Ο Ολυμπιακός σε μια αρκετά καλή σεζόν του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν έχει καθόλου τύχη κι έτσι δεν είναι παράξενο που στη χθεσινή κλήρωση του προέκυψε η Αρσεναλ. Οι Κανονιέρηδες θα ρθουν στην Ελλάδα για πρώτη φορά χωρίς τον Αρσέν Βενγκέρ. Το γεγονός μου δίνει μια ωραία ευκαιρία για να σας πω τι διάβολο τους συμβαίνει μετά τη φυγή του, την οποία αφελώς οι οπαδοί τους κάποτε πανηγύρισαν.

Με φήμη κοσμοπολίτη

Στο Λονδίνο μετά τον Βενγκέρ κατέφθασε ο Γιουνάι Εμερι, με τρόπαια ευρωπαϊκά και φήμη κοσμοπολίτη. Ο Εμερι ανέλαβε την Αρσεναλ μετά από την  αποτυχία του στην Παρί Σεν Ζερμέν, όπου όμως είχε ένα μεγάλο ελαφρυντικό: ο καλός τεχνικός δεν κατάφερε να κάνει με τους Γάλλους την πορεία που θα ήθελαν στο Τσάμπιονς λιγκ γιατί στάθηκε αδύνατο να διαχειριστεί αποδυτήρια στα οποία υπήρχαν κάποιοι απίστευτα εγωκεντρικοί ποδοσφαιριστές. Η σχέση του με την Παρί ουσιαστικά τελείωσε την βραδιά του ιστορικού αποκλεισμού της από την Μπαρτσελόνα, μετά τη νίκη της στο Παρίσι με 4-0. Η Εκίπ είχε γράψει ότι εκείνο το γεγονός «ήταν ένα επικό κατόρθωμα  στο οποία η Παρί είχε την ατυχία να πάρει μέρος» και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις «είσαι άτυχος ως προπονητής όταν βρεθείς στη λάθος πλευρά της ιστορίας». Φαίνεται ότι για τον Εμερι το να βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας αρχίζει να γίνεται συνήθεια. Και στο Λονδίνο πήγε για να πάρει μέρος σε μια ιστορία κι όχι απλά για να κάνει μια δουλειά: διότι η διαδοχή του Αρσέν Βενγκέρ δεν ήταν κάτι απλό.

Σπουδαίες ιδέες, καλή δουλειά

Η Άρσεναλ του είχε προσφέρει ένα συμβόλαιο δύο ετών με σαφή στόχο: την επιστροφή στο Τσάμπιονς λιγκ. Ηθελε επίσης από τον προπονητή να τη βοηθήσει να σταματήσει να χάνει έδαφος απέναντι στις δυο άλλες μεγάλες ομάδες του Λονδίνου, δηλαδή την Τσέλσι και την Τότεναμ που έχουν επενδύσει και σε νέες αθλητικές εγκαταστάσεις: η Τσέλσι μεταβάλει την περιοχή του γηπέδου της σε ποδοσφαιρική Ντίσνεϊλαντ και η Τότεναμ έχει το ωραιότερο ίσως γήπεδο στην Ευρώπη. Στην πρώτη σεζόν ο Εμερι δεν έβγαλε την Αρσεναλ στο Τσάμπιονς λιγκ, όμως κέρδισε χρόνο φτάνοντας στον τελικό του Γιουρόπα λιγκ. Τον έχασε από την Τσέλσι (κι αυτό ήταν πρόβλημα...) πλην όμως του πιστώθηκε η αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας. Μετά από  μόλις τρεις μήνες, ο Εμερι έμοιαζε να έχει απόλυτη γνώση των χαρακτηριστικών των ποδοσφαιριστών του και είχε επιβάλει μια σειρά  από νεοτερισμούς, που μετέβαλαν το παιχνίδι της Αρσεναλ εντυπωσιακά. Η ομάδα άρχισε να κάνει λιγότερη κατοχή μπάλας (πράγμα που ήταν το σήμα κατατεθέν της εποχής του Βενγκέρ), έγινε πιο σκληρή στη μεσαία γραμμή, έμαθε να παίζει χωρίς τη μπάλα και να πιέζει οργανωμένα και σύντομα έδειξε δυο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις καλές ομάδες, δηλαδή απέκτησε αμυντική σταθερότητα και τρόπους να αξιοποιεί τους σπουδαίους επιθετικούς της.  Σχεδόν πριν ένα χρόνο, τον Νοέμβρη του 2108, σε ένα ματς κόντρα στη Μπόρνμπουθ ο Εμερι παρουσίασε μια Αρσεναλ που έπαιξε για πρώτη φορά 3-5-2 (με τον Κολάσινας και τον Μπεγερίν στις πλάγιες γραμμές), μια ομάδα που πατούσε καλά στο γήπεδο και μπορούσε να αξιοποιήσει και τον Λακαζέτ και τον Ομπαμεγιάνγκ, δυο κυνηγούς που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Ο Εμερι επένδυσε στη συνύπαρξή τους δοκιμάζοντας σχήματα με τους δυο παρόντες στην κορυφή της επίθεσης και η Αρσεναλ άρχισε να γίνεται και εξαιρετικά θεαματική: το περασμένο καλοκαίρι, επενδύοντας πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ στις μεταγραφές για παίκτες όπως ο Πεπέ (που ήθελε η μισή Ευρώπη) και ο Νταβίντ Λουίς (που είχε παραστάσεις και πείρα πρωταθλητισμού) έμοιαζε έτοιμη να κάνει το βήμα μπροστά. Το ότι δεν τα κατάφερε δεν είναι έκπληξη γιατί ο ανταγωνισμός στην Πρέμιερ λιγκ είναι τεράστιος. Το ότι έδιωξε τον προπονητή, στον οποίο επένδυσε, ωστόσο μοιάζει ανεξήγητο αν σκεφτείς πως αυτός που υπήρχε πριν από αυτόν έμεινε είκοσι χρόνια!     

 Τραγικό σερί αποτελεσμάτων

Τα αποτελέσματα του Εμερι πριν την απόλυσή του ήταν τραγικά.  Μετά από 13 παιχνίδια πρωταθλήματος οι Κανονιέρηδες είχαν 18 πόντους και κατέγραψαν ένα αρνητικό ρεκόρ: ποτέ στα χρόνια του Βενγκέρ δεν υπήρξε κάτι ανάλογο. Τους οπαδούς, που στο ματς με την Αϊντραχτ αποδοκίμασαν τον Εμερι όσο ποτέ προπονητή στην ιστορία του συλλόγου, τους τσάκισε φυσικά η σύγκριση με την Τσέλσι του Φρανκ Λάμπαρντ, που παρότι στηρίζεται σε μικρούς  παίζει ωραιότερη μπάλα και έχει και καλύτερα αποτελέσματα. Ο Εμερι έφυγε μετά από επτά σερί αγώνες χωρίς νίκη κι ενώ ο κόσμος ήταν έτοιμος να διαδηλώσει εναντίον του! Γιατί συνέβησαν όλα αυτά και μάλιστα τόσο γρήγορα; Νομίζω για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί ενώ την πρώτη του σεζόν στο Λονδίνο ο Εμερι προσπάθησε να αντικαταστήσει τον προπονητή Βενγκέρ (και τα κατάφερε) τη δεύτερη χρονιά του προσπάθησε να αντικαταστήσει τον διοικητικό παράγοντα Βενγκέρ (πράγμα που είναι απίθανο). Συνέβη τελικά και στην Αρσεναλ ό,τι έχει συμβεί και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον: αποδείχτηκε ότι ο Βενγκέρ, ειδικά στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, ήταν κάποιος που λειτουργούσε περισσότερο ως υπερμάνατζερ και πρόεδρος του κλαμπ παρά σαν τεχνικός. Ένα κόουτς για την ομάδα βρίσκεις, ένα διοικητή του συλλόγου είναι σαφώς πιο δύσκολο.

Τον διέλυσε η ευθύνη

Η δεύτερη χρονιά του Εμερι έβγαλε στο φως μόνο διοικητικές αδυναμίες που στο τέλος διέλυσαν και τον προπονητή. Πρώτα από όλα ο ίδιος δεν έκανε τις καλύτερες μεταγραφές: την πρώτη φορά που έπρεπε να λειτουργήσει ως αφεντικό σκόρπισε τα χρήματα λάθος – θυμίζω ότι στην Σεβίλλη όπου μεγαλούργησε αυτή τη δουλειά την έκανε ο Μόντσι. Στη συνέχεια στάθηκε αδύνατο να κουμαντάρει τους παίκτες: η Αρσεναλ έγινε κανονικό τρελοκομείο με καυγάδες ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές και οπαδούς, δημόσιες τοποθετήσεις παικτών για οτιδήποτε (ο Οζίλ τσακώθηκε ακόμα και με τους Κινέζους...) και εντάσεις εντός των αποδυτηρίων που έδειχναν ότι δεν υπάρχει διοίκηση – η τελευταία ήταν του Βενγκέρ. Στο μίξερ της απαξίωσης, μετά το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, δεν μπήκαν μόνο οι παίκτες, αλλά φυσικά κι ο ίδιος ο Εμερι: όταν λειτουργείς ως απόλυτο αφεντικό δεν σε στηρίζει κανένας! Άρχισαν οι κρίσεις όχι για τη δουλειά του αλλά για το χαρακτήρα του. Ο Ισπανός π.χ δεν ξέρει αγγλικά και έδειξε και μια δυσκολία στο να μάθει παρά τα εντατικά μαθήματα. Την πρώτη χρονιά ουδείς ασχολήθηκε με αυτό το πρόβλημα – τη δεύτερη όλοι γελούσαν με τις αδυναμίες του να εκφραστεί σωστά. Μετά από μια ήττα στο πρωτάθλημα αποφάσισε να αρχίσει να κάνει στους παίκτες βιντεοθεραπεία, δηλαδή να τους αναλύσει το ματς που έχασαν μιλώντας τους για τρεις ολόκληρες ώρες. Η Sun έγραψε ότι θα πρέπει να ήταν για τους παίκτες ένα αληθινό μαρτύριο να ακούν για τόση ώρα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν - «είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις τον Τιτανικό με μεταφραστή», ήταν το δεικτικό της σχόλιο. Στο τέλος ένας από τους πιτσιρικάδες της Αρσεναλ, ο Μποκίρο Σακά του έδωσε τη χαριστική βολή λέγοντας πως όλοι σχεδόν όταν μιλάει ο Εμερι παρακαλάνε να σταματήσει, μπας και ο Φρέντι Λιούμπεργκ πει κάτι που μπορεί να καταλάβουν!

Η αποτυχία του Εμερι δείχνει πως δεν μπορεί να βρεθεί ένας νέος Βενγκέρ, δηλαδή κάποιος απόλυτα συγκεντρωτικός μάνατζερ: η Αρσεναλ χρειάζεται ένα νέο διοικητικό μοντέλο, αλλά πώς να το βρεις όταν έχεις μάθει είκοσι χρόνια να λειτουργείς αλλιώς;  

Ουδεμία σχέση

Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τα ματς των Κανονιέρηδων με τον Ολυμπιακό: είναι απλά μια ωραία ιστορία – ίσως μάλιστα είναι η λάθος πλευρά της, που έγραφε και η Εκιπ. Όταν η Αρσεναλ θα φτάσει να παίξει με τον Ολυμπιακό το πιθανότερο είναι ότι στο χάος που τώρα επικρατεί εκεί κάποιος θα χει βάλει τάξη. Ο Φεβρουάριος είναι μακριά. Εδώ κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι ο Ολυμπιακός τότε. Πώς να προβλέψεις τι διάβολο θα συμβαίνει στην ταλαιπωρημένη φέτος Αρσεναλ...