Ο Τζίορτζιο Αρμάνι έφυγε από την ζωή στις 4 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 91 ετών. Δούλευε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του – άλλωστε όπως έλεγε δεν ήξερε να κάνει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Υπήρξε συνώνυμο της μόδας και μάλιστα για χρόνια της αντρικής, που είναι κομμάτι πιο δύσκολη από την γυναικεία. Η αντρική μόδα απαιτεί στυλ, και το στυλ προϋποθέτει ένα καλό γούστο που είναι συνήθως έμφυτο και προσωπικό και για αυτό δύσκολα το μοιράζεσαι.  Η γυναικεία μόδα είναι κυρίως υπόθεση έμπνευσης.  Τώρα που έφυγε από την ζωή θέλω να τον αποχαιρετήσω γράφοντας κάτι που τον καθιστούσε ξεχωριστό: αναφέρομαι στην αγάπη του για το μπάσκετ. Ο Τζιόρτζιο Αρμάνι υπήρξε ταιριαστός και παράταιρος συγχρόνως στον μυστήριο κόσμο του σπορ.    

 Ο δεσμός μεταξύ του μπάσκετ και του Αρμάνι ήταν ιδιαίτερα έντονος και απολύτως αυθεντικός. Από τότε που ο σχεδιαστής απέκτησε την Ολύμπια Μιλάνου – το έκανε το 2008, η σπουδαιότερη ίσως ιταλική ομάδα του μπάσκετ έχει κερδίσει πολυάριθμους τίτλους πρωταθλήματος, Κύπελλα Ιταλίας και Σούπερ Καπ, φτάνοντας κοντά και στο να κερδίσει την Ευρωλίγκα. Με τον ασπρομάλλη σχεδιαστή πάντα στις εξέδρες της να ζει κάθε ματς όπως και την ζωή του: με πάθος, θέληση για νίκη, αλλά και με πολιτισμένη συμπεριφορά πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση.   

Η φιλοδοξία και η πίστη

Γιατί και πως έμπλεξε ο Αρμάνι με το μπάσκετ προσπάθησε να το εξηγήσει ο ίδιος πριν από χρόνια σε μια συνέντευξη στην ιταλική Κοριέρε ντε λα Σέρα. Υπάρχει από την πλευρά του θαυμασμός για το σπορ και τους αθλητές, αλλά και μια σχεδόν οραματική προσέγγιση: ο Αρμάνι έβλεπε στην ομάδα τρόπους διοίκησης μιας επιχείρησης. Πέρα από την όποια απόλαυση της κατάκτησης τίτλων κτλ.   

«Πάντα αγαπούσα τον αθλητισμό, τόσο πολύ που τον έκανα αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς μου, πηγή έμπνευσης πρώτα από όλα. Η σειρά EA7 Emporio Armani, είναι ειδικά αφιερωμένη στον αθλητισμό και στον άντρα που γυμνάζεται και είναι ίσως η πιο επιτυχημένη μας» είχε δηλώσει τότε προσθέτοντας πως «στο μπάσκετ στην πραγματικότητα επιστρέφει τα χρήματα που έβγαλε χάρη στην αγάπη του για αυτό και τον αθλητισμό ταυτόχρονα». «Πιστεύω στη θετική δύναμη της ανταγωνιστικότητας: η έξυπνη χρήση της πειθαρχίας και η συνήθεια του δίκαιου ανταγωνισμού δημιουργούν μια συνθήκη δουλειάς – είναι τρόπος επιχειρηματικής διαχείρισης» έλεγε. «Η επιτυχία γίνεται σκοπός κι αν ο σκοπός ενεργοποιεί τόσο τους αθλητές όσο και τους θεατές στο τέλος έρχεται. Αν δεν έρθει είναι γιατί δεν υπάρχει αρκετή φιλοδοξία που ίσως στον επαγγελματικό αθλητισμό να είναι σημαντικότερη από την πίστη».

Γιατί διάλεξε το μπάσκετ; «Το μπάσκετ ήταν το άθλημα της οικογένειάς μου και πάντα  ακολουθούσα το Μιλάνο ως ένθερμος οπαδός. Η ομάδα ήταν ένα πάθος που από το 2008 έχει γίνει δέσμευση. Χρωστάω πολλά στην ομάδα. Μου επέτρεψε να μπω στις μεγάλες καρδιές των οπαδών, τους ευχαριστώ πάντα για την άπειρη υπομονή τους και την κατανόησή τους. Όταν αποφάσισα να αναλάβω την ομάδα, αφού την υποστήριξα για αρκετά χρόνια ως χορηγός, υποσχέθηκα να την επαναφέρω στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος. Ο σύλλογος βρισκόταν σε κρίση και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα βήμα μπροστά. Ήθελα να προσπαθήσω να δώσω στην πόλη και στους οπαδούς μια ομάδα με αποτελέσματα που να ταιριάζουν στην ιστορία αυτού του ένδοξου συλλόγου. Φυσικά, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα απαιτούσε μια τέτοια δέσμευση. Χρειάστηκαν χρόνια παρέμβασης, στρατηγικών και εμπιστοσύνης για να επαναφέρουν την πιο αγαπημένη και την πιο επιτυχημένη ομάδα στο ιταλικό μπάσκετ στην επιτυχία. Αλλά όταν η Αρμάνι κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα και ήμουν στην διοίκησή της αυτό που ένιωσα δεν είχε προηγούμενο».

Όταν, στις 27 Ιουνίου του 2014, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, η Ολίμπια κέρδισε το 26ο πρωτάθλημά της, ο Αρμάνι είπε ότι ένιωσε ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα της ζωής του. «Εχω δουλέψει στο Χόλυγουντ, έχω μπει στα ακριβότερα σπίτια του κόσμου, έχω βγάλει του κόσμου τα χρήματα, έχω τίτλους και αναγνώριση: τα πετάω όλα για να ξαναμπώ στο γήπεδο και να ακούω τον κόσμο να πανηγυρίζει ένα πρωτάθλημα. Δεν θέλω κανένα ευχαριστώ. Θέλω να βλέπω αυτή την ευτυχία – είναι ό,τι αυθεντικότερο. Κι όταν νιώθεις ότι έχεις βοηθήσει στο να ρθει, δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι ένας μικρός Θεός. Είναι βλάσφημο αλλά δεν μπορώ να το πω αλλιώς». «Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο γελώντας και κλαίγοντας και τραγουδώντας. Και κάθε φορά που πάω στο γήπεδο είναι μια μένα μεγάλη χαρά να βλέπω τους οπαδούς του Μιλάνου, με τον ενθουσιασμό τους, να συρρέουν στο Φόρουμ για να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Είναι μια στιγμή υπερηφάνειας που δεν αγοράζεται και συνεχώς ανανεώνεται.

Μεταφορά της ίδιας της ζωής  

Ο Αρμάνι έλεγε πως έβλεπε το μπάσκετ ως μεταφορά της ίδια της ζωής: «μια ομάδα» έλεγε «χρειάζεται οργάνωση, ανθρώπους με μυαλό και προσόντα, στόχους. Πρέπει να αντέξει δυσκολίες, να καταλάβει την στιγμή, να κάνει τις καλύτερες επιλογές κι όλα αυτά ενώ όλα τρέχουν γρήγορα κι υπάρχει ένα παιγνίδι με τον ίδιο τον χρόνο που είναι ένα παιγνίδι μέσα στο ίδιο το παιγνίδι» έλεγε. Αυτή την αδρεναλίνη δεν την έβρισκε στο ποδόσφαιρο που ήταν πολύ λαϊκό, πολύ απλό, πολύ βαρετό για τα δικά του γούστα: «στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένα σχέδιο νίκης, στο μπάσκετ ένα σχέδιο για κάθε λεπτό του ματς σε άμυνα και επίθεση». Ο Αρμάνι αγαπούσε τη δράση του μπάσκετ και την ανάγκη να συνεργαστούν όλοι για να κερδίσουν: «η συνεργασία μαρτυρά την ίδια την σοφία, ο καλύτερος παίζει για όλους υποχρεωτικά» τόνιζε. «Η Ιταλία είναι και θα παραμείνει μια ποδοσφαιρική χώρα: κανένα άθλημα δεν αιχμαλωτίζει τη συλλογική μας φαντασία περισσότερο από το ποδόσφαιρο, ίσως γιατί όλοι νιώθουν πως μπορεί να γίνουν ποδοσφαιριστές ή προπονητές, πράγμα χειρότερο. Νομίζω, ωστόσο ότι το μπάσκετ θα είναι πάντα ωραιότερο γιατί προορίζεται για όποιον καταλαβαίνει: είναι ένα δυναμικό, οπτικά εντυπωσιακό, ευγενές άθλημα. Και μετά είναι σχεδόν θεατρικό: ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται σε ένα γήπεδο που μοιάζει με σκηνή καθώς είναι ένα έντονα φωτισμένο καθώς κάθε αγώνας του είναι βραδινός. Αυτό το έντονο και συγχρόνως απαλό φως στις κερκίδες είναι σκηνικό από μόνο του» ισχυριζόταν. Καμάρωνε επίσης γιατί επί των ημερών του κάθε χρόνο η Αρμάνι Μιλάνου κατάφερνε να φέρνει πάνω από 50.000 παιδιά στο γήπεδο (ήταν η πρώτη ιταλική ομάδα με εισιτήρια ειδικά για  παιδιά) ενώ συνήθιζε να υπενθυμίζει πως  το 30% των οπαδών της που πάει στο Φόρουμ είναι γυναίκες.

Θα ήταν πόιντ γκάρντ

Ο Αρμάνι είχε με το σπορ μια σχέση ζωής χωρίς να διαφημίζει τις επιτυχίες του, χωρίς να αναφέρεται στα χρήματα που ξόδευε, χωρίς ποτέ του να σκεφτεί πως θα μπορούσε να είναι σε κάτι πρωταγωνιστής: δεν του χρειαζόταν άλλωστε ούτε δημοσιότητα, ούτε οπαδοί που να τραγουδούν συνθήματα με το όνομά του. «Θα μου άρεσε η ιδέα να παίζω και να είμαι πόιντ γκαρντ. Άλλωστε, είμαι πόιντ γκαρντ και στη δουλειά μου», έχει πει. Κι αναλογιζόμενος τις πολλές ομοιότητες μεταξύ μόδας και αθλητισμού υποστήριζε ότι «η συνεπής εξάσκηση σε ένα άθλημα έχει μεγάλη σημασία. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες, «νους υγιής εν σώματι υγιεί»: η κλασική αρχή εξακολουθεί να ισχύει και στα δυο. Απλά η μόδα χρειάζεται να αναδείξει τα σώματα ενώ στην Αρμάνι είναι πάντα καλοδεχούμενος ένα πόιντ γκαρντ κοντά στα δυο μέτρα».

Ο Αρμάνι δεν ήταν ένας τρελός που πετούσε τα χρήματα του. Ηταν σχεδιαστής και στο μπάσκετ. Απλά το σχεδίαζε στο μυαλό του και το ζούσε υπέροχα με τον τρόπο του.