Πέρυσι, για να δούμε τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ να κερδίζουν ταυτόχρονα τους τέσσερις αντιπάλους τους στο πρωτάθλημα χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ: συνέβη μόλις την δέκατη αγωνιστική. Χθες φαινόταν πως φέτος θα το δούμε να συμβαίνει αμέσως. Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει το Σάββατο στο Βόλο, η ΑΕΚ κράτησε το 1-0 κόντρα στον Αστέρα, ο ΠΑΟΚ λύγισε δύσκολα τον Ατρόμητο κι είχε απομείνει να τελειώσει το ματς του ΠΑΟ με τον Λεβαδειακό στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο ΠΑΟ είχε προηγηθεί μόλις στο πρώτο λεπτό του ματς με γκολ του Τζούρισιτς, που με τακουνάκι άλλαξε την πορεία της μπάλας σε ένα ωραίο σουτ του Καλάμπρια μετά από εκτέλεση κόρνερ. Αλλά ο ΠΑΟ αντί πάνω στο γρήγορο γκολ να χτίσει μια άνετη νίκη, έπαιζε με την φωτιά. Και όποιος παίζει με την φωτιά κινδυνεύει να καεί.
Τι έπαθε ο ΠΑΟ
Ο ΠΑΟ είχε και πέρυσι την δυσκολία να κερδίσει στο πρωτάθλημα μετά από ματς στην Ευρώπη. Θα έλεγα πως πιθανότατα αυτό έχει να κάνει με τους παίκτες του (υπάρχουν κάμποσοι πάνω από τα τριάντα που ίσως ζορίζονται να έχουν καλή απόδοση σε ματς που γίνονται μετά από μόλις τρεις μέρες…), αλλά αυτό δεν ισχύει καθώς φέτος η μισή του ενδεκάδα είναι διαφορετική. Στην Σαμψούντα δεν αγωνίστηκαν ο Καλάμπρια και ο Μπλαντένοβιτς, ο Σιμπνιέφσκι έπαιξε λίγο, για τον Τζούρισιτς το ματς στην Τουρκία ήταν το πρώτο μετά από καιρό και στο τέλος του χθεσινού παιγνιδιού, όταν ο ΠΑΟ πραγματικά κατέρρευσε, βρίσκονταν στο γήπεδο παίκτες όπως ο Ζουραρί, ο Μπρέγκου και ο Σάντσεζ που έκανε ντεμπούτο και που δεν μπορεί να είναι κουρασμένοι. Προφανώς δεν είναι θέμα κούρασης, αλλά νοοτροπίας.
Ο ΠΑΟ πλήρωσε τις χαμένες ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου, αλλά και τις επιλογές του Ρουι Βιτόρια στο δεύτερο: κατά κάποιο τρόπο η ευθύνη του στραβοπατήματος ανήκει στο πρώτο ημίχρονο στους παίκτες και στο δεύτερο στον προπονητή.
Ο ΠΑΟ έχει δυο προβλήματα που φαίνονται πολύ νωρίς κι αυτό είναι το καλό της ιστορίας αρκεί να μπορεί να βρεθούν και λύσεις. Το πρώτο είναι ψυχολογικό και το δεύτερο αγωνιστικό. Είμαστε μόλις στην αρχή της σεζόν και κάποιοι παίκτες φαίνονται ψυχολογικά κουρασμένοι - στρεσαρισμένοι. Ο Σφιντέρσκι, ο Μπακασέτας και ο Τετέ εμφανώς αισθάνονται ότι τελούν μονίμως υπό κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτεροι του ΠΑΟ είναι σταθερά οι νεοφερμένοι: ο Τουμπά, ο Τσιριβέγια – και βάζω μέσα και τον Πάλμερ Μπράουν κι αυτός μεταγραφή μοιάζει – έχουν άλλη ψυχολογία.
Χθες όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ αρχίζει και δείχνει ότι ξεμένει μεσοεπιθετικά από δυνάμεις, δεν διακρίνεται κανείς ικανός να πάρει την ομάδα από το χέρι. Εκεί παρεμβαίνει ο Ρουί Βιτόρια και κάνει το πράγμα χειρότερο καθώς φέρνει από τον πάγκο τον εμφανώς ανέτοιμο Ρενάτο Σάντσες για να παίξει «δεκάρι», τον νεαρό και άγουρο Μπρέγκου και τον Ζουραρί που δεν έχει ακόμα καταλάβει που βρίσκεται – όλα αυτά ενώ ο Παπαδόπουλος με το πέρασμα στο ματς του Μανθάτη και κυρίως του Βέρμπιτς χτυπά τον ΠΑΟ εκεί που πονά, δηλαδή στα ακάλυπτα ακραία του μπακ. Είναι αλήθεια πως ο πάγκος του Βιτόρια μοιάζει γεμάτος από παίκτες που δεν (πολύ)υπολογίζονται (Γερεμέγιεφ, Μαντσίνι κτλ), όμως ο Πορτογάλος κόουτς διαβάζει και άσχημα το ματς: δεν βλέπει πχ πως ο Καλάμπρια δεν στέκεται στα πόδια του καθώς έχει πρόβλημα όχι μόνο με τον Βέρμπιτς, που μπήκε κεφάτος αλλά ακόμα και με τον Βήχο. Θα αρκούσε ενδεχομένως να αντικαταστήσει τον Ιταλό με τον Κότσιρα, αλλά κι ο Ρουι Βοτόρια μοιάζει λίγο παγιδευμένος σε δικές του ανάγκες: χθες πχ μου φάνηκε πως χρησιμοποιώντας τον Ρενάτο Σάντσες ήθελε να αποδείξει πως ο παίκτης που ο ίδιος θέλησε είναι έτοιμος κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν στο τελευταίο τέταρτο του ματς ο Τσοκάι με τον Γκούμα να μοιάζουν Ντάβιντς και Νικολό Καντέ κι ο Βέρμπιτς να πάρει τον Καλάμπρια και να τον βάλει στα δίχτυα στη φάση της ισοφάρισης. Ο Λεβαδειακός, που μεταξύ άλλων έχει και καλούς Ελληνες παίκτες (Βήχος, Λιάγκας, Τσάμπρας, Γκούμας είναι μαχητές και καλοδουλεμένοι) θα κάνει ζημιές πιθανότατα και σε άλλους μεγάλους. Κι ο Νίκος Παπαδόπουλος βλέπει από τον πάγκο τα ματς τόσο καλά όσο λίγοι. Αυτός δεν παίζει με τη φωτιά: βάζει φωτιές.
Πιερό και η υποστήριξή του
Με τη φωτιά έπαιξαν και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ που κέρδισαν με 1-0 τον Αστέρα και τον Ατρόμητο αντίστοιχα. Για διαφορετικούς λόγους φάνηκε πως και οι δυο, αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά και δεν βρεθούν παίκτες που θα κάνουν εντυπωσιακές σεζόν, με το παίζω Πέμπτη – Κυριακή έχουν θεματάκια. Ο Νίκολιτς άφησε εκτός τον Κουτέσα – αλλα είναι ο μόνος που κομμάτι αδίκησε. Προτίμησε να πλαισιώσει τον Πιερό με τους Ελίασον και Κοιτά στα εξτρέμ και να επαναφέρει τον Μάνταλο ως δοκάρι – πιθανότατα και για τα καλά του στημένα: όλοι αυτοί υπόσχονταν καλή υποστήριξη στον Πιερό και τέτοια υπήρξε. Στο 38΄ένα καλοχτυπημένο κόρνερ του εορτάζοντα χαφ της Ενωσης έδωσε στον φορ την δυνατότητα να βρει δίχτυα με μια κεφαλιά μετά από μήνες. Η λίγο soft, αλλά μπαλάτη μεσαία γραμμή της ΑΕΚ (Μαρίν, Πινέδα, Μάνταλος) είχε κάποια προβλήματα με τις αντεπιθέσεις του Αστέρα, αλλά όταν η ΑΕΚ άφησε την μπάλα στους φιλοξενούμενους και μαζεύτηκε στην περιοχή η άμυνα της είχε και σοβαρότητα και καλύψεις κι ο πολύ σίγουρος Στρακόσια δεν είχε δουλειά. Η ΑΕΚ στο σύντομο διάστημα που δουλεύει με τον Νίκολιτς έχει μάθει να περιμένει σωστά – κι αυτό θα της χρειαστεί. Αξιοσημείωτο ότι χθες, στο διάστημα που η ΑΕΚ άφησε λίγο πιο πολύ την μπάλα στους φιλοξενούμενους, ο προπονητής της άλλαξε και τους κυνηγούς της: από το 70΄κι έπειτα βγάζοντας τον κουρασμένο Μάριν έπαιξε 4-4-2 με τον Γιόβιτς δίπλα στον Πιερό, και τον Κουτέσα αντί του Κοϊτά – η τρίτη αλλαγή, ο Λιούμπισιτς αντί του Πινέδα, έγινε αργά. Ο Νίκολιτς ήθελε φρεσκάδα στην επίθεση σε μια στιγμή που η ΑΕΚ έπαιζε κυρίως για να κρατήσει την νίκη. Που θα είχε έρθει πιο εύκολα αν ο Πιερό δεν έστελνε την μπάλα στο δοκάρι μετά την ωραία προσπάθεια του κεφάτου Ελίασον στο 55΄.
Ο ΠΑΟΚ χωρίς τον Κωνσταντέλια
Λιγότερη κριτική χωρά στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Ατρόμητο: η αυστηρή απόφαση του διαιτητή Κατσικογιάννη να αποβάλει τον Μπακου στο 45΄μετά από μια βουτιά του Τέιλορ και να αφήσει τον Ατρόμητο με δέκα παίκτες μετέτρεψε το ισορροπημένο ματς του πρώτου ημιχρόνου σε παράσταση για ένα ρόλο στο δεύτερο. Ο ΠΑΟΚ είχε πένρε διαφορετικούς παίκτες στην αρχική του ενδεκάδα σε σχέση με το ματς κόντρα στην Ριέκα και είχε ίδια στρατηγική: μπήκε δυνατά, έψαξε γκολ από στημένες φάσεις, πίεσε πολύ τον Ατρόμητο μέχρι το 20΄. Αλλά δεν είχε τον Κωνσταντέλια που κάνει τον επιθετικό μηχανισμό να λειτουργεί κι ο Ιβανούσεκ δεν έχει ακριβώς τις ίδιες αρετές. Ο Γιακουμάκης είχε όρεξη αλλά πήρε την μπάλα λίγο, ο Λουτσέσκου είχε το θάρρος να βγάλει τον Ζίφκοβιτς στο 60΄ κι ο Πέλκας που μπήκε στην θέση του – η άλλη χρήσιμη αλλαγή ήταν ο Τάισον στην θέση του Ιβανούσεκ – βρήκε το γκολ της νίκης λίγο πριν ο ΠΑΟΚ αγχωθεί. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν έντεκα διακριθέντες όπως στο ματς με την Ριέκα, αλλά λίγοι ήταν οι πραγματικά καλοί. Το δίδυμο Μεϊτέ – Οζντόεφ παίξε – παίξε βρίσκει χημεία, ο Ντεσπότοφ θυμίζει τον καλό παίκτη που ξέρουμε, ο Σάστρε φάνηκε πιο πολύ από τους αλλους ακραίους μπακ, ο Παβλένκα είναι πάντα σε ετοιμότητα, αλλά αν ο Κατσικογιάννης δεν απέβαλε τον Μπακού δεν ξέρω αν ο ΠΑΟΚ θα λύγιζε τον εξαιρετικά οργανωμένο (και με αρκετούς Ελληνες παίκτες) Ατρόμητο.
Τα ματς ήταν ζόρικα και για τους τρεις Ευρωπαίους, μολονότι αντιμετώπιζαν ομάδες που θα πρεπε να έχουν απέναντί τους προβλήματα ρυθμού. Σήμερα θα δούμε τι προσθήκες θα κάνουν τελικά: μετά την Τρίτη θα μπορεί να γίνει ευκολότερα μια εκτίμηση για αυτό που είναι η εφετινή δύσκολη αποστολή τους. Η τέχνη του να κρατάς δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη μοιάζει απλή. Αλλά δεν είναι.
(Gazzetta.gr Σεπτέμβριος 2025)
