Για μισή ώρα  περίπου ο Ολυμπιακός έμοιαζε να αντιμετωπίζει στο Καραϊσκάκη όχι τον ΟΦΗ, αλλά τον τερματοφύλακά του Κίντμαν Λίλο, που ήταν ο μόνος ζεστός στο γήπεδο κι έμοιαζε ανίκητος. Όταν με κάποιο τρόπο κάποιος (ο Ταρέμι πχ νωρίς νωρίς) έβρισκε τρόπο να σουτάρει κάπου και κάπως που αυτός ήταν αδύνατον να επέμβει, υπήρχε ένας παίκτης του ΟΦΗ να βγάλει την μπάλα πριν αυτή περάσει την γραμμή. Δεν υπήρχε ωστόσο ματς. Ο Ολυμπιακός μετά από καιρό μπήκε πολύ δυνατά γιατί ακολουθεί η εκστρατεία στο Καζακστάν και ήθελε να τελειώνει με την ομάδα του Χρήστου Κόντη γρήγορα. Είχε και αρκετούς παίκτες σε καλή βραδιά δημιουργικά. Ο Μουζακίτης ήθελε να δείξει πως αξίζει όλα τα καλά λόγια που κέρδισε με το πρόσφατο βραβείο του. Ο Εσε είναι σε φόρμα και μπορεί να κερδίζει όλες τις δεύτερες μπάλες. Ο Ζέλσον ήταν ξεκούραστος. Ο Στρεφέτσα κυνηγούσε το γκολ χωρίς να το παρακάνει. Ο Ροντινέι και ο Ορτέγκα είχαν και χώρους και τρόπους. Ο Πιρόλα έψαχνε κάποιον απλώς να τον προβληματίσει και ο Μπιανκόν παραλίγο να σκοράρει κιόλας. Το γκολ ωστόσο καθυστερούσε. Αλλά το γκολ δεν είναι ποτέ τόσο δύσκολη υπόθεση όταν υπάρχει στο γήπεδο ο ΕλΚαμπί. Στο 33΄ μετά από εκτέλεση κόρνερ και τακουνιά του Πιρόλα, ο Μαροκινός ξεμαρκαρίστηκε και με ανάποδο ψαλίδι έκανε το 1-0. Και στο άψε σβήσε αρκούσε μια βαθιά μπαλιά του Ροντινέι για να την βρει με το κεφάλι και να την στείλει στα δίχτυα σαν να πλασάρει. Όταν βγήκε γιατί ο Μεντιλίμπαρ έχει κι αυτός το μυαλό του στην Καϊράτ το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο για να τον αποθεώσει.

Γκολ έβαζε πάντα

Αν καιρό τώρα υπάρχει στην επικαιρότητα του Ολυμπιακού η ερώτηση για το αν ο ΕλΚαμπί είναι ο κορυφαίος σέντερ φορ στην ιστορία του Ολυμπιακού είναι κυρίως για ματς σαν το χθεσινό: για παιγνίδια δηλαδή που ο Μαροκινός σε κάνει να πιστεύεις πως απλά κάνοντας την δουλειά του θα βάλει όσα γκολ είναι απαραίτητα για να μην υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα. Ο ΕλΚαμπί σκοράρει δαιμονισμένα στην Ευρώπη, λύνει γόρδιους δεσμούς όπως στο Αγρίνιο μια εβδομάδα πριν, χτυπά με ψυχραιμία τα πέναλτι, αλλά κυρίως σκοράρει με μια άνεση που κάνει το γκολ να φαίνεται απλή διαδικασία την ώρα που πολλοί άλλοι που αγωνίζονται σε άλλες ομάδες βγάζουν πολύ άγχος.
Γκολ έβαζε στην καριέρα του πάντα: η περίπτωσή του είναι η απόδειξη πως πρέπει να κοιτάς άγνωστα πρωταθλήματα γιατί μπορεί να βρεις παντού καλούς παίκτες. Με την Μπερκάν είχε 20 γκολ σε μια σεζόν παίζοντας στην Β’ Εθνική του Μαρόκου – κατέκτησε ωστόσο μαζί της το κύπελλο! Με την Γιντάντ από την Καζαμπλάνκα, φτάνοντας στην μεγάλη κατηγορία της χώρας είχε 35 γκολ σε 57 ματς. Με την Χατάισπορτ, την μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που είχε αγωνιστεί πριν έρθει στον Ολυμπιακό είχε 26 γκολ σε δυο σεζόν και η συγκεκριμένη ομάδα δεν έκανε και πρωταθλητισμό. Τον αγαπούσαν πολύ στην Τουρκία: έφυγε από εκεί γιατί η ομάδα μετά τους σεισμούς του 2023 αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα. Ακόμα και στο Κατάρ, όπου έμεινε πολύ λίγο, πρόλαβε και πέτυχε 6 γκολ σε 13 ματς. Αλλά αυτή την καταιγίδα των γκολ που βλέπουμε στον Ολυμπιακό ήταν κομμάτι δύσκολο να την φανταστεί κανείς όταν έφτασε εδώ.

Δεν υπάρχει γκαντεμιά και τύχη

Ποιος τον υπέδειξε; Ο αστικός μύθος λέει ο ΕλΑραμπί, ένας άλλος που από γκολ ξέρει. Δεν είναι απίθανο αφού εκτός από συμπατριώτες έχουν υπάρξει και δίδυμο στην Εθνική Μαρόκου. Αν ισχύει, ο ΕλΑραμπί αξίζει μια ισόβια θέση στο τμήμα σκάουτινγκ του Ολυμπιακού: όταν γύρω στα 50 σταματήσει το ποδόσφαιρο κάπως πρέπει να περνάει τον καιρό του – προπονητής δύσκολα θα γίνει.

Όταν είχε έρθει ο ΕλΚαμπί στα πρώτα του ματς ήταν ψαρωμένος, σφιγμένος από την πρώτη κανονική προετοιμασία που είχε κάνει μετά από καιρό, και λίγο εκτός κλίματος: η προσαρμογή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θέλει λίγο χρόνο. Αλλά φαινόταν αμέσως πως είχε στοιχεία σέντερ φορ από τα σπάνια. Στρατοπέδευε στην περιοχή και μαγνήτιζε την μπάλα. Ο στόπερ τον έχανε πάντα σαν να έπαιζε κρυφτό με την πλάτη του. Επαιζε στο όριο της γραμμής του οφσάιντ σαν τις γραμμές στο VAR να τις βάζει αυτός. Στα πρώτα του γκολ είχα γράψει πως επέστρεψε ο Αναστό, μελαμψός, λίγο πιο ψηλός, αλλά με το ίδιο πάθος για το γκολ, που όπως έχει πει ο μεγάλος Νικόλας «είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου γιατί αλλιώς όλα τα ματς θα έληγαν μηδέν μηδέν». Στον Αναστόπουλο μοιάζει στην πλαστικότητα, στην έκρηξη (διότι και οι δυο μικροί ξεκίνησαν παίζοντας εξτρέμ), στην γνώση της τέχνης της τοποθέτησης. Και βέβαια στην ικανότητα να απλοποιούν τα πράγματα: αρκεί η δική του παρουσία στην περιοχή για να αποκτήσουν νόημα τυφλές βαθιές μπαλιές, κόρνερ στα οποία ο εκτελεστής γεμίζει ελπίζοντας κάτι να γίνει, γυρίσματα στα τυφλά από ακραίους που γράφουν ασίστ απλά γιατί υπάρχει ο φορ περιοχής. Στο ματς με τον ΟΦΗ, όταν ήταν στον πάγκο είδε τον Στρεφέτσα να σκοράρει μετά από ένα λάθος του Λίλο (ο μικρός έχει κορμί και γενναιοψυχία αλλά πρέπει να μάθει να παίζει με τα πόδια) και να δείχνει ότι έδιωξε από πάνω του την γκαντεμιά. Ο ΕλΚαμπί πρέπει να γέλασε: δεν υπάρχει γκαντεμιά και τύχη. Τέχνη είναι το γκολ.   

Είναι θέμα γούστου

Είναι ο καλύτερος φορ όλων των εποχών στον Ολυμπιακό; Το φορ είναι από τις σπάνιες θέσεις στο ποδόσφαιρο που το προσωπικό γούστο του ποδοσφαιρόφιλου μετράει στην όποια συζήτηση. Θέλω να πω πως οι εξτρέμ, οι κόφτες, οι πλάγιοι μπακ, οι στόπερ δεν μπορεί να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά: οι καλοί ξεχωρίζουν γιατί ερμηνεύουν καλύτερα από τους άλλους τον ρόλο. Ο ρόλος του φορ ωστόσο αφήνει πολλά περιθώρια για προσωπική ερμηνεία κι αυτό σαφώς και παίζει ρόλο στο γούστο του θεατή. Μεγάλοι είναι όλοι, αλλά πάντα προτιμούσα τον Ρόσι από τον Γκερντ Μίλερ, τον Βαν Μπάστεν από τον Μπατιστούτα, τον Καζιράγκι από τον Βιέρι, τον Αγκουέρο από τον Ούγκο Σάντσες ή τον Σάλας, τον Χάρι Κέιν από τον Λεβαντόφσκι, τον Βαζέχα από τον Μπεργκ, τον Νικολαΐδη από τον Χαριστέα, τον Σισέ από τον Μπλάνκο: άλλοι προφανώς θα έκαναν εντελώς αντίθετες επιλογές – δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, είναι θέμα γούστο. Όταν είδα στο ντοκιμαντέρ για την κατάκτηση του Conference League τον λόγο του Ελ Αραμπί πριν τον τελικό στα αποδυτήρια, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο κορυφαίος ξένος φορ του Ολυμπιακού είναι αυτός. Αλλά οι αριθμοί του ΕλΚαμπί είναι κάτι πέρα από την φαντασία. Τα 75 γκολ σε 114 παιγνίδια είναι κάτι ασύλληπτο. Όταν κάποτε φύγει θα αφήσει ένα ρεκόρ που θα είναι απίθανο να καταρριφθεί. Και θα είναι δύσκολο για όποιον δεν τον έχει δει να καταλάβει την εξωπραγματική σχέση του με το γκολ: θα ήταν λογικό στο τεράστιο και γεμάτο από μπόνους συμβόλαιό του να ζητά πριμ και για τα γκολ που βάζει στις προπονήσεις. Κι αυτά πρέπει να είναι μικρά μεγάλα μαθήματα απερίγραπτης αποτελεσματικότητας.               

Τώρα χωρίς αυτόν

Στο μεταξύ θα φύγει για να αγωνιστεί στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής. Είναι σαν ο Θεός του ποδοσφαίρου, που άλλο δεν κάνει από το να παρακολουθεί τι γίνεται στα γήπεδα, να αποφάσισε πως με τον ΕλΚαμπί παρόντα το πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό είναι πολύ εύκολο και να αποφάσισε να του τον στερήσει για κάποια ματς για να δούμε τι μπορεί η ομάδα του Μεντιλίμπαρ να κάνει χωρίς αυτόν. Με αυτόν όλα είναι απλά: πετάς την μπάλα στην περιοχή και περιμένεις να δεις πως θα σκοράρει. Γιατί ότι θα σκοράρει είναι πιο σίγουρο και από το ό,τι θα βγει ο ήλιος.  

(Gazetta.gr, Δεκέμβριος 2025)