Χθες ανέβασα δυο κείμενα για το πώς πέρασα την καραντίνα. Θα ολοκληρώσω κάθε αναφορά σε αυτή διαλέγοντας δέκα ταινίες που είδα στις μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού. Πρέπει να πω ότι βλέποντας μια ταινία κάθε βράδυ είδα πολλές και για πολλές ήδη σας μίλησα. Είχα την τύχη να δω ένα σωρό κλασικά και σπουδαία που είχα ξεχάσει (από το Αμαντέους και το Γατόπαρδο μέχρι το Κάποτε στην Αμερική), να εντρυφήσω στα ισπανικά θρίλερ, να δω μια πατρίδα από ιταλικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας που αγνοούσα, να δω κάμποσα αθλητικά ντοκιμαντέρ. Κυρίως όμως ανακάλυψα μερικές ταινίες που χωρίς την καραντίνα δεν θα τις έβλεπα γιατί απλούστατα δεν τις είχα δει μέχρι τώρα. Στο σινεμά της καραντίνας μου λοιπόν είχα την τύχη να δω τις εξής δέκα ωραίες ταινίες που είχα χάσει:
- Lucky number Slevin (2006). Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2006, Ιούλιο μήνα, και για αυτό δεν την πήρα είδηση. Είναι γυρισμένη από ένα καλό βρετανό σκηνοθέτη, τον Πολ Μαγκούιγκαν που μεταξύ άλλων έχει γυρίσει και πολλά από τα επεισόδια του τηλεοπτικού Σέρλοκ. Νομίζω πως ο Ταραντίνο και κυρίως ο Γκάι Ρίτσι, όταν την είδαν, πέθαναν από την ζήλεια τους! Ένα τρομερό καστ (Μπρους Γουίλις, Μόργκαν Φρίμαν, Τζόρτζ Χαρτνετ, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Στάνλεϊ Τούτσι κτλ) δίνει ζωή σε μια μαύρη κωμωδία που ολοκληρώνεται ως ιστορία εκδίκησης.
- Runway Jury (2003). O κάπως άνισος σκηνοθέτης Γκάρι Φλέντερ, που είχε υπογράψει το 1997 και το Κiss the Girls (με το οποίο επίσης τα περνάς υπέροχα), πριν ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με την τηλεόραση υπέγραψε αυτό το πολύ έξυπνο δικαστικό θρίλερ που αποτελεί απόδειξη του πόσο καλός ηθοποιός υπήρξε ο Τζον Κιούζακ. Μαζί του η Ρέιτσελ Βάις κι ένας εξαιρετικός Τζιν Χάκμαν. Νομίζεις πως θα δεις μια διασκευή των Δώδεκα Ενόρκων, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς.
- Chinese Zodiac (2012). Κυκλοφόρησε κι ένα πάταγο στην Κίνα με τον τίτλο «CZ12». Είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας – περιττό να πω ότι αναζητώ και τις δυο προηγούμενες ταινίες. Οι κριτικοί το κονιορτοποίησαν – στην καλύτερη των περιπτώσεων έγραψαν ότι πρόκειται για ένα φτηνό DVD ενώ το περιοδικό The Hollywood Reporter ανέφερε ότι «ο σκηνοθέτης σεναριογράφος και βασικός πρωταγωνιστής του είναι ο βασιλιάς του τίποτα!». Υποθέτω ότι ο Τσάκι Τσαν διαβάζοντας όλα αυτά πρέπει να πέθανε από τα γέλια. Κι εγώ μαζί του...
- I Saw the Devil (2010). Οι Κορεάτες ως γνωστόν έχουν μια καλή σχέση με τις ιστορίες εκδίκησης αλλά ετούτη εδώ ξεπερνά κατά πολύ οποιαδήποτε ανάλογη. Ο Τζι Χον Κιμ, πριν βρεθεί στο Χόλυγουντ, σκηνοθετεί την ταινία με το περισσότερο αίμα που έχω δει τα δέκα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Το σενάριο είναι απλά μια αφορμή για σκηνές αιματοβαμμένες που θα έκαναν μάλλον και τον ίδιο το διάβολο να τα βάλει στα πόδια. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις.
- El Cuerpo (2012). Συμπληρώνοντας τα κενά μου σε μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές μόδες της δεκαετίας, δηλαδή τα ισπανικά θρίλερ, έπεσα πάνω σε αυτό το υπέροχο διαμαντάκι που ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πάουλο Οριόλ μας χάρισε πριν το Contratiempo που είναι η μεγάλη του επιτυχία. Βασισμένο σε μια ανάκριση ενός υπόπτου το ωραίο αυτό θρίλερ έχει ανατροπές και ωραίους χαρακτήρες. Ορκίστηκα από εδώ και στο εξής να δω οτιδήποτε άλλο κάνει ο χαρισματικός αυτός τύπος.
- Out of Sight (1998). Ο Τζόρτζ Κλούνεϊ είναι νέος και ωραίος. Ο Τζένιφερ Λόπεζ πάντα κουκλάρα. Η χημεία των δυο εξαφανίζει από την ταινία του Στίβεν Σόντενμπεργκ όλους τους υπόλοιπους. Το σενάριο είναι ένα πρόσχημα για να βρεθούν οι δυο: κλέφτης τραπεζών ερωτεύεται σερίφισα που τον κυνηγάει. Μια ταινία της δεκαετίας του ΄40 του καιρού δηλαδή που οι ηθοποιοί ήταν τεράστιοι σταρ κι έλεγαν ατάκες που έκαναν τους θεατές να τις γράφουν για να τις επαναλάβουν. Απλά το χαζεύεις…
- Campeones (2018). Ποιος είπε ότι οι Ισπανοί κάνουν μόνο ωραία θρίλερ; Γλυκό αλλά όχι γλυκανάλατο, ευαίσθητο αλλά όχι μελό, χιουμοριστικό χωρίς ποτέ να αγγίζει τα όρια της φάρσας και με ένα παράξενο ρεαλισμό το ωραίο αυτό ταινιάκι του Μαδριλένου Ξαβιέ Φεσέρ σε κάνει να θες να το χειροκροτήσεις – ειδικά στο τέλος του. Ενας αγχώδης και στρεσαρισμένος προπονητής μπάσκετ τιμωρείται από μια δικαστίνα να κάνει κοινωνική εργασία δουλεύοντας με μια ομάδα παιδιών με χάντικαπ, που μάλλον έχουν καλύτερη γνώση του νοήματος της ζωής από τον ίδιο – ίσως και από όλους μας
- Il Traditore (2019). Δεν το είδα σε κινηματογραφική αίθουσα και πολύ στεναχωρήθηκα. Εχοντας περάσει τα 80 (!) του χρόνια ο καλός σκηνοθέτης Μάρκο Μπελόκιο δίνει μαθήματα στους νεότερους που θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά παρουσιάζοντας με τρομερή μαεστρία μια πυκνογραμμένη ιταλική ιστορία τριάντα χρόνων. Πρόκειται για τη ζωή του Τομάζο Μπουσέτα, μαφιόζου doc που συνεργάστηκε με τις ιταλικές αρχές και στάθηκε αιτία για την μεγαλύτερη στελεχική καταστροφή της Cosa Nostra. Είναι τόσο άψογο στο σύνολό του που με ανάγκασε να ψάξω και να ξαναδώ μερικές ταινίες του Μπελόκιο που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν. Σαν βιβλίο που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου
- Tell No One (2006). O Γκιγιέμ Κανέ είναι καλός ηθοποιός, αλλά εδώ αποδεικνύει ότι είναι και καλός πίσω από την κάμερα, αλλά και καλός παραμυθάς, αφού το σενάριο βασίστηκε σε μια έμπνευση του. Η ιστορία μοιάζει σχετικά απλή. Ενας γιατρός (για την ακρίβεια παιδίατρος – το πράγμα έχει τη σημασία του) κατηγορείται ότι δολοφόνησε τη γυναίκα του οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό της. Το πράγμα δεν ακούγεται πρωτότυπο κι ίσως για αυτό δεν είχα δει την ταινία όταν βγήκε στα σινεμά (κάνοντας χιλιάδες εισιτήρια και στην Ελλάδα) το 2006. Λάθος μου. Διότι μιλάμε για ένα από τα πιο καλογραμμένα ευρωπαϊκά θρίλερ της εικοσαετίας: δυο ώρες υπέροχες διασκέδασης.
- Infernal Affairs (2002). Γυρισμένη το 2002 στο Χονγκ Κονγκ από τον Γουάι Κενγκ Λου νομίζω πως δεν βγήκε ποτέ στα ελληνικά σινεμά – κυκλοφόρησε μόνο σε dvd με τον άσχετο τίτλο «Ο άνθρωπος του νόμου». Κάτι χρόνια αργότερα ο Μάρτιν Σκορτσέζε, που σίγουρα την ζήλεψε, μας έδωσε το αμερικάνικο ριμέικ της με τίτλο «ο Πληροφοριοδότης» - χάρη σε αυτή του τη δουλειά κέρδισε και το Οσκαρ σκηνοθεσίας. Αλλά το πρωτότυπο (που είναι και σεναριακά διαφορετικό…) είναι τρεις φορές καλύτερο: σίγουρα μια από τις ωραιότερες αστυνομικές ταινίες όλων των εποχών, το οποίο για να το απολαύσεις πρέπει απλά να το παρακολουθήσει πολύ προσεχτικά στο ξεκίνημα του ώστε να εξοικειωθείς λιγάκι με τις φάτσες των άγνωστων, αλλά σπουδαίων πρωταγωνιστών. Βγήκαν και δυο συνέχειές του – καλές, αλλά όχι εξίσου υπέροχες. Μην το μπερδέψετε με μια ομότιτλη αμερικάνικη ταινία του 1990. Ψάξτε το με τον ορίτζιναλ τίτλο του: Mou gaan dou.
