Η εμφάνιση του Ολυμπιακού κόντρα στη Γουλβς ήταν μια από τις σοβαρότερες της χρονιάς και το αποτέλεσμα του ματς καλύτερο από αυτό με την Αρσεναλ. Αλλά ομολογώ ότι αντιμετωπίζω το ματς με αμηχανία: σκέφτομαι κυρίως τι θα μπορούσε να γίνει αν όλα ήταν κανονικά. Μάλλον γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως στις συγκεκριμένες συνθήκες το ματς δεν έπρεπε να γίνει.

Στοίχισαν και στις δυο

Τα ματς που γίνονται χωρίς θεατές μου μοιάζουν όλα άνευρα και αργά – μπορεί να μην ισχύει τίποτα από τα δυο: μιλάω για την δική μου εντύπωση κι όχι απαραίτητα για την πραγματικότητα. Συνήθως αυτή η εικόνα προκύπτει γιατί ο γηπεδούχος είναι τιμωρημένος. Η τιμωρία έχει στο ίδιο το παιγνίδι επιπτώσεις. Πολλές φορές ο γηπεδούχος νοιώθει ότι έχει αδικηθεί και δίνει παραπάνω από ό,τι συνήθως για να πάρει το ματς: συνήθως καταθέτει λίγη κακία και σκληρότητα. Άλλες φορές ο φιλοξενούμενος βλέπει το γεγονός ως ευκαιρία και ρισκάρει κάτι περισσότερο. Η προετοιμασία του παιγνιδιού και το ίδιο το ματς κουβαλάνε τα σημάδια της τιμωρίας – άλλος μπορεί να πεισμώσει κι άλλος μπορεί να θολώσει. Η ιστορία του χθεσινού ματς είναι ολότελα διαφορετική. Οι άδειες εξέδρες απλώς υπενθύμιζαν ένα πρόβλημα και τίποτα περισσότερο. Οι δυο ομάδες έχουν κάθε δικαίωμα να δηλώνουν ζημιωμένες, αφού παγιδεύτηκαν σε ένα περίεργο εφιάλτη άθελά τους. Τα όσα προηγήθηκαν η δική μου εντύπωση είναι ότι στοίχισαν και στις δυο.

  Ενα ακίνδυνο σουτ

Η Γουλβς δεν ήθελε να ρθει στην Ελλάδα να παίξει. Κατέθεσε αίτημα αναβολής του ματς, προσπάθησε να μείνει στην Αθήνα το λιγότερο δυνατό χρόνο, οι άνθρωποί της απέφυγαν να δώσουν ακόμα και την συνηθισμένη συνέντευξη Τύπου. Δεν έκανε σίγουρα ένα καλό ματς: καλά καλά δεν αξιοποίησε τον παίκτη παραπάνω με τον οποίο βρέθηκε να παίζει μετά από μόλις 28 λεπτά παιγνιδιού. Η ανάπτυξη της ομάδας του Εσπίριτο Σάντο ήταν μονότονη –  όλοι έψαχναν τον Τραορέ που ξεκινούσε για να διαλύσει τα πάντα και συνήθως τράκαρε πάνω στον Τσιμίκα ή τον Καμαρά που στο δεύτερο ημίχρονο γυρνούσε από εκεί να βοηθήσει. Εχω την εντύπωση ότι επειδή ο Σα ήταν σε καλή βραδιά κι επειδή η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού ήταν εξαιρετική (ειδικά στην ανασταλτική δουλειά), η Γουλβς δεν θα ισοφάριζε ποτέ αν η μπάλα στο ακίνδυνο σουτ του Νέτο δεν έβρισκε στο πόδι του Μπουχαλάκη.

Η αγγλική ομάδα έδειξε κυρίως μια δυσκολία να βρει λύσεις απέναντι στην κλειστή άμυνα του Ολυμπιακού κι ας έπαιζε αυτός με παίκτη λιγότερο. Το μόνο που μας θύμισε είναι ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της  είναι η αγάπη για τις αντεπιθέσεις κι αυτό έγινε κατανοητό στο μισάωρο: οι παίκτες της Γούλβς έκλεψαν μια μπάλα, ο Ζότα ξεχύθηκε στην αντεπίθεση και ο Σεμέδο τον ανέτρεψε. Το φάουλ του Πορτογάλου δεν ήταν σκληρό: ο διαιτητής τον απέβαλε δείχνοντας αυστηρότητα. Αλλά αυτή είναι πιθανότατα η μόνη φάση σε όλο το ματς που η Γουλβς αιφνιδίασε τον Ολυμπιακό σε κάτι: αν ο Σεμέδο είχε αντιδράσει προσεχτικότερα δεν θα υπήρχε καν η αποβολή. Κατά τα άλλα οι Αγγλοι περιορίστηκαν σε κάποιες ελάχιστες πλαγιοκοπήσεις. Κι έπαιξαν σε όλο το ματς με τρεις παίκτες στο κέντρο της άμυνας: ακόμα κι όταν ο Μαρτίνς έβγαλε τον Ελ Αραμπί για να περιορίσει ακόμα περισσότερο τους χώρους δράσης της Γουλβς, ο Εσπίριτο Σάντο δεν πήρε κανένα απολύτως ρίσκο γιατί σε αυτό το παράξενο περιβάλλον πιθανότατα φοβόταν κι ο ίδιος τις αντιδράσεις της ομάδας του. Όμως δεν χωρά αμφιβολία πως αυτός που πλήρωσε τη σιωπή του γηπέδου είναι ο Ολυμπιακός.

Ελειπε μόνο το σπίρτο

Η παγωμένη ατμόσφαιρα μου δωσε την εντύπωση πως περισσότερο από τις δυο ομάδες, είδαμε τα σχήματα τους: οι ομάδες τακτοποιήθηκαν στο γήπεδο, αλλά έλειπε το σπίρτο του κόσμου που θα έβαζε στο ματς φωτιά. Αυτή η έξτρα ώθηση νομίζω ότι θα βοηθούσε ειδικά τον χθεσινό Ολυμπιακό να κάνει ένα καταπληκτικό ματς απέναντι σε μια σοβαρή ομάδα, που όμως δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση του Καραϊσκάκη – χθες την είδα να δυσκολεύεται απέναντι στην πίεση του να παίξει ένα ματς στις παρούσες συνθήκες, πράγμα ευκολότερο. Ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ σοβαρά στο παιγνίδι και μέχρι την αποβολή του Σεμέδο είναι σχεδόν αλάνθαστος τακτικά. Οι χαφ του φτάνουν πρώτοι στη μπάλα, η στόχευση του Τσιμίκα είναι άψογη, ο Βαλμπουενά έχει κέφια – το ματς είναι σωστά μοιρασμένο και η άμυνα δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός δεν κάνει ευκαιρίες, αλλά μοιάζει εξαιρετικά προετοιμασμένος να παίξει τη μπάλα του απέναντι σε μια ομάδα που τον περιμένει: σε ένα γεμάτο και καυτό Καραϊσκάκη η τακτική αυτή του Εσπίριτο Σάντο θα ήταν για τη Γουλβς καταδικαστική.

Ο Ολυμπιακός είναι τρομερά συγκεντρωμένος – κι αυτό το καταλαβαίνεις και από το ότι κανένας παίκτης του από όσους ήταν στο όριο καρτών δεν θα χάσει το επόμενο ματς. Του λείπει του Ολυμπιακού μόνο το γκάζι, η ώθηση της εξέδρας, η βοήθεια της. Παρά τις συνθήκες αποστείρωσης και καραντίνας, χάρη στον καταπληκτικό Γκιγιέρμε βρίσκει το 1-0 στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου παρότι παίζει με παίκτη λιγότερο: ο Ελ Αραμπί είναι εκεί που πρέπει για να πετύχει το ευκολότερο γκολ της μαγικής χρονιάς του. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Σεμέδο θα είχε αποβληθεί κι αν το ματς γινόταν σε κανονικές συνθήκες (πράγμα για το οποίο κομμάτι αμφιβάλω…), σκεφτόμουν ότι το Καραϊσκάκη βλέποντας τον Ολυμπιακό να κερδίζει παίζοντας με δέκα παίκτες θα προκαλούσε στη Γουλβς μια ταραχή από τις σπάνιες.

Ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη δυο φορές τον κόσμο του: την πρώτη για να πάρει από αυτόν την δύναμη να μπει ακόμα περισσότερο δυνατά (το ματς δείχνει πως αυτή ήταν η πρόθεσή του) και την δεύτερη για να βρει από αυτόν την βοήθεια για να φέρει σε πέρας μια δοκιμασία, που όπως φάνηκε ήταν στα μέτρα του. Η καραντίνα στην οποία ο Ολυμπιακός βρέθηκε ήταν το μοναδικό του μεγάλο πρόβλημα χθες, αλλά αποδείχτηκε ένα πρόβλημα άλυτο. Η Γουλβς έπαιξε ένα ματς που δεν ήθελε, ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα ματς χωρίς δυο παίκτες – το Σεμέδο από το 28΄και τον κόσμο από την αρχή. Υπάρχει διαφορά.

Του στέρησαν μια ευκαιρία

Ο Μαρτίνς αντίθετα από ότι είδαμε με την Αρσεναλ προστάτευσε το 1-1: φυσικά το έκανε και γιατί η ομάδα του ήταν με δέκα παίκτες. Είπε στο τέλος το προφανές, ότι δηλαδή με κόσμο όλα θα ήταν διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός θα πάει στην Αγγλία με την πίκρα ότι έχασε μια ευκαιρία να παίξει ένα κανονικό ματς – ένα από αυτά που ο κόσμος του μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Αν ποτέ πάει να παίξει τη ρεβάνς στο Μολινό πρέπει αυτή την πίκρα να την μετατρέψει σε πείσμα και δύναμη. Όπως ο καθένας που νοιώθει πως του στέρησαν μια ευκαιρία, πρέπει να αντιδράσει…