Διάβασα σήμερα το πρωϊ τις δηλώσεις παικτών και προπονητών που πήραν μέρος στο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό και άκουσα χθες και σχόλα και αναλύσεις στο ραδιόφωνο – το πρώτο το κάνω πάντα, το δεύτερο δεν το κάνω σχεδόν ποτέ, αλλά χθες βράδυ είχα μια μεγάλη περιέργεια. Είναι εντυπωσιακό πόση διαφορά υπάρχει στην απόκλιση των θέσεων, λες και μιλάνε όλοι για δυο διαφορετικά ματς! Οι νικητές έχουν δει ένα έπος, οι χαμένοι μια κλοπή. Παραδόξως μπορεί να έχουν και οι δυο δίκιο.

Πήρε ό,τι της έδωσε

Νομίζω πως, μιλώντας καθαρά αγωνιστικά, υπάρχει μια μπασκετική έκφραση που φωτογραφίζει ωραία το χθεσινό ματς: η ΑΕΚ πήρε ό,τι της έδωσε ο Ολυμπιακός, τον οποίο και τελικά τιμώρησε. Η ΑΕΚ πέτυχε μια μεγάλη νίκη που της επιτρέπει να κυνηγήσει τον ΠΑΟΚ: μόνο αυτή πλέον μπορεί να του στερήσει ένα πρωτάθλημα, που στα δικά μου μάτια έχει κερδίσει καιρό τώρα. Η ΑΕΚ κέρδισε με ανατροπή, που έκανε στα δέκα τελευταία λεπτά, έχοντας δεχτεί ένα γκολ από τον Ανσαριφάρντ στο 81΄ κι όχι νωρίς. Αντέδρασε έχοντας ελάχιστο χρόνο μπροστά της κι αυτό κάνει τη νίκη της μεγαλύτερη. Υπάρχει μάλιστα σε αυτή ένα ενδιαφέρον παράδοξο: ο προπονητής της προετοίμασε το ματς για να κερδίσει με ένα τρόπο ολότελα διαφορετικό και κέρδισε όπως ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί. Ο Χιμένεθ παρουσίασε μια ΑΕΚ που έκανε ένα καλό παιγνίδι για να κερδίσει με 0-1: πιθανότατα θα το είχε καταφέρει, αν ο Σισέ δεν έβγαζε πάνω στη γραμμή την κεφαλιά του Μασούντ κάνοντας την επέμβαση του αγώνα. Ο Ισπανός κέρδισε τελικά με 1-2, όταν οι παίκτες του βασίστηκαν περισσότερο στην καρδιά και λιγότερο στην στρατηγική. Ισοφάρισαν μετά από ένα κόρνερ σε μια φάση που η μπάλα φτάνει στον σκόρερ Τσιγκρίνσκι ένας Θεός ξέρει πως. Και βρήκαν το γκολ της αντεπίθεσης στη μοναδική φάση που έπαιξαν γρήγορα, πιθανότατα γιατί χρόνος δεν υπήρχε. Η ΑΕΚ σε όλο το ματς τρώει κυρίως το χρόνο γυρίζοντας τη μπάλα – δεν το κάνει μόνο στο τέλος, όταν στο σχέδιο έχει πάει στην άκρη. Παράδοξο, αλλά και σημάδι ότι η χρονιά της μπορεί να κλείσει με τον τίτλο που με πίστη και πάθος κυνηγάει.

Μπράβο που κάνουν πάντα κακό

Κι ο Ολυμπιακός; Ο Ολυμπιακός έχασε το ματς τη στιγμή που νόμιζε πως το κέρδισε: όταν σε ένα κλειστό παιγνίδι προηγείσαι στο 81΄πρέπει να μην δώσεις τίποτα στον αντίπαλο: από σένα εξαρτάται, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι έχεις ενέργεια και τρόπους – το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν είχε τίποτα από τα δυο. Το καταστρεπτικό του τελευταίο δεκάλεπτο δεν είναι διαφορετικό από το προηγούμενο κομμάτι του παιγνιδιού: ο Ολυμπιακός γενικά έκανε λίγα, όπως άλλωστε και στο ματς του κυπέλλου που τελείωσε με 0-0. Η ήττα του Ολυμπιακού ωστόσο, πιστεύω πως έρχεται από πολύ μακριά – οφείλεται κατά τη γνώμη μου σε ένα γενικό εφησυχασμό, που υπήρξε πριν δυο εβδομάδες, όταν η ΑΕΚ έφερε ισοπαλία στη Λάρισα και ο Ολυμπιακός κέρδισε την Ξάνθη.

Εγώ έγραφα τότε ότι ο Ολυμπιακός απέχει πολύ από το να παίξει το ποδόσφαιρο του Γκαρσία, αλλά τα έλεγα μόνος μου: επικράτησαν οι διθύραμβοι και τα μπράβο, που κάνουν πάντα κακό. Τότε, και εντός της ομάδας, δημιουργήθηκε η βεβαιότητα ότι η ΑΕΚ δεν θα γλυτώσει στο Καραϊσκάκη και ότι στο πρωτάθλημα υπάρχει μόνο ένας αντίπαλος: ο ΠΑΟΚ. Η συνέπεια αυτού του εφησυχασμού ήταν ότι αρχικά δεν ήρθε κανένας ποδοσφαιριστής, που ο προπονητής ζήτησε. Όταν μάλιστα το ματς του κυπέλλου τελείωσε με 0-0, αντί το αποτέλεσμα αυτό να λειτουργήσει ως καμπανάκι συναγερμού, λειτούργησε ως παραμορφωτικός καθρέφτης: όλοι έμοιαζαν ευχαριστημένοι σαν υπνωτισμένοι! Ο ίδιος ο Γκαρσία πίστεψε πως το δεύτερο ματς με την ΑΕΚ ήταν υπόθεση ενός γκολ κι έπαιξε ένα ματς στην ελπίδα ότι κάποιος από τους κυνηγούς του θα το βρει: τους χρησιμοποίησε όλους και τελικά σκόραρε ο πιο αδικημένος, δηλαδή ο Ανσαριφάρντ. Αλλά το πρόβλημα του Ολυμπιακού στο ματς του κυπέλλου δεν ήταν ότι δεν σκόραρε: ήταν ότι πίεσε λίγο, ότι δεν μπόρεσε να κρατήσει καλά τη μπάλα, ότι περίμενε πολύ την ΑΕΚ κι ότι δεν είχε δυνάμεις στο τέλος. Ο Γκαρσία, που αυτά τα είδε, προσπάθησε να δυναμώσει τη μεσαία γραμμή χθες, αλλά το έκανε με κόστος την απονεύρωση της επίθεσης: ο αποκλεισμός του Μάριν και του Ανσαριφάρντ από την ενδεκάδα μείωσε την συνολική επικινδυνότητα. Όταν όμως οι δυο βρέθηκαν στην ενδεκάδα, μαζί με τον Φορτούνη και τον Μιραλάς, το ματς άνοιξε. Και το αποτέλεσμα το είδαμε.

Άλλο που δεν ήθελε

Φταίει ο Γκαρσία; Δεν θα το έλεγα για κανένα προπονητή, που δεν είναι ούτε ένα μήνα στην Ελλάδα, ακόμα κι αν παρουσίαζε μια ενδεκάδα με έντεκα τερματοφύλακες. Ο Ολυμπιακός από τα περσινά Χριστούγεννα και μετά, πάνω από ένα χρόνο δηλαδή, κάνει άσχημα ματς στα ντέρμπι, είτε κερδίζοντας, είτε χάνοντας. Ο Γκαρσία δεν βρήκε τίποτα για να το χαλάσει: στα εφετινά δύσκολα ματς του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός έχει μια νίκη (με τον ΠΑΟΚ) που του την έδωσε η άμυνά του και η φλυαρία του αντιπάλου του – και σε αυτό το ματς δεν είχε κάνει τίποτα το σημαντικό πέρα από το να δείξει λίγο πάθος. Καλό είναι το πάθος, αλλά στα ματς με τον Ατρόμητο, την Ξάνθη, τον Αστέρα, τον Παναθηναϊκό, φυσικά την ΑΕΚ, χρειάζονται κι άλλα πράγματα: αγωνιστική ένταση, συνεργασίες στην επίθεση, καθαρό μυαλό δηλαδή πνευμόνια γεμάτα οξυγόνο, οργανωμένο παιγνίδι – αυτά του λείπουν. Αν αυτά απουσιάζουν, αυτά τα ματς μπορεί να κριθούν από μια - δυο αποφάσεις του διαιτητή, που γνωρίζουν όλοι, ειδικά στον Ολυμπιακό, ότι πλέον θα είναι καταδικαστικές. Αυτό ακριβώς έγινε και χθες: ο Ολυμπιακός έδωσε το δικαίωμα στον διαιτητή να τον «σκοτώσει» – κι αυτός άλλο που δεν ήθελε.

Θα πληρώσει ακριβά το μάρμαρο

Ο Ολυμπιακός φρόντισε να εκθέσει τον Παπαπέτρου πριν το ματς αρχίσει, θυμίζοντας όσα του έχει κάνει κι αυτός και οι επόπτες του. Δεν κατάφερε να τον κάνει διστακτικότερο και φυσικά η ένταση που δημιουργήθηκε πληρώθηκε ακριβά: η κακοπιστία είχε το γνωστό στην Ελλάδα αποτέλεσμα. Το ματς τελείωσε με επεισόδια και θα ακολουθήσουν τιμωρίες: ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να ελέγξει ένα μέρος των οπαδών, που «βράζει» το αίμα τους και θα πληρώσει το μάρμαρο ακριβά – συμβαίνει πάντα. Το ζήτημα είναι να καταφέρει να έχει κάποιο κέρδος μακροχρόνια, αλλά ούτε κι αυτό το βλέπω. Το πρόβλημα που έχει ο Ολυμπιακός με την ΕΠΟ και τους διεθνείς διαιτητές, που εξαρτιόνται από την ομοσπονδία περισσότερο από τους άλλους, είναι καθαρά πολιτικό και πολιτικά θα λυθεί, αν λυθεί. Γιατί για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά, έλεγε ο Θωμάς, και για την ώρα εγώ βλέπω μόνο σπασμένα καθίσματα.

Θα τα ξαναπούμε για αυτό όμως προσεχώς…