Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός σε ένα σημαντικό παιχνίδι δέχεται γκολ, όπως αυτά που δέχτηκε στη Λεωφόρο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ, θυμάμαι το Σεμέδο. Όχι γιατί αν ο Πορτογάλος συνεχίσει να αγωνίζεται στον Ολυμπιακό η άμυνα του πρωταθλητή θα ήταν καλύτερη: αν το μυαλό του Σεμέδο ήταν στα ρέιβ πάρτι, στους τράπερ και στις εξόδους με 17χρόνα, δύσκολα θα πρόσφερε κάτι. Αν εγώ τον σκέφτομαι, είναι γιατί κάποια στιγμή πίστεψα ότι τα παιχνίδια του στον Ολυμπιακό θα μπορούσαν να αλλάξουν την εκτίμηση των οπαδών του Ολυμπιακού για την σημαντικότητα των στόπερ και την άμυνα, αλλά και τη θεώρησή τους τους για το ποδόσφαιρο γενικότερα.
Παλιό πολύ το πρόβλημα
Ότι ο Ολυμπιακός θα ταξίδευε φέτος σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα σαν βάρκα που απλά περιμένεις να τουμπάρει, φαινόταν από το καλοκαίρι όταν η απόκτηση ενός κεντρικού αμυντικού, που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Σεμέδο, δεν ήταν προτεραιότητά του. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτό ήταν ένα πρόβλημα των προπονητών του που δεν επέμειναν να αποκτηθεί στόπερ, ή των τεχνικών του διευθυντών που δεν έβλεπαν την τεράστια αδυναμία στα μετόπισθεν ή ακόμα και της διοίκησής του. Είναι εύκολη μια τέτοιου είδους κριτική. Αλλά τώρα είναι και τελείως άδικη. Διότι όπως έχω γράψει πολλές φορές ο Ολυμπιακός είναι λαϊκή δημοκρατία και όποιοι γι’αυτόν δουλεύουν τρέχουν να ικανοποιήσουν βασικά τα γούστα των οπαδών του. Τώρα μάλιστα το κάνουν περισσότερο από ποτέ διότι τα social media έχουν δημιουργήσει μια γιγάντια εξέδρα που πάλλεται καθημερινά από πάθος. Όταν η εξέδρα του Ολυμπιακού περιμένει «δεκαριά», εξτρέμ και σέντερ φόρ και θεωρεί τους αμυντικούς ένα είδος αναγκαίου κακού, εκτός αν μιλάμε για ακραίους που κατεβαίνουν και κάνουν κόλπα, δεν γίνεται αυτά να τα προσπεράσει καμία διοίκηση.
Η νοοτροπία αυτή ακολουθεί τον Ολυμπιακό από πάρα πολύ παλιά. Στα χρόνια του Σωκράτη Κόκκαλη για παράδειγμα ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που στην επίθεση είχε τον Ζιοβάνι, τρία - τέσσερα σέντερ φόρ και δυο τρία εξτρέμ επίπεδου και στο κέντρο της άμυνας έπρεπε να κάνουν τη διαφορά ο Ανατολάκης, ο Αμανατίδης, ο Αντζας και ο Κωστούλας. Οι οποίοι τα άκουγαν κιόλας, ενώ θα πρεπε στην καλύτερη των περιπτώσεων να τους έχουν φτιάξει ένα άγαλμα.
Μόνο για την επίθεση
Το πόσο διαδεδομένη είναι στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού η αντίληψη ότι λεφτά πρέπει να δίνονται για μεσοεπιθετικούς, εξτρέμ και «δεκάρια» το καταλαβαίνεις από απλές ιστορίες επικαιρότητας. Τις προάλλες άκουγα στο Sport-fm, παραμονή του ντέρμπι ΠAO - Ολυμπιακός τον Ντέμη Νικολαΐδη και τον Κώστα Νικολακόπουλο να συζητούν για το παιχνίδι. Ο Νικολαΐδης που φυσικά ξέρει μπάλα, έχει μάθει να μιλάει και για ποδόσφαιρο - πράγμα που είναι στην Ελλάδα σημαντικό και σπάνιο, ειδικά όταν μιλάμε για παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που συνήθως μετράνε τα λόγια τους. Ο Νικολακόπουλος ξέρει τον Ολυμπιακό καλύτερα από τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Αναφέρομαι σε αυτούς τους δύο γιατί τους θεωρώ φίλους μου και ξέρω πως δεν θα με παρεξηγήσουν. Και οι δύο συζητούσαν για πάνω από ένα τέταρτο για το αν Ολυμπιακός θα παίξει στη Λεωφόρο με το Βαλμπουενά τον Χάμες και τον Φορτούνη, διαφωνούσαν για την σημαντικότητα του Μπακαμπού, έμπλεξαν το εγκώμιο του Ελ Αραμπί και αναρωτιόντουσαν για το πόσο επιθετικός πρέπει να είναι ο Ολυμπιακός. Ο Ντέμης έλεγε πως πρέπει να παίξει σαν να παίζει στην έδρα του, ενώ ο Νικολακόπουλος φαινόταν να προτιμάει μια πιο συντηρητική προσέγγιση του παιχνιδιού - πάντα σε ό,τι έχει να κάνει με την επίθεση. Για το ότι ο Ολυμπιακός για να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα πρέπει ο Πασχαλάκης να κάνει κάθε φορά 3-4 μεγάλες επεμβάσεις δεν είπαν τίποτα. Δεν είχαν επίσης το παραμικρό προβληματισμό για την κατάσταση του Παπασταθόπουλου που θυμίζω ότι στο παιχνίδι με τον Άρη είχε αποχωρήσει τραυματίας. Δε στάθηκαν καθόλου στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ ακόμα και στο καλό παιχνίδι του με τον ΠΑΟΚ και μάλιστα κόντρα στην ροή του ματς. Δεν τους κατηγορώ: και οι δύο γνωρίζουν το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Για να προσέξει τι λες ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού πρέπει να του μιλάς για «κυνηγούς» για «γκολ», για «ποδιές», για δημιουργίες και για «ποιότητα». Όλα τα άλλα δεν υπάρχουν, ενώ όλα τα άλλα είναι το ποδόσφαιρο του καιρού μας. Χωρίς αμυντικούς, χωρίς οργάνωση στα μετόπισθεν και κυρίως χωρίς ένταση, έκρηξη και δύναμη δεν πας πουθενά. Αλλά άντε να το εξηγήσεις.
Το είδαν, αλλά…
Γι’ αυτό τον σκέφτομαι τον Σεμέδο. Πριν από αυτόν είχε προηγηθεί ο Μέλμπεργκ αλλά η προσφορά του είχε ξεχαστεί – ίσως γιατί τα βλέμματα πάντα τραβούσαν όσοι έπαιζαν στην επίθεση. Ο Σεμέδο όμως τα βλέμματα αρχικά τα καθήλωσε. Ήρθε στον Ολυμπιακό έπειτα από δύο χρονιές που ο Ολυμπιακός δεν είχε κερδίσει το πρωτάθλημα. Μπήκε και έπαιξε κατευθείαν, χωρίς καλά-καλά να γνωρίζει τους συμπαίκτες του. Η δική του προσθήκη περισσότερο από οποιοδήποτε άλλου ποδοσφαιριστή έδωσε στον Ολυμπιακό τρεις καλοκαιρινές προκρίσεις κι ένα εισιτήριο για τους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ: ο Ολυμπιακός με αυτόν ηγέτη της άμυνας δέχτηκε καλοκαιριάτικα ένα γκολ σε έξι παιχνίδια - κι αυτό ήταν σε μια νίκη με την Καραμπάκ, δηλαδή δεν είχε στοιχίσει τίποτα. Ανεξάρτητα από τι συνέβη στη συνέχεια, θα έπρεπε αυτό και μόνο το γεγονός να έχει σταθεί η αιτία για να καταλάβουν όλοι ότι μία ομάδα για να είναι σοβαρή και ανταγωνιστική πρέπει να έχει στην άμυνα της έναν (τουλάχιστον…) ποδοσφαιριστή με τα δικά του χαρίσματα. Περίμενα να το καταλάβουν όλοι γιατί το είδαν. Αλλά ματαιοπονώ.
Υπήρξε ηγέτης, υπήρξε και πρόοδος
Ο Σεμέδο βέβαια έκανε κι άλλα πολλά. Δίπλα του έγιναν καλύτεροι ποδοσφαιριστές όπως ο Μεριά και ο Μπα και χάρη στην παρουσία του ο Ολυμπιακός έμαθε να ανεβαίνει στο γήπεδο και να πιέζει σωστά ακόμα και ομάδες τεχνικά περισσότερο προικισμένες. Αλλά δεν έχω απαίτηση από τον κόσμο αυτά να τα καταλάβει. Ούτε και περιμένω να καταλάβει κανείς ότι μία άμυνα που έχει έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή μπορεί να αποκτήσει δομή και λειτουργία, που να της επιτρέπει να είναι τακτικά σωστή ακόμα και σε παιχνίδια που αυτός θα λείψει. Είναι αλήθεια για παράδειγμα ότι ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Άρσεναλ χωρίς τον Σεμέδο: ήταν τέτοια η κεκτημένη ταχύτητα της ομάδας και η γνώση των μηχανισμών της άμυνας που σε κάποια ειδικά παιχνίδια θα μπορούσε να ανταποκριθεί και χωρίς αυτόν. Συνέβαινε δηλαδή τότε το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει τώρα. Επειδή υπήρχε ηγέτης υπήρξε και πρόοδος και υπήρχε και τρόπος άμυνας και τον μάθαιναν όλοι. Τώρα που δεν υπάρχει κανείς τέτοιος, ψάχνεις απλά τον στόπερ που θα κάνει το λάθος: το κάνεις κι εσύ που παρακολουθείς τα παιχνίδια από την εξέδρα ή την τηλεόραση, αλλά δυστυχώς για τον Ολυμπιακό το κάνει και ο αντίπαλος, που γνωρίζει πως αυτή την ταλαιπωρημένη άμυνα χρειάζεται απλά να την τρέξεις και να περιμένεις το δώρο της. Αν δεν το κάνει ο Παπασταθόπουλος, θα το κάνει ο Σισέ, αν δεν το κάνει ο Σισέ θα το κάνει ο Μπα, αν δεν το κάνει κανείς από αυτούς θα το κάνει ο Ρέτσος ή ο Ντόι: γιατί κανείς δεν είναι Σεμέδο. Και κανείς δεν έχει ένα Σεμέδο δίπλα του.
Δυο τουλάχιστον
Το χειρότερο στην περίπτωση του Σεμέδο είναι ότι κι αυτός φεύγοντας από τον Ολυμπιακό δεν κατάφερε τίποτα της προκοπής: η ιστορία είναι lose - lose. Στο Κατάρ όπου βρίσκεται, έπαιξε έξι ματς στην αρχή, χάθηκε στη συνέχεια μάλλον λόγω τραυματισμού, εμφανίστηκε ξανά τώρα: τον τελευταίο καιρό είναι πάλι διαθέσιμος. Όλα αυτά είναι λίγα, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για ποδοσφαιριστή της εθνικής Πορτογαλίας. Το να βάλει μυαλό ο Σεμέδο και να κάνει καριέρα ήταν αντικειμενικά δύσκολο: υπάρχουν κι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι και ζουν αναμεσά μας. Περισσότερο παράξενο είναι πως μυαλό δεν έβαλαν όλοι όσοι είδαν πως μπορεί ένας παίκτης με τα δικά του προσόντα να μεταμορφώσει πραγματικά μια ομάδα. Ελπίζω τουλάχιστον να δουν τώρα πως μια ομάδα μπορεί να μεταμορφωθεί προς το χειρότερο εξαιτίας της έλλειψης του, μολονότι μάλιστα έχει αγοράσει πάνω από 40 παίκτες από τότε που αυτός έφυγε. Ηδη άρχισε η καλοκαιρινή συζήτηση για μάγους προπονητές, για εξτρέμ και φορ. Σε λίγο και για «δεκάρι». Ενώ ο Ολυμπιακός πρώτα από όλα θέλει στόπερ. Στόπερ είπα; Λάθος μου. Στόπερ έχει. Σεμέδο θέλει. Δυο τουλάχιστον. Κι ας μην πάρει κανένα άλλο παίκτη με δαυτους καλύτερος θα είναι.
