Δεν ανέβασα χθες κάτι για τα δυο ματς που έγιναν για τα play off του πρωταθλήματος γιατί ήταν δυο παιγνίδια για τα οποία πέρα από το αποτέλεσμα δεν υπήρχε τίποτα καινούργιο να πει κανείς. Το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι η τρομακτική διαφορά των εκτιμήσεων για τις συγκεκριμένες ομάδες (την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ και τον Αρη κυρίως) από εβδομάδα σε εβδομάδα κι ανάλογα με το αποτέλεσμα.  

Αν δεν ξέρεις τη χώρα μας και το ποδόσφαιρό της και είσαι από εδώ περαστικός και διαβάσεις όσα έχουν γραφτεί για τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ και τον Αρης τις δυο τελευταίες εβδομάδες θα τρελαθείς ή θα σκεφτείς ότι την κατοικούν παράφρονες. Μια εβδομάδα πριν ο Αρης ήταν μια ομάδα «που δεν έβαζε γκολ με τίποτα», ο ΠΑΟ ήταν «σε σούπερ φόρμα την κατάλληλη στιγμή αφού κέρδισε και τον ΠΑΟΚ» και η ΑΕΚ έτοιμη να βγάλει φωτιές αφού πέρασε με ισοπαλία από το Καραϊσκάκη: κάποιοι μάλιστα έγραψαν πως το μόνο της λάθος ήταν ότι άργησε να εμπιστευτεί τον Σωκράτη Οφριδόπουλο! Μια εβδομάδα μετά είναι σαν τα ματς της προηγούμενης εβδομάδας να μην έχουν γίνει.

Σκεφτόμουν χθες ότι φέτος θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι απλό και να περάσω μια χρονιά χωρίς να γράψω τίποτα, αλλά αναδημοσιεύοντας κάποια κείμενα που θα έγραφα τον Σεπτέμβρη μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος: θα ήταν ένα για την ΑΕΚ, ένα για τον ΠΑΟ κι ένα για τον Αρη σε περίπτωση νίκης κι ένα αντίστοιχο για κάθε μια από τις ομάδες αυτές σε περίπτωση μη νίκης που έλεγε κι ο Μανώλης Μαυρομάτης. Οποια επισήμανση είχα κάνει για δυνατότητες και αδυναμίες τους το Σεπτέμβρη είναι και σήμερα επίκαιρή: σαν να μην πέρασε μια μέρα. 

 Διαφορετικές διαδρομές και φιλοδοξίες

Ο ΠΑΟ, ο Αρης και η ΑΕΚ δεν είναι ίδιες περιπτώσεις: πρώτα από όλα είναι ομάδες με διαφορετικές φιλοδοξίες, που κουβαλούσαν άλλες προσδοκίες και είχαν διαφορετικές διαδρομές – ο Αρης κουβαλούσε ένα -6 που τρόμαξε να το διώξει, μην το ξεχνάμε. Αλλά μοιάζουν πολύ σε δυο πράγματα. Πρώτον τα καλά τους ματς είναι συνήθως ματς αντίδρασης, απέναντι σε κατηγορίες κυρίως των οπαδών τους. Και δεύτερον όταν δεν κερδίζουν, σου δίνουν την εντύπωση πως αυτό συμβαίνει για τους ίδιους πάντα λόγους – λες και από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα οι παίκτες τους δεν έχουν κάνει όλοι μαζί ούτε μια προπόνηση, αλλά βρίσκονται και παίζουν προσπαθώντας να θυμηθούν τι μάθανε το καλοκαίρι. Η τι ήξεραν πριν έρθουν στην Ελλάδα.

Χωρίς σχεδιασμό προπονητή

Ένας λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί ειδικά οι συγκεκριμένες ομάδες δεν μοιάζουν να έχουν προκύψει έπειτα από έναν σχεδιασμό που έχει κάνει ένας προπονητής. Το να κάνει τον σχεδιασμό ένας προπονητής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα προκύψει και μια θεαματική κι ωραία ομάδα. Το να μην το κάνει όμως οδηγεί σε αυτό που βλέπουμε από την ΑΕΚ (κυρίως) και λίγο λιγότερο από τον Αρη και τον ΠΑΟ.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε να κάνουμε με ομάδες που είναι αποτέλεσμα προσλήψεων ποδοσφαιριστών με καλό βιογραφικό. Η ΑΕΚ είναι ένα πάρα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Γεφτιτς πχ αποκτήθηκε γιατί τον πρότεινε στην ΑΕΚ ο μάνατζερ του Τζούμπερ και ο Μοχαμάντι γιατί τον πρότεινε ο μάνατζερ του Ανσαριφάρντ και του Χατζιδαφί. Τον τελευταίο μήνα μολονότι η ΑΕΚ δεν έχει προπονητή, (αφού ο Σωκράτης Οφρυδόπουλός είναι μια προσωρινή λύση) αποκτήθηκε και ο Κρίκοβιακ. Η διαδικασία απόκτησης αυτών των παικτών βασίζεται στη λογική ότι «οι καλοί παίκτες είναι χρήσιμοι σε κάθε ομάδα» - δεν αντιλέγω. Μόνο που καθώς φαίνεται στην περίπτωση της ΑΕΚ δεν γίνεται ένας προπονητής να φτιάξει μια ομάδα χωρίς να έχει καλά καλά ούτε το δικαίωμα της έγκρισης στην απόκτηση ποδοσφαιριστών: το να βρίσκεις κάποιους στην προπόνηση και να προσπαθείς να καταλάβεις ποιοι είναι δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Αρκεί να διαβάζεις τα ρεπορτάζ

Αρκεί κανείς να διαβάσει τι γράφετε στα ρεπορτάζ για να διαπιστώσει ότι το καλοκαίρι τον Αρούχο και τον Βράνιες τους έφερε πίσω ο Μελισσανίδης και ότι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που αποκτήθηκε μετά από πρόταση προπονητή ήταν ο Λεταλεκ, τον οποίο ο Μιλόγεβιτς γνώρισε από τον καιρό που βρισκόταν στον Ερυθρό Αστέρα. Τουλάχιστον ο Μιλο έφερε ένα παίκτη. Στον Γιαννίκη δεν δόθηκε ούτε καν αυτό το ελάχιστο δικαίωμα: ένα ποδοσφαιριστή ζήτησε, ένα box to box μέσο, απ’ όσο γνωρίζω, και ακόμα τον περιμένει. Όταν ο τρόπος κατασκευής μιας ομάδας είναι αυτός προκύπτει αυτό που βλέπουμε.  

Τι βλέπουμε; Ποδοσφαιριστές που στην επίθεση προσπαθούν όλοι να δημιουργήσουν με ατομικές ενέργειες και χωρίς να συνεργάζονται, είτε γιατί δεν εμπιστεύεται ο ένας τις ικανότητες του άλλου, είτε γιατί όλοι όσοι αγωνίζονται επιθυμούν να γίνουν πρωταγωνιστές στον ρόλο του ήρωα της μίας βραδιάς. Μη νομίζετε ότι συμβαίνει τίποτα τρομερά διαφορετικό στον Άρη πχ: απλά ο Άκης Μάντζιος είχε φροντίσει τουλάχιστον να μάθει στους παίκτες του πέντε βασικά πράγματα που έχουν σχέση με την άμυνα, ενώ και ο νεοφερμένος Χερνάν Μπούργκος ψάχνει τους επιθετικούς που θα κάνουν τη διαφορά χωρίς να εμπιστεύεται πάντα τους ίδιους και τους ίδιους όπως συμβαίνει στην ΑΕΚ.

Αλλά και ο Παναθηναϊκός στον οποίο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατά τη γνώμη μου έχει προσφέρει πάρα πολλά μη νομίζετε ότι είναι αποτέλεσμα κάποιου σχεδίου του προπονητή του που έπεισε το περασμένο καλοκαίρι την διοίκηση να του φέρει τους παίκτες που ήθελε. Απλά ο Ιβάν με αυτούς που βρήκε δούλεψε καλύτερα.

Συγκατάθεση, αλλά…

Ο Γιοβάνοβιτς είναι αλήθεια ότι άργησε να δώσει την συγκατάθεση του για να ολοκληρωθούν κάποιες μεταγραφές ίσως λόγω ανασφάλειας. Αλλά είναι ζήτημα από όσους αποκτήθηκαν να πρότεινε δύο παίκτες. Τους δύο Λατινοαμερικανούς, τον Παλάσιος και τον Βιντάλ, τους έφερε ο Λουκάς Φαβάλι - νομίζω από το ίδιο κανάλι προέκυψαν και ο Πέρεθ και ο Μπρινιόλι. Ο Κότσιρας είχε αποκτηθεί πριν υπογράψει Γιοβάνοβιτς ο οποίος δε νομίζω ότι γνώριζε τον Λούμκβιστ - και γι’ αυτό και τον άφησε γρήγορα στην άκρη. Σίγουρα είχε λόγο για την απόκτηση του Γκατσίνοβιτς: η καλή δουλειά που έκανε από το Σεπτέμβρη μέχρι τον Ιανουάριο του επέτρεψε να έχει δικαίωμα σε μία επιλογή. Και κάτι μου λέει πως αν ακόμα δεν έχει συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό αυτό οφείλεται στο ότι θα ήθελε να κάνει το επόμενο καλοκαίρι κάποιες μεταγραφικές προσθήκες ο ίδιος.

Τα γράφω από τώρα

Ομάδες που δεν έχουν φτιάξει προπονητές δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις προπονητών για τους οποίους συνεχώς μιλάμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τη δυσκολία της δουλειάς τους: αυτή είναι η περίληψη της σεζόν. Το μόνο καλό για τους προπονητές είναι ότι περιστασιακά αποτελέσματα χαρίζουν αποθέωση – κατά τα άλλα πάντα φταίνε αυτοί και μόνο. Σας το λέω πριν γίνουν τα ματς της επόμενης εβδομάδας: αν ο θριαμβευτής της αγωνιστικής Ερνάν Μπούργκος παίξει με τον ΠΑΟΚ όπως με την ΑΕΚ (4-2-4) ο Αρης δεν θα κερδίσει και θα αρχίσει η γκρίνια και για αυτόν. Αν ο ΠΑΟ κερδίσει τον Ολυμπιακό θα υπάρξει παλλαϊκή απαίτηση ανανέωσης του συμβολαίου του Ιβάν εδώ και τώρα. Κι αν η ΑΕΚ κερδίσει τον ΠΑΣ κάποιος θα γράψει ότι ο Οφριδόπουλος πρέπει να μείνει δίπλα στον επόμενο προπονητή όποιος κι αν είναι. Αν συμβούν διαφορετικά πράγματα θα γίνω Χότζας…