Μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την προβολή του κατάφερα να δω επιτέλους το επεισόδιο στα «Νούμερα», στο οποίο έκανα ένα πέρασμα. Ημουν τυχερός γιατί είδα μαζί με αυτό και το επόμενο στο ΕΡΤFLIX και ήταν σαν να είδα ταινία ολόκληρη με πρωταγωνιστές τον Φοίβο Δεληβοριά και αυτή την τεράστια σαλεμένη, αλλά ωραία παρέα του. Και δεν θέλω να σας πω αν η σειρά είναι καλή ή κακή ή αν θα μπορούσε να είναι καλύτερη ή χειρότερη: αυτό που έχει σημασία, επειδή μιλάμε για τηλεόραση, είναι ότι έχει το κοινό της – χωρίς κοινό στην τηλεόραση δεν γίνεται τίποτα. Απλά επειδή πολλά ακούω και πολλά διαβάζω θα ‘θελα να πω κάτι όχι τόσο για τα «Νούμερα», αλλά για την ελληνική τηλεόραση γενικά. Και τις περιπέτειές της ειδικά.

Δεν είχα ιδέα για τίποτα

Επειδή με βομβαρδίσατε με ερωτήσεις πρώτα από όλα επιβάλλεται να σας απαντήσω για τη συμμετοχή. Για το ό,τι η σειρά θα έβρισκε το κοινό της ήμουν βέβαιος από τα δυο γυρίσματα στα οποία πήρα μέρος. Πρώτη φορά έκανα ένα πέρασμα από σειρά ή ταινία χωρίς να έχω ιδέα για το τι ακριβώς έβλεπα! Μου χαν πει ότι το ένα από τα δυο γυρίσματα θα γίνει σε ένα γήπεδο και βοήθησα την παραγωγή να κλείσει για λίγες ώρες το ΟΑΚΑ: οι άνθρωποι της διοίκησης του Σταδίου ήταν ευγενέστατοι. Τι θα γινόταν εκεί, ούτε που το κατάλαβα! Μου είπαν τι πρέπει να πω, πώς να το πω κι ομολογώ ότι η καθοδήγηση ήταν αναλυτικότατη, χωρίς ωστόσο πίεση. Αυτή από ό,τι κατάλαβα είναι και η γενική σκηνοθετική γραμμή της σειράς: ο Γρηγόρης Καραντινάκης που είναι ο σκηνοθέτης κατάλαβε πως μια τέτοια σειρά, με λίγους ηθοποιούς και πολλούς που θα πρέπει να υποδυθούν ένα ρόλο ενώ η δουλειά τους είναι άλλη, μπορεί να γυριστεί μόνο αν ο καθένας που παίρνει μέρος αντιμετωπισθεί όχι ως ηθοποιός, αλλά ως συμμέτοχος – μην πω συνένοχος. Η γραμμή της σκηνοθεσίας δημιουργεί αυτό το σουρεάλ τελικό αποτέλεσμα το οποίο είναι πιστεύω (χωρίς να το έχω συζητήσει μαζί του) αυτό που ο Φοίβος Δεληβοριάς ήθελε.

Μια παρέμβαση

Τα «Νούμερα» δεν είναι σήριαλ, ώστε να κριτικάρουμε την πλοκή του. Δεν είναι ούτε καν μια μίξη stand-up comedy και τραγουδιών, όπως ήταν η Ταράτσα που φλέρταρε με την επιθεώρηση και το βαριετέ. Δεν είναι ούτε καν μιούζικαλ κι ας έχει τραγούδι. Τι είναι; Είναι μια τηλεοπτική σειρά που υπονομεύει με τον τρόπο της τις ίδιες τις σταθερές της τηλεόρασης, όχι ως πρόταση, αλλά ως παρέμβαση. Πρόταση δεν είναι γιατί κουβαλάει σε όλα (στα κείμενα, στις  ερμηνείες των ρόλων αλλά και των τραγουδιών, αλλά και στην ίδια την σκηνοθετική ατμόσφαιρα) ένα δικό της ύφος που την καθιστά μοναδική: δεν θα μπορούσε κανείς να την κοπιάρει ούτε επιτυχημένα, ούτε ανυπόφορα. Παρέμβαση, όμως, είναι. Διότι έρχεται να μας θυμίσει ότι υπάρχει και μια τηλεόραση που δεν βασίζεται σε δεδομένες συνταγές, που δεν έχει να κάνει με λάμψη ή με θλίψη, που δεν είναι ούτε παραμυθένια, ούτε αφορά τη σκληρή πραγματικότητα. Μια τηλεόραση που ούτε παιδεύεται να μας παρουσιάσει δράματα, ούτε εκλιπαρεί την προσοχή μας για να μας διηγηθεί μια δήθεν μεγάλη ιστορία, ούτε θέλει ντε και καλά να μας αποκαλύψει κόσμους που δεν ξέρουμε. Αυτό είναι «τα Νούμερα» κατά τη γνώμη μου: μια μοναδικότητα που διεκδικεί το δικαίωμα της ύπαρξής της σε ένα θερμοκήπιο που για να μπεις μοιάζει να υπάρχει ένας σκληρός πορτιέρης που σχεδόν επιβάλει στυλ, ντύσιμο και συμπεριφορές να είναι κοινά. Ομογενοποιημένα. Ομοια.

Τίποτα εκ του ασφαλούς          

Η σειρά έχει αγαπηθεί και έχει προκαλέσει και πλήθος από συζητήσεις μετά από το δεύτερο κιόλας επεισόδιο. Αυτό σημαίνει ότι πέτυχε το βασικό σκοπό της, που ήταν προφανώς να μην περάσει απαρατήρητη. Ο Δεληβοριάς δεν έπαιξε εκ του ασφαλούς: ο ίδιος είναι αγαπητός σε όσους τον παρακολουθούμε χρόνια και συμπαθής σε ένα μεγαλύτερο κοινό (που καλά καλά δεν ξέρει τα τραγούδια του), χωρίς ωστόσο αυτό το κοινό να είναι τεράστιο ή τηλεοπτικό – θα λεγα το αντίθετο. Το κοινό του Φοίβου δεν βλέπει πολύ τηλεόραση – προτιμά να κάνει άλλα πράγματα. Αν παρακολουθούσε τα «Νούμερα» μόνο το κοινό του Δεληβοριά η σειρά θα ήταν μια ωραία «καλτιά» που θα θυμόμασταν λίγοι: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Γιατί το πράγμα φούντωσε; Γιατί η διαφορετική εικόνα της σειράς, η σκηνοθεσία της, τα κείμενα που δεν θυμίζουν τίποτα, οι ρόλοι που τραβάνε την προσοχή για την πολύπλοκη αθωότητα τους και η διάθεση πολλών γνωστών τραγουδιστών, ηθοποιών και συνθετών να «τσαλακωθούν» διασκεδάζοντας, δημιουργεί ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα που σε κάνει συμμέτοχο σε μια ωραία κατάσταση: «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ», λες. Και το παρακολουθείς. Κι όλο αυτό είναι τηλεόραση – η κριτική είναι κάτι άλλο.

Από τα σπάνια

Το τελευταίο επεισόδιο, αυτό με βασικό καλεσμένο τον Χρήστο Νικολόπουλο, ανήκε όλο στα πολύ σπάνια της ελληνικής τηλεόρασης. Χόρεψαν η Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους κι ο Απόστολος Γκλέτσος σαν ζευγάρι που κάποτε ερωτεύτηκε, χώρισε και ξαναβρέθηκε σε reunion party. Ο Νικολόπουλος είπε για τον Στέλιο Καζαντζίδη πολλά, με μια αθώα ειλικρίνεια, μιλώντας στα μέλη του Fun Club του τραγουδιστή που τον κατηγορούσαν για προδοσία. Η Πίτσα Παπαδοπούλου διάβασε ένα φλιτζάνι καφέ – ξέρω να το κάνω κι εγώ και ίσως έπρεπε να έχω μια τέτοια σκηνή, ζήλεψα. Όταν το πράγμα τελείωσε με τις «Καληνύχτας τα φιλιά» σκεφτόμουν ότι όλα αυτά που είδαμε, αν έλεγες ένα χρόνο πριν πως θα τα δούμε στην ελληνική τηλεόραση – και μάλιστα στην ΕΡΤ – θα σε περνούσαν για τρελό.

Εδώ θέλω να καταλήξω. Τα Νούμερα είναι μια συνομωσία τρελών – στην τρέλα δεν χωράνε επιθετική προσδιορισμοί. Η τρέλα παραδοσιακά έσωζε την ελληνική τηλεόραση. Την συναντούσες στα «Παιδιά του Δεκαπεντασύλλαβου» και στο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» στα μακρινά 80’ς. Στους «Απαράδεκτους» αργότερα, που στην πρώτη προβολή τους ήταν πέρα από τα συνηθισμένα. Στα «Εγκλήματα». Στα «Κουφώματα». Σε σειρές που δεν ήταν αντιγραφές μεγάλων σουξέ που προβλήθηκαν κάπου στο εξωτερικό, που δεν ήταν σήριαλ εκατομμυρίων όπου οι άνθρωποι μιλάνε σαν να δίνουν εξετάσεις ορθοφωνίας, που δεν ήταν ριάλιτι ή εκπομπές που όλοι τραγουδάνε ελπίζοντας πως αύριο θα ανοίγουν τα live της Αννας Βίσση.

Χαμηλός προϋπολογισμός, μεγάλες απαιτήσεις

Ακούω συνεχώς ότι τέτοιες σειρές πρέπει να παίζονται στην ΕΡΤ. Δεν το ξέρω. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ το κουράγιο να μετατραπεί ένα από τα κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης σε χώρο έκφρασης παράξενων ή πρωτότυπων ιδεών – όπως έκαναν για χρόνια οι Ιταλοί με το RAI3 πχ – ίσως γιατί ενδιαφέρουσες ιδέες δεν υπάρχουν. Τα «Νούμερα» οφείλονται πιστεύω πολύ στην τρέλα της Λίνας Παπαδάκη: έχω αυτή την υποψία γιατί κάποτε μου πρότεινε να κάνω μια εκπομπή σαν αυτές της καλής Ναταλίας Γερμανού (!), αρνήθηκα γιατί το Σαββατοκύριακο θέλω να πίνω τον καφέ μου. Σίγουρα τα «Νούμερα» υπάρχουν και χάρη στην όρεξη του παραγωγού Πάνου Παπαχατζή να ευλογήσει την γέννηση μιας σειράς χαμηλού προϋπολογισμού και ουκ ολίγων απαιτήσεων. Όπως και να χει τα «Νούμερα» ήρθαν να καλύψουν ένα κενό: να αναγκάσουν ένα κόσμο που δεν βλέπει τηλεόραση να στρέψει σε αυτή την προσοχή του. Οσο για τις κριτικές πιστεύω πραγματικά πως θα ήταν ολότελα διαφορετικές, αν η χρηματοδότηση της σειράς ήταν μεγαλύτερη, αν υπήρχαν δηλαδή δεκάδες κομπάρσοι, πιο πολλοί κειμενογράφοι, πιο πολλοί πρωταγωνιστές. Η τηλεόραση είναι ακριβό σπορ και το να κάνεις σε αυτή πράγματα ενδιαφέροντα με λίγα χρήματα είναι τέχνη δύσκολη. Και για αυτό αξιέπαινη.

Να δω τις δικές σας

Ο Δεληβοριάς θα μπορούσε να κάνει μια ωραία μουσική εκπομπή, αλλά τι θα χρειαζόταν όταν ήδη υπάρχει το «Μουσικό Κουτί» και η υπέροχη μπάντα του; Θα μπορούσε να κάνει ένα σόου με στανταμπκομίντιανς και νέα ταλέντα και τραγούδι και «μπάσταρδους γιούς» κτλ. Ωραίο θα ήταν, αλλά θα ήταν η μεταφορά της Ταράτσας χωρίς ίσως το βιτριολικό της χιούμορ γιατί η ελληνική τηλεόραση (όχι μόνο η ΕΡΤ…) δεν το αντέχει. Δεν έκανε τίποτα από αυτά, αλλά είχε μια ιδέα. Στους ομότεχνούς του, αλλά και σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, δημιουργούς κτλ  λέω από καρδιάς «εμπρός παιδιά, κάντε κάτι κι εσείς, θέλω να δω και τις δικές σας ιδέες». Και περιμένω το επόμενο νουμεροεπεισόδιο, που είναι μυστηριώδες…