Οι πέντε διεκδικητές του τίτλου είχαν στη δεύτερη αγωνιστική πιο δύσκολες αποστολές από αυτές που είχαν την πρώτη. Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων κερδίζοντας εύκολα ο πρώτος τον ΟΦΗ στην Κρήτη και δύσκολα ο δεύτερος τον Ατρόμητο στην Τούμπα. Η ΑΕΚ κι ο Αρης αντιθέτως γνώρισαν πικρές ήττες η πρώτη από το Βόλο στη Ριζούπολη και ο δεύτερος από τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Περιμένοντας το δύσκολο για τον Ολυμπιακό παιγνίδι στην Τρίπολη με τον Αστέρα, ας τα πάρουμε τη σειρά.
Δίκαια ήττα
Το Σάββατο στην εφημερίδα έγραφα ότι στο ματς με το Βόλο, «αν οι μέσοι της ΑΕΚ «ταΐσουν» όπως πρέπει τον Αραούχο, η ομάδα του Αλμέιδα δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα»: η πρόβλεψή μου αποδείχτηκε λανθασμένη. Η ΑΕΚ απέχει ακόμα από το να μπορεί να κερδίσει εύκολα ένα ματς γιατί μπορεί να παίξει σωστά στην επίθεση. Στο πρώτο της πραγματικά περίπλοκο ματς στη σεζόν έχασε και μάλιστα δίκαια. Πρώτα από όλα πληρώνοντας ακριβά το πρώτο της παιγνίδι: ο Ματίας Αλμέιδα λίγα κατάλαβε από τη νίκη στη Λαμία και οι παίκτες του σαφώς και υποτίμησαν το Βόλο. Που έχει δυο – τρεις ποδοσφαιριστές (Κλέιμαν, Φερνάντεζ, Φαν Φερτ κτλ) που άνετα θα μπορούσαν να βρίσκονται στα ρόστερ όλων των ομάδων που διεκδικούν το ελληνικό πρωτάθλημα.
Διάβασα πολλά και διάφορα για το ματς: διαφωνώ με τα πιο πολλά. Η ήττα της ΑΕΚ δεν έχει να κάνει με το ότι ο Αλμέιδα έπαιξε με τον Αμπραμπατ δεξί μπακ (πάλι), ούτε με το ότι οι προσθήκες στο ματς στο β ημίχρονο του Ρότα και του Αλμπάνη δεν του έδωσαν τίποτα, ούτε με το ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει της μεταγραφές της. Η ήττα της ΑΕΚ έχει να κάνει κυρίως με τον ενθουσιασμό που δημιούργησε το εντελώς ασήμαντο αποτέλεσμα με τη Λαμία, που έκανε τον Αλμέιδα να πιστέψει πως έχει βρει σε χρόνο ρεκόρ την κατάλληλη ενδεκάδα και τους κατάλληλους παίκτες να την στελεχώσουν: όχι τυχαία παράταξε τους ίδιους έντεκα που έπαιξαν στην πρεμιέρα. Μόνο που ο Βόλος με τον Ντελετιτς, τους δυο Φερνάντεζ, τον Τσοκάνη και τον Φαν Φέρτ παίζει αλλού τύπου ποδόσφαιρο - πιο ενεργετικό. Κι όταν ο Ντέλετις στο 10΄έκανε το 1-0 η ΑΕΚ έμπλεξε. Κι όπως αποδείχτηκε πολύ. Οι επεμβάσεις του τερματοφύλακα των φιλοξενούμενων Κλέιμαν (ειδικά μια στο σουτ του Τζουμπερ στο 25΄) στέρησαν από την ΑΕΚ την δυνατότητα να ισοφαρίσει γρήγορα. Κι όταν ο Βόλος άρχισε να παίζει με το χρονόμετρο χτυπώντας χειρουργικά στις αντεπιθέσεις όλοι κατάλαβαν ότι το κακό πλησίαζε: αν το ματς έμεινε ανοιχτό μέχρι το τέλος είναι γιατί ο Φαν Φερτ δεν έκανε το 0-2 στο 75΄και γιατί ένα γκολ του Τσοκάνη ακυρώθηκε από το Var στις καθυστερήσεις. Ποια είναι η ευθύνη του Αλμέιδα; Μόνο μια. Ότι άλλαξε γρήγορα το σχήμα παίζοντας 4-3-3 στο β ημίχρονο βγάζοντας τον Πινέδα. Όταν κάτι το δοκιμάζεις ένα μήνα (και βάλε) δεν το αλλάζεις επειδή η ομάδα σου βρέθηκε πίσω στο σκορ. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη πρώτα από όλα να μάθει να παίζει σωστά κάτι. Αν ο προπονητής της διάλεξε το 3-6-1 πρέπει να το μάθει, αν δεν υπάρξει σε αυτό υπομονή θα χει πετάξει ένα καλοκαίρι. Αν υπάρξει έλλειψη υπομονής (πρώτα από όλα από τον προπονητή της) αυτό θα είναι χειρότερο από την ήττα από το Βόλο. Θα πούμε το «τι είχες ΑΕΚ τι είχα πάντα» γρήγορα.
Ο Μπούργος και τα κολλήματα του
Ένα ανάλογο πρόβλημα έχει κι ο Αρης: ένα πρόβλημα σχήματος. Στην περίπτωση του Αρη πρέπει να πω ότι η διάγνωση του προβλήματος του ήταν εύκολη. Το Σάββατο έγραφα στην εφημερίδα ότι στην ήττα του στο Τελ Αβίβ το 4-2-4 ήταν ο βασικός λόγος. Στο δεύτερο εξτός έδρας ματς ο Μπούργος χρησιμοποίησε το ίδιο σχήμα βάζοντας μάλιστα και τον Γκαρθία στη μεσαία γραμμή – ο Αρης έγινε ακόμα περισσότερο light παίζοντας κάτι σαν 4-1-5. Ο Παναιτωλικός του Γιάννη Αναστασίου ήταν τρομερά βελτιωμένος σε σχέση με την πρεμιέρα του στην Τούμπα και ήταν βέβαιο πως ο Αναστασίου δεν θα παρουσίαζε ξανά μια ομάδα που να παίξει τόσο παθητικά όσο με τον ΠΑΟΚ. Όχι μόνο κατάφερε να περιορίσει τους κυνηγούς του Άρη, αλλά με τον Σενγκέλια (που είχε δείξει ωραία πράγματα στο β ημίχρονο και στην Τούμπα) και κυρίως με τον Καρέλη χτύπησε τον Αρη που έπαιζε επί της ουσίας άμυνα με όλου κι όλους τέσσερις παίκτες. Το τελικό 1-3 είναι έως και κολακευτικό για τον Αρη. Που αν και είναι νωρίς στη σεζόν είναι λογικό να αλλάξει προπονητή: ο Μπούργος κυνηγάει ανεμόμυλους και θα ήταν κουταμάρα να προσπαθήσει κανείς να τον συνετίσει – καλύτερα ο Αρης και ο Αργεντινός να χωρίσουν όσο είναι ακόμα νωρίς. Ωστόσο ο Καρυπίδης θα είναι δύσκολο να βρει κάποιον να φτιάξει μια ομάδα που θα αγωνίζεται με οκτώ κυνηγούς. Τόσους έχει ο Αρης. Κι όλοι θέλουν να παίζουν. Κι επίσης πλέον θα πρέπει να μάθουν στον Αρη και τι εύχονται. Ηθελαν κάποιον να παίζει πιο επιθετικά από το Μάντζιο. Οι προσευχές εισακούστηκαν. Αλλά αυτός που ήρθε, όταν πέρασε το διάστημα που όλοι οι παίκτες τα έδιναν όλα για χάρη του για να κερδίσουν την προσοχή του, αποδείχτηκε πως έπαιζε χειρότερα από τον Ελληνα προπονητή. Ρίσκο δεν είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο ελπίζοντας ότι δεν θα σπάσει. Τρέλα είναι.
Ιδιο ματς, διαφορετικό φινάλε
Η τρίτη αγωνιστική μας δίνει ένας Αρης – ΠΑΟΚ που και οι δυο θέλουν να κερδίσουν γιατί η γκρίνια μπορεί να ισοπεδώσει όποιον χάσει. Ο ΠΑΟΚ έχει δυο νίκες, αλλά όλοι αναρωτιούνται αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο γιατί και στα δυο πρώτα ματς η ομάδα του Λουτσέσκου στο β ημίχρονο κομμάτι φρέναρε. Εγώ είμαι από αυτούς που τον βλέπω καλά τον ΠΑΟΚ για τα δεδομένα της εποχής, αλλά ομολογώ πως περίμενα η ένταση του παιγνιδιού του να κρατά λίγο περισσότερο.
Ο Λουτσέσκου κόντρα στον Ατρόμητο έστειλε στο γήπεδο όχι όσους έπαιξαν με τον Παναιτωλικό, αλλά όσους ήταν αυτή τη φορά πιο χρήσιμοι. Ο Βιερίνια ξεκίνησε αντί του Λίρατζη κι ο Ζίφκοβιτς αντί του Μπίσεσβαρ, αλλά κατά τα άλλα στο πρώτο ημίχρονο ειδικά του ματς ΠΑΟΚ – Ατρόμητος είδαμε όλα τα καλά που είχαμε δει και στο πρώτο ημίχρονο του ΠΑΟΚ – Παναιτωλικός. Πάλι ο ΠΑΟΚ σκόραρε νωρίς (αυτή τη φορά σκόραρε με πέναλτι ο Κούρτις στο 10΄), πάλι έκανε κατοχή μπάλας της τάξης του 75%, πάλι έκρυψε τη μπάλα σε πολλές αντεπιθέσεις. Και πάλι κέρδισε, αλλά αυτή τη φορά όχι γιατί κράτησε το 1-0 αλλά γιατί κατέθεσε πίστη μεγάλη στο φινάλε. Ο ΠΑΟΚ φλέρταρε με το στραπάτσο όταν παρόλο που βρέθηκε με παίκτη παραπάνω δεν τελείωσε το ματς. Ο Τζοβάρας στο 92΄βρήκε την ισοφάριση, αλλά ο Νάρεϊ (ο κλώνος του Τζάλμα Κάμπος και σίγουρα ο καλύτερος από τους νεοφερμένους) στο 96΄βρήκε ένα γκολ αλα Φαν Μπάστεν αφήνοντας στον Ατρόμητο το δικαίωμα να φωνάζει για την διαιτησία του Τζήλου. Ο ΠΑΟΚ έδειξε χαρακτήρα κερδίζοντας όπως η τωρινή ΑΕΚ πχ είναι δύσκολο να κερδίσει. Αλλά εξελίσσεται και ως ομάδα.
Πολύ άνετα ο ΠΑΟ
Θεαματικά εξελίσσεται ως ομάδα και ο Παναθηναϊκός. Ο ΠΑΟ κυνηγούς και μέσους έχει λίγους, σε σχέση πχ με τον Αρη, αλλά έχει κάτι σημαντικότερο: ομοιογένεια και τρόπο παιγνιδιού. Ο ΠΑΟ προηγήθηκε με 0-2 στο Ηράκλειο στο μισάωρο ελέγχοντας πρήρως το ματς. Ο Παλάσιος σκόραρε όπως πέρυσι (κεφαλαιοποιώντας μια πάσα σαράντα μέτρων του Πέρεθ) και ο Σπόραρ διόρθωσε όσο λίγο χρειαζόταν μια σέντρα του Αϊτόρ για να γράψει το 0-2. Παρότι δεν είχε αλλαγές στα χαφ ο ΠΑΟ πέρασε άνετα από το Γεντί Κουλέ για πρώτη φορά μετά από χρόνια γιατί μεσοεπιθετικά ήταν για μια ώρα (όσο άντεξαν να τρέχουν οι Παλάσιος, Αϊτόρ, Τσέριν και Σπόραρ) παραγωγικότατος. Στην άμυνα υπέφερε μόνο μετά το 70΄όταν η κούραση και η χαλαρότητα επέτρεψαν στον ΟΦΗ να απειλήσει τον Μπρινιόλι: ποτέ όμως δεν φάνηκε ότι ο γεμάτος ελλείψεις ΟΦΗ μπορούσε να βρει κάτι παραπάνω από το γκολ της τιμής. Ο Νίκος Νιόπλιας δεν είχε επιθετικούς καθώς ο Ντουρμισάι κι ο Καμάλ είναι τραυματίες, όπως ακριβώς και ο Τσιλιάνίδης, που κάτι θα μπορούσε να προσφέρει. Ο ΟΦΗ ξεκίνησε με σέντερ φόρ τον Τοράλ, ο Νιόπλιας είδε τον Νέιρα να αποχωρεί τραυματίας στο πρώτο τέταρτο, χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Ντίκο και είδε μόνο τον 18χρονο Αποστολάκη να περνά αντίπαλο στο δεύτερο ημίχρονο. Ο ΟΦΗ ήταν απλά αδύνατο να κάνει κάτι καλύτερο. Ενώ ο ΠΑΟ μπορεί να κάνει πολλά ακόμα καλύτερα. Κι αυτό σημαίνει πως είναι έτοιμος για πρωτάθλημα…
