Με ρωτάτε τι θα κάνει ο Ολυμπιακός με το θέμα του προπονητή του. Κι εγώ διαβάζω αυτά που λένε αυτοί που ξέρουν. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι ρεπόρτερ στον Ολυμπιακό γίνονταν λέει συσκέψεις Παρασκευή και Σάββατο για να αποφασίσουν τι θα γίνει με τον προπονητή Ντιέγκο Μαρτίνεθ. Δεν ξέρω ποιοι πήραν μέρος – νομίζω ότι αποφάσισαν να τον διώξουν, αλλά στο μεταξύ αυτός πήγε την ομάδα στο Βόλο. Το μόνο που ξέρω είναι ποια είναι η βάση των συζητήσεων και των προβληματισμών. Αν στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι με το συγκεκριμένο υλικό ο Μαρτίνεθ θα μπορούσε να έχει καλύτερα αποτελέσματα και θα μπορούσε να παρουσιάσει μια ομάδα που να παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο τότε καλύτερα να χωρίσουν με τον Ισπανό γρήγορα, γιατί δεν έχει νόημα μια εταιρία να συνεργάζεται με κάποιον προπονητή έχοντας την υποψία ότι αυτός δεν μπορεί να αξιοποιήσει το υλικό που έχει στα χέρια του. Αν αυτό δεν το πιστεύουν, αλλά αντιθέτως όσοι πρέπει να πάρουν την απόφαση είναι της γνώμης ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται σημαντικότατη ενίσχυση του ρόστερ του, δεν έχει νόημα η συζήτηση για τον προπονητή. Εκτός αν θεωρούν ότι και με ενισχύσεις ο Μαρτίνεθ δεν μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Οπότε τίθεται η ερώτηση ποιος τον διάλεξε. Κι αν αυτός που τον διάλεξε μπορεί να διαλέξει και τον επόμενο. Ωστόσο πριν από όλα πρέπει να προβληματιστούν για το πώς προέκυψε το θέμα Μαρτίνεθ.
Αμέσως μετά το ματς
Θυμηθείτε λίγο τι έγινε. Μόλις τελείωσε το ματς με την Φράιμπουργκ κυκλοφόρησε αμέσω η είδηση ότι ο Ολυμπιακός πάει για αλλαγή προπονητή. Από όσο ξέρω ο Ολυμπιακός έχει δυο τρεις τεχνικούς διευθυντές. Με αυτούς, επειδή οι άνθρωποι δεν είναι Ελληνες, δεν μιλάει κανένας. Κι όμως όλοι αμέσως είπαν ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει προπονητή. Και είχαν δίκιο. Όχι γιατί κάποιος αυτό το είπε αλλά γιατί η αντικατάσταση του προπονητή στον Ολυμπιακό δεν είναι και κάτι που φοβάσαι να προβλέψεις. Τώρα πχ κάποιος θα ρθει αν φύγει ο Μαρτίνεθ. Είναι πιο δύσκολο να βγάλει τη χρονιά παρά να απολυθεί. Αν τη μέρα που υπογράψει ο καινούργιος κάποιος γράψει ότι θα φύγει σε ένα δυο μήνες και ότι έχει βρεθεί ο επόμενος πολλοί θα τον πιστέψουν. Αυτό είναι το πρόβλημα του Ολυμπιακού αλλά δεν ξέρω αν στον Ολυμπιακό το καταλαβαίνουν.
Κάτι λάθος έκανε
Είναι το πρόβλημα του Ολυμπιακού ο Μαρτίνεθ που από το βράδυ της Πέμπτης έχει ζητήσει δυο φορές συγνώμη κι έχει αναλάβει την ευθύνη ακόμα και για όσα δεν φταίει; Προφανώς αν μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός δέχεται τέσσερα γκολ από τον ΠΑΟΚ στην έδρα της, τρία γκολ από την Φράιμπουργκ επίσης στην έδρα της και πέντε γκολ από την Φράιμπουργκ εκτός έδρας κάτι δεν κάνει σωστά και ο προπονητής της. Αλλά αν μια ομάδα δέχεται τρία γκολ εντός έδρας από την Φράιμπουργκ, γιατί να μην δεχτεί πέντε στην Γερμανία; Που είναι το παράξενο; Το μόνο παράξενο είναι ότι όταν δέχτηκε τρία (όλα από λάθη όποιων δηλώνουν στόπερ…) πολλοί το παρουσίασαν περίπου ως επιτυχία.
Ο πέμπτος έρχεται
Θα φύγει λοιπόν κι ο Μαρτίνεθ. Αλλά δεν ξέρω κι αν θα λυθεί το πρόβλημα. Διότι αυτός ο προπονητής είναι ο τέταρτος που έχει εμφανιστεί στον Ολυμπιακό τον τελευταίο χρόνο μετά δηλαδή την απομάκρυνση του τρισκατάρατου Πέδρο Μάρτινς που είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό τέσσερα χρόνια στη σειρά στο να δίνει ευρωπαϊκά παιχνίδια Φεβρουάριο - πράγμα που δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του. Μετά τη φυγή του Μάρτινς ήρθαν ο Κορμπεράν, ο Μίτσελ, ο Ανιγκό και ο Μαρτίνεθ κι ακολουθεί πέμπτος σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο.
Ο δικός μου προβληματισμός δεν είναι αν αυτοί ήταν καλοί ή κακοί ή ακατάλληλοι: είναι ότι στον Ολυμπιακό μοιάζει να έχει καταργηθεί ο ρόλος του προπονητή. Κάποιος αναλαμβάνει, για λίγο καιρό κάτι κάνει, φεύγει, έρχεται ένας άλλος και όλο αυτό μοιάζει απολύτως φυσιολογικό ως διαδικασία λες και αλλάζοντας διαρκώς θα βρεθεί ο καλός. Ενώ δεν είναι έτσι.
Σαν να μην υπήρχε
Το αν θα αλλάξει ή δεν θα αλλάξει προπονητή ο Ολυμπιακός για μένα είναι δευτερεύον ζήτημα. Το βασικό του θέμα είναι το πως θα καταφέρει να δημιουργήσει μία καλή και κυρίως μοντέρνα ομάδα. Μια μοντέρνα ομάδα χρειάζεται αγωνιστική ταυτότητα και κυρίως παίκτες με προσωπικότητα. Όλα αυτά όμως για να γίνουν πρέπει να υπάρχει μια εσωτερική ιεραρχία πρέπει δηλαδή οι ποδοσφαιριστές της να νιώθουν ότι ο προπονητής είναι ο προϊστάμενος τους και όχι ένας τύπος η ύπαρξη του οποίου στην ομάδα εξαρτάται αποκλειστικά από τα δικά τους κέφια. Αυτό ήταν στα μάτια μου και το πρόβλημα του Μαρτίνεθ: ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός κέρδιζε, ο άνθρωπος αυτός έμοιαζε πάντα να μην έχει κανένα μερίδιο συμμετοχής στις νίκες. Διαβάζεις δεξιά και αριστερά πχ ότι «η ομάδα υπάρχει γιατί την κουβαλάει ο Φορτούνης», ότι θα ρθουν ενισχύσεις χωρίς να ξέρεις αν τις ζήτησε ο προπονητής, ότι κάποιοι παίκτες θα πάρουν ευκαιρίες κτλ. Είναι σαν ο προπονητής να μην υπάρχει κι όλο αυτό στην προκειμένη περίπτωση για τον άνθρωπο Μαρτίνεθ είναι άδικο. Κάποιος θα πει ότι ο καθένας κερδίζει το μερίδιο του στη νίκη: πολύ σωστά. Όταν όμως ένας προπονητής δεν έχει λόγο καλά καλά ούτε στο σύστημα που πρέπει να παίξει η ομάδα, πως να το κερδίσει το μερίδιό του; Ο Ολυμπιακός μετά τον Μαρτίνς ζει μια περίοδο όπου ακόμα και το πώς η ομάδα κατεβαίνει στο γήπεδο μοιάζει να υπακούει σε εντολές μιας εξέδρας τα κέφια της οποίας πρέπει τόσο η διοίκηση όσο κι ο προπονητής να σέβονται. Ελεγε πχ ο Μαρτίνεθ ότι «είμαστε Ολυμπιακός και πρέπει να παίζουμε πάντα επιθετικά». Πώς να γίνει βρε αδερφέ αυτό με αυτά τα στόπερ; Αν ο Ολυμπιακός λειτουργούσε σαν κανονική ομάδα, με τον Ροντινέι και τον Ορτέγκα στο πλάι που είναι καλοί παίκτες αλλά με τεράστιες αδυναμίες αμυντικά, θα πρεπε να παίζει 5-3-2 και γιατί δυο στόπερ να παίξουν μόνοι τους σε ματς δύσκολο δεν υπάρχουν. Αλλά αν ένας προπονητής το έκανε αυτό θα είχε φύγει χθες. Γιατί το DΝΑ του Ολυμπιακού θέλει «δεκάρια», εξτρέμ, 4-3-3 ή και 4-2-4 αν γίνεται.
Η απόλυτη αποδόμηση
Πάντα ο Ολυμπιακός είχε τέτοια προβλήματα τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Αλλά πάντα πίστευα πως αν ένας προπονητής κέρδιζε το πρωτάθλημα θα είχε τουλάχιστον χάρη σε αυτό την δυνατότητα να δουλέψει όπως θέλει – έστω για λίγο. Η ιστορία του Πέδρο Μαδρτίς τελείωσε κι αυτή την πιθανότητα. Απολύθηκε ένας προπονητής με τέσσερις παρουσίες στην Ευρώπη Φεβρουάριο και τρία πρωταθλήματα με όλο τον κόσμο κόντρα, γιατί κρίθηκε ότι κούρασε, ότι η ομάδα του δεν έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο κτλ. Εγώ τα έγραφα τότε: η απόλυση του Μαρτίνς δεν ήταν η απόλυση ενός προπονητή που κούρασε κτλ, ήταν η αποδόμηση μιας λειτουργικής οργάνωσης στην οποία ο Ολυμπιακός είχε φτάσει με κόπο και κόστος.
Θα το κάνω απλό. Το να παίρνει μια ομάδα πρωτάθλημα αλλάζοντας κάθε χρόνο προπονητή, μπορεί κάπου να γίνεται: πολλά συμβαίνουν και δεν το αποκλείω. Μια τέτοια ομάδα προφανώς μπορεί να αλλάζει όσους προπονητές θέλει διότι προφανώς (για κάποιο μαγικό λόγο) αυτοί δεν έχουν συμμετοχή στο αποτέλεσμα. Να αποδομεί όμως μια ομάδα ένα προπονητή που δούλευε τέσσερα χρόνια (ενώ ποτέ δεν είχε έναν τέτοιο) την οδηγεί αμέσως σε αχαρτογράφητα νερά: καταστρέφεται ό,τι προηγήθηκε. Ο,τι δύσκολα (και σχεδόν αναπάντεχα) έχει δημιουργηθεί είναι δύσκολο να το ξαναφτιάξεις όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις σου.
Η αληθινή δυσκολία
Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό δεν είναι ότι χρειάζεται τον Μαρτίνς: αν ήταν αυτή η λύση, θα ήταν εύκολη. Αλλά αν ερχόταν τώρα ο Μαρτίνς δύσκολα κι αυτός θα έβγαζε τρίμηνο χωρίς την προίκα του χρόνου που κάποοτε αξιοποίησε. Το αληθινό πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι πρέπει να ξαναβρεθεί στην κατάσταση που ήταν με τον Μαρτίνς, να βρεθεί δηλαδή με ένα προπονητή που να έχει δουλέψει στην ομάδα πολύ, την ξέρει, μπορεί να συνεργαστεί με την διοίκησή της κι έχει και γνώση όλων των ιδιαιτεροτήτων της. Πως αυτό θα ξανασυμβεί, όταν όλοι κρίνονται στο τρίμηνο, δεν έχω ιδέα. Εχω όμως ήσυχη την συνείδησή μου γιατί τα έλεγα τότε: άλλο αν δεν άκουγε κανείς.
Ο Ολυμπιακός θα βρει ένα προπονητή αντί του Μαρτίνεθ. Το δύσκολο είναι να του δώσει χρόνο και να του δώσει την δυνατότητα να κάνει την ομάδα που αυτός θέλει χωρίς να σκέφτεται τις συλλογικές ψυχώσεις και τις κάθε είδους απίθανες απαιτήσεις. Το ακόμα πιο δύσκολο είναι να ξαναβρεθεί ως ομάδα στον καιρό του Μαρτίνς. Τον οποίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει όχι γιατί ήταν ιδιοφυία, αλλά γιατί προπονητής με τέσσερα χρόνια παραμονής στον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε. Ενώ αντιθέτως υπάρχουν δεκάδες που κρίθηκαν σε ένα τρίμηνο. Αυτή είναι η ιστορική συνέπεια κι ο κανόνας. Ο Πέδρο ήταν εξαίρεση.
