Διαβάζω παντού ότι η Γεωργία που θα αντιμετωπίσει σήμερα η Εθνική μας με έπαθλο ένα εισιτήριο πρόκρισης για τα τελικά του Euro της Γερμανίας «δεν είναι κάτι καταπληκτικό, αλλά είναι σίγουρα πιο δυνατή από το Καζακστάν». Το βρίσκω σωστό και λάθος. Σωστό γιατί ισχύει. Και λάθος γιατί κάθε σύγκριση αυτού του ματς με το προηγούμενο της Εθνικής μας δεν στέκει. Η Γεωργία περιμένει την Εθνική μας στην έδρα της μπροστά σε 55 χιλιάδες οπαδούς της. Η συγκρίσεις με οτιδήποτε έχει προηγηθεί απόψε δεν είναι χρήσιμες. Δεν θα δώσει δέκα ματς με την Εθνική μας και δέκα με το Καζακστάν ώστε να αξιολογήσουμε από ποιον είναι καλύτερη κι από ποιον χειρότερη: ένα ματς θα δώσει με την Εθνική μας. Δύσκολο για την ίδια. Αλλά και εντελώς διαφορετικό για την Εθνική μας από αυτό που η ίδια έδωσε με το Καζακστάν. Βρίσκω μάλιστα υποχρεωτικό και απαραίτητο το ματς με το Καζακστάν ο προπονητής και οι παίκτες της Εθνικής μας να το έχουν ήδη ξεχάσει. Κι ανησυχώ γιατί στις συνεντεύξεις Τύπου πριν το ματς αυτό δεν το άκουσα.
Η δουλειά του Σανιόλ
Η Γεωργία είναι μια ομάδα δημιούργημα ενός ανθρώπου που αναμφίβολα ξέρει από ποδόσφαιρο: σε αυτό μοιάζει με την Εθνική μας. Ο Γουίλι Σανιόλ, έχοντας περάσει χρόνια ολόκληρα στην Μπάγερν Μονάχου και όντας κάποτε βασικός της Γαλλίας του Ζινεντίν Ζιντάν, ξέρει πρώτα από όλα την αξία της νίκης. Αρχισε την καριέρα του στην Μπορτνό, δούλεψε για λίγο στην Μπάγερν Μονάχου ως βοηθός του Κάρλο Αντσελότι, κι όταν ανέλαβε το 2021 την Γεωργία (μάλλον προς γενική έκπληξη, αφού λίγοι πίστευαν πως ο πατέρας τεσσάρων μικρών παιδιών Γάλλος θα πήγαινε στην Τιφλίδα) κατάλαβε δυο απλά πράγματα. Το πρώτο ότι για να έχει τύχη η ομάδα του να φτάσει στα τελικά του Euro θα πρέπει να μην δέχεται εύκολα γκολ. Το δεύτερο ότι όλα πρέπει να λειτουργούν στην επίθεση γύρω από τον Κβαρατσχέλια, που σαφώς και πρόκειται για σπάνια περίπτωση. Πάνω σε αυτά τα δυο αξιώματα ο Σανιόλ οικοδόμησε μια ομάδα, απλή και κατανοητή, καθόλου θεαματική, αλλά αρκετά σκληρή και επικίνδυνη.
Καλοί παίκτες μπροστά
Η Γεωργία για να έχει αμυντική σταθερότητα παίζει με τρεις στόπερ μπροστά από τον σπουδαίο τερματοφύλακα της, τον 23χρονο Γκιόργκι Μαμαρντασβίλι, βασικό γκολκίπερ της Βαλένθια. Οι στόπερ αυτοί αλλάζουν μάλιστα συχνά. Στην επίθεση, παρά την ύπαρξη πολλών καλών κυνηγών, στο 5-3-2 που χρησιμοποιείται ο ένας από τους δυο μπροστά είναι ο στην Νάπολι εξτρέμ Κβαρατσκέλια που στην Εθνική του ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Αν κάτι διαφοροποιήσει ο Σανιόλ θα είναι να μετατρέψει για την περίσταση το 3-5-2 σε 3-4-3, ώστε να βρει θέση για τον Σενγκέλια (που παίζει στον Παναιτωλικό): τον ήρωα του ματς με τον Λουξεμβούργο και δυο φορές σκόρερ Μπουντού Ζιβζιβάτζε σίγουρα θα τον χωρέσει κάπου στα χαφ καθώς έχει ανάγκη την ικανότητα του να τρέχει με την μπάλα στην αντεπίθεση. Ωστόσο όποια κι αν είναι η διάταξη της επίθεσης είναι δεδομένο πως η μπάλα θα πηγαίνει στον «Κβάρα»: από την στιγμή που ο Σανιόλ τον πήρε από το πλάι και τον χρησιμοποιεί ως ελεύθερο κυνηγό πίσω από το φορ αυτός έχει πετύχει 4 γκολ σε τρία ματς! Επισημαίνω και κάτι ακόμα: ότι και ο σέντερ φορ του Σανιόλ είναι μια χαρά παίκτης. Ο γεννημένος στην Γαλλία Τζορτζ Μικαουτάτζε στα 23 του έχει ήδη πετύχει 9 γκολ με την Γεωργία. Αφού πέρσι ανέβασε την Μετς στην πρώτη κατηγορία κάνοντας εξωπραγματικές εμφανίσεις (23 γκολ και 7 ασίστ σε 37 ματς) πωλήθηκε στον Αγιαξ για 16 εκατομμύρια ευρώ. Δεν στέριωσε στον προβληματικό φέτος Αίαντα, επιστρέφοντας όμως ως δανεικός στη Μετζ τον Ιανουάριο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Εχεί πετύχει 5 γκολ σε 12 ματς και θα είναι ο πιο μεγάλος πονοκέφαλος της ελληνικής άμυνας μετά τον Κβαρασχέλια.
Ισως κάτι πρέπει να ξαναδεί
Η ελληνική άμυνα είναι το μεγάλο ερωτηματικό απόψε. Οι Μπάλντοκ, Τσιμίκας, Χατζηδιάκος και Μαυροπάνος είναι μια δεμένη τετράδα. Αλλά ο Χατζηδιάκος έχει προβληματάκια, δεν αγωνίζεται πολύ για αυτό στο Κάλιαρι και στο ματς με το Καζακστάν βγήκε στο ημίχρονο για να προστατευτεί: αυτόν κυρίως θα στοχοποιήσει ο Κβαρατσκέλια με τις ντρίπλες του. Ο Πογέτ σκέφτεται να ξανακατεβάσει την ομάδα που κέρδισε το Καζακστάν, όμως επειδή χρειάζονται βοήθειες κι ο Μπάλντοκ και ο Τσιμίκας εγώ μια σκέψη να παίξει ο Σιώπης ή ο Μπουχαλάκης δίπλα στον Κουρμπέλη θα την έκανα.
Ομάδα έδρας
Η Γεωργία έχει εντός έδρας μόλις μια ήττα στα τελευταία εννέα ματς: είναι τεράστια σε έκταση (από την Ισπανία, που είναι η ομάδα που την κέρδισε, έχασε με 1-7), αλλά είναι μόνο μια. Εχει φέρει ισοπαλίες με την Νορβηγία και την Σκοτία κι έχει κερδίσει εύκολα Βούλγαρους, Κύπριους και Σκοπιανούς στα τελευταία της επίσημα ματς. Κανένα ωστόσο από αυτά τα παιγνίδια δεν μοιάζει με το αποψινό – το καλό αυτό σερί έχει να κάνει και με μια σχετική έλλειψη πίεσης. Στο ματς με το Λουξεμβούργο, όπου υπήρχε η ανάγκη της νίκης, οι Γεωργιανοί αγχώθηκαν χωρίς τον τιμωρημένο ηγέτη Κβάρα: η φάση του 53ου λεπτού, όπου το Λουξεμβούργο ισοφάρισε αλλά πριν χαρεί το γκολ του Ροντρίγκεζ, είδε τον διαιτητή του ματς μέσω VAR να ακυρώνει το γκολ και να αποβάλει κι ένα παίκτη είναι σπάνια, αλλά και καθοριστική για την έκβαση του ματς.
Τα καλά προηγούμενα
Φυσικά το ματς είναι τόσο ιδιαίτερο που δεν παίζουν ρόλο και τα δυο σπουδαία προηγούμενα της Εθνικής μας. Θυμίζω ότι η Εθνική μας δεν έχει ήττα από την Γεωργία στην Τιφλίδα και έχει κερδίσει το τελευταίο ματς εκεί. Τον Οκτώβριο του 2021 η Εθνική μας σε ένα ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ του Κατάρ με γκολ - πέναλτι του Μπακασέτα στο 90’ κι ακόμα ένα τέρμα του Πέλκα στο 95΄, κέρδισε με 2-0: είχε υποφέρει πολύ, κράτησε το μηδέν όμως και βρήκε τα γκολ στο τέλος. Επίσης αξίζει επισήμανσης ότι μια νίκη στην έδρα των Γεωργιανών, τον Οκτώβριο του 2011 της έδωσε και το τελευταίο εισιτήριο που έχει πάρει για τελικά του Euro – τότε είχαν σκοράρει ο Φωτάκης κι ο Αγγελος Χαριστέας σε ένα ματς που έμελλε να είναι το τελευταίο του στην Εθνική. Η Εθνική του Φερνάντο Σάντος είχε κερδίσει με ανατροπή έχοντας και τότε ζοριστεί ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Ομως αυτά τα ματς δεν έχουν καμία σχέση με το αποψινό. Το ματς του 2021 ήταν ένα παιγνίδι μεταξύ δυο αποκλεισμένων ομάδων. Και το 2011 η Εθνική μας είχε τεράστια διαφορά ποιότητας από την τότε ομάδα του Κετσπάγια κι ας της είχε πάρει αυτή μια ισοπαλία στο Καραϊσκάκη στην πρεμιέρα του Σάντος.
Απόψε όλα είναι σαφώς πιο δύσκολα. Απέναντι σε ένα αντίπαλο που θα παίξει μπροστά σε 50 χιλιάδες κόσμο για να φτάσει στην μεγαλύτερη στιγμή της ποδοσφαιρικής ιστορίας του η Εθνική μας θα χρειαστεί και αντοχές και μυαλό και ίσως και τύχη. Τα πάντα δηλαδή…
