Ο Μίλτος Τεντόγλου συνεχίζει τη συλλογή των μεταλλίων του σε αυτό τον πραγματικά μοναχικό του δρόμο. Το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ορεγκον ήρθε έπειτα από μια σπουδαία του εμφάνιση, που επιβεβαίωσε ότι είναι ο καλύτερος στο μήκος στον κόσμο. Κι ας μην ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Μια αξέχαστη εμφάνιση

Το ξενύχτι για να δει κανείς την προσπάθεια του Τεντογλου άξιζε όσο λίγα. Ο κορυφαίος Ελληνας αθλητής του στίβου του καιρού μας μετέτρεψε ένα τελικό παγκόσμιου πρωταθλήματος σε προσωπικό σόου – κι αυτό ειλικρινά δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί από Ελληνα αθλητή. Ακόμα και η απώλεια του χρυσού μεταλλίου από τον Κινέζο Γουάνγκ που βρήκε στο τελευταίο του άλμα αυτό το 8.36μ που του έδωσε το χρυσό, απλά έκανε την εμφάνιση του Τεντογλου αξέχαστη: θυμάμαι πολλές φορές να νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι γιατί ένας Ελληνας αθλητής ή μια ελληνική ομάδα χάνει κάτι στο φινάλε, ποτέ όμως δεν είχα νιώσει την αίσθηση της αδικίας που ένιωσα τα χαράματα της 17^ης Ιουλίου. Η αδικία, εν προκειμένω, δεν είχε να κάνει με τον Γουάνγκ που πήρε ένα χρυσό με ένα άλμα: αυτό στο στίβο συμβαίνει, ανήκει στη φύση του αθλήματος και δεν είναι άδικο. Αδικο είναι όλος ο κόσμος να εντυπωσιάζεται από την σταθερότητα, και την υπεροχή του Ελληνα αθλητή κι αυτή στο τέλος να μην επιβραβεύεται. Αδικο είναι να έχεις δείξει ότι είσαι ο καλύτερος και να μην είσαι τελικά ο πρώτος. Ωστόσο το γεγονός ότι μιλάμε για μετάλλια παγκοσμίου πρωταθλήματος και στεκόμαστε στην απώλεια του χρυσού κι όχι στην κατάκτηση του ασημένιου δείχνει πόσο τεράστιος αθλητής είναι πια ο Ελληνας.

Όλα καλύτερα από αυτά των άλλων

Για όσους δεν είδαν την υπέροχη εμφάνισή του θέλω να κάνω περισσότερο κατανοητή την παρατήρησή μου. Ο Τεντόγλου δεν πήρε μέρος απλά σε ένα τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος: τον χρησιμοποίησε ως ευκαιρία για να αποσπά χειροκροτήματα σε κάθε άλμα του! Ο Έλληνας αθλητής έψαξε ένα άλμα μεταλλίου από την πρώτη του προσπάθεια: ήταν άκυρο για κάτι ελάχιστο, αλλά σίγουρα πολύ πάνω από το 8,03 μ. που έκανε στον προκριματικό. Ακολούθησε ένα πραγματικό ρεσιτάλ. Ο Τεντογλου πέρασε πρώτος ήδη από το δεύτερο άλμα του: πάτησε 4 εκατοστά πίσω από τη γραμμή του ορίου αλλά προσγειώθηκε στα 8,30μ. Ο Ελληνας αθλητής άρχισε στη συνέχεια να ψάχνει το πολύ μεγάλο άλμα: έκανε 8,29μ., 8,24μ. και στην 5η του προσπάθεια το καλύτερο του άλμα: 8,32μ! Το εντυπωσιακό της εμφάνισης ήταν ότι μέχρι ο Γουάνγκ (που βρισκόταν στην πέμπτη θέση στο ξεκίνημα της έκτης προσπάθειας) να φτάσει στο 8,36μ του χρυσού, ο Τεντόγλου είχε τέσσερις προσπάθειες καλύτερες από τον δεύτερο! Ο Ελβετός Σιμόν Εχάμερ τελείωσε τον αγώνα τρίτος με ένα τίμιο 8.17μ. που είναι μακριά όμως από το χειρότερο άλμα του Τεντόγλου που ήταν το 8,20μ της τελευταίας του προσπάθειας. Μέχρι το άλμα του Γουάνγκ ο Ελληνας είχε πέντε άλματα καλύτερα από αυτά του δεύτερου! Στο τέλος του αγώνα μπήκε στη σπάνια κατηγορία των πέραν πάσης αμφισβήτησης καλύτερων που όμως δεν κέρδισαν.

Το παράξενο της βραδιάς

Η αλήθεια είναι πως ο Τεντόγλου πρέπει να είχε καταλάβει το παράξενο της βραδιάς από νωρίς. Στην διάρκεια της καταπληκτικής του εμφάνισης δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να δείχνει ενθουσιασμένος, ενώ από το δεύτερο κιόλας άλμα του είναι απλησίαστα πρώτος. Μιλά διαρκώς με τον Πομάσκι, μοιάζει στιγμές στιγμές μετά τα άλματά του να μονολογεί, πιέζει συνεχώς τον εαυτό του κι ας είναι σε όλο τον αγώνα απλησίαστος. Στο τέλος, ως συνήθως, κάνει και καταπληκτικές δηλώσεις. Ενώ δίπλα του ο προπονητής του πανηγύριζε (και με το δίκιο του) ο Τεντόγλου έλεγε ότι με 8.32μ δεν άξιζε να κερδίσει – δεν θυμάμαι να έχει πει ποτέ κάτι ανάλογο Ελληνας αθλητής!

«Ήρθα εδώ για το χρυσό μετάλλιο (σ.σ είναι το μοναδικό χρυσό που λείπει από τη συλλογή του) και δεν μπορούσα να πηδήξω 8,45μ! Δεν μου βγήκε τίποτα. Ναι, είμαι χρυσός Ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής στον κλειστό, αλλά είμαι και στεναχωρημένος επειδή έχασα μια μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθώ πρωταθλητής κόσμου, εδώ. Τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να περιμένω πολύ μέχρι το επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι σε ένα χρόνο» εξήγησε και πρόσθεσε πως σε όλο τον αγώνα το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν γνώριζε το ταρτάν του Ορεγκν, αλλά ότι οι προσγειώσεις του ήταν κακές. «Δεν ξέρω πώς να το πω. Δεν έχω κάνει ποτέ τόσα μαζεμένα καλά άλματα στη ζωή μου. Ήταν μεγάλα άλματα», είπε και πρόσθεσε: «Ήταν όλα τέλεια, αλλά οι προσγειώσεις μου ήταν τόσο κακές που έχανα πάρα πολλά εκατοστά και αυτό μου κόστισε πάνω στον αγώνα. Ποτέ δεν κάνω καλή προσγείωση, αλλά σήμερα ήταν χειρότερα από ποτέ. Φαίνεται ξεκάθαρα σε όλα τα άλματά μου ότι οι προσγειώσεις μου ήταν τραγικές». Νομίζω πως σε αυτά τα λόγια καταλαβαίνεις και το μυστικό του: οι απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του είναι τεράστιες πια. Για τον 24χρονο από τα Γρεβενά το χρυσό στους Ολυμπιακούς ήταν εκκίνηση καριέρας. Και το αργυρό στο Ορεγκον θα είναι η αρχή της διαδρομής που θα βγάλει σε ένα άλμα πολύ μεγάλο: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Συντάσσομαι με τον Πομάσκι που το προανήγγειλε.

Μια ακόμα εποποιία

Στην ιστορία του ελληνικού στίβου τα πιο πολλά μεγάλα μετάλλια τα χουν κερδίσει είτε «αθλητές αγώνων», που τα κατάφεραν να ανεβούν στο βάθρο μετά από μια σημαντική πορεία και ήταν όλοι έμπειροι αρκετά, είτε σπουδαίοι κομήτες που βρέθηκαν ένα βράδυ σε κατάσταση αξιοζήλευτη. Ο Τεντόγλου είναι κάτι άλλο: στην τεράστια επιτυχία έφτασε μικρός γιατί έχει προσόντα σπάνια. Η πορεία του δεν έχει σκαμπανεβάσματα – μετά τους Ολυμπιακούς δεν κάνει άλλο από το να υπενθυμίζει πως είναι ο καλύτερος. Αυτή η θέλησή του δημιουργεί μια καταπληκτική ιστορία: ένα της κεφάλαιο διαδραματίστηκε χθες βράδυ στο Ορεγκον – είδαμε ότι ο καλύτερος μπορεί και να ηττηθεί ανεβαίνοντας ωστόσο στο βάθρο. Στην ιστορία του ελληνικού στίβου κάθε μετάλλιο είναι έτσι κι αλλιώς μια εποποιία. Ποτέ δεν θυμάμαι να το συζητάμε σαν αποτέλεσμα μιας αδικίας: αν το καλοσκεφτείς κάτι τέτοιο είναι τρελό!

Τρέλανέ μας κι άλλο Μίλτο…