Πρέπει να είναι γύρω στις 3 το πρωί όταν κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τα πολλά ανεξήγητα της χθεσινής μέρας. Δεν είδα το ρολόι, είδα όμως πολλά από όλα τα άλλα. Τις αναλύσεις του Γιαννάκη και του Φραγκιά, τον Βαγγέλη τον Ιωάννου και τον Καρύδα, είδα την εκπομπή του Συρίγου, άκουσα τις δηλώσεις των παικτών του Ολυμπιακού, του Σφαιρόπουλου, του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, αντάλλαξα μηνύματα με το Μανουσέλη, ξαναείδα το ματς αργά το βράδυ στη ΝΟVA αυτή τη φορά μόνος μου, ήρεμα – σαν ταινία που την έχεις δει κι αφού πλέον γνωρίζεις τις εκπλήξεις της την παρακολουθείς για να χαρείς λεπτομέρειες, που εξαιτίας της αγωνίας την πρώτη φορά της έχασες. Εχω μόνο μια βεβαιότητα: ότι 19 στις Μαϊού του 2017 ζήσαμε παρακολουθώντας το μοναδικό αυτό ματς μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΤΣΣΚΑ μια αληθινή στιγμή ιστορίας. Μην μπερδεύεστε με την πληθωριστική χρήση του όρου: οι αληθινές στιγμές ιστορίας είναι κάτι σπάνιο.

Ένα μυστικό μυστικό

Με το Μανουσέλη έχουμε συμφωνήσει χρόνια τώρα ότι το μπάσκετ έχει κάμποση μεταφυσική κι όπου η μεταφυσική εμφανίζεται η λογική πάει στην άκρη. Μιλάμε συχνά όλοι για τον Ολυμπιακό και τη συνταγή της επιτυχίας του, όμως αν συνταγή υπάρχει, αυτή η συνταγή λειτουργεί για τον Ολυμπιακό και μόνο, άρα δεν είναι συνταγή. Αν το μυστικό ήταν ότι η ομάδα βασίζεται στην ομοιογένεια της, δεν μπορεί να μην επισημάνει κάποιος ότι ομοιογένεια ανάλογη έχει και η ΤΣΣΚΑ: επτά από αυτούς που έχασαν χθες ήταν και στην ομάδα της Μαδρίτης, ο Ολυμπιακός από τότε είναι περισσότερο αλλαγμένος. Αν το μυστικό είναι ότι η ομάδα ποντάρει σε γηγενείς παίκτες, τότε ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας ή η Ζαλγκίρις θα έπαιζαν στα play off τουλάχιστον. Πολλοί λένε ότι το μυστικό είναι η εσωτερική δομή, η διάκριση των ρόλων, η ηγεσία του Σπανούλη. Μπορεί να είναι κι αυτό, αλλά χθες είδαμε τη Ρεάλ του υπέροχου ηγέτη Γιούλ να χάνει από την Φενέρ με κάτω τα χέρια, γιατί κανείς από τους Γερουσιαστές της ομάδας δεν τον βοήθησε. Νομίζω ότι πολλοί μπορεί να ακολουθήσουν τη συνταγή του Ολυμπιακού, αλλά αποκλείεται να φτιάξουν αυτό τον Ολυμπιακό, έστω κι αν τον αντιγράψουν κατά γράμμα. Υπάρχει μια μεταφυσική διάσταση που συνοδεύει την ομάδα κι αυτή δεν αντιγράφεται: μιλάμε για ένα μαγικό παζλ -  κάτι πέρα από λογικές προσεγγίσεις και κανόνες λειτουργίας και οργάνωσης.

Η εισβολή του μεταφυσικού

Αυτό το μεταφυσικό εμφανίζεται συχνά και στα παιγνίδια του Ολυμπιακού. Αν κάποιος δεν δει το ματς και του αναφέρεις κάποιες λεπτομέρειες ζητώντας του να σου πει πόσο νομίζει ότι έληξε, αν είναι ένας καλός μπασκετόφιλος και όχι ένας πιστός του Ολυμπιακού, θα σου πει ότι είναι αδύνατον να μην κέρδισε η ΤΣΣΚΑ. Ο Ολυμπιακός δεν την κράτησε κάτω από τους 75 πόντους – είχε δεχτεί 40 στο ημίχρονο. Ο Τεόντοσιτς και ο Ντε Κολό ήταν οι δυο πρώτοι σκόρερ της κανονικά κι ο Τζάκσον τα έβαλε όλα. Ο Ολυμπιακός καλά καλά δεν πήρε από τους αμερικάνους του δέκα πόντους. Ο φορμαρισμένος Παπανικολάου είχε ένα καλάθι στο πρώτο ημίχρονο κι ο Πρίντεζης κανένα στο κρίσιμο τελευταίο δεκάλεπτο. Ο Γκρίν ευστόχησε στο πρώτο του σουτ 5 λεπτά πριν το τέλος και δεν είχε βάλει άλλο πενήντα δευτερόλεπτα πριν λήξει το ματς. Κι ο Σπανούλης για 33 λεπτά είχε σκοράρει μόνο από βολές – αν βέβαια πεις αυτό το τελευταίο είναι δεδομένο ότι θα τον υποψιάσεις ότι πάλι κάποιο θαύμα έγινε, αλλά και πάλι αυτός μπορεί να σκεφτεί ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως τραγωδία ή φάρσα. Λάθος: στην περίπτωση του Ολυμπιακού η ιστορία επαναλαμβάνεται ως θρίαμβος και η επανάληψή της είναι ένας ακόμα μεγαλύτερος θρίαμβος. Κι αυτό είναι που δημιουργεί το Θρύλο.

Τι είναι ο Θρύλος

Τι είναι ο θρύλος; Μια ιστορία που αποκτά μυθική διάσταση δια μέσου της εξιστόρησης πληροφοριών και περιστατικών που διαχέονται. Είναι μια σειρά από γεγονότα που συνθέτουν μια ιστορία, που συνήθως βασίζεται σε ένα και μόνο πρωταγωνιστή και που αποκτά διάσταση πραγματικότητας δια μέσου της αφήγησης, όσων ισχυρίζονται ότι αυτά τα έζησαν. Τι είναι ο Θρύλος; Αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ.

Πιστεύω σε ένα Θεό

Το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού είδε ένα κοινό χωρισμένο στα τρία. Υπήρχε το πιστό κοινό που αγαπάει αυτή την ομάδα χωρίς αστερίσκους και απαιτήσεις, το κοινό των τρελών που πιστεύει πως κόντρα στη λογική ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει τα πάντα – έγραψα για αυτό το κοινό όταν η ομάδα πήρε την πρόκριση στο Final 4. Υπήρχε το κοινό των αντιολυμπιακών που περίμεναν τον αποκλεισμό για να τους φύγει το βάρος από το στήθος – υπάρχει κι αυτό και είναι μεγάλο και δεν πρέπει να το κακίζουμε, γιατί στη ζωή δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Και υπήρχε κι ένα τρίτο κοινό, που αγαπάει το μπάσκετ ως ένα σπορ με σχεδόν μαθηματική λογική, που θεωρεί πως αυτό διέπετε από κανόνες δικαιοσύνης, γιατί ο καλύτερος κερδίζει πάντα κι ο καλύτερος είναι ο ποιοτικότερος και ο πληρέστερος. Στο τέλος του ματς όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ως προς κάτι διαφορετικοί. Οι πιστοί πρόσθεσαν ένα ακόμα λόγο στη σύμβαση της λατρείας που έχουν υπογράψει με την ομάδα: κάθε φάση, κάθε καρδιοχτύπι, κάθε στιγμή αγωνίας πέρασε στο αίμα τους ως μια ακόμα ένεση αγάπης - αν υπάρχει ένα ερυθρόλευκο «Πιστεύω σε ένα Θεό» είναι αυτό ματς. Οι αντιολυμπιακοί πρέπει να λύγισαν από το μεγαλείο του φινάλε, να βυθίστηκαν στη σιωπή: συμβαίνει με όλους μας μπροστά στα αριστουργήματα – όσο κι αν καμιά φορά μας φαίνονται ακατανόητα. Και οι άλλοι; Οι άλλοι μαγεμένοι από τη διάσταση του Θρύλου δεν μπορούν παρά για αυτόν να μιλάνε γιγαντώνοντας τον. Οι χθεσινοί Απόστολοι του Θρύλου είναι κάτι τύποι σαν τον Τζο Αρλάουκας, που γοητευμένος από αυτό που είδε ρωτούσε τον Σφαιρόπουλο και τον Σπανούλη «πως γίνονται όλα αυτά». Όχι περιμένοντας απαντήσεις, αλλά για να καταθέσει, δια του θαυμασμού, το σεβασμό του μπροστά στη διάσταση του Θρύλου.

Ο Θρύλος είναι

Ο Θρύλος δεν είναι να κερδίζει την ΤΣΣΚΑ: είναι να την κερδίζεις τέσσερις φορές στη σειρά, δυο φορές διαφορετικά και δυο με τον ίδιο τρόπο, ώστε να εμπεδώσει κι ο πλέον δύσπιστος ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Θρύλος είναι η μεταμόρφωση του Παπανικολάου σε Μάικλ Τζόρνταν στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Θρύλος είναι ο Μάντζαρης που παίρνει φόρα και σουτάρει από τα εννιά μέτρα σκοράροντας τρίποντα που προκαλούν ηλεκτροσόκ. Ο Θρύλος είναι η σταυρωτή ντρίπλα στον Χριάπα και το εύστοχο τρίποντο του άστοχου Γκριν στο πιο κρίσιμο δευτερόλεπτο. Ο Θρύλος είναι ο Αγραβάνης που έρχεται από το πουθενά για να τσακίσει κόκκαλα. Ο Θρύλος είναι ο Πρίντεζης που κρατά την ομάδα ζωντανή για 25 λεπτά και δεν την αφήνει να καταρρεύσει. Ο Θρύλος είναι ο Γιανκ, που ανεξήγητα ξυπνά και παίζει τέσσερις άμυνες μπασκετικής ανθολογίας – η τάπα στον ασταμάτητο Τεόντοσιτς είναι το χάι λάιτ του ματς. Ο Θρύλος είναι ο Βασίλης Σπανούλης, που το ξέρεις πως στο τελευταίο πεντάλεπτο θα φέρει πάλι την ανατροπή, γιατί μόνο αυτός γνωρίζει το μονοπάτι της ιστορίας που κάθε φορά οδηγεί στο θρίαμβο. Ο Θρύλος είναι η ανατριχίλα της επιστροφής από το -13, η βεβαιότητα της νίκης, όταν είσαι δέκα πόντους πίσω. Ο Θρύλος είναι η αγκαλιά και το κλάμα του μικρού Σφαιρόπουλου στον σοφό μπαμπά, γιατί την ίδια στιγμή κάποια εκατομμύρια άνθρωποι νοιώθουν ότι είναι στη θέση του. Ο Θρύλος είναι αυτό που μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός και κανείς άλλος και που δεν έχει να κάνει με νίκες και ήττες, αλλά με την ίδια την ιστορία.

Μια αποστολή

Ξημερώνει. Τη Κυριακή το βράδυ η πάμπλουτη Φενέρ θα παίξει στην έδρα της για να κερδίσει την Ευρωλίγκα. Ο απολύτως επιτυχημένος Ολυμπιακός θα έχει τη μια, μοναδική, γνωστή και υπέροχη αποστολή του: να μεγαλώσει κι άλλο την γιγάντια διάσταση του Θρύλου. Του ερυθρόλευκου, μαγικού, υπέροχου, αξιαγάπητου Θρύλου. Του Θρύλου μας.