Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι στα play off της Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός απώλεσε σε δυο λεπτά ένα πλεονέκτημα έδρας που κυνηγούσε επτά μήνες: πέρα από το ό,τι πρόκειται για πιασάδικη ατάκα. η παρατήρηση δεν σημαίνει τίποτα. Πραγματικό πλεονέκτημα έδρας, για όσους την Ευρωλίγκα την γνωρίζουν καλά, είναι αυτό που μια ομάδα μπορεί να έχει στο πέμπτο και τελευταίο ματς στο οποίο μια σειρά μπορεί να φτάσει. Στα τέσσερα προηγούμενα παιγνίδια μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, ειδικά αν οι δυο αντίπαλοι είναι δυο δυνατές ομάδες: αν παίζει η Μπαρτσελόνα με την Ζαλγκίρις, είτε με πλεονέκτημα έδρας, είτε χωρίς αυτό θα προκριθεί πάντα. Ο Ολυμπιακός έχει απέναντί του μια ομάδα δυνατή, γεμάτη με ικανούς παίκτες, πάμπλουτη και ικανή να φτάσει στο Final 4 όσο αυτός. Που πλέον είναι και φαβορί διότι στα δυο ματς που έδωσε μαζί του έδειξε να έχει πιο πολλές λύσεις. Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί μια υπέρβαση. Μπορεί να την κάνει, μπορεί να μην την κάνει. Ό,τι και να συμβεί στην Πόλη, η δική μου αίσθηση είναι ότι η συγκεκριμένη ομάδα του έκανε ό,τι μπορούσε – ίσως και πολλά παραπάνω. Η αποστολή του μπορεί να συνεχιστεί με ένα αποκλεισμό ή ένα θρίαμβο: σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει κάτι που μπορεί κανείς από την συγκεκριμένη ομάδα να απαιτήσει.

Και χθες, στην πιο σκληρή στη σεζόν της ήττα, ο Ολυμπιακός έκανε πολλά αξιόλογα: κατάφερε πχ να μείνει στο ματς μέχρι τα τελευταία τριάντα δευτερόλεπτα μολονότι η Φενέρ είναι σχεδόν είκοσι κατοχές παραπάνω – με τέτοια στατιστική εικόνα ο Ολυμπιακός έπρεπε να έχει χάσει με κάτω τα χέρια. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο τέλος το υπεραπλοποίησε λέγοντας ότι ο Ολυμπιακός έχασε εξαιτίας δυο χαμένων ριμπάουντ, δυο άστοχων βολών και ενός σουτ που δεν μπήκε. Από τη μεριά του έχει δίκιο: ίσως αν ένα από όλα αυτά τα μικρά επί μέρους, να ήταν διαφορετικό, να ήταν διαφορετική και η έκβαση του ματς. Το αληθινά ανησυχητικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι και στα δυο παιγνίδια στο ΣΕΦ η αντίπαλός του έδειξε πιο γεμάτη σε λύσεις: δεν χρειάζεται υπερπροσπάθειες και απροσδόκητους ήρωες για να κερδίσει, αλλά απλά να πάρει όσα προβλέπονται από τους πολλούς καλούς της παίκτες.

Η στατιστική λέει πολλά

Το φινάλε του ματς είναι όντως αυτό που ο Μπαρτζώκας περιέγραψε. Μετά την υπερπροσπάθεια του Σλούκα να κρατήσει ζωντανό τον Ολυμπιακό στο τελευταίο δεκάλεπτο ήταν φανερό ό,τι όλα θα κρίνονταν στις λεπτομέρειες κι ο Ολυμπιακός ήλπιζε αυτές να είναι υπέρ του, διότι η μεγάλη εικόνα δεν ήταν. Η στατιστική λέει πολλές πικρές αλήθειες, που δεν αφορούν το φινάλε, αλλά το ίδιο το ματς. Η Φενέρ παίρνει 15 επιθετικά ριμπάουντ – μέσα σε αυτά και τα δυο τελευταία. Έχει μόλις επτά λάθη – τα πρώτα πέντε τα έχει κάνει στο πρώτο εφιαλτικό για την ίδια δεκάλεπτο. Κυρίως όμως έχει πάρει 40 (!) πόντους από τους περιφερειακούς της, τους παίκτες που κρίνουν αυτά τα ματς και όλοι νομίζω αυτό το ξέρουμε. Κι αν οι 4 ασίστ του Γκούντουριτς στο μοιραίο τελευταίο δεκάλεπτο πόνεσαν όσο οι 8 πόντοι του Ντόρσεϊ, είναι οι 16 πόντοι του Εντουαρτς και οι 8 του Καλάθη αυτοί που την κράτησαν ζωντανή. Ωραία και τώρα που είπαμε όλα αυτά τα οποία ισχύουν, και τα οποία είμαι βέβαιος πως τα διαβάζετε και δεξιά κι αριστερά, θα σας παρακαλούσα να τα σβήσετε όλα. Και να πάμε παρακάτω να πούμε δυο πράγματα για μπάσκετ κι όχι για αριθμούς.

Τι πραγματικά μέτρησε

Δεν θέλω να σας γράφω αυτά που θα διαβάσετε σίγουρα κι αλλού – για κατοχές και λάθη και για ψηλά σχήματα και άλλα πολλά πασπαλισμένα με αμερικανιές και δεν θα κάνω κριτική στον προπονητή γιατί δεν είναι η ώρα: απολογισμοί γίνονται στο τέλος κι ο Ολυμπιακός έχει δυο ματς μπροστά του για να φέρει τα πάνω κάτω. Ωστόσο, ειδικά για το χθεσινό ματς, δεν μπορώ να μην καταθέσω ένα προβληματισμό πολύ απλό: ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει σε ένα ματς των play off να χρησιμοποιείς ταυτόχρονα όλους τους αναπληρωματικούς σου μαζί στο δεύτερο δεκάλεπτο, όταν οι βασικοί σου, σου δώσαν μια διαφορά 16 πόντων στο πρώτο. Το ξέρω ότι σε αυτό υπάρχει κάμποση συνέπεια, πως σε τελική ανάλυση ο Μπαρτζώκας το κάνει σε όλη τη σεζόν, πως η μοιρασιά του χρόνου είναι ένας από τους λόγους που όλοι οι παίκτες είναι ευχαριστημένοι, αλλά κάπου υπάρχει σε αυτό μια υπερβολή κι αυτό κυρίως πληρώθηκε χθες.

Οι υπερωρίες που δεν έγιναν

Το γραφα πριν το ματς και μπορείτε να το διαβάσετε γιατί τα γραπτά μένουν: στο χθεσινό παιγνίδι η περίσταση απαιτούσε κάποιοι βασικοί να κάνουν υπερωρίες, διότι τα παιγνίδια των play off δεν είναι ίδια με αυτά της κανονικής περιόδου. Κατά τη γνώμη μου ο Ολυμπιακός, πιο πολύ και από όσα έγιναν στο τέλος, πλήρωσε την εύκολη επιστροφή της Φενέρ στο ματς στο πρώτο ημίχρονο. Δεν ήταν το χθεσινό ένα ματς όπου έπρεπε να υπάρχει στο μυαλό του κόουτς το με ποιους θα το τελειώσει: ήταν ένα ματς που ο Ολυμπιακός όφειλε να το τελειώσει πατώντας το γκάζι από νωρίς, έστω και με κίνδυνο να αδειάσει λίγο από δυνάμεις στο τέλος: θα του έδινε την ενέργεια το ΣΕΦ να κρατήσει τη νίκη με τα δόντα. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να μπει στο δεύτερο ημίχρονο με ένα +15 (τουλάχιστον…) που θα το είχε, αν δεν έπρεπε ντε και καλά να φύγουν από το γήπεδο στο δεύτερο δεκάλεπτο όσοι του έδωσαν την αρχική διαφορά, δηλαδή ο Γουόκαπ, ο Κάναν, ο Παπανικολάου, ο Βεζένκοφ – δέχομαι μόνο την υποχρεωτική αλλαγή του Φαλ, που όμως στη θέση του δεν χρειαζόταν να παίξει ο Μπολομπόι: ο Μπλακ, ακόμα κι αν οι ψηλοί της Φενέρ είναι για τον ίδιο κομμάτι εφιάλτης, είναι σκληρότερος. Η έξοδος του Γουόκαπ έβαλε στο ματς τον Εντουαρντς, η έξοδος του Παπανικολάου επέτρεψε στον Καλάθη ν’ αρχίσει τις βόλτες στη ρακέτα του Ολυμπιακού, η είσοδος του Λαρεντζάκη δεν έδωσε πάλι τίποτα γιατί ο Ιτούδης τον ξέρει: τα 10 λεπτά που έμεινε στο παρκέ ήταν πολλά, όπως και τα 8 του Πίτερς και τα 7 του Μπολομπόι. Η ομάδα γκρέμισε στο δεύτερο δεκάλεπτο ό,τι έχτισε με το γκάζωμα του κοινού της στο πρώτο. 

Δύσκολη θέση                              

Την Φενέρ δεν την κερδίζεις στο σκάκι: ο Ιτούδης έχει τρεις βασίλισσες. Την κερδίζεις αν την υποχρεώσεις ήδη από το ημίχρονο να σκέφτεται το επόμενο ματς, όταν οι Αμερικάνοι της (που δεν είναι και οι πιο μεγάλοι μαχητές) μπουν στο τριπάκι ότι από το ΣΕΦ δεν θα περάσουν. Από την ώρα που ο Ολυμπιακός τους επέτρεψε να γυρίσουν από την κόλαση, ήταν δεδομένο πως θα τον κέρδιζαν. Θα επέστρεφε ο Γκούντουριτς, θα έδινε κάτι ο Ντόρσεϊ, θα δικαιολογούσε τα λεφτά του ο Χαις Ντέιβις κι ο Ολυμπιακός θα είχε άγχος γιατί ήταν απίθανο να βρεθεί ένας Κάναν να βάλει έξι τρίποντα. Αυτό το άγχος στο τέλος τον τσάκισε: το έβλεπες στις χαμένες βολές του ΜακΚίσικ ή στην βιασύνη του Βεζένκοφ να γίνει ήρωας ενώ στο χρονόμετρο υπήρχε χρόνος.  

Ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς γιατί ο προπονητής του δεν θέλησε να το αντιμετωπίσει διαφορετικά από τα προηγούμενα: να του πούμε μπράβο για την συνέπεια, αλλά τώρα ο Ολυμπιακός έμπλεξε πολύ. Η Φενέρ δεν είναι Μονακό που στο γήπεδό της πάνε οι Μονδεγάσκοι που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν το βράδυ: στην Πόλη θα υπάρχει φανατισμός. Η Φενέρ θα τον περιμένει με την βεβαιότητα ότι είναι καλύτερη, όχι γιατί τον κέρδισε στις λεπτομέρειες του τέλους, αλλά γιατί γύρισε από το -16. Ετσι είναι τα play off: μια τέτοια νίκη σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι πιο δυνατός, μια τέτοια ήττα σε βάζει σε δύσκολη θέση γιατί σε οδηγεί στο συμπέρασμα πως το ματς το πέταξες. Ρωτήστε και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο…