Ενα βίντεο που ανέβασε η ισπανική εφημερίδα Μarca από την τελευταία προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης πριν το ματς με την Μάντσεστερ Σίτυ είχε μια καταπληκτική σκηνή – καταπληκτική ακόμα και στον καιρό του Τικ Τοκ που τα βίντεο πέφτουν βροχή, περνούν και χάνονται. Ο κόουτς Κάρλο Αντσελότι έχει όλους τους παίκτες του συγκεντρωμένους στο κέντρο του γηπέδου και τους μιλάει για το ματς. Ο Ισπανός δημοσιογράφος, που κάνει την υποκλοπή, είναι τυχερός γιατί η λήψη επιτρέπει να διαβάσουμε εξ αποστάσεως τα χείλι του κόουτς. Ο Ιταλός προπονητής λέει πως τα πρώτα 25 λεπτά στο Ετιχαντ θα είναι εφιαλτικά, γιατί η Μάντσεστερ Σίτυ θα πιέσει την Ρεάλ πιο πολύ και από ό,τι έκανε στο πρώτο ματς στο Μπερνμαπέου. «Αν αντέξουμε σε αυτό το διάστημα» λέει «μετά τα πράγματα θα γίνουν πιο εύκολα». Η Ρεάλ μπαίνει στο ματς για να αντέξει και χάρη στον Κουρτουά μοιάζει να πλησιάζει στον πρώτο στόχο της, δηλαδή στο να μην δεχτεί γκολ μέχρι το 25΄. Αλλά στο 24΄ο Μπερνάρντο Σίλβα παίρνει μια κάθετη από τον Ντε Μπρόιν κι αποφασίζει να μην ψάξει τον Χάλαντ, όπως έκαναν όλοι οι παίκτες της Σίτυ όταν πλησίαζαν την περιοχή μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά να τη φέρει στο αριστερό και να σημαδέψει την κλειστή γωνία του Κουρτουά που μοιάζει λίγο να αιφνιδιάζεται. Η πίεση της Σίτυ αποδίδει κι ο ημιτελικός, που έπρεπε να είναι ένας τελικός πριν τον τελικό, γίνεται μια τυπική διαδικασία. Η Μάντσεστερ Σίτυ θα κερδίσει τελικά με 4-0, όχι γιατί δεν σήκωσε το πόδι από το γκάζι αλλά γιατί ήταν εντυπωσιακά καλύτερη. Πράγμα που συμβαίνει φέτος σε όλα τα ματς του Τσάμπιονς λιγκ που έδωσε στην έδρα της.
Κατηγορία για υπερβολικό φόβο
Οι Ισπανοί κατηγορούν σήμερα, στο μέτρο που επιτρέπεται για να μην τους κάψει ο Θεός, τον Αντσελότι για υπερβολικό φόβο: βρίσκουν ότι η Βασίλισσα ήταν εκ προθέσεως παθητική στην αρχή. Είναι μια κατηγορία σωστή, αλλά και άδικη. Ο Αντσελότι όντως ζήτησε από την ομάδα του να είναι στην αρχή ειδικά πολύ προσεχτική και να παίξει λίγα μέτρα πιο πίσω και νομίζω για αυτό προτίμησε να επαναφέρει ως βασικό τον Μιλιτάο, τον ηγέτη της άμυνάς του θυσιάζοντας τον Ρούτινγκερ, τον καλύτερο αμυντικό της Ρεάλ στο πρώτο ματς. Δεν το έκανε, όμως, από φόβο, αλλά από σεβασμό στην Σίτυ. Η Ρεάλ πέρυσι στο ίδιο γήπεδο βρέθηκε να χάνει με 2-0 στο δέκατο λεπτό, ενώ στον πρώτο εφετινό ημιτελικό στη Μαδρίτη χρειάστηκε τον τερματοφύλακα της για να αντέξει στην πίεση καθώς στο πρώτο μισάωρο ειδικά ο Ντε Μπρόιν και η παρέα του στο Μπερναμπέου έκρυψαν τη μπάλα. Η χθεσινή στατιστική λέει κάτι που δείχνει το είδος της πίεσης: στο πρώτο εικοσάλεπτο οι παίκτες της Σίτυ έχουν 112 σωστές πάσες και οι παίκτες της Ρεάλ 10! Αν ο Αντσελότι έστελνε την ομάδα του στην επίθεση (αν υποθέσουμε πως αυτό με κάποιο τρόπο μπορούσε να γίνει) το 4-0 θα προέκυπτε στο ημίχρονο, αφού στους κενούς χώρους Γκουντογκάν, Γκρίλις, Ντε Μπρόιν και Μπερνάντο Σίλβα θα έκαναν ό,τι ήθελαν. Ο Αντσελότι πίστεψε πως αν όλοι αυτοί βρουν μια κλειστή άμυνα θα παίξουν προβλέψιμα για τον Χάλαντ και πως περιορίζοντας τον εξωπραγματικό σκόρερ της Ρεάλ θα υπήρχε μια βασική κεντρική ιδέα που θα λειτουργούσε. Όμως το ό,τι σκοράρει πολύ ο Χάλαντ δεν σημαίνει πως η Σίτυ δεν έχει άλλους τρόπους να ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Με τον Γκρίλις να πανικοβάλει τον Καρβαχάλ και τον Ντε Μπρόιν να εμφανίζεται πάντα για να γίνει στήριγμα όποιου συμπαίκτη του κουβαλά μπάλα, η Σίτυ πήρε όλα τα διαθέσιμα μέτρα, που στην γλώσσα του ποδοσφαίρου σημαίνει πως δεν είχε κανένα φόβο να βάλει στην αντίπαλη περιοχή όσους παίκτες ήταν απαραίτητο. Όταν ο Γκουντογκάν κάνει με κεφαλιά το 2-0 υπάρχουν πέντε παίκτες του Γκουαρντιόλα εντός περιοχής, σαν η Σίτυ να παίζει με μια μικρομεσαία ομάδα της Πρέμιερ λιγκ. Θεωρητικά με την άμυνα τόσο ψηλά θα πρεπε να φοβάται τουλάχιστον τον Βινίσιους και τον Ροντρίγκο αλλά για να γίνουν αυτοί επικίνδυνοι θα έπρεπε να πάρουν την μπάλα. Και την μπάλα στο πρώτο ημίχρονο την είχε μόνο η ομάδα του Γκουαρντιόλα. Που στην αξιοποίηση της κατοχής της παραμένει η καλύτερη στον κόσμο.
Κι πέρυσι έχανε, αλλά…
Αν βρήκα κάτι απογοητευτικό στη Ρεάλ αυτό δεν ήταν η αρχική της υποχρεωτικά παθητική στάση: ήταν η αδυναμία της να γίνει σοβαρά επικίνδυνη όταν η Σίτυ της άφησε λίγο τη μπάλα μετά το πρώτο μισάωρο. Δυο καλά σουτ, ένα του Κρος στο δοκάρι κι ένα του Βινίσιους, δεν τα λες ακριβώς σπουδαία επιθετική αντίδραση. Και πέρυσι η Ρεάλ έχανε με 2-0, αλλά το ματς τελείωσε 4-3 και πάνω σε αυτή της την αντίδραση η Ρεάλ έχτισε την πρόκρισή της. Γιατί χθες δεν υπήρξε αντίδραση; Γιατί σε αυτό το δύσκολο βράδυ που μοιάζει με την τελευταία στάση μιας τεράστιας διαδρομής, είδαμε όλες τις αδυναμίες της Ρεάλ, σαν να ήθελε να μας υπενθυμίσει πως φέτος πορεύτηκε μέχρι τον ημιτελικό απλά γιατί τις έκρυψε. Είναι το ματς στο οποίο φάνηκε πιο πολύ από όλα η μη αντικατάσταση του Καζεμίρο. Που φάνηκαν τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν όταν ακόμα και μια μεγάλη ομάδα παίζει με ένα κατά συνθήκη αριστερό μπακ. Που είδαμε τις ελλείψεις αντοχών του Μόντριτς (που έπαιξε και μουντιάλ) αλλά και τις αδυναμίες στην επίθεση όταν το τρικ που θέλει τον Μπενζεμά να γίνεται πασέρ δεν λειτουργεί. Φάνηκε επίσης η μετριότητα του πάγκου: από αυτόν της Μάντσεστερ Σίτυ ήρθαν ο Φόντεν και ο Αλβαρεζ που με την πρώτη τους συνεργασία έδωσαν στην πρόκριση διαστάσεις θριάμβου.
Όπως κάποτε στο Σαν Σίρο
Πολλοί θυμήθηκαν την τελευταία μεγάλη ήττα της Ρεάλ στο Τσάμπιονς λιγκ: μια «ήττα- αποκλεισμό» με 4-0 από την Λίβερπουλ το 2009. Τότε όμως ήταν καθοριστική, κυρίως για την έκταση του σκορ, η κακή διαιτησία του Βέλγου Ντε Μπλέκερεν. Η χθεσινή μου θύμισε μια πολύ παλιότερη: την ήττα της ομάδας του Μίτσελ και του Μπουντραγκένιο από την Μίλαν των Ολλανδών με 5-0 στο Σαν Σίρο, πάλι σε ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ το 1989 – ίσως να την θυμήθηκε και ο Αντσελότι που είχε σκοράρει κιόλας. Το θυμήθηκα εκείνο το ματς γιατί είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση: πως μια ομάδα φεύγει και μια έρχεται. Η Μάντσεστερ Σίτυ που έβαλε στην Ρεάλ χθες δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο γκαζώνοντας και δυο στο δεύτερο σχεδόν περπατώντας, πάει στην Πόλη για να πάρει το πρώτο της Τσάμπιονς λιγκ, αλλά αυτό δεν θα είναι και το τελευταίο. Η διατήρησή της στο υψηλό επίπεδο είναι καταπληκτική. Εχει πέντε πρωταθλήματα Αγγλίας στα έξι τελευταία χρόνια και φέτος έχει τέσσερα ματς μπροστά της για να πάρει τρεις τίτλους. Στραπατσάρισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης χωρίς ο Χάλαντ να βάλει γκολ στα δυο ματς – πράγμα που στο Τσάμπιονς λιγκ έχει συμβεί μόνο μια φορά, όταν κάποτε παίζοντας στην Ντόρτμουντ αντιμετώπισε την Σίτυ.
Από το κανονικό στο εξαιρετικό
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα μπορεί να καμαρώνει γιατί στο τέλος των δυο ημιτελικών αυτός ήταν ο καλύτερος όλων. Ακόμα και χθες, στο σχεδόν άψογο αυτό 4-0, η Σίτυ που έχει μόνο διακριθέντες, δεν έχει κανένα παίκτη που να μετέτρεψε το ματς σε one man show: το πλάνο έφερε την πρόκριση και το θρίαμβο και το καταλαβαίνεις από τα ονόματα των σκόρερς. Ο Σίλβα κι ο Γκουντογκάν, φυσικά και ο Αναντζί, που προκάλεσε το αυτογκόλ του Μιλιτάο, είναι εκπρόσωποι μια καλοπληρωμένης εργατικής τάξης. Κι ο Αλβαρεζ ένας αναπληρωματικός πολυτελείας.
Η Ρεάλ γυρνά στην Ισπανία με το υπαρξιακό ερώτημα αν πρέπει να αλλάξει του χρόνου πολύ: δεν χρειάζεται απλά μια δυο προσθήκες, αλλά πρέπει να σκεφτεί πως πλησιάζει η μέρα που δεν θα έχει τον Κρος, τον Μόντριτς και τον Μπενζεμά. Ο Αντσελότι θα προβληματιστεί για το αν θα μείνει για να φτιάξει μια ομάδα σχεδόν από την αρχή ή αν θα προτιμήσει ένα καταπληκτικό εφάπαξ συνταξιοδότησης με διαμονή στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και δουλειά στην Εθνική Βραζιλίας. Κι ο Πεπ θα πάει στην Πόλη για να είναι πρωταγωνιστής σε ένα τελικό που μοιάζει πιο άνισος από τον καιρό που η Ρεάλ των Γκαλάκτικος έπρεπε να παίξει με την τίμια Μπάγερ Λεβερκούζεν: αδυνατώ και να φανταστώ πως μπορεί να γλυτώσει η Ιντερ, όχι από την Σίτυ του χθεσινού πρώτου ημιχρόνου, που ήταν διαστημική, αλλά και από αυτή του δεύτερου που έκανε απλά διαχείριση του ματς.
Ο Γκουαρντιόλα παρουσίασε φέτος μια κανονική ομάδα που έπαιρνε προκρίσεις φροντίζοντας να μην χάνει εκτός έδρας και να κερδίζει πανεύκολα εντός. Το κανονικό εξελίσσεται σε εξαιρετικό: αυτή είναι η ιστορία της χρονιάς της Σίτυ σε σύνθεση. Η μανιώδης αναζήτηση του εξαιρετικού αντιθέτως μπορεί να σε οδηγήσει στο τέλειο, αλλά ακολουθεί νομοτελειακά το χάος. Κι αυτό ήταν που συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια.
