Το έκτο παιχνίδι της σεζόν ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που έγινε στο ΣΕΦ, αυτή τη φορά για την Ευρωλίγκα, έμοιαζε πολύ με το πέμπτο, δηλαδή τον τελικό του κυπέλλου που είχε γίνει στα Δυο Αοράκια. Ο Ολυμπιακός πριν το ματς έχει τρεις νίκες στα πέντε ματς που είχαν προηγηθεί, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει το μοναδικό από τα πέντε που είχε γίνει στο ΣΕΦ. Κέρδισε ο Ολυμπιακός με τον τρόπο του και η νίκη του είναι μεγάλη γιατί του έδωσε την δυνατότητα να πιάσει τον Παναθηναϊκό και να κυνηγήσει ρεαλιστικά μια θέση στην πρώτη τετράδα που πάντως με βάση το πρόγραμμα είναι δύσκολη. Κι έχασε ο ΠΑΟ που πρέπει να ανησυχήσει σοβαρά γιατί έχασε δεύτερη φορά από τον αιώνιο αντίπαλο του με τον ίδιο τρόπο.
Οι δυο ομάδες δεν έχουν μυστικά: ξέρουμε όλοι και τις δυνατότητές τους (που έχουν να κάνουν κυρίως με την άμυνα που μπορούν να παίξουν) και τις αδυναμίες τους (που σχετίζονται συχνά με επιθετικά βραχυκυκλώματα). Θα κάνω μερικές επισημάνσεις με αφορμή το ματς για την κάθε ομάδα ξεχωριστά.
Ο Θωμάς ήταν σπίτι
Κεντρικό πρόσωπο από την πλευρά του Ολυμπιακού ήταν πριν το ματς αρχίσει ο Τόμας Γουόκαπ. Ο Γουόκαπ είχε χάσει του κόσμου τις προπονήσεις κι όπως είπε ο κόουτς Μπαρτζώκας άλλος στην θέση του δεν θα έπαιζε: έπαιξε γιατί ήταν ο Γουόκαπ. H προσφορά του και με βάση τους αριθμούς δεν ήταν κακή, αλλά δεν έχει σχέση εν προκειμένω μόνο με αριθμούς. Ο Γουόκαπ έχει 4 πόντους, 5 ριμπάουντ (όλα αμυντικά), 6 ασίστ και 4 κλεψίματα, αλλά το βασικό είναι ότι μένει στο γήπεδο 27 λεπτά με το πόδι πρησμένο. Η γενναιοψυχία του υποχρεώνει όλους τους υπόλοιπους βλέποντάς τον να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Ο Ολυμπιακός, σουτάρει άτσαλα (6/23 τρίποντα), δεν έχει πολλές ασίστ (μόλις 13), είναι γεμάτος όμως από πολεμιστές που όμως θέλουν να πανηγυρίσει στο τέλος ο Γουοκάπ που παίζει με σφιγμένα τα δόντια. Ενας για όλους και όλοι για έναν.
Ο Μπαρτζώκας και το μπάσκετ του
Αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο της βραδιάς και γιατί υπάρχει χωρίς αμφιβολία όχι ένας που παίζει για όλους, αλλά δυο που το κάνουν δίνοντας αυτό το απαραίτητο κάτι παραπάνω. Ο πρώτος είναι ο φορμαρισμένος εδώ και καιρό κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας, που βγάζει από το εγχειρίδιο των λύσεων δυο τουλάχιστον σχήματα που αποδεικνύονται λειτουργικά. Στο δεύτερο δεκάλεπτο το σε βάρος του -10 με το οποίο έχει κλείσει το πρώτο, ο Ολυμπιακός το μαζεύει χάρη σε μια έμπνευση του προπονητή του που το ξεκινά με Γουόκαπ, Γκος, ΜακΚίσικ, Πετρούσεφ στους οποίους προσθέτει γρήγορα και τον Ράιτ. Ο Ολυμπιακός που στα δέκα λεπτά της αρχής παίζει πολύ μονοδιάστατα και πολύ αργά (με τα ποσταρίσματα του Φαλ και τα μακρινά σουτ των Κάναν και Πίτερς) γίνεται ξαφνικά πιο απρόβλεπτος και πετυχαίνει 26 πόντους ενώ στο πρώτο δεκάλεπτο έχει 7! Ο Μπαρτζώκας βρίσκει χώρο και για τον ΜήτρουΛονγκ, στην πορεία του δεκαλέπτου δίνει ανάσες στον Γουόκαπ, επαναφέρει προς το τέλος τον Παπανικολάου που έχει καθαρίσει το μυαλό του. Κυρίως έχει βρει μια ομάδα που μπορεί να αξιοποιήσει τον Ράιτ, ακόμα κι όταν στην πεντάδα του ΠΑΟ είναι ο κεφάτος ΛεΣόρ. Ο απρόβλεπτος Ολυμπιακός μαζεύει την σε βάρος του διαφορά και το πράγμα θυμίζει σύντομα πολύ το ματς με την Μπολόνια που έχει προηγηθεί.
Ο Μπαρτζώκας έχει κρατήσει το ακόμα καλύτερο (δηλαδή πιο απρόβλεπτο) για το δεύτερο ημίχρονο: το σχήμα με τον Πίτερς στο «3» δίνει στον Ολυμπιακό, όγκο, σουτ και δυνατότητα για ξύλο. Ενώ ο ΠΑΟ παίζει με τρία γκαρντ, ο Ολυμπιακός είναι αυτός που τρέχει πιο πολύ γιατί πλέον παίρνει τα ριμπάουντ. Ο Πίτερς παίζει μόνος του τον ΠΑΟ στο τρίτο δεκάλεπτο και είναι ο λόγος που ο Ολυμπιακός πάει στο +10. Και παρά τα μαγικά του Ναν το ματς δεν γυρίζει ποτέ. Η ψυχραιμία στις βολές στο τέλος των Γκος, Γουόκαπ και Παπανικολάου, διαμορφώνει το τελικό 71-65.
Ανοίγει στα δυο τη θάλασσα
Πριν ωστόσο φτάσουμε σε αυτό υπάρχει ένας κύριος που ανοίγει στα δυο την θάλασσα της ευτυχίας του ΣΕΦ: ο Μωυσής Ράιτ. Φάνηκε από το πρώτο ματς ότι δεν ήταν μια απλή προσθήκη αλλά ένα δυναμίτης: η μονομαχία του με τον ΛεΣορ είναι φανερό πως θα κρίνει το ματς και ο Μωυσής την κερδίζει. Η επιθετική προσφορά του, σε ένα βράδυ που το τρίποντο δεν λειτουργεί κι οριακά πάνω από τους 10 πόντους είναι μόνο ο Πίτερς, είναι καταπληκτική. Ο Μωυσής οδηγεί τον Ολυμπιακό στη γη της επαγγελίας με ένα ρεσιτάλ που περιλαμβάνει κλεψίματα και καρφώματα στο ανοιχτό γήπεδο, κατά μέτωπο επιθέσεις σε όλους, αξιοποίηση σχεδόν κάθε πάσας (κυρίως του Γουόκαπ) και φυσικά αστείρευτη ενέργεια και μεγάλη καρδιά. Η υπογραφή του στο ματς είναι ένα επιθετικό ριμπάουντ με το οποίο σκοράρει 30 δευτερόλεπτα πριν το τέλος γράφοντας το 67-60. Ο Ράιτ δεν είναι απλά ο αναπληρωματικός του Μιλουτίνοφ: είναι απαραίτητος. Πρώτα από όλα για να παίξει ο Ολυμπιακός την άμυνα που μας δείχνει τελευταία: όπως έχω ξαναγράψει οι σταθερές και επαναλαμβανόμενες σπουδαίες αμυντικές επιδόσεις του Ολυμπιακού είναι απόδειξη πως η ομάδα είναι καλά.
Δεύτερη φορά με τον ίδιο τρόπο
Κι ο ΠΑΟ; Ο ΠΑΟ χάνει για δεύτερη φορά στην σειρά γιατί είναι πιο μαλθακός. Ο Αταμάν έμπλεξε τον Ολυμπιακό στην αρχή με την χρησιμοποίηση του Μπαλτσερόφσκι: τον έβαλε στο τρυπάκι να φθείρει τον Πολωνό και ο ΠΑΟ προηγήθηκε με 7-10. Αλλά αυτή ήταν και η μοναδική έμπνευση του Τούρκου στην βραδιά. Ο Αταμάν για να φτάσει τον ΠΑΟ στο σημείο να είναι στην πρώτη τετράδα της Ευρωλίγκας έκανε μια κίνηση που αποδείχτηκε σπουδαία: από την αρχή θέλει η ομάδα του να ακολουθά τον ρυθμό του αντιπάλου (περισσότερο από όσο να τον ορίζει) κερδίζοντας τον σε αυτό που είναι το παιγνίδι του – τρανά τέτοια παραδείγματα οι νίκες με την Μονακό, την Ρεάλ, την Παρτιζάν, την Φενέρ κτλ. Αλλά τον Ολυμπιακό είναι δύσκολο να τον κερδίσεις παίζοντας καλύτερη άμυνα εσύ: πρέπει να τον υποχρεώσεις να σε κυνηγήσει. Αυτό ο ΠΑΟ δεν το έχει κάνει στα έξι εφετινά ματς παρά μόνο μια φορά: στο ματς του πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ όταν και πάλι όμως ο Ολυμπιακός άγγιξε την προσπέραση στο τέλος. Στον Αταμάν για την ώρα κάνει κακό η νίκη στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα: πιστεύει φανερά πως ο τρόπος για να κερδίσει τον Ολυμπιακό είναι εκείνος. Δεν είναι. Διότι οι μαχητές του Μπαρτζώκα είναι περισσότεροι και οι καλλιτέχνες του ΠΑΟ είναι δύσκολο να τους κερδίσουν σε ματς που το χαρακτηριστικό τους είναι το «ξύλο». Ο ΠΑΟ έκανε το κόσμου τα λάθη γιατί πιέστηκε. Πήρε λίγα από τους Σλούκα, Γκριγκόνις, και τίποτα από τον Χουάντσο: αυτοί δεν γεννήθηκαν για να παίζουν ξύλο. Υστέρησε πάλι στους ψηλούς παρόλο που ο ΛεΣορ έβγαλε το ματς. Και στο τέλος πλήρωσε ακριβά το ό,τι έπαιξε στο ρυθμό του Ολυμπιακού. Η περίπτωση του Ναν είναι η πιο ενδεικτική. Εκανε ένα καλό επιθετικό παιγνίδι αλλά με του κόσμου τα λάθη. Γιατί ήταν προβλέψιμος, σούταρε σχεδόν πάντα στο τέλος των επιθέσεων κι όταν ο ΠΑΟ κολλούσε ,ήξερες πως θα πάρει αυτός και μόνο την πρωτοβουλία.
Τρόπος ζωής και νίκης
Ο Ολυμπιακός όταν ξέρει τι να περιμένει από τον αντίπαλο είναι αμείλικτος. Ο Αταμάν δεν είχε τον Κώστα Αντετοκούνμπο και τον Βιλντόσα, αλλά και να τους είχε δεν ξέρω αν θα τολμούσε να παίξει πιο γρήγορα: αυτό είναι που λείπει από τον ΠΑΟ. Με την μαχητικότητα του Γκραντ, του Μήτογλου και του ΛεΣορ είναι δύσκολο να κερδίσεις τον Ολυμπιακό έστω και με τον Γουόκαπ σε ρόλο Ελ Σιντ. Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί παραμένει πιο ομαδικός. Γιατί το ένας για όλους και όλοι για ένα είναι τρόπος ζωής. Κάτι παραπάνω απο τρόπο παιγνιδιού.
