Οσο εξακολουθούμε να είμαστε μέσα κάθε Κυριακή θα σας κάνω μερικές υποδείξεις για ταινίες και σειρές που μπορείτε να δείτε. Σκεφτόμουν τι να σας προτείνω αυτή τη φορά και σκέφτηκα ότι το καλύτερο είναι να σας προτείνω μερικές που είδα τώρα. Στην αρχή της καραντίνας έβλεπα πολλές ιταλικές, γιατί οι γείτονες δοκιμάζονται – κυρίως ταινίες της τελευταίας πενταετίας (Φελίνι, Βισκόντι, Αντονιόνι, νεορεαλιστές, τον Σορεντίνο, τον Μορέτι κι άλλους Εντιμότατους φίλους τους έχω δει χρόνια τώρα). Την περασμένη βδομάδα ξύπνησε και η αγάπη μου για την Ισπανία, που επίσης υποφέρει. Χάρη σε υποδείξεις φίλων είδα κάμποσες και θυμήθηκα και μερικές άλλες (και σε αυτή την περίπτωση δεν θα αναφερθώ σε κλασικούς, (όπως ο Μπουνιουέλ, ο Σάουρα, ο Αλμοδοβάρ π.χ), αλλά σε νεότερους. Σκεφτόμουν τι να σας προτείνω Ισπανούς ή Ιταλούς. Κι αποφάσισα τελικά να σας δώσω μια δεκάδα από ιταλικές και μια δεκάδα από ισπανικές ταινίες. Και διαλέγετε ό,τι θέλετε.

Ιταλικές

• Quo Vado. Η πρώτη σε εισπράξεις ιταλική κωμωδία του νέου αιώνα. Είχε ως συνέπεια ο Κίκο Τζαλόνε να γίνει σταρ. Θα μπορούσε να λέγεται «Γεννημένος Δημόσιος Υπάλληλος».
• Smetto quando voglio. Η ιταλική έκδοση του Breaking Bud σε συσκευασία κωμωδίας. Πήγε τόσο καλά που έγιναν και δυο συνέχειες.
• Suburra. Μια τρομερή τοιχογραφία της Ρώμης: βουλευτές, μαφιόζοι, διακινητές ναρκωτικών, κακοί κι ακόμα χειρότεροι μας γνωρίζουν ένα κόσμο. Εγινε και σειρά στο Netflix.
• Lo chiamavano Jeeg Robot. Ισορροπώντας ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και στις ταινίες με σούπερ ήρωες σε κάνει να γελάς πριν κομμάτι σε συγκινήσει. Ένα αληθινό cult movie.
• Veloce come il vento. Αγώνες αυτοκινήτων, αδερφικές σχέσεις, προδοσίες και θρίαμβοι. Και μια υπέροχη πρωταγωνίστρια, η Ματίλντα Ντε Αντζελις.
• Mine vaganti. Κωμωδία για σκεπτόμενους ανθρώπους από αυτές που ξέρουν να κάνουν οι Ιταλοί. Μια οικογένεια, μια μεγάλη φασαρία, πολλά πολλά ψέματα. Και κάμποσο πικρό γέλιο.

• La prima cosa bella. Δυο αδέρφια ψάχνουν το παρελθόν της ετοιμοθάνατης μαμάς τους που υπήρξε μια γυναίκα όμορφη, δυναμική αλλά με πολλά μυστικά. Ιστορία που άνετα μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις.
• Il Capitale Umano. Εκοψε εισιτήρια και στην Ελλάδα όταν προβλήθηκε πριν μερικά χρόνια. Μια απλή ιστορία με μια διήγηση από κάθε πλευρά: υπάρχει και η αμερικάνικη έκδοχη.
• Romanzo Criminale. Μια γκαγκστερική, αλλά όχι μαφιόζικη ιστορία που θα θελε να είναι η απάντηση στα σκορτσεζικά «Καλά Παιδιά». Δεν είναι. Αλλά περνάς ωραία.
• Il Traditore. Ξανάφερε στην επικαιρότητα τον Μάρκο Μπελόκιο που στα 82 (!) έκανε μια καταπληκτική ταινία και με ανάγκασε να ψάξω και τα παλιά μεγάλα σουξέ του (Ιl Mostro in prima pagina, Messogiorno Notte κτλ). Εξιστορεί τη ζωή του πρώτου μαφιόζου που συνεργάστηκε με τις ιταλικές αρχές: δεν χάνεται.         

Ισπανικές

• Tesis sobre un homicidio. Ενας εγκληματολόγος καθηγητής πανεπιστημίου πιστεύει ότι ένας φοιτητής του έχει κάνει ένα φόνο. Τον έχει κάνει;
• Toc Toc. Εξι ψυχαναγκαστικοί άνθρωποι με απίθανα προβλήματα θα βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο. Και θα αποδείξουν ότι οι Ισπανοί εκτός από θρίλερ κάνουν και ωραίες κωμωδίες.
• Celda 211. Μια φυλακή, μια εξέγερση, ένας κρατούμενος που δεν καταλαβαίνει τίποτα και ένας τύπος που απλά δεν έπρεπε να είναι εκει. Και δυο ερμηνευτικά ρεσιτάλ από τους Λουίς Τοσάρ και Αλμπέρο Αμάν.
• La Cara Oculta. Μαέστρος ορχήστρας, τρελαμένος από την ανεξήγητη εξαφάνιση φίλης του παιδεύεται να λύσει γρίφους. Προσοχή στο Μαέστρος. Για την ομορφιά της ταινίας έχει τη σημασία του.
• Contratiempo. Βγήκε στα σινεμά με τον ακατανόητο σε μένα τίτλο Αόρατος Επισκέπτης. Την είδα τώρα. Κατάλαβα γιατί είναι μια ταινία με φανατικούς υποστηρικτές παρόλο που η πλοκή είναι τρομερή και οι χαρακτήρες κομμάτι χάρτινοι. Ποιος νοιάζεται για δαύτους;   
• Los cronocrímenes. Είναι μάλον αδύνατο να περιγράψεις τι ακριβώς συμβαίνει είναι καταπληκτικό όταν το δεις. Ο Εκτορ γίνεται μάρτυρας ενός εγκλήματος, και εμπλέκεται σε συνεχόμενα ταξίδια στον χρόνο, προσπαθώντας να αποτρέψει ένα έγκλημα, ενώ πρέπει να γλυτώσει από τους πολλαπλούς εαυτούς του: ή το ερωτεύεσαι ή τρελαίνεσαι!

• Mirage. Κι εδώ το θέμα είναι ένα είδος ταξιδιού στο χρόνο. Μια μητέρα προσπαθεί να γυρίσει (;) πίσω για να διορθώσει τα πάντα όταν ανακαλύπτει ότι στο σπίτι μου μένει έχει πεθάνει ένα παιδί πριν από 25 χρόνια. Κολλάς από το τρέιλερ.
• Mientras Duermes. Βγήκε στην Ελλάδα με τίτλο «ο Θυρωρός». Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει. Μου την υπέδειξε την Πέμπτη ένας φίλος. Την είδα την Παρασκευή. Τον ευχαριστώ δημόσια.
• Νueve Reinas. Μια ιστορία μικροαπατεώνων που προσπαθούν να πουλήσουν τις Εννιά Βασίλισσες, δηλαδή μια συλλογή από γραμματόσημα. Διαδραματίζεται στην Αργεντινή, αλλά είναι ισπανικό και υπενθύμισε σε όλους το 2000 ότι ισπανικό σινεμά δεν είναι μόνο ο καλός κατά τα άλλα Πέδρο Αλμοντοβάρ.
• Abre Los Ojos. H ταινία σταθμός του νέου ισπανικού σινεμά, έκανε παγκόσμια σταρ της Πενέλοπε Κρουζ, απέκτησε αμερικάνικο ριμέικ, την αντέγραψαν δεκάδες (και Ισπανοί). Μια μοναδική εμπειρία, συνδυασμός ερωτικού δράματος, επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Εικοσιτρία χρόνια μετά την έκδοσή της η ταινία του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ τριγυρίζει στο κεφάλι μου…     

Επναλαμβάνω ότι άφησα εκτός λίστας τους κλασσικούς και τους μεγάλους. Αυτούς να τους ανακαλύψετε μόνοι σας...