Τελείωσε 0-0 αυτή τη φορά το πολυδιαφημισμένο «κλάσικο» και αυτό το αποτέλεσμα είχαμε να το δούμε από το 2002. Μερικές φορές για παιγνίδια τόσο μεγάλα προτιμώ να περιμένω λίγο πριν γράψω κάτι – ειδικά αν δεν υπάρχει νικητής και η εικόνα τους σηκώνει συζήτηση. Αυτό έκανα και τώρα. Ηθελα να διαβάσω τι θα γράψουν οι Ισπανοί (και αρκετοί άλλοι…) για ένα ματς που το ξέρουν καλύτερα και είναι αλήθεια πως διάβασα πολλά και αντιφατικά. Η πιο ήπια προσέγγιση είναι ότι το ματς τελείωσε 0-0 γιατί οι δύο στρατηγοί, ο Ζινεντίν Ζιντάν και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, προσπάθησαν να βρουν κάτι για να εκπλήξουν ο ένας τον άλλο, αλλά μάλλον δεν τα κατάφεραν – αλλά υπήρξαν και αναφορές πιο σκληρές: στην Γκαζέτα Ντελο Σπορτ π.χ γράφτηκε ότι οι δυο ομάδες είναι σε φάση παρακμής «καθώς όλοι συζητούν για τα προβλήματα τους». Η αλήθεια είναι ότι μολονότι οι δυο ομάδες τρέχουν μόνες στη Λίγκα, αν όχι και σε μεγάλες ταχύτητες – προβλήματα κριτικής έχουν να αντιμετωπίσουν και οι δυο προπονητές. Η διαφορά των δυο αφορά την εκτίμηση. Ο Ζιντάν όση γκρίνια κι αν δέχεται αντιμετωπίζεται με μια κάποια κατανόηση – όλοι επισημαίνουν ότι η Ρεάλ είναι δύσκολη ομάδα και ότι ο ίδιος παραμένει ο τελευταίος που κέρδισε κάτι σημαντικό μαζί της. Από την άλλη κάθε φορά που η Μπαρτσελόνα δεν κερδίζει ένα ματς ο Βαλβέρδε βρίσκεται στο ειδώλιο του κατηγορουμένου: λες και πάντα φταίει αυτός. Και δεν αναφέρομαι στις κρίσεις διάφορων στην Ελλάδα που δεν αντέχουν στην ιδέα ότι στον πάγκο της Μπαρτσελόνα κάθεται ένας πρώην προπονητής του Ολυμπιακού που κάνει μάλιστα και συλλογή από τίτλους: αυτοί θα χουν μαζί του πάντα πρόβλημα. Μιλάω για άλλους σοβαρότερους, που όμως δυσκολεύονται να καταλάβουν τη δουλειά του.
Το χαμένο ματ του Ζιντάν
Τι απέδειξε το ματς; Ότι ο Ζιντάν άρχισε να βάζει τάξη στο χάος που παρέλαβε όταν πέτυχε δυο πράγματα: να έχει ξανά στα χέρια του δυο χρήσιμους δημιουργούς, τον Μπέιλ και τον Ιτσκο και να παρουσιάσει μια Ρεάλ με σκληρή και ανθεκτική μεσαία γραμμή – η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αυτό το κατάφερε με ένα ποδοσφαιριστή που λέγεται Βαλβέρδε! Ο μικρός από την Ουρουγουάη, για χάρη του οποίου κάθισε στον πάγκο ο Μόντριτς, έδωσε στην ομάδα της Μαδρίτης την ένταση και το τρέξιμο που της ήταν απαραίτητη για να κόψει στα δυο την Μπάρτσα στο Καμπ Νου. Ματ του Ζιντάν; Δεν θα το έλεγα. Διότι ο Γάλλος γνώριζε τη δυσκολία της Μπαρτσελόνα και ως έμπειρος προπονητής έπρεπε να την εκμεταλλευτεί. Και δεν τα κατάφερε.
Ποια είναι η δυσκολία του Βαλβέρδε; Είναι η ανάγκη του να προσθέσει στην ομάδα δυο ακριβούς νεοφερμένους, που πολύ αμφιβάλω αν τους χρειαζόταν: ο ένας λέγεται Φράνκι Ντε Γιόνγκ και ο άλλος Αντουάν Γκριεζμάν. Ο Ολλανδός μοιάζει γεννημένος για την Μπαρτσελόνα, αλλά στη θέση του ο Βαλβέρδε έχει δυο παίκτες που ξέρουν την ομάδα πιο πολύ: τον Μπουσκέτς και τον Βιδάλ. Ο Μπουσκέτς παίζει χρόνια τώρα τον πιο χρήσιμο άχαρο ρόλο που υπάρχει στη Μπάρτσα: τον προστάτη της άμυνας. Χάνοντας σε ταχύτητα με τον καιρό, πλέον παίζει σαν λίμπερο μπροστά από τον Πικέ και τον Λαγκλέ αφήνοντας συνήθως το κατέβασμα και το μοίρασμα της μπάλας στον Ράκιτις. Ο Ντε Γιόνγκ, που παίζει σαν οργανωτής μπροστά από την άμυνα μπέρδεψε και τους δυο – όχι τυχαία ο Βαλβέρδε άφησε έξω τον Μπουσκέτς για να γίνουν οι ρόλοι πιο ευδιάκριτοι, αλλά αυτό έκανε την άμυνα πιο ευάλωτη και την Μπάρτσα λιγότερο σίγουρη.
Ακόμα πιο δύσκολη είναι η περίπτωση του Γκριεζμάν. Ο Γάλλος είναι ένας καταπληκτικός παίκτης αλλά έχει ένα πρόβλημα: δεν είναι ακραίος και δεν μπορεί και να μεταμορφωθεί σε εξτρέμ για να χωρέσει με τον Μέσι και τον Σουάρες, όπως έκανε κάποτε ο Νεϊμάρ που με τον αλτρουισμό του επέτρεψε στη Μπάρτσα να έχει την πιο δυνατή επιθετική τριάδα που χουμε δει στην Ευρώπη. Η παρουσία του Γκριεζμάν κάνει δύσκολη την τακτοποίηση της επίθεσης: ο Γάλλος ή πατάει στους χώρους του Μέσι γυρνώντας ή στερεί πάσες από τον Σουάρες μένοντας στην περιοχή. Ο Βαλβέρδε προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει κάτι σαν 4-3-1-2 αλλά η Μπάρτσα επιμηκύνεται και γίνεται δύσκολη όχι μόνο η κυκλοφορία της μπάλας, αλλά και η κατοχή της. Επειδή με την Σοσιεδάδ, το περασμένο Σάββατο, η Μπάρτσα έκανε την μικρότερη κατοχή μπάλας που είχε κάνει τα τελευταία χρόνια, ο Βαλβέρδε στο ματς με την Ρεάλ άφησε έξω τον Μπουσκέτς και τον Βιδάλ για να παίξουν στα χαφ ο Ράκιτιτς και ο Ντε Γιόνγκ μαζί με τον Σέρτζι Ρομπέρτο. Ο Ζιντάν το περίμενε κι απάντησε στην τριάδα αυτή με τρεις σκληρούς: ο Καζεμίρο, ο Βαλβέρδε και ο Κρος κατέθεσαν τον δυναμισμό τους και οι επιστροφές του Μπέιλ και του Ιτσκο έδιναν την δυνατότητα στη Ρεάλ να παίξει με ένα παίκτη παραπάνω στα χαφ. Για μένα ότι η Ρεάλ δεν κέρδισε συνιστά αποτυχία: έβαλε στη Μπαρτσελόνα ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να λύσει.
Να μην τον χάσει
Το μόνο που θα μπορούσε να τολμήσει ο Βαλβέρδε ήτανε να βγάλει τον Γκριεζμάν νωρίς και να παίξει με ένα χαφ παραπάνω, όμως σε αυτή την περίπτωση ο Ερνέστο πιθανότατα θα έχανε το Γάλλο που θα έπαιρνε βαρέως αυτή του την αντικατάσταση. Ο Βαλβέρδε είναι άνθρωπος που αυτά τα μετράει πολύ: δεν αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο μόνο με την ψυχρή λογική του σκακιστή, αλλά σκέφτεται πάρα πολύ και τους ανθρώπους. Κράτησε τον Γκριεζμάν στο παιχνίδι και τον έβγαλε μόνο στο τέλος όταν αυτός εμφανώς είχε κουραστεί, δείχνοντας του με αυτό τον τρόπο την εμπιστοσύνη του και ελπίζοντας ότι από αυτή του την κίνηση κάτι θα εισπράξει στη συνέχεια. Ο Βαλβέρδε θέλει να δει τον Γκριεζμάν να προσαρμόζεται και ξέρει ότι για να γίνει αυτό η μόνη λύση είναι ο Γάλλος να παίζει. Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή τακτικά η χρησιμοποίηση του είναι αρκετά δύσκολη, η ελπίδα του προπονητή είναι ότι ο χρόνος που περνά θα λύσει το πρόβλημα. Ο Μέσι κι ο Σουάρες θα μάθουν να παίζουν καλύτερα μαζί του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέσι έλλειπε στην αρχή της χρονιάς και ότι χάθηκαν πολλά παιγνίδια στα οποία οι τρεις θα μπορούσαν να συνεργαστούν: αν δεν καταφέρουν να βρουν χημεία τίποτα δεν θα είναι απλό στη συνέχεια.
Το κόστος του χάπενινγκ
Ο Βαλβέρδε αξίζει περισσότερο σεβασμό διότι από τότε που πήγε στην Μπαρτσελόνα είναι υποχρεωμένος κάθε χρόνο να σκαρφίζεται και κάτι καινούργιο. Την ανέλαβε χωρίς ηθικό μετά από ένα χαμένο πρωτάθλημα και είδε αρχικά τον Νεϊμάρ και στη συνέχεια τον μεγάλο Ινιέστα να φεύγουν. Την επόμενη χρονιά ο Μέσι γύρισε διαλυμένος από το μουντιάλ κι έπρεπε να τον βοηθήσει να το αφήσει πίσω. Ο Βαλβέρδε άλλαξε την Μπάρτσα και την έμαθε να παίζει κάτι σαν 4-4-1-1 γιατί αυτή είναι η μόνη διάταξη που δίνει ελευθερία στο Μέσι για να κάνει τη διαφορά περπατώντας και επιταχύνοντας. Τώρα πρέπει να αλλάξει το σχήμα για να προσθέσει σ΄ αυτή και τον Γκριεζμάν και τον Ντε Γιονγκ. Οποιος νομίζει ότι είναι απλό γιατί αυτοί οι δύο είναι καλοί παίκτες κάνει τεράστιο λάθος.
Και κάτι τελευταίο. Θα μπορούσαν όλοι να δώσουν κάτι παραπάνω, όπως το ματς απαιτεί. Αλλά όταν το παιγνίδι αναβάλλεται και οι αυτονομιστές το χρησιμοποιούν ως διαφήμιση του αγώνα τους αυτό είναι δύσκολο: το μυαλό των παικτών σταματά να είναι καθαρό, όταν αγωνίζονται έχοντας στο κεφάλι τους ότι μπορεί να γίνει κάποιο χάπενινγκ και να διακοπεί ο αγώνας. Στη Μπαρτσελόνα αρέσει να αυτοπροβάλλεται ως «κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ» και να χρησιμοποιεί τον ύμνο της Καταλονίας ως ύμνο της. Αλλά αυτά μερικές φορές έχουν κόστος – κάνουν το κλάσικο «κάτι περισσότερο από ένα παιγνίδι». Και για μια ομάδα που τιμά το παιγνίδι αυτό είναι κακό…
