτικοί. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά χάθηκαν φέτος ορισμένες εκπομπές στις οποίες οι άνθρωποι πήγαιναν και ξεκατινιάζονταν με την ψυχή τους: δεν υπάρχει ούτε Ανατροπή, ούτε Ενικός ενώ και στο Σκάι γίνονται ολοένα και λιγότερα πολιτικά talk show. Το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζονται οι πολιτικοί όπου βάλει ο νους σου. Η Ελένη Αυλωνίτου ήταν σε ένα πάνελ του Φουρθιώτη – ελπίζω να μην τσακώθηκαν για το ποιο είναι το καλύτερο κολαγόνο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης πήγε στην Τατιάνα Στεφανίδου για να μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια. Είναι ώρα να δούμε τον Κουτσούμπα να συζητάει με τη Λαμπίρη για το αν η Πάολα έπρεπε να τραγουδήσει Χατζηδάκη στο «Στην Υγεία μας» ή να δούμε την Γεροβασίλη να συζητάει για άντρες με την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Τώρα που το σκέφτομαι, από αυτά που βλέπω μπορεί αυτές οι συζητήσεις να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ελα τώρα σε παρακαλώ μαντάμ…

Λείπουν από τις εκπομπές αυτοί οι είλωτες του trash που έπαιζαν το ρόλο του «καπετάν φασαρία». Ο Ανδρέας Μικρούτσικος πχ, που μπορούσε να τσακωθεί και να κάνει και εξορκισμό στον εαυτό του, αν το σόου το επέβαλε, δεν αντικαταστάθηκε ποτέ. Ο Νίκος Μουρατίδης, που έσταζε τόσο δηλητήριο που νόμιζες πως αν δαγκώσει κατά λάθος τη γλώσσα του θα χρειαστεί αντιτετανικό ορό, δεν έχει διάδοχο.  Εξαφανίστηκαν και δευτερεύουσες, αλλά μοναδικές μορφές με σπάνια ικανότητα στην παραγωγή φασαρίας, όπως ο καθηγητής Ανευλαβής, ο μονίμως θυμωμένος με τον εαυτό του Κώστας Πρέκας, ο δηκτικός και πάντα επιθετικός Παναγιώτης Χατζηστεφάνου. Εχει μείνει μόνος ο Στέφανος Χίος, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Κάπου μου φάνηκε ότι ξέμεινε από ιστορίες συνωμοσίας ακόμα και ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, που ωστόσο δεν έγινε ποτέ mainstream. Λείπουν από τις εκπομπές ακόμα και όσοι απλώς πετούσαν κάποιο καρφάκι με δηλητήριο: για παράδειγμα η απουσία του Γιώργου Λιάγκα από το Πρωϊνό του Αντένα είναι μεγάλη και το κανάλι χρειάζεται κάτι της το ριζοσπαστικό για να σώσει το πράγμα. Δεν μιλάω για το Λαπαβίτσα, πιο πολύ είχα στο μυαλό μου το Νίκο τον Αλέφαντο πχ. Ποιος δεν θα ξόδευε λίγα λεπτά κάθε μέρα για να τον καμαρώσει να λέει στη Σάσα Σταμάτη «έλα τώρα, σε παρακαλώ μαντάμ»; 

Χάθηκε μια ευκαιρία  

Γέμισε η ελληνική τηλεόραση, αργά αλλά σταθερά από τάλεντ σόου στα οποία εμφανίζονται παιδιά που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές – ίσως γιατί νομίζουν πως δεν πρόκειται για κλειστό επάγγελμα. Χάρη κυρίως στην Κύπρο όλο και κάποιος παρουσιάζεται που τραγουδάει ωραία – στην περίπτωση του εφετινού The Voice είναι σχεδόν δεδομένο ότι όποιος κερδίσει θα χει μάλλον καλύτερη φωνή από τους κριτές του. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση όλο το πράγμα κυλάει προς την απόλυτη προβλεψιμότητα. Οι κριτές έχουν το άγχος να πουν κάποιο αστείο, τα τραγούδια που οι υποψήφιοι επιλέγουν είναι τα ίδια και τα ίδια: παρά τα μεγάλα στούντιο όλα θυμίζουν όλο και περισσότερο το «Να η ευκαιρία» και κάθε φορά περιμένω να εμφανιστεί η Ροζίτα Σώκου που καμιά μπηχτή για την Βουγιουκλάκη ή τη Μελίνα τολμούσε και έριχνε.  Υπάρχει ανάγκη πρωτοτυπίας και έκπληξης κι αυτή δεν μπορεί να είναι πχ η Καλομοίρα που μιλάει τα ελληνικά του Τσακαλώτου: αν ήταν παρουσιαστής ο Τσακαλώτος και τραγουδούσε όπως η Καλομοίρα ίσως να είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον το πράγμα. Για αυτό και οι θεαματικότητες δεν είναι εντυπωσιακές: το Rising Star παραλίγο να το περάσει η ταινία του Star που ήταν το Mονος στο Σπίτι και έχει μεταδοθεί μόνο διακόσιες τριάντα δυο φορές – τα παιδιά που πρωταγωνιστούν είναι πολύτεκνοι. Νομίζω ότι ο Σκάι έχασε την πιο μεγάλη ευκαιρία φέτος. Αν έκανε το Voice με κριτές το Βαρούχα, το Θωμαϊδη, την κυρία Μαρούπα και τον Κωνσταντινέα πχ θα χαλούσε κόσμο. Ο Ρουβάς θα μπορούσε μια χαρά να κάνει τη Δίκη της Δευτέρας με το Σπανέα και τη Μπενέα και ένα καλεσμένο έκπληξη, πχ το δικηγόρο Αποστολίδη ή τον Κάπτεν Αμέρικα.

Ούτε τούρκικα σήριαλ

Η ιδιωτική μας τηλεόραση έχει κουραστεί και έχει κουράσει. Η τελευταία μόδα ήταν τα τούρκικα σήριαλ, αλλά η εξερεύνηση σταμάτησε στην Κωνσταντινούπολη και δεν συνεχίστηκε. Ενώ πάω στοίχημα ότι στη Βόρειο Κορέα πχ πρέπει να παίζονται πιο συναρπαστικά σήριαλ από τα δικά μας…