Έγραφα τις προάλλες ότι η αθλητικογραφία είναι και η Τέχνη της ψευδαίσθησης και ότι έχει πλάκα να διαβάζεις στα ελληνικά ΜΜΕ για αγορές και πωλήσεις παικτών, που θα γίνουν το επόμενο καλοκαίρι κτλ. Αλλά πέρα από τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες υπάρχει κι ο ρεαλισμός: κάθε φορά που ακούω κάποιο ρεπόρτερ ομάδας να μιλάει για μεταγραφές ή που διαβάζω ότι μια ελληνική ομάδα ενδιαφέρεται για κάποιον παίκτη, θαυμάζω τη όρεξή του να περιγράφει το σχεδόν απίθανο. Το επόμενο καλοκαίρι όχι απλά θα είναι απίθανο να γίνουν αγορές ποδοσφαιριστών, αλλά μου μοιάζει πάρα πολύ δύσκολο να γίνουν και πωλήσεις. Μολονότι για όλες τις ελληνικές ομάδες αυτό θα ήταν απαραίτητο.   

Ο τελευταίος καυγάς

Θα σας επισημάνω μια λεπτομέρεια. Διαβάζοντας τον διεθνή Τύπο ανακάλυψα πως ένας από τους τελευταίους καβγάδες έχει να κάνει με την απόφαση παράτασης των συμβολαίων των ποδοσφαιριστών που θέλει να πάρει η FIFA. Η FIFA θέλει να επιτρέψει παράταση των εν ισχύ συμβολαίων που λήγουν τον Ιούνιο, μέχρι την ολοκλήρωση της εφετινής αγωνιστικής περιόδου που αναμένεται να γίνει (αν γίνει) πιο μετά, αλλά πάντα μέσα στο καλοκαίρι. Ο Τζιάνι Ινφαντίνο είπε χθες ότι καλό είναι αυτό οι ομοσπονδίες να το αποφασίσουν συζητώντας με τα συνδικάτα των παικτών σε κάθε χώρα, χωρίς να χρειαστεί επιβολή της απόφασης από τη FIFA.

Οταν είχε γίνει λόγος για πρώτη φορά για την ανάγκη αυτής της παράτασης τη θεωρούσα τυπική διαδικασία. Το θέμα το είχε αναγγείλει αρχικά ο πρόεδρος της FIFA μετά την τηλεσυνδιάσκεψη της UEFA στις 17 Μαρτίου. Το είχα θεωρήσει τότε πολύ κακό για το τίποτα. Ως γνωστόν οι ποδοσφαιριστές έχουν το δικαίωμα να συζητήσουν με ένα καινούργιο εργοδότη το τελευταίο εξάμηνο πριν τη λήξη του συμβολαίου τους. Το ισχύον μεταγραφικό καθεστώς τους επιτρέπει να αναζητήσουν ένα νέο εργοδότη, ενώ παράλληλα βρίσκονται σε συζητήσεις και με την ομάδα στην οποία αγωνίζονται για μία πιθανή ανανέωση της μεταξύ τους συνεργασίας: το κάνουν αυτή τη στιγμή ο Ελαμπντελαουί, ο Ελ Καντουρί, αλλά και ο Βαγιαννίδης – για να φέρω τρια διαφορετικά παραδείγματα. Η παράταση των συμβολαίων που εξήγγειλε τότε ο Ινφαντίνο δεν μου φάνηκε κάτι πιο πολύ από τυπική διαδικασία - νόμιζα ότι οι ποδοσφαιριστές θα δεχτούν αυτή την πρόταση παράτασης κάνοντας μια μικρή παραχώρηση, αφού άλλωστε έχουν το δικαίωμα να ψάξουν νέους εργοδότες. Έλα όμως που δεν είναι έτσι.

Χθες ανακάλυψα ότι οι Ισπανοί ποδοσφαιριστές δεν δέχονται αυτή την  παράταση για έναν πολύ σοβαρό και συγκεκριμένο λόγο: υποπτεύονται ότι κάποιες ομάδες θα τους χρησιμοποιήσουν καλοκαιριάτικα για να ολοκληρώσουν τη σεζόν και θα τους αφήσουν να φύγουν μετά χωρίς να τους κάνουν την παραμικρή πρόταση περεταίρω συνεργασίας. Οι παίκτες ζητάνε τα συμβόλαια τους να λήξουν κανονικά και όπως προβλέπεται στις 30 Ιουνίου, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα υποχρεώσουν τις ομάδες στις οποίες ανήκουν να τους κάνουν μία πρόταση ανανέωσης για να τους έχουν μαζί τους στα καλοκαιρινά παιχνίδια που αναμένεται να δώσουν για να ολοκληρωθεί η σεζόν. Δεν σκέφτονται πως θα φύγουν, αλλά πως θα μείνουν. Γιατί βλέπουν ότι προσφορές που να τους ικανοποιούν δύσκολα θα βρουν.

Τα χαμένα εγγυημένα έσοδα

Οι παίκτες δεν τρελάθηκαν: καταλαβαίνουν ότι είναι μικρή η πιθανότητα να βρουν φέτος το καλοκαίρι ένα εργοδότη που θα τους προσφέρει ένα συμβόλαιο σαν αυτό που είχαν. Θα έχουν τύχη μεγάλη όσοι βρουν ένα νέο συμβόλαιο, με μια αμοιβή ελαφρώς μειωμένη– να πάρουν περισσότερα μοιάζει αδύνατο. Οι ποδοσφαιριστές φοβούνται ότι το επόμενο καλοκαίρι αυτοί που θα ψάχνουν ομάδα θα είναι τόσοι πολλοί, ώστε οι αποδοχές όλων θα πέσουν και μάλιστα πολύ θεαματικά, όπως συμβαίνει όταν η προφορά είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Εμμέσως πλην σαφώς εκτιμούν ότι θα είναι δύσκολο να βρουν μία καλοπληρωμένη δουλειά κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσες λίγες πιθανότητες υπάρχουν το καλοκαίρι να γίνουν από τις ομάδες πωλήσεις και αγορές. Παίζεται αν θα υπάρχει ενδιαφέρον ακόμα και για ελεύθερους παίκτες.

Κάποιος θα έλεγε ότι αυτό μπορεί να δημιουργήσει πολλές ευκαιρίες ανεύρεσης καλών παικτών για τις ελληνικές ομάδες: δεν είναι, όμως, έτσι διότι από τις ομάδες μας θα λείψει το πλέον απαραίτητο, δηλαδή τα εγγυημένα έσοδα. Η ζημιά που θα πάθουν οι ομάδες μας την επόμενη σεζόν θα είναι δεδομένα μεγαλύτερη από τη ζημιά που έχουν πάθει φέτος. Το έχω ξαναγράψει και δεν μου αρέσει να το επαναλαμβάνω αλλά το κάνω για να τα καταλάβουν κυρίως οι οπαδοί που περιμένουν μεταγραφές και ενισχύσεις: με μειωμένα χρήματα από τα τηλεοπτικά, αναιμικές (ίσως και ανύπαρκτες) εισπράξεις από διαρκείας εισιτήρια και λιγότερα χρήματα από χορηγίες, η μόνη βεβαιότητα των ομάδων για τη νέα σεζόν είναι ότι του χρόνου η τρύπα των εσόδων θα είναι τεράστια. Στον Ολυμπιακό, στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ τα χρήματα από τα διαρκείας π.χ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή βέβαιων εσόδων μετά τα τηλεοπτικά. Κι αν μάλιστα έχουμε και ευρωπαϊκά προκριματικά με μονά ματς (όπως συζητά η UEFA) καταλαβαίνει κανείς και ότι η συμμετοχή στις προσοδοφόρες ευρωπαϊκές διοργανώσεις γίνεται αληθινή λοταρία. Με δυο κακές κληρώσεις ή δυο ήττες, αποχαιρετάς την Ευρώπη (και τα πριμ της) σε χρόνο ρεκόρ.

Μηχανή για χρήμα

Μία λύση φυσικά θα ήταν οι πωλήσεις. Κάποιος θα πει ότι αν ο Ολυμπιακός π.χ. πουλήσει τον Τσιμίκα ή ο ΠΑΟΚ τον Γιαννούλη ή η ΑΕΚ τον Μάνταλο ή ο Παναθηναϊκός τον Μακέδα,  θα βρουν εύκολα τα χρήματα που δεδομένα θα λείψουν. Μόνο που όποιος έτσι σκέφτεται ξεχνάει κάτι βασικό: ότι ανάλογη (κι ακόμα μεγαλύτερη ζημιά) θα πάθουν τώρα και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές ομάδες. Αν μάλιστα δεν ολοκληρωθούν τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, δηλαδή δεν εισπράξουν οι ομάδες από τα τηλεοπτικά κανάλια κάτι από τις εναπομείναντες δόσεις, επειδή τα χρήματα που παίρνουν είναι περισσότερα από αυτά των δικών μας ομάδων, η ζημιά τους θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Δεν είμαστε στο 2010 πχ που κάποιοι πτώχευαν και κάποιοι πλούτιζαν: τώρα θα δοκιμαστούν όλοι. 

Καμία ποδοσφαιρική ομάδα δεν έχει μία μηχανή που να κόβει χρήματα. Αν υποθέσουμε ότι κάποιες έχουν ιδιοκτήτες που μπορεί να καλύψουν ζημιές δεκάδων εκατομμυρίων, αυτές είναι ελάχιστες. Κι αυτές όμως προβλέπω ότι αυτό που βασικά θα επιδιώξουν είναι να διατηρήσουν τις εφετινές τους ομάδες και όχι να κάνουν μεταγραφές εκατομμυρίων. Για ένα καλοκαίρι αυτά θα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Ολοι θα παίξουν σκληρή άμυνα για να γλυτώσουν από χρεοκοπίες που παραμονεύουν: ειδικά για τις ελληνικές ομάδες προβλέπω ότι θα ναι δύσκολο ακόμα και να σεβαστούν τους κανόνες του Financial Fair Play της UEFA όσο κι αν αυτοί χαλαρώσουν. Πώς να ισοσκελίσεις έσοδα και έξοδα όταν τα έσοδα θα διαλυθούν;  

Ρίξτε μία ματιά στην επικαιρότητα και θα καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ. Μέχρι τώρα το μόνο που ανακοινώνεται είναι ανανεώσεις συμβολαίων - όλες σχεδόν με περικοπές στα χρήματα. Η τελευταία ήταν αυτή του Μόντριτς με την Ρεάλ.  Όλοι έχουν καταλάβει ότι για να παραμείνουν εξίσου δυνατοί (ή για να μη γίνουν τρομερά χειρότεροι) πρέπει τουλάχιστον να κρατήσουν τους ποδοσφαιριστές που είχαν φέτος, πληρώνοντας τους μάλιστα κάτι τις λιγότερο. Αυτό είναι το νέο όνειρο και όχι οι μεταγραφές αεροδρομίου. Που θα τις θυμόμαστε κάποτε όπως τα τουρνουά των Χριστουγέννων και άλλα πολλά που τελειώσανε…