Έβλεπα τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ να διαλύει τον Παναθηναϊκό φτάνοντας στην πιο εύκολη νίκη του στην ιστορία των ντέρμπι της Ευρωλίγκας κι αναρωτιόμουν τι θα είχε συμβεί αν η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είχε αγωνιστεί 48 ώρες πριν κόντρα στην Ζαλγκίρις στο Κάουνας και δεν είχε κάνει δυο αεροπορικά ταξίδια σε τρεις μέρες. Που θα σταματούσε άραγε το κοντέρ; Διότι αν χθες ο Ολυμπιακός σταμάτησε στους 101 πόντους είναι γιατί απλά κουράστηκαν οι σκόρερ του: ο Ολυμπιακός τέλειωσε το ματς με τον ΕϊΣι στο παρκέ, θέαμα σπάνιο.

Ένα πάρτι

Πριν ωστόσο από το χαλαρό φινάλε ο κόσμος είχε απολαύσει ένα πάρτι: το ξεκίνησε ο Φαλ που έβαλε στο καλάθι όλο τον ΠΑΟ, το συνέχισαν ο Σλούκας που έκανε ό,τι ήθελε κι ο Ζαν Σαρλ που θύμισε σε όλους ότι μπορεί να δώσει και πόντους αν του φτιάξουν καθαρά σουτ και το ολοκλήρωσαν στο δεύτερο ημίχρονο ο άψογος Παπανικολάου, ο ΜιακΚίσικ που με τον ΠΑΟ σεληνιάζεται και φυσικά ο Βεζένκοφ, που αφού ξεκουράστηκε για ένα ημίχρονο έκανε επίδειξη επιθετικού ταλέντου μετατρέποντας μόνος το κολακευτικό για τον ΠΑΟ -14 σε ισοπεδωτικό -30. Όλα αυτά μολονότι οι Πράσινοι είδαν τον Παπαγιάννη να βάζει 18 πόντους, τον Νέντοβιτς  16 και τον Μέικον 23: στο πάρτι του ΣΕΦ ακόμα κι αυτοί (σε καλές μάλιστα επιθετικές βραδιές) είχαν ρόλου κομπάρσου, γιατί οι δυο ομάδες φέτος δεν συγκρίνονται.

Ο Ολυμπιακός τρέχει ένα 3-0 σε βάρος του ΠΑΟ με νίκες εύκολες: πέρασε άνετα από το ΟΑΚΑ, του χρειάστηκε ένα δεκάλεπτο σοβαρότητας στον τελικό του κυπέλλου και χθες γκάζωσε λίγο στην αρχή κι έγινε άφαντος. Αλλά μην νομίζετε ότι αυτή η υπεροχή του οφείλεται αποκλειστικά σε όσα γίνονται φέτος. Αυτό που βλέπουν όλοι, δηλαδή η φρεσκάδα, η υπεροχή, η ποιότητα, η όρεξη, έχει αφετηρία κάτι που έγινε χρόνια πριν: η ιστορία ξεκίνησε εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου του 2019, που ο Ολυμπιακός σε ένα ματς κυπέλλου με τον ΠΑΟ έφυγε από το γήπεδο αποφασίζοντας να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Στο δρόμο, στον οποίο  τελικά υποχρεώθηκαν να ρθουν και οι υπόλοιποι, είναι λογικό για την ώρα ο Ολυμπιακός να είναι πολύ μπροστά.

Τι ήθελε τότε

Δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μιλάει κανείς για ένα ματς μονολογο σαν το χθεσινό: ορθότερο είναι να θυμηθούμε πως φτάσαμε σε αυτή την εικόνα των ομάδων. Στις 13 Φεβρουαρίου του 2019 όλοι συζητούσαν τι θα κάνει στη συνέχεια ο Ολυμπιακός, ενώ όπως η ιστορία απέδειξε, ο αληθινά χαμένος ήταν τελικά ο ΠΑΟ. Τι ήθελε τότε ο Ολυμπιακός για να συνεχίσει να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα; Θεωρητικά πολλά, στην πραγματικότητα σχεδόν τίποτα: απλά να καρατομηθούν τρεις διαιτητές και να αλλάξουν δυο στελέχη της ΚΕΔ, τα οποία άλλωστε σε καμία περίπτωση δεν θα τα όριζε ο ίδιος. Ποιος έπρεπε να συντρέξει αυτό του το αίτημα; Μα φυσικά ο ΠΑΟ.

Δεν ξέρω αν θυμόσαστε την εποχή. Ο ΠΑΟ είχε μια πολύ καλή κι ακριβή ομάδα με προπονητή τον Ρικ Πιτίνο – την τελευταία του ομάδα που διεκδικούσε σοβαρά την πιθανότητα να βρεθεί σε ένα Final 4. Είχε κάτι να φοβηθεί εκείνος ο Παναθηναϊκός από εκείνο τον Ολυμπιακό; Πιστεύω ελάχιστα. Δεν ήταν μόνο η ποιότητα του ρόστερ που του έδινε ένα αέρα υπεροχής - ήταν και ότι είχε τεράστια προβλήματα ο αντίπαλός του. Το περίφημο sms του Πρίντεζη είχε κάνει γνωστά τα οικονομικά προβλήματα των αδερφών Αγγελόπουλων, ο Βασίλης Σπανούλης είχε μεγαλώσει, η ομάδα έμοιαζε να έχει μείνει πιστή σε ένα μπάσκετ που έπαιζε με τον προηγούμενο προπονητή της – ο Ντέιβντ Μπλατ αντιμετωπιζόταν ήδη ως κάτι σαν αναγκαίο κακό.

Στον ΠΑΟ, αν υπήρχε πραγματικά λίγο μυαλό και μια κάποια στρατηγική, θα πρεπε να έχουν διώξει κλοτσηδόν οι ίδιοι τους τρεις διαιτητές για τους οποίους έγινε η φασαρία – πρώτα από όλα γιατί δεν τους είχαν ανάγκη: τον ΠΑΟ διέσυραν στα μάτια των τρίτων. Τι θα πρεπε να θέλει τότε ο ΠΑΟ; Να μείνει στο πρωτάθλημα ο μπερδεμένος Ολυμπιακός, να το χάσει και να αρχίσουν όλοι να μαλώνουν μεταξύ τους.

Γκρίνια, μουρμούρα, εσωστρέφεια

Αν θυμηθείτε πόσο τραγικά είχε καταλήξει τότε η σεζόν του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα (με τις ασταμάτητες αλλαγές ξένων και τις ήττες ακόμα κι από ομάδες απίθανες όπως η Γκραν Κανάρια) θα καταλάβετε τι εννοώ. Μια απώλεια του πρωταθλήματος, λόγω κατάρρευσης, θα δημιουργούσε συνθήκες τέλματος, γκρίνιας κι εν τέλει οργής. Θα τα έβαζαν άλλοι με τον προπονητή κι άλλοι με τους παίκτες, άλλοι με τον Σπανούλη κι άλλοι με τους ίδιους τους Αγγελόπουλους, «που είναι κορόιδα και δεν κάνουν τίποτα». Ο Ολυμπιακός θα πνιγόταν από την εσωστρέφεια και δεν αποκλείω στο τέλος να τον εγκατέλειπαν και οι ιδιοκτήτες του: αυτούς άλλωστε ήθελαν να δουν να φεύγουν οι πρωταγωνιστές της φιλαρμονικής των σφυριγμάτων, γιατί κάθε φορά που έβγαζε δίσκο το παγκάρι έμενε άδειος. Αντί ο ΠΑΟ να κρατήσει στην κατηγορία ένα καχεκτικό και προβληματικό Ολυμπιακό ζητώντας να καρατομηθούν τρεις τενόροι με σουξεδάκια αθλιότητας, χάρη και στην απερίγραπτη ανοησία του Βασιλειάδη και του Τσίπρα, άφησε τον Ολυμπιακό να φύγει. Κι έτσι γεννήθηκε το #ΜexriTelous που τον Ολυμπιακό του έκανε μόνο καλό:  συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του και βοήθησε τους Αγγελόπουλους να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα  επενδύοντας σε ένα δυσεύρετο χρόνο, δηλαδή  ζώντας δυο σεζόν χωρίς το βάρος και τη γκρίνια αποτυχιών. Ολη αυτή η εξέλιξη έφτιαξε τη σημερινή ομάδα: μια ομάδα διψασμένη να προσφέρει χαρές στο κοινό που τη στήριξε και που της έδειξε πόσο την αγαπάει αποδεχόμενο μια απόφαση που για την ιστορία του Ολυμπιακού, που υπάρχει για να κυνηγάει τίτλους, έμοιαζε ασύμβατη με τη λογική του συλλόγου.

Μόνος με κομπάρσους

Όμως το ακόμα χειρότερο ήταν αυτό που έπαθε ο ίδιος ο ΠΑΟ. Ο ΠΑΟ έμεινε μόνος στην Α1 να κερδίζει πρωταθλήματα κόντρα σε ομάδες κομπάρσους. Τα οικονομικά του κατέρρευσαν ελλείψει αντιπάλου, αλλά το πιο κακό που συνέβη είναι άλλο: η απουσία του Ολυμπιακού έφερε αποσυσπείρωση, ο κόσμος άρχισε να απαιτεί ευρωπαϊκές νίκες, ο πήχης των απαιτήσεων ανέβηκε κι όταν χάθηκε η βαλβίδας ασφαλείας που ήταν οι νίκες επί του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, τινάχτηκαν τα πάντα στον αέρα. Χωρίς αντίπαλο ο ΠΑΟ άρχισε να ολισθαίνει κερδίζοντας εγχώριους τίτλους που κανείς σχεδόν δεν πανηγύριζε και του στοίχιζαν κιόλας. Η ομάδα άρχισε να εγκαταλείπεται από το μεγάλο κοινό της  κι όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είπε «πουλάω και φεύγω» διαπίστωσε πως δεν υπάρχει διάθεση να αγοράσει κανείς τίποτα, γιατί αυτό που πουλούσε δεν ήταν ενδιαφέρον. Ποιος θα αγόραζε ποτέ μια ομάδα γιατί κερδίζει τον Προμηθέα, το Λάυριο και την ΑΕΚ των τριάντα μπαν;

Ο Ολυμπιακός μπορούσε εύκολα να συνδυάσει την επιστροφή του με την ενίσχυσή του – να ανάψει το φυτίλι του ενθουσιασμού που φέρνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο ΠΑΟ που να βρει ενθουσιασμό έτσι όπως τελμάτωσε κερδίζοντας αντιπάλους χωρίς κυβικά; Κι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: ο Ολυμπιακός παραμένοντας σταθερά στην Ευρωλίγκα είναι ομάδα που φέτος που είναι καλός, πρωταγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Ενώ ο ΠΑΟ κατέληξε να είναι μια ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Και θα του χτυπάνε πως χωρίς φάρο χάθηκε στα σκοτάδια του.

Εχει ιστορία και κόσμο ο ΠΑΟ και θα ανακάμψει κάποτε. Για την ώρα πληρώνει το τεράστιο λάθος του να αφήσει τον Ολυμπιακό κάποτε να φύγει από το πρωτάθλημα, δηλαδή να γλυτώσει από όσους τον ταλαιπωρούσαν. Δεν κατάλαβε πως το #mexritelous δεν είχε να κάνει με διαιτητάκια και παραγοντάκια, αλλά με μια εποχή που τελείωσε. Ακόμα κι αν αύριο ο ΠΑΟ κατόρθωνε ως δια μαγείας να κερδίσει το πρωτάθλημα (τίποτα δεν αποκλείεται…) αυτό το πρωτάθλημα δεν θα είχε καμία σχέση με όσα προηγήθηκαν. Όπως δεν έχει σχέση και το μπάσκετ που μπορεί να παίξει η ομάδα του Μπαρτζώκα και η ομάδα του Πρίφτη. Και το ‘δαμε και χθες βράδυ…