Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που βλέπω ένα παιγνίδι της Μάντσεστερ Σίτυ για το Τσάμπιονς λιγκ, ειδικά ένα παιγνίδι της εντός έδρας, αναρωτιέμαι πως διάβολο δεν θα κερδίσει την διοργάνωση. Η Σίτυ έχει κάνει καλά, μέτρια και λιγότερο καλά ματς εντός έδρας: κακό όμως παιγνίδι της δεν θυμάμαι χρόνια τώρα. Εχει κάνει ματς που τον αντίπαλο της τον άρπαξε από το λαιμό και τον έβγαλε νοκ άουτ καλά καλά πριν αυτός καταλάβει τι συμβαίνει – στον προηγούμενο γύρο του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ κονιορτοποίησε την τίμια Λειψία. Εχει κάνει ματς, όπως ο περσινός ημιτελικός με τη Ρεάλ Μαδρίτης, στα οποία ακολούθησε τη λογική ότι για να κερδίσει πρέπει να βάλει ένα γκολ παραπάνω: το παιγνίδι τελείωσε 4-3 με τη Σίτυ να είναι πάντα μπροστά στο σκορ. Κι έχει κάνει και ματς όπως το χθεσινό με την Μπάγερν Μονάχου, το οποίο κέρδισε με το επιβλητικό 3-0 χωρίς να είναι άριστη. Τώρα που το σκέφτομαι μια τέτοιου είδους νίκη σε ένα παιγνίδι απέναντι σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, δεν έχει ξανακάνει. Ισως αυτό να είναι το σημάδι ότι φτάνει κοντά στην κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ – αυτή που χρόνια ονειρεύεται.   

Αδικό είπε ο Τούχελ

Ο Τόμας Τούχελ, ο προπονητής της Μπάγερν που κάποτε στέρησε ως προπονητής της Τσέλσι από την Μάντσεστερ Σίτυ το μοναδικό Τσάμπιονς λιγκ που έφτασε κοντά να κερδίσει, ήταν στο τέλος του ματς θυμωμένος και απαρηγόρητος. Είπε στις κάμερες του BBC ότι το αποτέλεσμα ήταν άδικο, ότι η ομάδα του για τουλάχιστον 70 λεπτά έτρεξε πιο πολύ από τους γηπεδούχους και ήταν αρκετά επικίνδυνη, πως δεν σκόραρε «γιατί είχε εναντίον της τις λεπτομέρειες», πως έχασε με ένα βαρύ σκορ ενώ κατά την γνώμη του έκανε ένα πολύ καλό παιγνίδι.

Αν κάποιος δεχτεί την ανάλυσή του τότε η νίκη- πρόκριση της Σίτυ είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μια ομάδα που θέλει να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ πρέπει να μπορεί να παίρνει το μάξιμουμ και στις λιγότερο θεαματικές βραδιές της – κι αυτό συνέβη χθες βράδυ. Πέρα από όσα λέει ο Τούχελ η Σίτυ πέρασε με άριστα την άσκηση ωριμότητας που βρήκε μπροστά της. Εστειλε μήνυμα ότι είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα όχι πλέον γιατί είναι πλούσια και γεμάτη ταλέντο, αλλά γιατί καταλαβαίνει την διοργάνωση: κυρίως δεν συγχωρεί. Χθες μπήκε στο γήπεδο για να κερδίσει (όπως πάντα δηλαδή) αλλά όταν είδε ότι έχει την ευκαιρία να καθαρίσει και την πρόκριση αυτή τη φορά δεν την άφησε να πάει χαμένη. Χρειάστηκαν για αυτό όλοι: ακόμα κι ο τερματοφύλακάς της. Ο καλός Εντερσον πιστώνεται μια – δυο καλές επεμβάσεις που χρειάστηκαν για να μην βρουν οι πρωταθλητές Γερμανίας το γκολ της μεγάλης ελπίδας, αλλά δεν ήταν προφανώς η δική του απόδοση που έκρινε το αποτέλεσμα. Η Μάντσεστερ Σίτυ ήταν κυνική, βρήκε τρία όμορφα γκολ, αντιπαρήλθε χωρίς να προβληματιστεί το όποιο πρόβλημα προκάλεσε ο τραυματισμός και η έξοδος από το ματς του Ντε Μπρόιν, κι είχε πάλι τον Χάλαντ σε ρόλο πρωταγωνιστή: ο Νορβηγός σκόραρε, έδωσε ασίστ αλλά κυρίως τρομοκράτησε τον Ουπαμεκανό, που στιγμές στιγμές νόμιζες πως ήθελε να φύγει από το γήπεδο! Ολο αυτό ωστόσο δεν έγινε τυχαία.

Κυνηγητό και Χάλαντ

Υπάρχουν δυο πράγματα που πιστεύω πως θα παίξουν ρόλο και στη συνέχεια. Το κυνηγητό της Αρσεναλ στην Πρέμιερ λιγκ έχει επιβάλει συνθήκες συναγερμού στο στρατόπεδο της ομάδας του Γκουαρντιόλα εδώ και καιρό. Η Σίτυ φέτος δεν είναι η ομάδα που στην Αγγλία τους βλέπει όλους από ψηλά και απλά τρέχει για να μην την πιάσει κάποιος που την καταδιώκει, αλλά είναι μια ομάδα προσεχτική, κυνική και συγκεντρωμένη διότι ξέρει ότι δεν έχει κανένα περιθώριο για λάθος: αυτό νομίζω ότι το εισπράττει και στο Τσάμπιονς λιγκ, δηλαδή στην διοργάνωση που τα λάθη απαγορεύονται. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι η παρουσία του Χάλαντ απλοποίησε την διαδικασία παραγωγής φάσεων: υπάρχει σαφώς λιγότερο ξόδεμα ενέργειας στο επιθετικό παιγνίδι. Εντάξει πάντα θα υπάρχει στην περίπτωσή της λίγη κατοχή μπάλας παραπάνω και πάντα οι πάσες και όχι οι προσωπικές ενέργειες θα είναι ο κανόνας. Αλλά το ότι μπορείς να στοχεύσεις τον φορ και να περιμένεις να είναι αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση κάνει το πράγμα απλούστερο. Ο Γκουαρντιόλα δεν βρήκε απλά ένα κίλερ περιοχής στο πρόσωπο του Χαλαντ που θα βάλει κοντά πενήντα γκολ με τη φανέλα της Σίτυ την πρώτη του χρονιά: βρήκε και κάποιον που μπορεί να δημιουργήσει χώρους, να πανικοβάλει στόπερ επιπέδου, να είναι χρήσιμος και χωρίς τη μπάλα – πράγμα που για σέντερ φορ ομάδας του Γκουαρντιόλα είναι σπάνιο.

Μπορεί η εφετινή Ρεάλ;

Ποιος θα την σταματήσει; Όπως το βλέπω κανείς. Υπάρχει φυσικά η Ρεάλ Μαδρίτης αλλά αυτή πρέπει πρώτα να ξεμπλέξει με την Τσέλσι. Πολλοί βλέπουν την αποψινή αναμέτρηση μαζί της μια διαδικαστική υπόθεση, εγώ βλέπω μια δοκιμασία. Στο μυαλό μας λίγο-πολύ όλοι έχουμε την περσινή Ρεάλ Μαδρίτης των μεγάλων ματς και των μεγάλων θαυμάτων. Η αλήθεια είναι πως η ομάδα του Κάρλο Αντσελότι φέτος μεγάλα ματς έχει κάνει μόνο δύο: αυτό που έκανε στο Άνφιλντ απέναντι στην Λίβερπουλ, όταν μετέτρεψε το σε βάρος της 0-2 σε ένα επιβλητικό 5-2 κι αυτό που έκανε πρόσφατα στον Καμπ νου για το κύπελλο Ισπανίας όταν και διέλυσε την Μπαρτσελόνα με 0-4 μολονότι μάλιστα είχε ηττηθεί στο πρώτο τους παιχνίδι στο Μπερναμπέου. Όλες οι υπόλοιπες νίκες της Ρεάλ ήταν φέτος διαδικαστικές και στο Τσάμπιονς λιγκ, όπου έκανε τις προβλεπόμενες στην φάση των ομίλων, αλλά και στο πρωτάθλημα Ισπανίας στο οποίο οι νίκες της ήταν λίγες. Η Ρεάλ βρίσκεται στην καθόλου απλή θέση να πρέπει να σώσει τη χρονιά της διαμέσου του Τσάμπιονς λιγκ. Το ίδιο όμως και η Τσέλσι. Η εφετινή Τσέλσι είναι η περίπτωση της ομάδας που χρησιμοποιούν ως παράδειγμα όσοι πιστεύουν ότι τα χρήματα στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο δε φέρνουν πάντα την ευτυχία, αλλά προκαλούν και απερίγραπτες καταστροφές. Η Τσέλσι έχει απολύσει ήδη δύο προπονητές για να εμπιστευτεί τώρα τις τύχες της ξανά σε ένα δικό της παιδί τον Φρανκ Λάμπαρντ. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει γεμίσει από παίκτες που όχι μόνο συχνά δίνουν την εντύπωση ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν στο γήπεδο, αλλά δεν γνωρίζουν κι αν θα βρίσκονται στο Λονδίνο του χρόνου. Μια τέτοια ομάδα μοιάζει απίθανο να μπορεί να αποκλείσει τη Ρεάλ και μάλιστα σε δύο παιχνίδια. Ακόμα κι αν καταφέρει και κάνει αποτέλεσμα απόψε, στο επόμενο ματς δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τίποτα ακόμα κι ως γηπεδούχος. Αλλωστε η Ρεάλ την είχε κερδίσει πέρσι στο Λονδίνο και φέτος έκανε το καλύτερο παιχνίδι της στην Αγγλία και μάλιστα στο Ανφιλντ.

Προσοχή όμως. Οταν μιλάμε για τους παίκτες της Τσέλσι μιλάμε για ποδοσφαιριστές ακριβούς, ικανότατους, έμπειρους και με φιλοδοξίες τεράστιες. Παίκτες που μπορεί να γίνουν άνετα οι ήρωες δύο βραδιών, παίζοντας όχι απαραίτητα για την ομάδα του Λονδίνου αλλά για το επόμενο αφεντικό τους που μπορεί και να τους παρακολουθεί. Πολύ την έχουν ξεγράψει ήδη την Τσέλσι. Εγώ λέω ότι μια ομάδα που πέρσι έχασε από τη Ρεάλ  στο γήπεδο της και μετά πήγε στο Μπερναμπέου και παραλίγο να προκριθεί, απαγορεύεται να την ξεγράφεις. Σε όποια κατάσταση κι αν είναι. Λέω επίσης ότι και η Ρεάλ Μαδρίτης και η Τσέλσι είναι ομάδες κατώτερες της Σίτυ γιατί δεν έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά. Ενώ η Σίτυ έκανε. Κι αν κάνει και δεύτερο θα ξεφύγει, κι άντε πιάστε την…