Θέλω να σας διηγηθώ το πιο αστείο πράγμα που μου συνέβη φέτος το καλοκαίρι και τι με βοήθησε να ανακαλύψω. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Ένα πρωί του Αυγούστου ξύπνησα στο σπίτι στο χωριό και διαπίστωσα πως είχε κοπεί η αλυσίδα μιας στρατιωτικής ταυτότητα που φοράω. Γιατί τη φοράω; Από συνήθεια κι όχι γιατί γράφει το όνομά του, το ΑΣΜ μου και την ομάδα αίματος. Ενώ βρήκα την αλυσίδα, δεν έβρισκα την μεταλλική ταυτότητα. Σηκώθηκα, τίναξα τα σκεπάσματα, άνοιξα τα μαξιλάρια, αναποδογύρισα το στρώμα, κοίταξα φυσικά κάτω από το κρεβάτι, αλλά η ταυτότητα πουθενά.
Σηκώθηκα κι έτρεξα στην κουζίνα για να αφηγηθώ το δράμα μου και να βρω με κάποιον διαθέσιμο να με ακούσει μια εξήγηση: η λογικότερη ήταν ότι με απήγαγαν εξωγήινοι κι όταν με έφεραν πίσω η αλυσίδα κόπηκε, έπεσε στο διαστημόπλοιο και είναι κάπου στα άστρα . Βρήκα πολλούς στην κουζίνα, γιατί καλοκαιριάτικα στο σπίτι ο κόσμος δεν λείπει, κι όταν διηγήθηκα το περιστατικό έγινα περίγελος. Η ταυτότητα ήταν κολλημένη στην πλάτη μου από τον ιδρώτα – ήταν μέρες καύσωνα. Είχε κολλήσει τόσο πολύ, που δεν ξεκόλλησε παρά τις πολλές και απότομες κινήσεις που έκανα αναζητώντας την. Θα μπορούσα να τη βγάλω φωτογραφία κολλημένη στην πλάτη μου και να την χρησιμοποιούσα ως απόδειξη για το τι μαγνητικά παιδεία δημιουργούν τα εμβόλια, αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο Γιώργος Τράγκας για να το αναδείξει το θέμα και να αγοράσει ένα σπίτι ακόμα στο Λας Βέγκας δεν είχε πια σημασία το πράγμα, παρόλο που ήταν κάτι θεαματικό.
Το εκμυστηρεύτηκα σε φίλους ως καλοκαιρινό απρόοπτο και διαπίστωσα κάτι ενδιαφέρον: όλοι σχεδόν οι φίλοι μου (ακόμα κι όσοι δεν έχουν υπηρετήσει στον Εβρο όπως εγώ, αλλά στα σύνορα της Αγίας Παρασκευής στην Αθήνα ή στο Στρατόπεδο Καρατάσιου της Θεσσαλονίκης) έχουν κρατήσει τις στρατιωτικές τους ταυτότητες. Μπορεί να μην τις φοράνε, αλλά τις έχουν. Όταν διηγήθηκα την ιστορία, δεν γέλασε σχεδόν κανείς με την αγωνία μου να βρω την ταυτότητα: αντίθετα όλοι με συμπονέσανε για την στεναχώρια που ένιωσα όταν νόμιζα πως την έχασα. Για όλους η απώλεια αυτή μοιάζει κάτι σκληρό. Γιατί; Υποθέτω πως ο καθένας θα έδινε μια διαφορετική απάντηση, αλλά όλοι θα συμφωνούσαν πως το ασήμαντο αυτό αντικείμενο είναι σύμβολο μνήμης, αν όχι και νοσταλγίας: μεταξύ των φίλων μου υπάρχουν διάφοροι τρελοί, κανείς όμως τόσο τρελός ώστε να θέλει να πάει στρατό πάλι – έστω κι αν την πρώτη φορά λούφαρε.
Τι μέρες που συνέβη αυτό το περιστατικό ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Πιερακκάκη η δυνατότητα να έχει πλέον ο καθένας μας την αστυνομική ταυτότητα και το δίπλωμά του στο τηλέφωνό του και να μην τα κουβαλάει. Συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι τον τίτλο του Υπουργείου, αλλά για μένα είναι «Υπουργείο Πιερακκάκη», αφού πρώτη φορά στην Ελλάδα το σχετικό Υπουργείο παράγει έργο. Απλά επειδή ποτέ κάποιος δεν πρέπει να σταματάει, το Υπουργείο Πιερακκάκη μετά τις αστυνομικές ταυτότητες πρέπει να μας δώσει τη δυνατότητα να κουβαλάμε στο κινητό μας και τις στρατιωτικές. Ιδανικό θα ήταν μάλιστα να υπάρξει μια εφαρμογή στην οποία όταν μπαίνουμε και την ανοίγουμε να παρακολουθούμε σε βίντεο και όλη μας τη στρατιωτική θητεία. Την ημέρα της κατάταξης όταν είχαμε τη μεγάλη περιέργεια να δούμε τι μας περιμένει στο κέντρο νεοσυλλέκτων. Την πρώτη επίσκεψη στα μαγειρεία που δεν έγινε φυσικά για να πάρουμε μέρος σε κάποιο διαγωνισμό που θυμίζει Master Shef αλλά για να καθαρίσουμε πατάτες ή να πλύνουμε τους δίσκους. Τις πρώτες αλλά και τις πιο μεγάλες αγγαρείες. Τις ατελείωτες ώρες στις σκοπιές. Τις σχεδόν ανυπόφορες επιθεωρήσεις και τις κουραστικές επισκέψεις των ταξιάρχων. Το Πάσχα στο στρατό – ένα μαρτύριο. Τη χαρά για την πρώτη άδεια. Την διαρκή αναζήτηση ενός «βίσματος» που θα μας εξασφάλιζε μια καλή απόσπαση – και που δεν βρέθηκε ποτέ. Τις ασκήσεις και τις νυχτερινές περιπολίες. Τα «σχοινάκια», τις παρελάσεις, τις βαρετές ώρες στα μαθήματα. Τις καμπάνες, τις στερήσεις εξόδου, τις «φυλάκες», και τα κορίτσια του χωριού που δεν έπρεπε να πειράζουμε για να μην ξεσηκωθούν οι πατεράδες τους. Και πάνω από όλα όλους θα ξαναβλέπαμε τους φίλους που στα χακί γνωρίσαμε και που στη συνέχεια χάσαμε.
Ισως για αυτό την κρατάμε αυτή τη μεταλλική ταυτότητα εμείς που υπηρετήσαμε: νομίζουμε πως είναι κάτι σαν το λυχνάρι του Αλαντίν, πως θα την τρίψουμε και κάτι μαγικό θα συμβεί. Πως θα επιστρέψουμε σε βραδιές που ήμασταν νέοι και λέγαμε ιστορίες στα σύνορα. Πως θα ξαναβάλουμε στολές και αρβύλες και θα γίνει βασική μας σκέψη κάθε μέρα το πώς θα γλυτώσουμε το κακό «γερμανικό νούμερο» της σκοπιάς. Πως θα ξαναγυρίσουμε στις μέρες που μιλούσαμε με μάξιμουμ 50 λέξεις, και λέγαμε εκφράσεις ακατανόητες («περπατώ μες το δάσος κι ακούω φωνές, 235 και σήμερα είναι πολλές»). Δυστυχώς όσο και να την τρίψεις τη ρημάδα την ταυτότητα δεν γίνεται τίποτα. Ενώ το Υπουργείο Πιερακκάκη μπορεί να στήσει για χάρη μας μια υπερπαραγωγή: να δημιουργήσει την εφαρμογή που όταν θα σκάναρε την στρατιωτική σου ταυτότητα θα στα έδειχνε όλα όσα στο στρατό πέρασες. Και που πλέον στο κεφάλι σου είναι μπερδεμένα και αυτά όπως και τόσα άλλα.
Αν τον συναντούσα τον Κυριάκο Πιερρακάκη θα του έλεγα «υπουργέ βάλε μπροστά τους ανθρώπους σου να ολοκληρώσουν ένα τέτοιο project». Πατεράδες θα δείξουν στα παιδιά τους τις ηρωικές τους μέρες. Μανάδες θα συγκινηθούν με κανακάρηδες. Η χώρα θα βρει ένα τρόπο για να μην την νοιάζει καμία κρίση: οι συζητήσεις για το στρατό, με βίντεο και εικόνες, θα αποκτήσουν άλλη διάσταση – θα ξαναβρούμε όλοι λοχαγούς και δόκιμους, αγκαριωμάχους και επιλοχίες, «βίσματα» και «σειρούλες». Ο Περάκης έκανε κάποτε τη «Λούφα και Παράλλαγη» - η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που έκανε τρεις ταινίες ακόμα με το ίδιο θέμα. Ο Πιερακκάκης μπορεί να κάνει, αν θέλει, τη «Λούφα και Παραλλαγή του καθενός» μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να την έχουμε στα τηλέφωνα μας. Είναι τυχαίο πως το Περάκης και το Πιερακκάκης μοιάζουν; Όχι φυσικά. Είναι σημάδι από το Θεό. Η μάλλον από το «Χριστό φαντάρο», που όλοι ισχυρίζονται πως έχουν δει στη θητεία τους….
