Το Γουίμπλεντον έφτασε στους ημιτελικούς, αλλά για δυο μέρες νόμιζες πως σε αυτούς υπάρχει μόνο ο Ράφα Ναδάλ. Η νίκη του κόντρα στον άψογο Αμερικάνο Τέιλορ Φρινζ στα προημιτελικά ήταν ένα μας «αλα Νάδαλ». Ο Ισπανός για να κερδίσει χρειάστηκε 4 ώρες και 25 λεπτά, λύγισε τον Αμερικάνο στο τάι μπρέικ του πέμπτου σετ και τα έκανε όλα αυτά τραυματίας! Έκανε δηλαδή πάλι αυτά που δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος. Και λογικά μετά από ένα τέτοιο ματς αποχώρησε από το τουρνουά. Γιατί δεν ήταν δυνατόν να κάνει κάτι πιο δύσκολο από ένα θάυμα.
Ο Νικ Κύργιος είχε πει ότι ο σημερινός ημιτελικός με τον Ναδάλ θα έσπαζε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης. Πιθανότατα. Αλλά όχι εξαιτίας της δικής του παρουσίας. Αν αυτό συνέβαινε θα ήταν γιατί ο Ναδάλ προσφέρει σκηνές που δεν βλέπεις σε κανένα σπορ. Όπως πχ η σκηνή που αγνοεί τον πατέρα του, που στη διάρκεια του ματς με τον Φρινζ τον προτρέπει να φύγει από το γήπεδο γιατί είναι τραυματίας κι έχει κάνει ένεση.
Η Marca αποκάλυψε ότι ο Ισπανός πρωταθλητής υποβλήθηκε σε ιατρικές εξετάσεις χθες το πρωί μετά από πόνους στην κοιλιακή χώρα, που ένιωσε στα μέσα του πρώτου σετ στον προημιτελικό αγώνα με τον Φρινζ. Χθες ο Ναδάλ, ο οποίος δεν έχει προπονηθεί σωστά για μια εβδομάδα (γιατί ένοιωθε ενοχλήσεις στο τέντωμα όταν δοκίμαζε να «σερβίρει»), τέσταρε τις αντοχές του προσπαθώντας να καταλάβει αν μπορεί να ανταπεξέρθει στις δυσκολίες του ημιτελικού – η προπόνηση του στα γήπεδα του Aorangi Park έγινε με κλειστές πόρτες. Οι γιατροί διέγνωσαν θλάση επτά εκατοστών. Αυτός είπε ότι θα δοκιμάσει να αγωνιστεί κανονικά! Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ισπανός θα το τολμούσε. Στο US Open του 2009 πήρε μέρος κουβαλώντας μια θλάση πέντε εκατοστών, αλλά παρόλα αυτά έπαιξε στον ημιτελικό με τον Χουάν Ντελ Πόρτο. Όμως ήταν δεκατρία χρόνια νεότερος. Κι ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους. Για να είμαι ειλικρινής λυπήθηκα με την εξέλιξη λίγο για τον Φρινζ: έχασε τη δυνατότητα παρουσίας σε ένα ημιτελικό από κάποιον που σε αυτόν δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί, αλλά που είναι πολύ μεγάλος για να αφήσει ένα παιγνίδι ενώ εξελίσσεται. Άλλος θα το έκανε – ο Ναδάλ ποτέ.
Ακόμα δεν τον ξέρουν;
Πολλοί φίλοι απόρησαν με τους αντοχές του απέναντι στον Φρινζ, που έφτασε να σερβίρει για να πάρει το ματς και είδε ξαφνικά τον Ναδάλ να μοιάζει γίγαντας. Οποιος απορεί δεν γνωρίζει ακόμα καλά τον Ναδάλ κι απορώ μαζί τους. Αυτό με που έκανε απέναντι στον Φριτζ την Τετάρτη είναι απλώς το τελευταίο από μια ατελείωτη σειρά κατορθωμάτων που έχουν σημαδέψει ολόκληρη την καριέρα του. Ξεκινώντας με τον τελικό της Ρώμης το 2005, στον οποίο ο Ράφα, τότε 19 χρονών γύρισε το ματς κόντρα στον Αργεντινό Γκιγιέρμο Κόρια, ακυρώνοντας του μια μπάλα που θα τον έφερνε μπροστά με 4-0 στο πέμπτο σετ – για να το κερδίσει στη συνέχεια με 8-6 μετά από 5 ώρες και 14 λεπτά. Την επόμενη χρονιά, και πάλι στη Ρώμη, ξεπέρασε τον εαυτό του ακυρώνοντας δύο ματς πόιντ στον τελικό με τον Φέντερερ πριν τον δαμάσει κερδίζοντας με 7-5 στο πέμπτο σετ. Ο υπέροχος Ελβετός ήταν μπροστά με 5-3 και σέρβιρε για να κερδίσει.
Παντού θαύματα
Πολλοί νομίζουν ότι θαύματα κάνει μόνο στο χώμα – αλλά έχει κάνει πολλά κι αλλού. Στο Γουίμπλεντον του 2007 ο Ναδάλ κέρδισε τον σπεσιαλίστα στο γρασίδι Ρόμπιν Σοντερλινγκ με 7-5 στο πέμπτο σετ σε ένα ματς που κράτησε 4 ώρες και ένα λεπτό. Την επόμενη χρονιά τερμάτισε το απόλυτο του Φέντερερ στο Λονδίνο κερδίζοντας τον Ελβετό με 9-7 στο πέμπτο σετ (τότε δεν υπήρχε τάι μπρέικ στο πέμπτο σετ) μετά από 4 ώρες και 48 λεπτά: για το παιγνίδι αυτό γυρίστηκε ντοκιμαντέρ.
Αλλά και στην Αυστραλία έχει κάνει πολλά ανάλογα. Το 2009 του πήρε περισσότερες από 5 ώρες για να δαμάσει τον Φερνάντο Βερντάσκο στους ημιτελικούς της Μελβούρνης και 48 ώρες αργότερα κέρδισε παίζοντας 4 ώρες τένις και τον Φέντερερ με 6-2 στον πέμπτο σετ στον τελικό – τον Φέντερερ που με τον Ρόντινγκ στον ημιτελικό δεν είχε καν ιδρώσει.
Όταν οι αγώνες του Ράφα ξεπερνούν τις 4 ώρες και 20 λεπτά παιχνιδιού, ο Ισπανός τενίστας γίνεται σχεδόν αξεπέραστος: μόνο τρεις παίκτες έχουν καταφέρει να τον κερδίσουν σε μαραθώνιο. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι ο τελευταίος που τον έχει κερδίσει σε ένα τέτοιας διάρκειας ματς και ο μόνος που το έχει κάνει δυο φορές: το έκανε στον ημιτελικό του Γουίμπλεντον το 2018 και στον τελικό του Australian Open το 2012. Το κατάφεραν ακόμα ο Ζιλ Μούλερ στους 16 του Γουίμπλεντον το 2017 (όταν ο Ναδάλ δεν στεκόταν στα πόδια του) και ο μαραθωνοδρόμος Βεντράσκο στο ίδιο τουρνουά του 2016. Αλλά σε 24 άλλες περιπτώσεις ο Ναδάλ είχε το χρόνο σύμμαχό του. Και τα τρία τελευταία χρόνια, στα πέντε σετ, έχει χάσει μόνο από τον Στέφανο Τσιτσιπά στην Αυστραλία.
Αυτός και μόνο
Δεν νομίζω πως ο βιονικός Ισπανός θα μπορούσε να κερδίσει το Γουίμπλεντον φέτος: θα το πάρει ο Τζόκοβιτς λογικά – ήταν εξ αρχής φαβορί και με δρόμο στρωμένο. Μου αρκεί ότι η μάχη του Ναδάλ με τον Φρινζ, πριν την αποχώρηση του, συγκίνησε πάλι όλο τον κόσμο. Που παραλίγο να πιστέψει πως το τένις είναι τα καραγιοζιλίκια του Κύργιου με τον Τσιτσιπά. Οι δυο αυτοί μας έδωσαν ένα καταπληκτικό ματς στο Γουίμπλεντον, του οποίου όμως το βασικό χαρακτηριστικό ήταν ότι συνοδεύτηκε από ένα πλήθος από αστειότητες. Ο Κύργιος έκανε το γνωστό του σόου με διαμαρτυρίες στους διαιτητές και θεατρινισμούς ασταμάτητους, ο Τσιτσιπάς τσίμπησε κι έκανε χειρότερα: μέχρι και τη μπάλα στην εξέδρα πέταξε και θα μπορούσε να αποβληθεί. Πολλοί ενθουσιασμένοι από αυτό το σόου της απόλυτης έλλειψης λογικής, νόμιζαν ότι το τένις είναι αυτό – μια περίπου θεατρική μονομαχία στην οποία κερδίζει ο λιγότερο ή περισσότερο τρελός – ανάλογα πως το βλέπει κανείς. Όχι δεν είναι αυτό. Το τένις είναι ο Ναδάλ. Που δεν καταλαβαίνει από όρια, που παίζει για να τα ξεπερνά. Που είναι κάτι περισσότερο από τους Γκραν Σλαμ τίτλους του και τις εβδομάδες της παραμονής του στο νούμερο 1. Είναι μια μηχανή ατελείωτων συγκινήσεων που μεγαλώνει πάντα τον θαυμασμό για το ίδιο το άθλημα. Είτε κερδίζοντας, είτε όπως σήμερα αποχωρώντας.
