Ακριβώς δεκαεννέα χρόνια μετά την πρώτη τoυ επιτυχία στην διοργάνωση ο Κάρλο Αντσελότι γίνεται ο πρώτος προπονητής που κατακτά για τέταρτη φορά το Τσάμπιονς λιγκ χάρη στη νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης με 1-0 στον τελικό του Σταντ Ντε Φρανς κόντρα στη Λίβερπουλ. Γιατί κερδίζει ο Ιταλός ακόμα και όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον του; Γιατί τον αγαπούν όλοι; Γιατί όλες οι ομάδες του βρίσκουν τελικά την κατάλληλη συνταγή; Γράφονται πολλά για τις μεθόδους αυτού που η Γκαζέτα Ντελο Σπορτ αποκαλούσε χθες «Μέγα Κάρλο» και η Μάρκα «βασιλιά Καρόλο τον Δ'». Αλλά δεν είναι εύκολο να βρει κανείς το μυστικό του. Πόσο μάλλον να μιμηθεί τους τρόπους του.

Αν το είχε στο μυαλό του

Στην πορεία προς ένα τελικό κρύβονται πάντα σπάνιες ιστορίες και ανομολόγητοι φόβοι, μικρές και μεγάλες ανησυχίες, και φυσικά όνειρα. Όμως ο Κάρλο Αντσελότι που έφτασε στο Παρίσι αμφιβάλω αν κουβαλούσε στις βαλίτσες του κάτι περισσότερο από χαμόγελα αισιοδοξίας και τεράστια πίστη. Ο Γιούργκεν Κλοπ έψαχνε κατακτώντας το Τσάμπιονς λιγκ μια περισσότερο προνομιακή θέση στη μεγάλη ιστορία του ποδοσφαίρου, ενώ ο Ιταλός την ευκαιρία για κάτι περισσότερο – δηλαδή να γίνει θρύλος. Νομίζω ούτε καν το κατάλαβε: αν το είχε στο μυαλό του μπορεί και να τον μπλόκαρε. 

Τη στιγμή του απόλυτου θριάμβου του στο γήπεδο ο Καρλέτο έκανε κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ: πλησίασε πέντε παίκτες της Ρεάλ που ήταν μπροστά στο πέταλο των φανατικών κι άρχισε να χορεύει με την εξέδρα ανεβοκατεβάζοντας τα χέρια του! Εκανε σαν παιδάκι ενώ όλοι περίμεναν πως θα πανηγύριζε μπροστά στις κάμερες εξηγώντας τον θρίαμβό του ή θα έκλεγε τραβώντας την προσοχή. Τον έβλεπα, χαμογελούσα και σκεφτόμουν πχ τον Μουρίνιο στη θέση του. Αλλά νομίζω ότι ενώ είναι κομμάτι εύκολο να είσαι Μουρίνιο, είναι δύσκολο να είσαι Αντσελότι.

Ωρα για ιταλικό ποδόσφαιρο

Στις ιταλικές εφημερίδες γράφτηκε η εξής ωραία ιστορία. Πριν τον τελικό ένας φίλος του παλιός προπονητής (σ.σ ο Φάμπιο Καπέλο πιθανότατα) του έστειλε ένα μήνυμα συμπαράστασης ζητώντας του να μάθει τι θα κάνει στο Παρίσι. «Σκέφτεσαι να κάνεις ότι με την Παρί και τη Μάντσεστερ Σίτυ; Να τους εξαντλήσεις στο πρώτο ημίχρονο και να τους χτυπήσεις στο δεύτερο;» τον ρώτησε. Ο Κάρλο απάντησε ότι «μετά από όλες τις ανατροπές κι όλα όσα έγιναν έφτασε η ώρα να παίξουμε λίγο ιταλικό ποδόσφαιρο για να πάρουμε το κύπελλο» - «μόνο έτσι μπορώ να το κερδίσω, και θα το κερδίσω» κατέληξε. Στο Παρίσι είχε κατά νου να παρουσιάσει μια Ρεάλ Μαδρίτης «με απόλυτο ιταλικό στυλ», δηλαδή με άγρια ​​προσοχή στην άμυνα και στόχευση στις αντεπιθέσεις. Οι Ιταλοί γράφουν ότι αυτό το ματς είναι ένα αριστούργημα πολύ ενδεικτικό της ικανότητας του προπονητή, γιατί το να πείσεις μια ομάδα πρωταθλητών, που συνηθίζει να κυριαρχεί στον αγωνιστικό χώρο, να κάνει πράγματα που είναι αντίθετα στη βασική τους συνήθεια, δεν είναι ποτέ εύκολο. Αλλά προσωπικά διαφωνώ. Ο Ιταλός έκανε στον τελικό μια λογική επιλογή που έχουμε ξαναδεί. Η Ρεάλ κέρδισε τη Λίβερπουλ όπως πέρυσι η Τσέλσι την Μάντσεστερ Σίτι κι όπως η ίδια η Ρεάλ την Γιουβέντους του Λίπι το 1997 στο Αμστερνταμ. Αυτά τα ματς είναι πανεύκολα για τους προπονητές: τα δύσκολα ήταν τα προηγούμενα. Απέναντι στη Λίβερπουλ ο Αντσελότι χρειάστηκε τον κυνισμό των εμπειριών του, απέναντι στην Παρί, στην Τσέλσι και στη Μάντσεστερ Σίτυ την ψυχραιμία του καπετάνιου στη θύελλα.

Αξιολόγηση, ιεραρχία, σεβασμός

Πριν από καιρό είχα διαβάσει ότι σε όλη του την καριέρα ο Αντσελότι έχει πέντε απλούς κανόνες που αφορούν όχι την ομάδα αλλά τον ίδιο και την συμπεριφορά του. Συστήνεται και τους εξηγεί.

Ο πρώτος αφορά τη σχέση του με τους παίκτες: θέλει να συζητά τα πάντα μαζί τους και να το ξέρουν. Τους λέει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετρήσουν μέχρι το δέκα, ακόμα και μέχρι το εκατό, πριν πάρουν μαζί του την απόφαση για την στρατηγική του παιγνιδιού, αλλά ότι όποια κι αν είναι αυτή, πρέπει να γίνει με κοινή απόφαση. «Θέλουμε να παίξουμε άμυνα; Ας το κάνουμε» λέει, «αλλά χωρίς αντίρρηση. Ολοι μαζί».

Ο δεύτερος κανόνας έχει να κάνει με το κριτήριο της επιλογής των «στρατιωτών του»: έτσι βλέπει τους παίκτες του. Οι πιο έμπειροι προηγούνται – κι ακριβώς δίπλα τους τοποθετεί όσους του δείχνουν τη μέγιστη αφοσίωση. Για χάρη τους μπορεί να ανεχτεί υπερβολές στη συμπεριφορά καθώς και παραξενιές, γιατί ήταν ποδοσφαιριστής και ξέρει ότι ο καθε ποδοσφαιριστής εξαιτίας του στρες μπορεί να ξεφύγει. Για αυτόν αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα.

Ο τρίτος κανόνας αφορά την ιεραρχία και την αξιολόγηση. Η πρώτη πρέπει να είναι σταθερή, η δεύτερη διαρκής. Στις ομάδες του δεν είναι όλοι ίσοι, ούτε όλοι ίδιοι, αλλά όλοι πρέπει να κρίνονται. Όπως λέει «κανείς δεν μπορεί να τραγουδήσει με τον ίδιο τρόπο το ίδιο ρεφρέν, αλλά αν δεν τραγουδάς σωστά δεν είσαι τραγουδιστής».

Ο σεβασμός της ιεραρχίας έχει να κάνει κυρίως με την ίδια την εταιρία στην οποία δουλεύει. Ο Κάρλο πιστεύει στη δύναμη της εταιρίας - είναι πεπεισμένος ότι όλα εξαρτιόνται από την ορθή λειτουργία της. Στους παίκτες του λέει ότι είναι οι καλύτεροι (ακόμα και όταν δεν είναι) «γιατί τους διάλεξε η εταιρία που δουλεύουν και οφείλουν να τη σέβονται». Οι πρόεδροί του είναι υπεράνω κριτικής. Ισως γιατί του έτυχαν και κάμποσοι σκληροί: ο Ουμπέρτο Ανιέλι, ο Αμπράμοβιτς, ο Ούλι Χένες, ο Πέρεθ και φυσικά ο Μπερλουσκόνι ήταν για αυτόν «αυτοί που είχαν πάντα δίκιο». Καμία διαφωνία: μόνο σεβασμός. Μερικές φορές γίνεται και βασιλικότερος του βασιλέως: στη Ρεάλ πολλοί θα ήθελαν να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στον Μπέιλ. Δεν το έκανε γιατί ο Ουαλός δεν σεβάστηκε την εταιρία παραμένοντας: το αν είναι καλός ή χρήσιμος δεν μετράει.

Ο τέταρτος κανόνας του λέει ότι «ποτέ δεν πρέπει να αισθάνεται ή να δείχνει πιο σημαντικός από τους παίκτες του γιατί οι παίκτες είναι η μηχανή του συστήματος». Αυτοί έρχονται πριν από όλα, πριν από τις τακτικές, πριν από τα σχέδια. Παραμονή του τελικού κόντρα με τη Λίβερπουλ έλεγε πως «το πιο σημαντικό όπλο της Ρεάλ είναι οι παίκτες της αρκεί να πιστεύουν στη νίκη πιο πολύ κι από μένα». Ακούγοντας τον από κάποιο άλλο είναι κοινότυπο, ακούγοντάς τον από κάποιος με τρία Τσάμπιονς λιγκ είναι έπαινος.

Τέλος ο πέμπτος του κανόνας αφορά τις αγωνιστικές του προτεραιότητες: για τον Αντσελότι «η μεσαία γραμμή είναι η καρδιά της ομάδας». Ο Μπερλουσκόνι είχε πει πώς «αν του δώσεις τρεις παίκτες ικανούς να φορέσουν τη φανέλα με το νούμερο δέκα θα σου φτιάξει μια πρωταθλήτρια». Στη Μίλαν έπαιζε κάποτε με τον Πίρλο, τον Ρουί Κόστα και τον Κακά  στην ίδια ενδεκάδα! Σήμερα ο ίδιος λέει πως οι μέσοι πρέπει να είναι απλά συμπληρωματικοί: Μόντριτς, Καζερμίρο και Κρος έχουν ο ένας ό,τι λείπει από τον άλλο. Οπως κάποτε οι Πίρλο, Ζέεντορφ, Γκατούζο που πήραν ένα Τσάμπιονς λιγκ στην Αθήνα πάλι κόντρα στη Λίβερπουλ! 

Και κάμποση τρέλα

Φυσικά μετά τους κανόνες έρχεται και η τρέλα: δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα άνθρωπο τόσο μέσα στο ποδόσφαιρο. Ο Κάρλο είναι προληπτικός σε σημείο απερίγραπτο. Το 2006-07, ο Αντσελότι είχε πάντα δίπλα του στα καθοριστικά εκτός έδρας ματς της Μίλαν με τη Μπάγερν Μονάχου και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Τσίτσιο Γκρατσιάνι, φίλο του από την εποχή της Ρόμα. Ισχυρίστηκε ότι ο Τσίτσιο είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο κι έβαζε τους παίκτες κατεβαίνοντας από το λεωφορείο να του σφίγγουν υποχρεωτικά το χέρι: στην Αθήνα όταν κέρδισε το τρόπαιο το έδωσε στο φίλο του να το σηκώσει! Σπουδαίες είναι επίσης και οι ιστορίες με τα περίφημα γεύματά του: αν δει ένα παίκτη με πεσμένο το ηθικό τον καλεί σπίτι για φαγητό μια φορά την εβδομάδα και του μαγειρεύει- για την ακρίβεια «τον μαθαίνει να τρώει» όπως λέει! «Στη ζωή το πρώτο βήμα για να γίνεις ώριμος άντρας είναι να εκτιμάς το καλό φαγητό» είπε κάποτε στον Σεφτσένκο. «Δεν ξέρω αν έχω βγάλει καλούς παίκτες, αλλά χωρίς εμένα ο Κρέσπο, ο Σέβα, ο Γκατούζο, ο Βινίσιους θα τρώγανε ακόμα πίτσες μπέργκερ και σάντουιτς. Και δεν θα ήξεραν να διαλέγουν ένα καλό κρασί» έχει πει.

Απλός, καθόλου εσωστρεφής και υπέροχα άνθρωπος ο Αντσελότι μοιάζει να παραμένει το πιο σταθερό σημείο αναφοράς σε ένα  ποδόσφαιρο που συνεχώς αλλάζει. Ενας βράχος…