Στο μεταξύ γιορτάσαμε τα τρίτα γενέθλια της ανιψιάς μου. Που έσβησε τα κεράκια με τη μαμά και το μπαμπά. Χωρίς παιδάκια και πάρτι και με μας να την παρακολουθούμε μέσω skype. Mε τη γιαγιά της να στεναχωριέται που δεν ήταν εκεί, αλλά να μην το λέει. Και με το θείο να σκέφτεται τι άλλο θα δουν τα μάτια μας.

Τα τρίτα θα ήταν τα καλύτερα  

Έπρεπε να είναι τα πιο θεαματικά γενέθλια τα τρίτα της Μελίτας. Στα πρώτα δεν καταλάβαινε το λόγο της φασαρίας στο σπίτι, σίγουρα όπως όλες οι σταρ δυσανασχετούσε γιατί την έπαιρναν όλοι αγκαλιά και δεν την άφηναν στην ησυχία της. Κοιτούσε τα κεράκια από απόσταση. Για να τα σβήσει χρειάστηκε η βοήθεια της μαμάς και όταν της είπαμε το τραγούδι και χειροκροτήσαμε, τρόμαξε κι έβαλε τα κλάματα – ευτυχώς για λίγο. Πριν η βραδιά ολοκληρωθεί έριξε ένα ύπνο τρικούβερτο σαν να μας έλεγε με τον τρόπο της «έχω πιο σοβαρά πράγματα να κάνω, αφήστε με». Φοβόμουνα ότι θα μας βγει κομμάτι σνομπ - ήταν απλά κουρασμένη.

Στα δεύτερα γενέθλια όλα ήταν καλύτερα. Το σόου με το σβήσιμο των κεριών της είχε αρέσει πολύ και το επανέλαβε κανα δυο τρείς φορές φωνάζοντας «πάλι πάλι». Περπατούσε μόνη της όλο χαρά – για την ακρίβεια έτρεχε σαν παπί, αλλά αν και εορταζόμενη ήταν μικρότερη από τα άλλα παιδάκια και δεν μπορούσε αυτή να δίνει τον τόνο στις σκανδαλιές. Μπορούσε να παίζει, αλλά με το δικό της τρόπο – μπορούσε π.χ να κρυφτεί στο κρυφτό, αλλά μετά εμφανιζόταν μόνη της χωρίς να περιμένει να τη βρούνε: από μικρή καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους οι προκαθορισμένες πρακτικές δεν έχουν νόημα. Ακόμα και η σχέση της με τα δώρα πέρυσι ήταν μια ωδή στην καταγγελία της κατανάλωσης: την ενδιέφερε περισσότερο να σκίσει το περιτύλιγμα και στη συνέχειαμ αφού επιδείκνυε το δώρο της ως τρόπαιο, το πετούσε. Πέρυσι το αγαπημένο μας παιγνίδι ήταν να κάνουμε το κρεβάτι τραμπολίνο, γιατί έτσι μας έμαθε η Ελβίρα που είναι δυόμισι χρόνια μεγαλύτερη: τα γενέθλια, με πολλά τσιρίγματα και φωνές, αλλά χωρίς κλάματα αυτή τη φορά, ήταν κάτι σαν ροκ συναυλία σε μικρό μπαρ, που έχει πρόβλεψη για live και στην οποία το πλήθος κάνει περισσότερη φασαρία από το συγκρότημα.

Φέτος έπρεπε να ήταν όλα αλλιώς. Η δεσποινίδα είναι αρκετά μεγάλη για να πει όλα τα τραγούδια του προγράμματος στον εαυτό της – τα έλεγε για μέρες. Είναι πλέον αρκετά μεγάλη, όχι μόνο για να συμμετέχει στα παιγνίδια με σεβασμό στους κανόνες, αλλά και για να προτείνει δικά της. Τα κεράκια είχαμε κάνει πρόβα να τα σβήσουμε με νάζι κοιτάζοντας και την κάμερα με τρόπο. Το φόρεμα δεν ήταν υπερπαραγωγή, όπως όταν ήταν μικρή και έπρεπε λόγω μέρας να βάλει τα καλύτερά της, αλλά χρηστικό και κομψό για την περίσταση καθώς έπρεπε να μπορεί να δείχνει και ότι γιόρταζε και ότι είναι έτοιμη για παιγνίδι. Το κατάξανθο μαλλάκι επιτρέπει πλέον στη μαμά να της κάνει κοτσιδάκια σαν της Πίπης της Φακιδομύτης – δεν τα πολυαντέχουμε, αλλά για την ημέρα, και για την ανάγκη να προετοιμαστούμε από τώρα για το My style Rocks, θα το δεχόμασταν. Και η τούρτα ήταν αυτή τη φορά περίληψη μιας χρονιάς ολόκληρης: απεικονιζόταν σε αυτή, ως μια της παρέας, αφού τέτοια είναι εδώ και καιρό, η Πέπα η γουρουνίτσα τα κατορθώματα της οποίας παρακολουθούμε σε δεκάδες επαναλήψεις από το κινητό του θείου που στην περίσταση έχει ρόλο συνωμότη. Τα εφετινά γενέθλια, με κοτσιδάκια, Πέπα, τραγούδια και πλούσιο εορταστικό πρόγραμμα, θα πρεπε να είναι ένα ολόκληρο σόου. Και τελικά έγιναν κεκλεισμένων των θυρών, με skype και χωρίς φιλάκια. Αλλά με κέφι πάντα, γιατί αυτό δεν πρέπει να μας λείπει ποτέ.

Οι παράξενες γιορτές

Θα είναι κι άλλα τα παιδάκια που θα χουν φέτος ανάλογα παράξενα γενέθλια κι ανάλογες παράξενες γιορτές. Κάποια κάπως μεγαλύτερα από την ανιψιά μου την περιπέτεια θα τη θυμούνται μεγαλώνοντας έστω και αμυδρά – κάποια μικρότερα θα ακούν για αυτά όταν μεγαλώσουν και ελπίζω να μην πιστεύουν στις ιστορίες και να πιστεύουν πως αυτές τις φαντάστηκαν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που αγαπάνε τις υπερβολές, ειδικά όταν θέλουν να πείσουν τα παιδιά πως πρέπει να είναι ευχαριστημένα με ό,τι έχουν χωρίς να παραλογίζονται απαιτώντας τα απίθανα. Όλα τα παιδάκια που θα κάνουν γενέθλια και γιορτές την εποχή της πανδημίας θα μεγαλώσουν με το χρήσιμο μάθημα ότι η ζωή δεν σταματά και ότι τρόποι για να την χαίρεσαι πάντα θα υπάρχουν. Ελπίζω όλη αυτή η περιπέτεια που περνάνε στο ξεκίνημα της ζωής τους να είναι πραγματικά η τελευταία μεγάλη περιπέτεια που θα τους τύχει. Έχουν όλα αυτά τα παιδιά μια υποχρέωση: να μην υπάρξουν ποτέ ξανά παιδάκια που θα κάνουν γενέθλια χωρίς άλλα παιδάκια.

Τα σημειώνω όλα

Εχω ανοίξει ένα έγγραφο και σημειώνω όλα όσα δεν μπορώ να κάνω αυτό τον καιρό και είμαι υποχρεωμένος να αναβάλω εξαιτίας της καραντίνας: θα τα κάνω όλα μα όλα μόλις τελειώσει, όποτε κι αν τελειώσει. Ο φίλος μου ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε τις προάλλες στα «Νέα» ότι φαντάζεται το τέλος αυτής της τρομακτικής ιστορίας, που στην Ελλάδα μόλις άρχισε, ως ένα γιγάντιο πάρτι. «Κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει ο εφιάλτης, ο οποίος μοιάζει με κατάρα ανέραστης μάγισσας. Το βέβαιο είναι ότι μόλις παρέλθει, μόλις βγάλει νοκ άουτ η επιστήμη τον αόρατο εχθρό μας, ο κόσμος θα ξεχυθεί στους δρόμους. Οι άνθρωποι θα χορεύουν αγκαλιά στις πλατείες, θα πίνουν από το ίδιο ποτήρι, θα βγει καινούργια μόδα να γεμίζεις το στόμα σου με όσο περισσότερο αλκοόλ μπορείς και να το φτύνεις ξεκαρδισμένος στο πρόσωπο του διπλανού σου» γράφει και συνεχίζει: «Αγνωστοι θα φιλιούνται περιφρονώντας κάθε δισταγμό ή πρόσχημα, ζευγάρια πάσης ηλικίας θα κυλιούνται στο γρασίδι ή στις παραλίες εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα. Μωρά θα πιάνονται κάτω από τα αστέρια - ας πάρουμε κουράγιο. Ονειρεύομαι τη μέρα της Απελευθέρωσης προσδοκώντας τη μεγάλη γιορτή» καταλήγει.

Είναι ωραίο, αλλά εγώ πάλι θέλω απλά να σημειώνουμε κάπου όσα δεν κάναμε και να τα κάνουμε μετά: να μην αφήσουμε κανένα καλό στην άκρη – θα το χουμε μεγάλη ανάγκη. Να κάνουμε π.χ σύντομα μια δεύτερη γιορτή γενεθλίων στα κουκλάκια μας. Τα λιγότερο που αξίζουν είναι τα δυο γενέθλια την ίδια χρονιά. Αλλωστε τα δεύτερα θα τα κάνουμε για μας. Τα χουμε ανάγκη τα γενέθλια τους εμείς κυρίως…