Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων μπαίνει στην τελική φάση του: ολοκληρώθηκαν οι όμιλοι, ολοκληρώθηκε η φάση των 16 και από σήμερα ξεκινούν τα ματς στα προημιτελικά. Στους 16 είχαμε και μεγάλα ευρωπαϊκά ντέρμπι (Ρεάλ Μαδρίτης – Γιουβέντους 1-0) και λατινοαμερικάνικα ντέρμπι (Παλμέιρας – Μποταφόγκο 1-0) και εκπλήξεις (η πιο μεγάλη ο αποκλεισμός της Μάντσεστερ Σίτυ από την Αλ Χιλάλ με ήττα στην παράταση και με 4-3 μάλιστα).

Δεν λείπουν οι συγκινήσεις. Αλλά πριν το τουρνουά μπει στην τελική του ευθεία θέλω να σας πω τι δεν μου αρέσει. Τι μου άρεσε θα σας το γράψω όταν η διοργάνωση ολοκληρωθεί.  

Σαν φιλικά ματς 

Ο ήλιος κάνει αντανάκλαση στο γήπεδο, οι θεατές είναι συνήθως ντυμένοι σαν να ήρθαν από την παραλία μολονότι τα ματς μπορεί να διακοπούν λόγω βροχής. Υπάρχουν πολλά σημάδια έλλειψης οργανωμένης υποστήριξης του τουρνουά, τα τεράστια στάδια πχ είναι συχνά άδεια.

Ένα ποδοσφαιρικό ματς έχει μεταξύ άλλων πάντα και μια εικόνα και μια αισθητική. Οι εικόνες των ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων μου θυμίζουν πολύ τις εικόνες των παιγνιδιών που βλέπαμε στις περίφημες «καλοκαιρινές περιοδείες» στις οποίες συμμετείχαν οι πλουσιότεροι σύλλογοι της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια – κάτι τουρνουά φιλικών παιγνιδιών που διοργανώνονταν τα τελευταία είκοσι χρόνια στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ιαπωνία, την Αυστραλία κτλ για να φέρουν καλοκαιριάτικα στα ταμεία κάποια χρήματα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι κομμάτι δύσκολο να πείσει ότι είναι μια σπουδαία διοργάνωση όταν μοιάζει έτσι.

Ολο και πιο πολύ σκέφτομαι πως αν το UEFA Nations League είναι μια διοργάνωση που στήθηκε για να αξιοποιηθούν εμπορικά από την UEFA τα κάποτε πολλά φιλικά ματς των εθνικών ομάδων και η ιστορία της δημιουργίας του Παγκόσμιου Κυπέλλου Συλλόγων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεσμοθέτηση αυτών των φιλικών αγώνων που έδιναν οι ευρωπαϊκές ομάδες στα πέρατα του κόσμου. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: τα φιλικά είναι φιλικά, έχουν μια ανύπαρκτη βαρύτητα και γίνονται ενόψει της προετοιμασίας για την επόμενη σεζόν. Με το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, ο Ινφαντίνο πήρε τα φιλικά και τα μετέφεραν από τα μέσα Αυγούστου στα μέσα Ιουνίου, μειώνοντας περαιτέρω, την οποία αληθοφάνεια των παιγνιδιών. Ειδικά στην φάση των ομίλων οι ευρωπαϊκές ομάδες έμοιαζαν να διαλέγουν παιγνίδια κι αυτό για μια διοργάνωση που θέλει να λέγεται Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και να μας δώσει στο τέλος της ένα Παγκόσμιο Πρωταθλητή είναι κακό. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η συμπεριφορά της Παρί Σεν Ζερμέν. Διέλυσε την Ατλέτικο Μαδρίτης στην πρεμιέρα, ήταν αλλού κι αλλού στο ματς με την Μποταφόγκο γιατί ο Λουίς Ενρίκε έκανε πέντε αλλαγές (χάνοντας με 1-0) και στους 16 ξανασοβαρεύτηκε κι έκανε πλάκα με την ομάδα του Λίο Μέσι για τον οποίο ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς είπε μέσες άκρες πως τον λυπάται όταν τον βλέπει να παίζει με τους συμπαίκτες που έχει σήμερα.   

Στη φάση των ομίλων ο πρώτος προβληματισμός που είχες όταν έβλεπες ένα ματς ήταν ποια από τις δυο ομάδες θα το πάρει στα σοβαρά. Τα πολλά χρήματα για νίκες δεν συγκίνησαν όσο θα πρεπε. Ομάδες όπως η Ρίβερ Πλέιτ και η Πόρτο πχ δεν πήραν σοβαρά το τουρνουά. Οι Αργεντίνοι πούλησαν τους καλύτερους παίκτες τους πριν το τουρνουά αρχίσει. Και οι παίκτες της Πόρτο έκαναν τόσο κακές εμφανίσεις που οι οπαδοί τους στην επιστροφή τους επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο.

Η συζήτηση για εισιτήρια και διακοπές

Τις πρώτες μέρες η πιο έντονη συζήτηση για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων αφορούσε τις πωλήσεις εισιτηρίων. Όσοι ήταν εναντίον του τουρνουά έχουν σπεύσει να δημοσιεύσουν φωτογραφίες από άδεια στάδια, όσοι ήταν υπέρ του έχουν απαντήσει με φωτογραφίες από γεμάτα στάδια. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα: σε μια νεοσύστατη διοργάνωση, που μάλιστα ξεκινά την ιστορία της στις ΗΠΑ λειτουργώντας ως δοκιμή για το επερχόμενο μουντιάλ, αυτό θα συνέβαινε.  Η FIFA δαπάνησε περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια για την διαφήμιση του τουρνουά και την προώθηση των πωλήσεων εισιτηρίων, ποσό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ήταν αρχικά προγραμματισμένο στον προϋπολογισμό. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες, τη μείωση των τιμών και τη χρήση πολλών παλιών ποδοσφαιριστών για την προώθηση του τουρνουά, το αποτέλεσμα δεν ήταν το καλύτερο. Αλλά μιλάμε για ένα νέο τουρνουά σε μια χώρα στην οποία το ποδόσφαιρο δεν είναι εθνικό σπορ. Και δεν υπάρχουν εθνικές ομάδες ώστε να κινητοποιηθούν οι μεγάλες εθνικές κοινότητες που υπάρχουν στις ΗΠΑ: στο μουντιάλ το πράγμα θα είναι αλλιώς κι όσοι έχουμε μνήμες από το μουντιάλ του 1994 το ξέρουμε. Ανυπόφορες είναι φυσικά και οι μεγάλες διακοπές των ματς στην υποψία ότι έρχονται καταιγίδες. Η αμερικανική νομοθεσία σε κάποιες πολιτείες είναι πολύ σκληρή: αν θεατής (κι όχι μόνο παίκτης) χτυπηθεί από κεραυνό ή απλά γλυστρήσει εντός σταδίου σε νερά βροχής οι ευθύνες των διοργανωτών είναι ποινικά τεράστιες. Αλλά όπως είπε και ο κόουτς Μαρέσκα όταν είδε το Τσέλσι – Μπενφίκα να σταματά δυο ωρές (!) «αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο»

Μεταξύ προηγούμενης και επόμενης σεζόν

Αγωνιστικά το πιο ανυπόφορο είναι ότι οι ομάδες αντιμετωπίζουν το πράγμα άλλες σαν να βρίσκονται στο τέλος της περασμένης σεζόν κι άλλες σαν να έχουν ξεκινήσει ήδη την επόμενη. Η Ίντερ, για παράδειγμα, εμφανίστηκε στις ΗΠΑ σαν να βρίσκεται ήδη στην επόμενη σεζόν. Είχε στην ομάδα της τους Λουίζ Ενρίκε και Σούτσιτς, τις δύο νέες μεταγραφές. Η Ρεάλ Μαδρίτης, από την άλλη πλευρά, βρίσκεται μεταξύ προηγούμενης και επόμενης: έχει ακόμα στην ομάδα τον Λούκα Μόντριτς, ο οποίος θα είναι παίκτης της Μίλαν την επόμενη σεζόν, αλλά είχε παρόντα τον Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ που θα είναι βασικός του χρόνου κι έχει φυσικά και νέο προπονητή αφού ο Τσάμπι Αλόνσο έκανε ντεμπούτο. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την Μπάγερν Μονάχου, η οποία αποχαιρέτησε τον Τόμας Μίλερ με όλες τις τιμές και τώρα τον βλέπουμε ακόμα στο γήπεδο με την φανέλα της σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Η Μάντσεστερ Σίτυ φάνηκε να αντιμετωπίζει το τουρνουά σοβαρά. Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα έμοιαζε σαν ευκαιρία για νέα αρχή: στη φάση των ομίλων η Σίτυ έκανε τρεις νίκες κι έριξε  στην Γιούβε πέντε γκολ! Και μετά οι Σαουδάραβες την έστειλαν σπίτι. Αλλά αυτό, ως έκπληξη, ανήκει στα μάλλον ωραία του τουρνουά.

Πάμε για καλό φινάλε

Είναι φανερό ότι οι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να του δείξουν την πρέπουσα προσοχή του νέου τουρνουά: το καταλαβαίνεις και από τις πρόσφατες σαρκαστικές δηλώσεις του Γιούργκεν Κλοπ. Για τους οπαδούς της Νότιας ή της Βόρειας Αμερικής, ωστόσο, αυτό δεν ισχύει και το έδειξαν. Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς, για παράδειγμα, έδωσαν τις δικές τους ωραίες παραστάσεις στο Μαϊάμι. Αλλά έμοιαζαν μια εξαίρεση σε ένα τουρνουά που δεν μοιάζει να το παρακολουθούν οπαδοί κι αυτό δεν είναι ωραίο.

Τι άλλο με χάλασε; Ότι δύσκολα θα δούμε στη συνέχεια την αναμέτρηση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με το νοτιοαμερικάνικο όπως αρχικά περιμέναμε. Δυο από τους πιο ενδιαφέροντες αγώνες της πρώτης φάσης ήταν το Μπορούσια Ντόρτμουντ-Φλουμινένσε 0-0 και το Μποταφόγκο – Παρί 1-0, αλλά ήταν όλοι κι όλοι δυο. Γενικά, η αναμέτρηση μεταξύ νοτιοαμερικανικών και ευρωπαϊκών ομάδων έπρεπε να είναι η πιο ελκυστική πτυχή αυτού του τουρνουά: η περιέργεια να κατανοήσουμε πόσο μεγάλο είναι το χάσμα μεταξύ των δύο σημαντικότερων ποδοσφαιρικών προτάσεων είναι διαχρονική. Ο Ινφαντίνο πρέπει να βρει ένα σύστημα διεξαγωγής στο οποίο από την μια μεριά του ταμπλό να υπάρχουν οι ευρωπαίοι κι από την άλλη οι Νοτιοαμερικάνοι και να συναντιούνται σε νοκ άουτ ματς: αυτό θα έδινε μια άγρια ομορφιά. Την ομορφιά που τώρα λείπει. Να δούμε αν από τώρα και πέρα θα υπάρξει λίγη περισσότερη ένταση. Τα ματς στους οκτώ (Φλουνιμένσε – Αλ Χιλάλ, Παλμέιρας – Τσέλσι, Παρί – Μπάγερν και Ρεάλ Μαδρίτης – Ντόρτμουντ) τουλάχιστον το υπόσχονται.