Δεν θυμάμαι πιο παράξενη σεζόν προπονητή από αυτή που έχει φέτος ο Ράζβαν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ. Πιθανότατα το πράγμα να εξηγείται από το γεγονός ότι στον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει μια κανονική διοίκηση – ο κ. Ιβάν Σαββίδης ως γνωστόν κατοικοεδρεύει στο Ροστοφ. Όπως και να ‘χει ο Ρουμάνος τα κατάφερε καλά στα δύσκολα κι έμπλεξε στα εύκολα. Και ένας βασικός λόγος που ο ΠΑΟΚ φρέναρε πάνω στο καλύτερο είναι η διαχείριση των πιτσιρικάδων του από την πλευρά του προπονητή του. Ο Κουλιεράκης και ο Κωνσταντέλιας ομόρφυναν τη χρονιά του ΠΑΟΚ, χάρη στην εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο Λουτσέσκου. Αλλά την ίδια στιγμή, άθελα τους, έγιναν και η αιτία που ο ΠΑΟΚ στα play off που παρακολουθούμε έμεινε μακριά από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος σε χρόνο ρεκόρ.
Βασικοί σε σερί ματς
Δεν είναι ποτέ απλό να μετατρέψεις ένα ταλαντούχο και χαρισματικό πιτσιρίκα σε σπουδαίο ποδοσφαιριστή, σε ένα από αυτούς που οι ομάδες στηρίζονται πάνω τους. Αν ήταν απλό, θα το βλέπαμε σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Παντού ο κόσμος αγαπάει τους δεκαεννιάχρονους και παντού όλοι ενθουσιάζονται όταν βλέπουν παιδιά που έρχονται από τα σπλάχνα της ομάδας να γίνονται σημαντικοί παίχτες πριν καλά καλά γίνουν είκοσι χρονών. Αλλά άλλο πράγμα είναι το να δώσεις ευκαιρίες σε ένα παιδί κι άλλο να του φορτώσεις μια ολόκληρη ομάδα στις πλάτες του. Ο Κωνσταντέλιας βρέθηκε πρώτη φορά στην αρχική ενδεκάδα στο εκτός έδρας ματς του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ κι από τότε έπαιξε βασικός σε 23 σερί ματς πρωταθλήματος και σε τέσσερα ματς κυπέλλου. Ο Κουλιεράκης χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στην βασική εντεκάδα του ΠΑΟΚ στην πρώτη αγωνιστική κόντρα στον Παναιτωλικό, έχει χάσει τέσσερα ματς γιατί ήταν τραυματίας και έχει μείνει στον πάγκο του ΠΑΟΚ ενώ ήταν διαθέσιμος μόνο δύο φορές, στα εύκολα ματς με τον Ιωνικό και την Λαμία. Ο Κωνσταντέλιας έχει αγωνισθεί αναλογικά περισσότερο από τον Ζίφκοβιτς! Ο Κουλιεράκης παραπάνω από τον Ντούγκλας Αουγκούστο που καλά καλά δεν έχει αναπληρωματικό. Η χρησιμοποίηση και των δύο είναι υπερβολική. Δηλαδή λανθασμένη.
Μέσι, Μουσιάλα, Ντε Μπρόιν
Ο Λίο Μέσι στην ηλικία του Κωνσταντέλια αγωνίστηκε με την Μπαρτσελόνα σε μόλις 17 παιχνίδια πρωταθλήματος – αλλά όχι σε όλα βασικός. Είχε πετύχει έξι γκολ κι είχε και συμμετοχές στο Τσάμπιονς λιγκ, δεν τα είχε πάει κι άσχημα. Ο Τζαμάλ Μουσιάλα στην Μπάγερν έπαιξε στα 19 του σε όλα σχεδόν τα ματς της Μπάγερν στην Μπουντεσλίγκα όμως στην βασική ενδεκάδα της βρέθηκε μόλις 12 φορές. Ο Κέβιν Ντε Μπρόιν ξεκίνησε την καριέρα του στην Γκενγκ και αγωνιζόταν πολύ πριν καλά καλά γίνει είκοσι χρονών γιατί ξεχώριζε: αλλά βασικός είχε χρησιμοποιηθεί μόλις 11 φορές. Ο Ράσφορντ στην ηλικία του μικρού του ΠΑΟΚ στην βασική εντεκάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε ξεκινήσει 12 φορές, μολονότι ήταν παιδί θαύμα ήδη από τα 16 (!) του. Χρησιμοποιώ τα συγκεκριμένα παραδείγματα για να κάνω κατανοητό ότι ομάδες που αποδεδειγμένα γνωρίζουν πώς να μεγαλώνουν ποδοσφαιριστές δεν φορτώνουν με ευθύνες τους ταλαντούχους μικρούς τους. Όσο προικισμένος κι αν είναι ένας παίκτης 19 χρονών δεν είναι δυνατόν να πάρει την φανέλα του βασικού σπίτι σε όποια ομάδα κι αν αγωνίζεται. Ο κάθε μικρός έχει να μάθει πολλά και να συνηθίσει ακόμα περισσότερα: τις σκληρές προπονήσεις, το δυνατό παιγνίδι, την πίεση του αποτελέσματος. Κυρίως πρέπει να λαχταράει την στιγμή που θα βρεθεί στην αρχική εντεκάδα, να παλεύει για να βρεθεί σε αυτή κι όχι να έχει σε δαύτη μόνιμη θέση. Όταν αυτό συμβεί μαθαίνουν το παιχνίδι του πολύ γρήγορα.
Στην περίπτωση του Κωσταντέλια πχ έχοντας όλοι πλέον καταλάβει πόσο γρήγορος είναι με την μπάλα στα πόδια και πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει γιατί ντριπλάρει άμεσα, του δίνουν όλοι λίγο περισσότερο χώρο για να κάνει υποδοχή μπάλας και τον περιμένουν στα 3-4 μέτρα βάζοντας τον στην υποχρέωση να πασάρει. Αν ο Κωνσταντέλιας δεν περνάει το προσωπικό του αντίπαλο, η δυνατότητα προσφοράς του με πάσες είναι ακόμα μικρή. Κι αν του κλείσεις λίγο και τις πάσες, όπως έκαναν οι παίκτες του Άρη, της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού στα τελευταία ματς, τον κάνεις πολύ προβλέψιμο κι εκμεταλλεύεσαι και τα όποια λάθη του για να φύγεις στην αντεπίθεση. Ομοίως, αν ένας κινητικός σέντερ φόρ τραβάει τον Κουλιεράκη από την περιοχή και του στερεί τον Ινγκασον από κοντά του, μπορεί πιο εύκολα να τον εκθέσει: το έκανε και ο Λίβαϊ Γκαρσία και ο Αραούχο την περασμένη Κυριακή και φυσικά ο Μπακαμπού την Τετάρτη στο Καραϊσκάκη.
Η εντύπωση που έχω εγώ είναι ότι τελευταία αυτά τα δύο παιδιά μπαίνουν στο γήπεδο και κολυμπάνε μόνα τους. Κι ο Λουτσέσκου έχει μάλιστα ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτούς τους δύο. Πιθανότατα το κάνει για να τους δείξει ότι τους θεωρεί έτοιμους: δεν είναι έτοιμοι. Και δε χρειάζονται μόνο παιχνίδια: χρειάζονται και καθοδήγηση. Και καθοδήγηση δεν είναι σίγουρα το να τους βάζεις τις φωνές.
Ολοι μιλάνε για αυτό, αλλά…
Κάποιος θα πει ότι ο ΠΑΟΚ τους χρειάζεται πάρα πολύ και τους δύο μικρούς του. Δεν διαφωνώ. Πλην όμως δεν τους χρειάζεται σε όλα τα ματς. Στο Καραϊσκάκη πχ δεν θα ήταν χειρότερος αν ξεκινούσε χωρίς τον Κωνσταντέλια, αλλά με τον Ντάντας στη μεσαία γραμμή με τους Αουγκούστο και Σβαπ δίπλα του και με μια τριάδα στην επίθεση αποτελούμενη από τους Ζίφκοβιτς, Ολιβέιρα και Νάρεϊ – στο ματς που στο πρωτάθλημα κέρδισε τον περασμένο Οκτώβρη ο Κωνσταντέλιας δεν υπήρχε. Δίνει χρόνο στα νέα παιδιά για να τα έχει πανέτοιμα του χρόνου θα πει κάποιος. Μεγαλώνει την αξία του κρατώντας τα στην βασική ενδεκάδα θα πει κάποιος άλλος: διαφωνώ. Απλά προσπαθεί να πιστωθεί την καθιέρωση των δυο γιατί αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος αγαπάει τους μικρούς: αλλά το κάνει αδέξια. Από την άλλη, αν ο Λουτσέσκου δεν έδινε ευκαιρίες σε αυτούς τους δυο κι ο ΠΑΟΚ είχε τα ίδια αποτελέσματα, όσες επιθέσεις κι αν έκανε ο Ρουμάνος στο Κράτος της Αθήνας και «στους διαιτητές που χρησιμοποιούν το VAR για να κάνουν κακό στον ΠΑΟΚ» δεν θα γινόταν όσο δημοφιλής είναι. Μόνο που η δημοφιλία ενός προπονητή και η επιτυχία μιας ομάδας δεν είναι το ίδιο. Αυτό βλέπω ότι συνέβη φέτος στον ΠΑΟΚ εγώ: από ένα σημείο κι έπειτα ο Λουτσέσκου προσπαθούσε να είναι αγαπητός στον κόσμο ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της ομάδας. Ενώ θα έπρεπε να είναι αγαπητός κυρίως για αυτά.
Το πέτυχε; Φυσικά. Σήμερα όλοι πιστεύουν πως ο Λουτσέσκου έκανε σπουδαία πράγματα ποντάροντας στους μικρούς ενώ δεν είχε λύσεις. Στο μεταξύ μια ολόκληρη σεζόν δεν πήρε τίποτα από τον Κούρτιτς, τον Μουργκ, τον Ρικάρντο, τον Σουάρες και κανείς δεν λέει ότι οι παίκτες που ήρθαν τον χειμώνα (ο Τάισον και ο Κενζούρα) με τις ευλογίες του δεν βοήθησαν σχεδόν καθόλου. Ο Λουτσέσκου υπερβάλοντας με τους Κωνσταντέλια και Κουλιεράκη έδειξε ότι είναι πανέξυπνος. Αλλά το έξυπνο πουλί κτλ κτλ.
