Το πρόσωπο του Σαββατοκύριακού στην Ευρώπη είναι ο «βασιλιάς της βασίλισσας», ο Τζουντ Μπέλιγχαμ, ο παίκτης που οδήγησε την Ρεάλ Μαδρίτης στην νίκη επί της Μπαρτσελόνα στο ισπανικό «κλάσικο» που έγινε αυτή τη φορά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης.  Ο αποκαλούμενος από τους Ισπανούς «κύριος 100 εκατομμύρια» (αυτό είναι το ποσό που πλήρωσε τον Ιούνιο η Ρεάλ Μαδρίτης για να τον αρπάξει από την Μπορούσια Ντόρτμουντ), έκανε κάποτε το ντεμπούτο του στη Μπέρμιγχαμ σε ηλικία μόλις 15 χρονών, σήμερα είναι μόλις 20, αλλά αγωνίζεται σαν βετεράνος και έχει μπροστά μια καριέρα ολόκληρη για να καταπλήξει. Οι Ισπανοί δυο μέρες τώρα γράφουν πως σήμερα κάνει ήδη παρέα με τους άλλους δύο εξωγήινους του σύγχρονου ποδοσφαίρου, τον ΕμΠαπέ και τον Χάλαντ. Και επισημαίνουν πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης ή ποιος ξέρει τι είδους γνώστης, για να προβλέψει ότι αυτοί οι τρεις θα είναι αυτοί που θα μοιραστούν το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό παλκοσένικο, τους θριάμβους και τις Χρυσές Μπάλες τα επόμενα χρόνια.

Η ομορφιά του ποδοσφαίρου είναι ότι κανένας θρόνος δεν έμεινε ποτέ άδειος για καιρό και υπάρχουν πάντα νέοι βασιλιάδες έτοιμοι να πάρουν τη θέση αυτών που φεύγουν. Η εποχή του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Μέσι τελείωσε. Οι δυο ζουν τις τελευταίες πράξεις μιας συγκλονιστικής καριέρας, που νομίζεις πως έγραψε σεναριογράφος, στις ΗΠΑ και στη Σαουδική Αραβία. Αν έλεγες πριν πέντε χρόνια ότι κάποτε στην Ευρώπη ένας Γάλλος, ένας Νορβηγός και ένας Άγγλος θα έδιναν μάχη για την διαδοχή τους θα νόμιζε ο κόσμος ότι διηγείσαι ανέκδοτα. Κι όμως η μάχη τους θα είναι υπέροχη: κι αν ο ΕμΠαπέ χρησιμοποιώντας δυο μουντιάλ για να κάνει επίδειξη των προσόντων του κι αν ο Χάλαντ βομβαρδίζοντας ομάδες ανηλεώς στο Τσάμπιονς λιγκ και στην Πρέμιερ λιγκ, πήραν κεφάλι, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι έρχεται καλπάζοντας ο Μπέλιγχαμ. Που σε σχέση με τους άλλους δυο κουβαλά την γοητεία του ρόλου του: παίζει «δεκάρι» κι αυτό από μόνο του του προσφέρει φανατικούς υποστηρικτές.

Κανείς ποτέ όπως αυτός

Η εκκίνηση του Μπέλιγχαμ στην Ρεάλ Μαδρίτης είναι πέρα από την λογική. Οι Ισπανοί σημείωναν μέχρι πρόσφατα ότι αυτός και ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι οι μόνοι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης που ξεκίνησαν στη Βασίλισσα την καριέρα τους σκοράροντας στα πρώτα τέσσερα ματς που έδωσαν: δυο μήνες αργότερα ο Μπέλιγχαμ μπορεί βάσιμα να ισχυρίζεται ότι το δικό του ξεκίνημα δεν το είχε κανείς ποτέ καθώς μετρά 10 γκολ σε10 αγώνες πρωταθλήματος και 3 στα 3 πρώτα ματς του Τσάμπιονς λιγκ. Και πλέον μια νίκη σε ένα εκτός έδρας ματς με την Μπαρτσελόνα που είναι εντελώς δική του: προσωπική.

Τα δυο του γκολ το Σάββατο δεν επέτρεψαν να γίνει σχεδόν καμία συζήτηση για την παρέμβαση του  Κάρλο Αντσελότι που άλλαξε ένα ματς που για πάνω από μια ώρα φαινόταν χαμένο για την Ρεάλ. Η Μπαρτσελόνα προηγήθηκε στο 5΄με τον Γκουντογκάν που από μεγάλα ματς ξέρει, έχασε πολλές ευκαιρίες για να βρει ένα δεύτερο γκολ, ο Τσάβι σίγουρα αιφνιδίασε τον γερο σοφό Κάρλο κρατώντας τον Λεβαντόφσκι στον πάγκο κι ο Ιταλός που δεν είχε βρει την κατάλληλή ενδεκάδα για το ματς χρειάστηκε  να επανασχεδιάσει τη Βασίλισσα. Εβαλε ένα φορ κανονικό, τον Χοσέλου, που μπορεί να μην σκοράρει αλλά παίζει για όλους, ζήτησε από τον Μόντριτς να αρχίσει τις ψιλοβελονιές για ένα μισάωρο, πέρασε τον Καμαβιγκά στη θέση του Μαντί και θυσίασε και τον Βινίσιους και τον Κρος. Αλλά στο τέλος του κλάσικο όλοι μιλούσαν για τον Μπέλιγχαμ. Που έβγαλε τη γλώσσα ακόμα και στον Μικ Τζάγκερ που ήταν στην εξέδρα.      

Κράμα πολλών, αλλά μοναδικός

«Ο Μπέλιγχαμ» έγραψε η Γκαζέτα ντέλο Σπόρτ μετά την νίκη της Αγγλίας επί της Ιταλίας στο Γουέμπλεϊ πριν λίγες μέρες «είναι η εξέλιξη του σπάνιου είδους των «δεκαριών», ένα είδος πρότυπου, που νομίζεις πως δημιουργήθηκε εργαστηριακά συγκεντρώνοντας ό,τι καλύτερο είχαμε δει από τέτοιου είδους παίκτες στο παρελθόν». Ο Αντσελότι, που δεν αγαπά αυτές τις υπερβολές, είπε πως στην περίπτωση του Αγγλου δεν έχει σημασία το που παίζει, αλλά το πώς παίζει. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι Ιταλοί έχουν ένα δίκιο. Αυτό το σχεδόν μόνιμα χαμογελαστό παιδί που έχει ύψος 1,86 μ και ζυγίζει 75 κιλά κουβαλά πολλά από τα χαρακτηριστικά των μεγάλων «δεκαριών».  Είναι μυώδης και δυνατός όπως ήταν στις καλές του μέρες ο Ντε Μπρόιν. Εχει μια μαεστρία στο κέντρο του γηπέδου που θυμίζει τον Ζιντάν στον οποίο μοιάζει όχι στο στυλ, αλλά στη μαχητικότητα. Εχει την επιτάχυνση του Κακά με την μπάλα. Εχει την αίσθηση του γκολ του μεγάλου Κρόιφ. Και παλεύει ίσως πιο πολύ από όλους: ο Τζουντ κάνει τάκλιν, κλέβει μπάλες, επιταχύνει και προσπερνά, ντριμπλάρει αλλά δεν ξεχνά και τους συμπαίκτες του, σερβίρει ασίστ με την ευκολία που σκοράρει. Και δοκιμάζει να σκοράρει από παντού: την Μπαρτσελόνα την «σκότωσε» με ένα σουτ εκτός περιοχής που κανείς δεν περίμενε κι ένα γκολ από αυτά που πετυχαίνουν οι γεννημένοι φορ από την μικρή περιοχή – μόλις δουν την ευκαιρία.

Ο Λίνεκερ τον βλέπει με κούπα  

Ο Μπέλιγχαμ ξέρει ότι είναι η συνέχεια πολλών σπουδαίων κι αυτό το καταλαβαίνεις και από τους αριθμούς της φανέλας του. Στο ποδόσφαιρο δεν έχουν πλέον σημασία, γιατί ο καθένας διαλέγει όποιον θέλει, αλλά δεν είναι τυχαίο πως σήμερα ο Μπέλιγχαμ φορά το νούμερο 5 στη Ρεάλ Μαδρίτης (όπως οι παλιοί λατινοαμερικάνοι πλέι μέικερ) και το νούμερο 10 στην Εθνική Αγγλίας (όπως τα μεγάλα επιθετικά χαφ). Ούτε είναι τυχαίο ότι στη Μπορούσια Ντόρτμουντ φορούσε το νούμερο 22 όπως ο Κακά στη Μίλαν. Ο Αντσελότι δεν τα δέχεται κι αυτά και προτιμά παρατηρήσεις που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του κι όχι με συγκρίσεις. «Είναι περίεργο που είναι μόλις 20 ετών και αγωνίζεται έτσι» λέει. «Έχει εξαιρετικό ταλέντο, έχει προσωπικότητα και χαρακτήρα, κι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του που με εκπλήσσουν περισσότερο. Στο ματς με την Μπαρτσελόνα δεν ήταν απλά καλός, ήταν κυρίαρχος. Στην ηλικία του με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ μόνο ο Μέσι. Είναι προφανώς διαφορετικός από τον Λίο, αλλά αν παραμείνει ταπεινός και σεμνός θα μας κάνει να μιλάμε για αυτόν για χρόνια. Επειδή ο Μπέλινγκχαμ είναι πρωταθλητής γεννημένος» είπε ο προπονητής του.

Ενας άλλος που δεν κρύβει πως παθιάζεται μαζί του είναι ο Γκάρι Λίνεκερ. «Θα με κάψει ο Θεός που λέω καλά λόγια για ένα παίκτη της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ετούτος εδώ είναι κάτι σπάνιο. Πριν λίγες μέρες κηδέψαμε τον Μπόμπι Τσάρλτον λέγοντας ότι υπήρξε ο καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής. Κι ο Μπέλιγχαμ στο ντέρμπι των Ισπανών ήταν σαν να μας είπε «βιαστήκατε λίγο, υπάρχω κι εγώ» είπε στο κυριακάτικο σχόλιο του. Και είναι παράξενο, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που κι αυτός που τον βλέπει πρωταθλητή Ευρώπης το καλοκαίρι με την Εθνική Αγγλίας και οι Ισπανοί που τον αποκαλούν «βασιλιά της βασίλισσας» δεν υπερβάλουν…