Το χειροκρότημα του κόσμου του Παναθηναϊκού στον Γιάννη Κωνσταντέλια είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές που υπήρξαν φέτος σε ελληνικό γήπεδο. Ο συνακόλουθος τραυματισμός του ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ που θα μείνει περίπου ένα μήνα εκτός γηπέδων εξαιτίας της θλάσης που αποκόμισε γεμίζει θλίψη όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο: δεν είναι μια κακιά στιγμή αλλά είναι ο ορισμός της αδικίας. Είναι σαν κάποιος από εκεί ψηλά να δοκιμάζει το ίδιο το ποδόσφαιρό μας. Να μας λέει ότι όσο και να το αγαπάτε δεν έχετε καμία ελπίδα να βγείτε από την τοξικότητα του.

Η διπλή ανάγνωση

Ο Κωνσταντέλιας έχει χειροκροτηθεί και σε άλλα γήπεδα. Αν θυμάμαι καλά πρώτη φορά μικρός στην Νίκαια σε ένα ματς του ΠΑΟΚ με τον Ιωνικό. Σίγουρα στην Opap Arena μετά από μια σειρά από ωραίες ενέργειες κόντρα στην ΑΕΚ. Χειροκροτήθηκε επίσης τον περασμένο Μάιο στο Καραϊσκάκη σε ένα από τα τελευταία ματς των play off όταν έγινε αλλαγή στο Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ. Δεν είναι ο μόνος που έχει χειροκροτηθεί από αντιπάλους: η Λεωφόρος πριν μερικά χρόνια είχε χειροκροτήσει τον Ντάνιελ Ποντένσε μολονότι είχε σκοράρει κόντρα στον Παναθηναϊκό. Είναι όμως ο Κωνσταντέλιας ο μόνος που έχει χειροκροτηθεί σε τόσα πολλά και διαφορετικά γήπεδα από τόσο πολύ και διαφορετικό κόσμο που τον ενώνει η αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Το χειροκρότημα στον Κωνσταντέλια έχει διπλή ανάγνωση. Από την μια είναι το χειροκρότημα σε ένα αρτίστα: ο κόσμος πάντα με το χειροκρότημα του λέει ευχαριστώ σε όποιον στα μάτια του δικαιολογεί το εισιτήριο που αυτός πλήρωσε. Από την άλλη είναι και μια δήλωση του κόσμου για το τι ποδόσφαιρο θέλει να βλέπει και τι παίκτες θέλει να βλέπει. Και στις δυο περιπτώσεις το χειροκρότημα αυτό είναι η έκφραση μιας σχεδόν σιωπηλής πλειοψηφίας που πιστεύει ακόμα πως το γήπεδο είναι και τόπος αναψυχής και διασκέδασης – χώρος που μπορεί να παρακολουθήσεις ωραίες ενέργειες και όχι απλά νίκες, ήττες και αποτελέσματα. Έχω μεγαλώσει ακούγοντας διάφορους που επαναλαμβάνουν ότι το γήπεδο δεν είναι θέατρο – το κάνουν με στόμφο λες και μοιράζονται μαζί σου κάποια συγκλονιστική ανακάλυψη. Έχω επίσης βαρεθεί αφόρητα όσους παρουσιάζουν το γήπεδο ως πεδίο μάχης και τον κόσμο στις εξέδρες ως ένα λαό φανατικών υποστηρικτών που συμμετέχει κι αυτός με την καρδιά του σε διάφορα έπη και συγκλονιστικά κατορθώματα με φωνές και διαμαρτυρίες κι άλλα ανάλογα. Όταν προκύπτουν σκηνές που δεν έχουν να κάνουν με αυτή την κουλτούρα του γηπέδου (η οποία βασίζεται αποκλειστικά στο ότι ο αντίπαλος είναι εχθρός) αγαλλιάζει η ψυχή μου από την ελπίδα ότι κάπου υπάρχει ένα κοινό που καταλαβαίνει τι είναι το σημαντικό. Ο Κωνσταντέλιας είναι σημαντικός σε μια χώρα που συνήθως ηρωοποιεί το ασήμαντο.

Θα τα καταφέρει και το ξέρεις

Στα 22 του χρόνια ο Κωνσταντέλιας έχει ήδη 164 ματς με τον ΠΑΟΚ, έχει 34 γκολ και 21 ασίστ, αλλά αυτά τα νούμερα είναι άδικα γιατί δεν καταγράφουν τις μεγάλες ενέργειες: πολλές από αυτές είναι καταπληκτικές, ως αποδείξεις τεχνικής ανωτερότητας, ακόμα κι όταν μένουν ανολοκλήρωτες. Σχεδόν σε κάθε ματς υπάρχει μια στιγμή που θα ξεφύγει από τρεις: ακόμα κι αν στην συνέχεια φρενάρει ή τον σταματήσουν ή χάσει το κοντρόλ αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα στα οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τα τους περάσει όλους είναι καθαρή ποδοσφαιρική αδρεναλίνη: κάποια στιγμή θα τα καταφέρει και το ξέρεις.  

Τι αρέσει τόσο στον Κωνσταντέλια; Η βεβαιότητα που σου δίνει ότι αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως παιγνίδι και το ματς ως ευκαιρία για να σε καταπλήξει. Ο Κωνσταντέλιας δεν είναι θλιμμένο πριγκιπόπουλο, ένας ακόμα αγέλαστος τεχνίτης που πιστεύει ότι βρέθηκε σε λάθος χώρα ή σε λάθος εποχή και που ζει με το παράπονο ότι δεν αναγνωρίζεται το ταλέντο του: έχουμε δει τέτοιους πολλούς και προσωπικά τους βαριέμαι. Αντίθετα από δαύτους ο Κωνσταντέλιας εκπέμπει μια χαρά: την χαρά ενός παιδιού που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και που στην χαρά του σε θέλει συμμέτοχο. Ο Κωνσταντέλιας παίζει για την ομάδα του όσο παίζει και για τον θεατή που πληρώνει για να τον δει. Με την ομάδα του θέλει να κατακτήσει την νίκη, αλλά τον ενδιαφέρει συγχρόνως να κατακτήσει και την καρδιά του θεατή: οι ενέργειές του απευθύνονται σε όσους μπορούν να εκτιμούν το ποδόσφαιρο ως τέχνη – ο Κωνσταντέλιας πιστεύει πως υπάρχουν και τέτοιοι και ψάχνει τρόπους να τους αναδείξει. Όταν ανταπέδωσε το χειροκρότημα στην εξέδρα είναι σαν να έλεγε «σας καταλαβαίνω». Προσπαθεί να κάνει στο γήπεδο αυτά που θα ήθελε να δει αν ήταν στην εξέδρα. Κι αυτό ο κόσμος το νοιώθει. Σε ένα διχαστικό ποδόσφαιρο όπου όλοι λίγο πολύ θέλουν να πουλήσουν ότι είναι καλοί, μόνοι και ξεχωριστοί κι έχουν απέναντί τους όλους τους υπόλοιπους που είναι κακοί και συνασπισμένοι εναντίον τους, ο Κωνσταντέλιας ενώνει. Θυμίζει πως αν δεν υπάρχει μαγεία και τέχνη δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει υπόσταση στην αληθινή ποδοσφαιρική αγάπη. Αυτό είναι ο Κωνσταντέλιας: ένα παιδί αξιαγάπητο κι έτσι θα πορευτεί. Είναι παράξενο να λες ότι είναι παιδί κάποιος που στα 22 του είναι ήδη πατέρας, αλλά έτσι συμβαίνει. Δεν χρειάζεται μάλιστα να κάνουμε τίποτα που θα τον υποχρεώσει να μεγαλώσει γρήγορα: όσο υπάρχει αυτό το συμβόλαιό του με μια αιώνια παιδικότητα τόσο πιο ωραίο θα είναι το ποδόσφαιρό του. Δεν χρειαζόμαστε άλλους πολεμιστές. Από αρτίστες και δημιουργούς έχουμε ξεμείνει.

Ενας λόγος ακόμα

Ο Κωνσταντέλιας δεν είναι κάποιος που περιφέρεται στα ελληνικά γήπεδα ως εξωγήινος – εννοώ πως δεν είναι η περίπτωση του Βασίλη Χατζηπαναγή πχ που κάποτε νόμιζες ότι βρέθηκε εδώ κατά λάθος από ένα άλλο πλανήτη και που σου δημιουργούσε την εντύπωση πως έξι μέρες την εβδομάδα χανόταν για να εμφανιστεί ως δια μαγείας την έβδομη με την φανέλα του Ηρακλή και να σε κάνει για δέκα χρόνια να αναρωτιέσαι αν όσα βλέπεις είναι πραγματικά. Θέλω να πω πως ο Κωνσταντέλιας είναι ένας κανονικός ποδοσφαιριστής του καιρού μας. Διεκδίκησε και πήρε μεγαλύτερα συμβόλαια, συζήτησε με ομάδες του εξωτερικού για να κάνει μεταγραφές, πάλεψε για να βρεθεί στην Εθνική – είναι γήινος, δικός μας. Αλλά είναι και ταυτόχρονα γνώστης των μέσων και των δυνατοτήτων του και προσπαθεί να σε καταπλήξει: σε αυτό διαφέρει. Αλλοι συλλέγουν νίκες και τίτλους, άλλοι θέλουν να γίνουν «σημαίες»: αυτός επιδιώκει μια καθολική αναγνώριση και μάλιστα το κάνει χωρίς να φορτσάρει, αλλά απλά παίζοντας. Το γκολ που σημειώνει κόντρα στον ΠΑΟ είναι ένας συνδυασμός κλάσης, θέλησης και ενστίκτου: το ψάχνει, το θέλει, και το κατορθώνει γιατί μπορεί και μπορεί γιατί έχει πίστη στον εαυτό του και πίστη σε αυτό που είναι το βασικό του σχέδιο, δηλαδή η αναζήτηση μιας μεγάλης ενέργειας. Και μετά παθαίνει θλάση. Και λες όχι ρε γαμώτο. Και διαπιστώνεις πως το χειροκρότημα είναι ανταμοιβή αλλά όχι και πανοπλία: ο σούπερ ήρωας μπορεί να υποφέρει.

Δες το σε παρακαλώ θετικά: είναι κι αυτός ένας λόγος να τον αγαπάς λίγο περισσότερο…