Στην Ελλάδα δεν δόθηκε η πρέπουσα προσοχή στο νέο μεγάλο κατόρθωμα του Ρότζερ Φέντερερ – έχουμε πάντα τα συνήθως μίζερα δικά μας για να ασχολούμαστε. Ακόμα κι εγώ που λατρεύω τις ιστορίες όσο και τα σπορ ομολογώ ότι ήμουν διστακτικός για το αν πρέπει να ασχοληθώ με την επιστροφή του Ελβετού στο νούμερο 1 της κατάταξης του ΑΤP, εκατόν ενενήντα πέντε μέρες από την στιγμή που έκλεισε τα 36 του χρόνια. Αν προβληματίστηκα είναι γιατί για όσα κάνει ο Ελβετός δεν έχω πλέον λόγια: τα επίθετα στέρεψαν. Το «γιγάντιος» είναι λίγο, το «μυθικός» φτωχό, το «θεϊκός» έχει πάψει να χαρακτηρίζει την πραγματικότητα, το «ο καλύτερος» δεν αποδίδει σωστά την μοναδικότητα του – ακούγεται ασήμαντο. Ο Φέντερερ δεν επιτρέπει πλέον καμία αναφορά που να κάνει κατανοητά τα κατορθώματά του, ενώ η ίδια η περιγραφή της λάμψης του είναι αδύνατη: ο Ελβετός σιγά σιγά ξεπερνά και την ίδια την ιστορία του σπορ που έχει λαμπρύνει με την παρουσία του – σε λίγο η δική του ιστορία θα είναι θεαματικότερη και συναρπαστικότερη από την ίδια την ιστορία του τένις. Ισως μάλιστα αυτό ήδη να συμβαίνει: αν αφαιρέσεις από αυτή την δική του εκτυφλωτική παρουσία, η ιστορία του σπορ μοιάζει ολοένα και περισσότερο φτωχότερη. Αν κάποιος φτάσει σε αυτά τα επίπεδα η αθλητικογραφία αδυνατεί να αποδώσει την διάσταση των κατορθωμάτων του – είναι άλλωστε φτωχότερη σε λέξεις από την ιστορία, και δεν μπορεί να περιγράψει την μαγεία μιας τόσο επιτυχημένης καριέρας. Αν είμασταν στη δεκαετία του ‘70 θα έπιαναν δουλειά για να καταγράψουν αυτά τα θαύματα λογοτέχνες, όπως ο Νόρμαν Μέιλερ π.χ που περιέγραφε τις περιπέτειες του Μοχάμεντ Αλι κατορθώνοντας να σε ταξιδέψει στον πλανήτη της υπερβολής για να τις χαρείς. Αλλά σήμερα, μπροστά στον Φέντερερ, ακόμα και ο λογοτέχνης που μπορεί να εκτιμήσει τα όσα κάνει σιωπά από θαυμασμό.
Αγώνας επίδειξης
Πολλοί (όχι μόνο στην Ελλάδα…) δεν γνωρίζουν πως βγαίνει η βαθμολογία του ΑΤP και για αυτό τους είναι δύσκολο να αξιολογήσουν γιατί στο μικρό τουρνουά του Ρότερνταμ ο ασύλληπτος Ελβετός έγραψε πάλι σελίδες ιστορίες. Για να είσαι ψηλά στην συγκεκριμένη βαθμολογία χρειάζονται δυο πράγματα: νίκες και αντοχή. Στην πραγματικότητα δεν ανταγωνίζεσαι μόνο τους άλλους: ο μεγάλος σου αντίπαλος είναι ο εαυτός σου. Κουβαλάς τις νίκες τις καριέρας σου, με τις οποίες χτίζεις τη βάση των βαθμών σου και στο χρόνο που τρέχει πρέπει αρχικά να αναμετρηθείς με τις νίκες της προηγούμενης χρονιάς σου: δηλώνεις τα τουρνουά στα οποία θα πάρεις μέρος, περνάς υποχρεωτικά από όσα την προηγούμενη χρονιά κέρδισες κι αν κάνεις πιο πολλές νίκες βελτιώνεσαι, αν όχι όσο γρήγορα έχεις ανεβεί, τόσο γρήγορα πέφτεις. Ο Φέντερερ βρέθηκε στο νούμερο 1 δεκατέσσερα χρόνια πριν, σε ηλικία 23 χρονών, πράγμα απολύτως λογικό γιατί τότε δεν έχανε από κανένα. Τελευταία φορά που έβλεπε τους πάντες από το νούμερο 1 ήταν πέντε χρόνια πριν. Μετά μειώθηκαν οι νίκες του και τα τουρνουά που έπαιρνε μέρος – πράγμα λογικό για τενίστα που φλερτάρει με τα 32 χρόνια. Απίθανη είναι η εφετινή του επιστροφή – απίθανη και συγχρόνως η μαθηματική απόδειξη πως δεν έχει αντίπαλο. Στο τουρνουά του Ρότερνταμ έφτασε στο νούμερο 1 του κόσμου πριν καν παίξει στον τελικό – πέρυσι δεν είχε φτάσει σε αυτόν. Φέτος κερδίζοντας πόντους όπως αυτός
το μετέτρεψε σε αγώνα επίδειξης. H επιστροφή του στο νούμερο 1 δείχνει πως στα 37 του έπαιξε καλύτερα από ότι στα 36 του. Σχεδόν απίστευτο!
Ένα απλό βίντεο
Η παγκόσμια ομοσπονδία για να γιορτάσει το νέο του κατόρθωμα έδωσε στην δημοσιότητα ένα βίντεο αμέσως μετά την ανακοίνωση της βαθμολογίας και της πρωτιάς του. Μιλάνε σε αυτό μικροί και μεγάλοι ανταγωνιστές του – αν και δεν νομίζω ότι υπάρχει αληθινός ανταγωνιστής για τον Φέντερερ και θα ταν ορθότερο να τους αποκαλούσαμε συμπαίκτες του ή απλά κομπάρσους στην ιστορία του. Φυσικά για να συγκεντρωθούν οι δηλώσεις όλων αυτών των μεγάλων παικτών, που καλωσόρισαν τον Ελβετό στη φυσική του θέση, είχαν προηγηθεί μέρες δουλειάς από σκηνοθέτες και κάμεραμαν: δεν τους βρήκαν όλους την Κυριακή το βράδυ, όταν ανακοινώθηκε η επιστροφή του Ελβετού στην κορυφή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μετά τη νίκη του στην Αυστραλία όλοι μα όλοι περίμεναν την πρωτιά του – κανείς δεν πίστευε πως θα σταματούσε, θα έκανε διακοπές, θα χαιρόταν την κατάκτηση του εικοστού γκραν σλαμ της καριέρας του απουσιάζοντας από τα γήπεδα για λίγο. Ολοι μα όλοι είχαν καταλάβει ότι η επιστροφή στην κορυφή ήταν ένας ακόμα στόχος του και όλοι γνωρίζουν πως αν ο Ελβετός έχει ένα στόχο κανείς και τίποτα δεν θα τον σταματήσει. Τον χρόνο π.χ που είναι αντίπαλος δύσκολος, τον έχει πραγματικά διαλύσει.
Το παρελθόν του, το μέλλον του
Πιθανότατα αυτή η πρωτιά δεν θα κρατήσει πολύ. Εχει να υπερασπιστεί τα εξαιρετικά του περσινά αποτελέσματα σε δέκα ακόμα τουρνουά: δεν θα είναι απλό ακόμα και για αυτόν να κάνει όσα έκανε πέρυσι στο Μαϊάμι ή στο Ιντιαν Γουελς π.χ. Αλλά στο μεταξύ η ιστορία του απέκτησε ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο – είναι δεδομένο ότι αν ποτέ σταματήσει θα αφήσει πίσω του κατορθώματα, τα οποία θα τρομάζουν όποιον τολμήσει να σκεφτεί να τα ξεπεράσει. Μοιάζει αδύνατο κάποιος να μπορεί ακόμα και να συγκριθεί κάποτε με τον Φέντερερ.
Η επιστροφή του στο νούμερο 1 του κόσμου είναι απλά η μαθηματική απεικόνιση της ιστορίας του σπορ: όσο γουστάρει να αγωνίζεται θα είναι το νούμερο 1, απλά τώρα το λέει και η αδυσώπητη σκληρή, αλλά δίκαιη βαθμολογία του ΑΤΡ. Είναι ανθεκτικότερος από τους μεγάλους, που έχουν περάσει τα τριάντα κι ακόμα συνεχίζουν και ψαρώνει με την παρουσία του κάθε μικρότερο που θα σκεφτεί ότι μπορεί να τον κερδίσει. Η ερώτηση είναι ποιοι μπορεί να είναι οι επόμενοι στόχοι του. Ισως να θέλει ένα ακόμα Γουίμπλετον, ίσως ν αντέξει για να παίξει και στο αμερικάνικο OPEN, ίσως σχεδιάζει το αντίο του στο Μasters – αν και από πουθενά δεν προκύπτει. Ισως πάλι να κυνηγάει τις ιστορικές 108 νίκες, που είχε σε διάφορα τουρνουά ο Τζίμι Κόνορς – ο Ελβετός έχει πλέον 97. Στο βίντεο των συγχαρητηρίων ακούστηκε ότι το παρελθόν του είναι το μέλλον του. Αν θέλετε να δείτε ένα αθάνατο, κοιτάξτε τον…
