Παρόλο που η πρώτη αγωνιστική της Πρέμιερ λιγκ δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, μπορούμε να πούμε πως είχε τα πάντα! Είχαμε ματσάρες, όπως το Αρσεναλ – Λέστερ (4-3) και το Γουότφορντ - Λίβερπουλ (3-3), αλλά είχαμε και μια σούπερ έκπληξη, αφού την εντός έδρας ήττα της πρωταθλήτριας Τσέλσι από την Μπέρνλι λίγοι μπορούσαν να την φανταστούν. Συνήθως ότι γίνεται μέχρι την 6η – 7η αγωνιστική μικρή σημασία έχει για την έκβαση του μαραθώνιου: όταν αρχίζει το Τσάμπιονς λιγκ και τα ματς των μεγάλων ομάδων γίνονται πολλά και συνεχόμενα, τότε και μόνο φαίνεται το αληθινό μέταλλό τους κι αρχίζουν να βγαίνουν σοβαρά συμπεράσματα για την δυναμικότητα τους. Κάθε κρίση που βασίζεται σε αυτές τις πρώτες αναγνωριστικές αγωνιστικές είναι βιαστική και συνήθως λανθασμένη. Το ξέρω γιατί μια τέτοια απολύτως λανθασμένη κρίση για το τι θα συμβεί στο πιο ακριβό και ενδιαφέρον πρωτάθλημα της Ευρώπης έκανα κι εγώ πέρυσι. Τέτοια εποχή, εντυπωσιασμένος από κάποια αποτελέσματα τους σε φιλικά ματς, αλλά και από τις ακριβές μεταγραφές τους, είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η περσινή Πρέμιερ λιγκ θα ήταν μια μονομαχία του Πεπ Γκουαρντιόλα με τον Ζοζέ Μουρίνιο στο ουδέτερο αγγλικό έδαφος. Ποτέ εκτίμηση μου δεν αποδείχτηκε περισσότερο λανθασμένη.
Το γιατί του λάθους
Γιατί είχα κάνει λάθος; Για πολλούς λόγους. Πρώτα πρώτα δεν είχα μετρήσει σωστά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πίστευα πως ο Μουρίνιο θα συνέχιζε από εκεί που σταμάτησε ο Φαν Γκαάλ: δεν ήταν έτσι. Ο Πορτογάλος θέλησε να φτιάξει τη δική του ομάδα κι όχι απλά να κάνει ποιοτικές προσθήκες στην ομάδα που βρήκε. Οπως αποδείχτηκε, ο Μουρίνιο βρήκε μια ομάδα που είχε ξεχάσει τι σημαίνει εύκολο γκολ και του πήρε πολύ να την φέρει στα γράδα του, μαθαίνοντας της τουλάχιστον να μην τεμπελιάζει. Ο Ιμπραϊμοβιτς δεν είχε λύσεις για όλα, η άμυνα άργησε να στρώσει, ο Πογκμπά αγχώθηκε κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου της συζήτησης για το αν αξίζει να είναι η πιο ακριβή μεταγραφή της χρονιάς: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνολικά άργησε να πάρει μπροστά. Η συμπολίτισσα Σίτι, το δικό μου μεγάλο φαβορί, αποδείχτηκε μικρότερη των κυβικών του Πεπ Γκουαρντιόλα: οι ποδοσφαιριστές της δεν ήταν έτοιμοι για να παίξουν το ποδόσφαιρο του Καταλανού. Παρόλο που ξεκίνησαν καλά, αρκούσαν ένα – δυο στραβοπατήματα για να δημιουργηθεί μια παράξενη δυσπιστία για αυτό το δύσκολο, αλλά αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Οι παίκτες άρχισαν να σκέφτονται περισσότερο από όσο έπαιζαν, ο Πεπ δεν ήθελε να βάλει λίγο έστω νερό στο κρασί του και η περσινή Σίτυ αποδείχτηκε ένα πρότζεκτ ημιτελές: δεν έλειψαν παίκτες, αλλά έλειψε η πίστη για το παιγνίδι και την αποτελεσματικότητα του – η πίστη δηλαδή που ο Γκουαρντιόλα είχε καλλιεργήσει στην Μπαρτσελόνα αλλά και στην Μπάγερν Μονάχου, που όμως ήταν ομάδες με νοοτροπία πρωταθλητή. Κυρίως, όμως, πέρυσι αδίκησα τον Αντόνιο Κόντε: η Τσέλσι του, παίζοντας ένα μόνο ματς την εβδομάδα, αφού δεν είχε παιγνίδια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έκανε από ένα σημείο κι έπειτα περίπατο στηριγμένη σε μια εύκολη ιταλική συνταγή. Το δέσιμο της τριάδας στο κέντρο της άμυνας και η πληθωρική παρουσία του Καντέ στην μεσαία γραμμή, επέτρεψαν στην πρωταθλήτρια να πατήσει καλά στα μετόπισθεν και κατά συνέπεια να πάρει πολλά από τους Ντιέγκο Κόστα, Αζάρ και Πέδρο. Ο Κόντε είχε τον χρόνο να προετοιμάζει την ομάδα του όλη την εβδομάδα για ένα ματς, έπαιξε κλασσικό γιουβεντίνικο ποδόσφαιρο και πήρε τον τίτλο όπως ο Ρανιέρι με τη Λέστερ ένα χρόνο πριν: παρέσυρε τους διεκδικητές του τίτλου στο να παίξουν σκάκι μαζί του. Οι άλλοι προπονητές των διεκδικητών του τίτλου, (όχι μόνο οι δυο προφήτες του Μάντσεστερ, αλλά και ο Κλοπ, ο Ποκετίνιο, ο Βενγκέρ) προσπάθησαν να φτιάξουν ομάδες: ο Κόντε προετοίμασε απλά κάποια ματς – προσπαθώντας πρώτα από όλα να ακυρώσει τον αντίπαλο. Αυτή την αναμφισβήτητη ικανότητα του πέρυσι ομολογώ πως δεν την μέτρησα σωστά.
Ολοι μοιάζουν δυνατότεροι
Τι θα γίνει φέτος; Δύσκολο να το πεις. Αναμφίβολα θα παίξει μεγάλο ρόλο ότι όλοι οι διεκδικητές του τίτλου παίζουν φέτος σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις: πέντε είναι στο Τσάμπιονς λιγκ. Μια Τσέλσι που να εμφανιστεί με το πλεονέκτημα να παίζει ένα ματς την εβδομάδα δεν βλέπω. Δεν βλέπω επίσης και καμία Λέστερ: είναι αδύνατον να εμφανιστεί μια ομάδα από το πουθενά και να χτυπήσει τον τίτλο γιατί οι παραδοσιακοί διεκδικητές δυνάμωσαν πολύ – η Τσέλσι ξόδεψε 80 εκατ για τον Μοράτα και ο Κόντε γκρινιάζει γιατί δεν έγιναν οι προσθήκες που ήθελε. Στο ξεκίνημα του μαραθώνιου όλοι φαίνονται δυνατότεροι από πέρσι. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσδοκά ο Λουκάκου να της λύσει το πρόβλημα του γκολ. Ο Πεπ αγοράζοντας τη μισή Μονακό έχει αρκετές λύσεις, που πέρυσι του έλειψαν. Ο Βενγκέρ έχει φέτος στον πάγκο παίκτες όπως ο Ζιρού και ο Ράμσεϊ, που στο πρώτο κιόλας ματς, κόντρα στη Λέστερ, μπήκαν και άλλαξαν θεαματικά τα δεδομένα. Η Λίβερπουλ έχει ένα προπονητή που πλέον ξέρει το αγγλικό πρωτάθλημα – κι αυτό στην περίπτωση του Κλοπ, που δεν είχε βγει ποτέ από την Γερμανία, είναι βασικό: φέτος π.χ δεν θα γκρινιάζει γιατί στην Πρέμιερ λιγκ δεν υπάρχουν χριστουγεννιάτικες διακοπές. Η Τότεναμ, τέλος, το μεγάλο αουτσάιντερ, κουβαλάει τον άτυπο τίτλο της ομάδας που πέρυσι έπαιξε το πιο ωραίο ποδόσφαιρο και δεν αποκλείεται η διετής σταθερότητα της φέτος να επιβραβευτεί. Ολοι μοιάζουν καλύτεροι, αλλά δεν γίνεται όλοι να βγουν πρωταθλητές.
Γνωστές και οι αδυναμίες
Το ωραίο με την Πρέμιερ λιγκ είναι ότι η υπερπληροφόρηση που υπάρχει για τις ομάδες της κάνει γνωστές και τις αδυναμίες, που αυτές κουβαλάνε στο κατασκευαστικό DNA τους. Ο Κόντε γκρινιάζει πάρα πολύ και τεστάρει τις αντοχές του Αμπράμοβιτς, που δεν γουστάρει την κριτική – πόσο μάλλον αυτή που του γίνεται δημόσια. Ο Μουρίνιο θα έχει φέτος την πίεση που πέρυσι δεν είχε: η περίοδος χάρητος τελείωσε και το ξέρει. Ο Γκουαρντιόλα έχει παραπάνω λύσεις, πράγμα ωστόσο παράδοξο αφού μιλάμε για τον προπονητή που στήριξε τις επιτυχίες του στο μηδενικό ροτέισον: στη Μπαρτσελόνα του και στην Μπάγερν του έπαιζαν οι ίδιοι και οι ίδιοι και τις ενδεκάδες τους τις ξέραμε απέξω – είμαστε σίγουροι ότι μπορεί να διαχειριστεί μια ομάδα με είκοσι βασικούς; Ο Κλοπ μπορεί να ξέρει πλέον που βρίσκεται, αλλά η Λίβερπουλ δεν ξέρει να παίζει άμυνα. Ο Βενγκέρ δεν έχει ξεμπλέξει από τον στρατό των οργανωμένων εχθρών του, επειδή κέρδισε ένα κύπελλο Αγγλίας κι ο Ποκετίνο θα ναι δύσκολο να βελτιώσει μια ομάδα που τις σεζόν που έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο είχε ταβάνι την δεύτερη θέση. Η Πρέμιερ λιγκ φέτος δεν επιτρέπει προγνωστικά γιατί δεν υπάρχει κανείς που να ξεχωρίζει. Τουλάχιστον σήμερα που αυτή ξεκίνησε.
Κανείς δεν θα κόψει δρόμο
Ποιος θα την κερδίσει; Οποιος θα αφήσει γρήγορα το Τσάμπιονς λιγκ και σε αυτή θα αφιερωθεί. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι απλό: τα τελευταία χρόνια αποκλεισμοί από την πρώτη φάση του Τσάμπιονς λιγκ διέλυσαν ομάδας με φιλοδοξίες, όπως η Λίβερπουλ, η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – η διαχείρισή τέτοιων συμφορών δεν είναι απλή. Επειδή φέτος όλοι μοιάζουν να ξεκινούν μαζί, και δεν μπορεί να κόψει δρόμο ούτε κάποια Λέστερ ούτε κάποια Τσέλσι, επαναλαμβάνω τον περσινό μου ατυχέστατο προγνωστικό: ο τίτλος θα ρθει στο Μάντσεστερ και θα δούμε σε ποια ομάδα από τις δυο. Ειλικρινά δεν μπορώ να δικαιολογήσω το γιατί: απλά κάνω την επιθυμία μου πρόβλεψη.
