Για τη νίκη του Ολυμπιακού στο ματς με τον ΟΦΗ θα γράψω αύριο στο σημείωμα που κάνω κάθε Δευτέρα για την αγωνιστική. Συνήθως την Κυριακή προτιμώ να μην ασχολούμαι με τα αθλητικά και να ανεβάζω κάτι που έχει να κάνει πιο πολύ με τα κοινωνικά μας ή με κάτι μη αθλητικό που τράβηξε την προσοχή μου την εβδομάδα που προηγήθηκε. Θα κάνω μια εξαίρεση γιατί στο γύρο που έκανα το πρωί στα Social Media ανακάλυψα ότι ο Ολυμπιακός έκανε Δεκέμβρη μήνα μια νέα μεταγραφή: απέκτησε τον Ρόνι Λόπεζ, τον οποίο είχε αποκτήσει το καλοκαίρι με τυμπανοκρουσίες, αλλά μετά τον έχασε και τώρα φαίνεται τον πήρε πίσω. Διασκεδάζω πάντα με τις υπερβολές στις κρίσεις. Αλλά τελικά κάνει ή δεν κάνει ο Ρόνι Λόπεζ; Ας πούμε κάτι ψύχραιμα.

Δυο πράγματα που γνωρίζω

Θα σας πω δυο πράγματα για τον Ρόνι Λόπεζ, που γνωρίζω και που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση – χωρίς να προδικάζουν την επιτυχία ή την αποτυχία του. Ο Ρόνι Λόπεζ πρέπει να είναι ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού που, αν και αποκτήθηκε ως δανεικός, ζήτησε να συζητήσει από την πρώτη στιγμή που ήρθε εδώ τους όρους του συμβολαίου που θα υπογράψει του χρόνου, αν και εφόσον παραμείνει.

Οι παίκτες που έρχονται δανεικοί κουβαλάνε ένα συμβόλαιο (συχνά μεγάλο) για τους όρους του οποίου (δηλαδή για τις απολαβές τους) δεν δέχονται να κάνουν καμία συζήτηση. Ο Λόπεζ ήρθε και έβαλε ο ίδιος στο τραπέζι την πρόταση συμφωνίας αποδοχών για την περίπτωση που ο Ολυμπιακός τον αποκτήσει και μάλιστα θέλει να μείνει με λιγότερα χρήματα γιατί, όπως είπε, κατανοεί πως άλλο είναι να αγωνίζεσαι σε μια ισπανική ή σε μια γαλλική ομάδα κι άλλο σε μια ελληνική όσο πλούσια κι αν είναι. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί ο τύπος θέλει να κάνει εδώ ένα νέο ξεκίνημα παραμένοντας. Δεν τον ενδιαφέρει ο Ολυμπιακός ως σκαλί για να επιστρέψει στην ομάδα του (όπως ο Μπρούμα) ή για να πάει αλλού (όπως ο Βινάγκρε).

Το δεύτερο που γνωρίζω είναι ότι από τη χρόνια του Βάις έχει να εμφανιστεί στο Ρέντη παίκτης που να χαίρεται τόσο πολύ την ντρίπλα και την ατομική ενέργεια. Εκανε τις προάλλες μια ντρίπλα σε ένα ματς και την ανέβασε στο Instagram: προσοχή δεν μιλάω για την καλύτερη αλλά για μια και μοναδική – την οποία την καταχάρηκε! Οσο κι αν σε πολλούς δεν γεμίζει το μάτι ο Λόπεζ είναι αρτίστας: καταλαβαίνει την Τέχνη του περιττού, χαίρεται να παίζει καλά με τη μπάλα, έχει υπάρξει σούπερ ταλέντο ως πιτσιρικάς – για αυτό άλλωστε έκανε και μεγάλες κι ακριβές μεταγραφές μικρός. Ένα τέτοιο τύπο, που θέλει να μείνει εδώ και που θέλει να ευχαριστήσει το κοινό που τον παρακολουθεί γιατί αυτό είναι που του αρέσει, οφείλεις να τον περιμένεις. Και να μην τον αφήσεις στην άκρη – πράγμα που, όταν ο ποδοσφαιριστής είναι δανεικός, είναι κι εύκολο.

Θα χαλάσει κόσμο

Όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστές καλό είναι να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε: δυστυχώς η παρουσίαση των παικτών που έρχονται στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα (και στον Ολυμπιακό αλλά και σε όλες τις ομάδες γενικά) είναι πάντα βασισμένη σε επικοινωνιακές φανφάρες με αποτέλεσμα ο κόσμος να περιμένει ότι κάθε παίκτης θα μπει στο γήπεδο και θα χαλάσει κόσμο. Οι παίκτες όμως που πληρώνονται με τα χρήματα που δίνουν οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν πάντα αυτή τη δυνατότητα. Αλλοι έρχονται από ομάδες που δεν κάνουν πρωταθλητισμό και πρέπει στην πίεση της νίκης να προσαρμοστούν. Αλλοι κουβαλάνε μέτριες σεζόν ή αγωνίζονταν σε πρωταθλήματα που παίζεται πιο ανοιχτό κι ελεύθερο ποδόσφαιρο. Αλλοι έχουν να μάθουν πολλά για να πάρουν μπροστά ενώ χρόνος για να τους γίνουν ταχύρρυθμα φροντιστήρια καλοκαιριάτικα δεν υπάρχει πια. Κι άλλοι κουβαλάνε στην καρδιά τους ζόρια που δεν γνωρίζουμε: ο μεγάλος Τσόρι πάντα χαμογελούσε κι όμως έπασχε από κατάθλιψη.

Εχει ένα τρόπο

Τι γνωρίζουμε και το ξεχνάμε; Πως ο Πέδρο Μαρτίνς έχει τον τρόπο του να εντάσσει τους παίκτες στην ομάδα και τον μηχανισμό: ο τρόπος δεν είναι αλάνθαστος, πολλά εξαρτιόνται από τους παίκτες και τις αντοχές τους, αλλά είναι δεδομένος κι αρκεί να τον ξέρεις για να καταλαβαίνεις όχι τι θα γίνει, αλλά πως το πράγμα λειτουργεί. Ο Πορτογάλος κόουτς χρησιμοποιεί αλλιώς όσους την απόκτηση ο ίδιος εισηγείται κι αλλιώς όσους πρέπει να καταλάβει και να τον καταλάβουν. Στον Σεμέδο, στον Ραφίνια, στον Βαλμπουενά, στον Μιράντα κάποτε, στον Πέπε, στον Εμβιλά, στον Ρέαπτσουκ και στον Παπασταθόπουλο πέρυσι, στον Ονιεκούρου φέτος έδωσε φανέλα βασικού με το καλημέρα. Τους γνώριζε, ήξερε τι μπορεί από αυτούς να περιμένει και τους έστειλε στο γήπεδο: κάποιοι δικαίωσαν την επιλογή του κάποιοι όχι. Οσους από την άλλη δεν γνωρίζει καλά (και δεν τον γνωρίζουν καθώς φαίνεται καλά και οι ίδιοι) τους δοκιμάζει: τον Λόπεζ για να τον ταρακουνήσει τον άφησε πρόσφατα εκτός αποστολής δυο φορές. Ο Σισέ για να γίνει βασικός πάλεψε κάποτε, όχι απλά με τον Μιράντα, αλλά και με τον Βούκοτιτς. Ο Γκιγιέρμε καθιερώθηκε στο ίδιο ματς με τον Σα, για τον οποίο επίσης ο Μάρτινς είχε αμφιβολίες: στην ήττα από την Μίλαν με 3-1 στο Μιλάνο. Ο Ελ Αραμπί υπήρξε αρχικά αναπληρωματικός του Γκερέρο. Ο Μαντί Καμαρά πέρασε καιρό στον πάγκο. Ο Τσιμίκας μοιράστηκε τη δουλειά με τον Κούτρη ενώ ήταν πάντα σαφώς καλύτερός του.

Κάποιες από αυτές τις επιλογές του Πορτογάλου μοιάζουν σήμερα ανεξήγητες δεδομένης της ποιότητας των συγκεκριμένων παικτών. Όμως εμείς κρίνουμε εκ των υστέρων και χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο Ρέντη. Πόσοι πχ ξέρουν ότι ο Σα, όταν ήρθε, κουβαλούσε δυσκολίες ψυχολογικές, γιατί είχε χάσει τη θέση του στην Πόρτο και ήθελε ειδική μεταχείριση; Πόσοι θυμούνται ότι ο Ελ Αραμπί ήρθε με παραπανήσια κιλά και έχοντας ξεχάσει εντελώς τι σημαίνει να αγωνίζεσαι τρία ματς την εβδομάδα; Πόσοι θυμούνται ότι ο Μπρούμα, (που ήταν ο περσινός Λόπες), ήρθε με θλάση; Πόσοι μπορούν να καταλάβουν πόση δουλειά έχει γίνει με τον Σισέ και τον Καμαρά ή τον Μπα; Και πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν πόσο δύσκολο ήταν για τον Λαλά να προσαρμοστεί σε μια ξένη χώρα όταν μέχρι τα 28 του δεν είχε βγει από τη Γαλλία ούτε για ένα διεθνές ματς;

Ο σκοπός είναι να μην αδικεί

Ο Μαρτίνς δουλεύει με παίκτες. Που είναι και άνθρωποι κι ως τέτοιοι έχουν και δυσκολίες και προβλήματα: δεν είναι φιγούρες στο play station. Ο σκοπός είναι να μην αδικεί κανένα, να μην επιμένει υπερβολικά σε όποιον δεν μπορεί, αλλά και να μην αφήνει στην άκρη για ένα γινάτι όσους δυσκολεύονται. Ο Μαρτίνς δουλεύει σε μια ομάδα που θέλει κάθε Κυριακή να κερδίζει και έχοντας ελάχιστο χρόνο για να εντάξει σε αυτή νεοφερμένους. Ο Λόπεζ πχ από τη μέρα που ήρθε, (17 Αυγούστου) πρέπει να προσαρμοστεί σε ένα Ολυμπιακό που έχει ήδη συμπληρώσει από τότε οκτώ εβδομάδες με τρία ματς (δηλαδή χωρίς κανονικές προπονήσεις) ενώ στο τρίμηνο που προηγήθηκε υπάρχουν κι άλλες τέσσερις στις οποίες το Ρέντη ήταν άδειο γιατί έλειπαν οι διεθνείς. Και μολονότι δυο τρεις ντρίπλες που έκανε στο Ηράκλειο ήταν τόσο απολαυστικές όσο και το γκολ που πέτυχε, θέλω να θυμίσω ότι παρά τις καλοκαιρινές υπερβολές, δεν είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αλλά μπορεί να βοηθήσει διότι μπάλα ξέρει. Και σίγουρα δεν ανήκει στην κατηγορία των παικτών που θαμπώνουν τον κόσμο τον Σεπτέμβρη και τον χειμώνα ψάχνεις να  βρεις που χάθηκαν…