Το γκολ που πέτυχε στη Νάπολι ο Ζιρού λίγα λεπτά πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου δίνοντας στην Μίλαν το προβάδισμα στο σκορ στον προημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ, έχει μια συναρπαστική ομοιότητα με ένα ιστορικό γκολ που πέτυχε στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια εστία και σε ένα άλλο Νάπολι – Μίλαν το 1988 ο Μάρκο Βαν Μπάστεν. Την Τρίτη το βράδυ δημιουργός ήταν ο Ράφα Λεάο, το 1988 την ασίστ στον Βαν Μπάστεν για το 1-3 σε εκείνο το ματς, που τότε είχε κρίνει το ιταλικό πρωτάθλημα, έδωσε ο Γκούλιτ: η Μίλαν είχε τότε κερδίσει με 2-3. Η ομοιότητα των γκολ προκαλεί ανατριχίλα.
Η ενέργεια του Λεάο στο ματς της περασμένης Τρίτης είναι λίγο πιο θεαματική, γιατί τα μέτρα που διανύει με την μπάλα ο Πορτογάλος είναι περισσότερα. Αλλά και γιατί ο Λεάο είναι εξτρέμ κι έχει πιο πολύ το μυαλό του στο πως και πόσους θα ντριπλάρει. Ενώ ο μεγάλος Ρουντ Γκούλι μοιάζει να έχει στο μυαλό του την πάσα στον Βαν Μπάστεν πριν καν ξεκινήσει την προσπάθεια: καλπάζει στο γήπεδο περιμένοντας ο φορ να τοποθετηθεί. Ενώ ο Λεάο, αν δεν έβλεπε τον Ζιρού, με τη φόρα που έχει πάρει θα τους περνούσε όλους!
Ο Λεάο είναι ο πιο παραγωγικός και κατ’ επέκταση πολυτιμότερος παίκτης της Μίλαν. Ηταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της πέρυσι στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πρόκειται για κάτι λογικό διότι ο τύπος είναι εξτρέμ. Και στην εποχή των εξτρέμ κάθε ομάδα που φτάνει σε ένα μεγάλο στόχο, είτε προγραμματισμένα είτε απροσδόκητα, πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα μεγάλο εξτρέμ. Αν έχει δύο, μοιάζει ένα επίπεδο πιο μπροστά από τις υπόλοιπες. Όπως η Ρεάλ Μαδρίτης πχ που άλλαξε σημαντικά προς το καλύτερο από τη στιγμή που ο Κάρλο Αντσελότι αποφάσισε την συνύπαρξη του Βινίσιους και του Ροντρίγκο στην ίδια ενδεκάδα φέροντας τον Βαλβέρδε στα χαφ – πέρυσι τον χρησιμοποιούσε ως ψευτοεξτρέμ.
Πιτσιρίκια που κόστισαν εκατομμύρια
Η καταπληκτική ικανότητα που έχει παραδοσιακά η Ρεάλ είναι ότι συχνά κόβει δρόμο, σαν όποιοι έχουν τις τύχες της να βλέπουν τι θα είναι χρήσιμο στο μέλλον. Στην αρχή του θριαμβευτικού κύκλου, στην διάρκεια του οποίου κατάφερε να κερδίσει τέσσερα Τσάμπιονς λιγκ σε πέντε χρόνια (από το 2014 μέχρι το 2019), ενώ όλοι έψαχναν «δεκάρια», που είχαν επιστρέψει στη μόδα, η Ρεάλ είχε μια συλλογή από αξιόπιστα στόπερ: στους Πέπε, Σέρχιο Ράμος είχε προσθέσει τους Νάτσο, Ντανίλο και Βαράν. Αργότερα στήριξε την υπεροπλία της σε μια σειρά από δημιουργικά χαφ, που μπορούσαν να παίζουν σχεδόν σε όλες τις θέσεις τις μεσαίας γραμμής, αλλά και στο πλάι: ο Ισκο, ο Ασένσιο, ο Λούκας Βάσκεθ, ο Κόβατσιτς βρήκαν χρόνο συμμετοχής παρόλο που στη Ρεάλ υπήρχαν ο Χάμες, ο Κρος και φυσικά ο Μόντριτς. Αλλά το αριστούργημα του προγραμματισμού της είναι σαφώς αυτό που συνέβη με τους Ροντρίγκο και Βινίσιους. Για τον Βινίσιους έδωσε 50 περίπου εκατ ευρώ στην Φλαμένγκο τον Μάιο του 2017. Για τον Ροντρίγκο η Βασίλισσα πλήρωσε στην Σάντος ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2018, 45 εκατ ευρώ. Ο πρώτος ήταν 16 χρονών κι ο δεύτερος 17 όταν αποκτήθηκαν: η Ρεάλ Μαδλίτης πλήρωσε πάνω από 90 εκατ ευρώ για δυο πιτσιρίκια σε περίοδο λιτότητας. Και τους δυο τους άφησε να αγωνιστούν στις ομάδες τους, ενώ τους είχε αποκτήσει, για πάνω από ενάμισι χρόνο. Σαν κάποιος στη Μαδρίτη να έβλεπε ότι πέντε χρόνια μετά την απόκτησή τους κάθε ομάδα που θέλει να έχει καλές σεζόν πρέπει να έχει ταχύτατα εξτρέμ που να βλέπουν δίχτυα. Κι ότι θα έφτανε η εποχή που τα σέντερ φορ θα ήταν σπάνια και τα δεκάρια πάλι είδος προς εξαφάνιση. Με τον Βινίσιους μάλιστα συνέβη το εξής καταπληκτικό: η Ρελαλ τον πληρωσε με δόσεις καταβάλοντας όλο το ποσό σταδιακά μεν πλην όμως μέχρι τη μέρα που μετακόμισε στην Ισπανία! Τόσο πολύ τον πίστευαν.
Ολοι τέτοιους ψάχνουν
Φέτος οι ομάδες που παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο και φτάνουν σε επιτυχίες βασίζονται στα εξτρέμ τους. Οι Ναπολιτάνοι είδαν την ομάδα τους να κερδίζει πρώτη φορά το πρωτάθλημα χωρίς το Μαραντόνα γιατί απέκτησε τον Κβαρτατσκέλια: αν η Νάπολι είχε ένα ακόμα εξτρέμ που να πλησιάζει την κλάση του θα είχε αποκλείσει πιθανότατα τη Μίλαν, που και στα δυο ματς κατάφερε να περιορίσει τον Γεωργιανό. Η ίδια η Μίλαν στην επίθεση στηρίζεται στον Ράφαελ Λεάο, που παίζει αριστερά και στον Μπραχίμ Ντίαζ που αγωνίζεται δεξιά – η Ρεάλ της τον έδωσε δανεικό για να χωρέσει στην ενδεκάδα της τα βραζιλιανάκια. Η Αρσεναλ πάει στην Αγγλία να πάρει το πρωτάθλημα με τον Σάκα, αλλά και τον Μαρτινέλι. Η Μπάγερν εξαρτάται πιο πολύ από τα κέφια του Κομάν και του Σανέ, αλλά και από αυτά του Γκνάμπρι, παρά από τον Μουσιάλα, τον Μανέ και τον Τσούμπο Μότινγκ. Στην Μπαρτσελόνα δεν είναι ευχαριστημένοι από τον Ραφίνια γιατί όποτε αυτός μπλοκάρει η ομάδα του Τσάβι είχε επιθετικά προβλήματα κι ας έχει τον Λεβαντόφσκι: περιμένουν επίσης να μεγαλώσει ο Φατί γρήγορα και να γίνει καλά ο Ντεμπελέ που τόσο τους λείπει. Στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το βαρόμετρο είναι πλέον ο Ράσφορντ κι όχι ο Μπρούνο Φερνάντεζ. Αλλά και στην Μάντσεστερ Σίτυ μπορεί να γίνεται χαμός με τον Χαλαντ (και δικαιολογημένα) αλλά αυτό που εγώ βλέπω είναι την σταθερή προσφορά του πολεμιστή και αρτίστα Μαχρέζ και το άγχος του Πεπ Γκουαρντιόλα να μετατρέψει τον Γκρίλις σε εξτρέμ. Ολοι ψάχνουν ακραίους. Κι αν πολλοί πιστεύουν πως η Ρεάλ μπορεί να ξαναπάρει την κούπα είναι γιατί μοιάζει να έχει ξαφνικά τους δύο καλύτερους. Κι ας μην ξεχνάμε πως ήθελε προ τριετίας και τον ΕμΠαπέ που κι αυτόν αρχικά ως εξτρέμ θα τον χρησιμοποιούσαν.
Η μεγάλη εξαίρεση
Σε κάθε κανόνα πρέπει και να υπάρχει μια εξαίρεση κι αυτή είναι η Ιντερ. Στην εποχή των μεγάλων εξτρέμ η Ιντερ καταφέρνει να φτάσει στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ σχεδόν χωρίς κανένα τέτοιο στην αρχική ενδεκάδα της! Ο Μικιταριάν είναι ένα ζουζούνι περιοχής – το είδος του παίκτη που λέμε «κρυφό φορ» γιατί δεν έχει θέση. Θέση δεν έχει κι ο Λαουτάρο Μαρτίνεθ που παίζει συνεχώς γιατί είναι καλός παίκτης. Ο μόνος εξτρέμ είναι ο Κορέα που μπαίνει συνήθως ως αλλαγή. Αν η ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι κέρδιζε το τρόπαιο θα ήταν η πιο κόντρα στο ρεύμα επιτυχία μιας ομάδας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αλλά με τα εξτρέμ που έχουν οι άλλοι το βλέπω δύσκολο…
