Το συμπέρασμά μου από το χθεσινό παιγνίδι είναι απλό: ο Ολυμπιακός δεν πρόσεξε τις λεπτομέρειες και για αυτό έχασε από την Αρσεναλ με 0-1 στο Καραϊσκάκη – για την ακρίβεια δεν έχασε, αυτοκτόνησε. Η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς δεν έκανε ένα κακό ματς κι αυτό είναι που κάνει την ήττα της πραγματικά ανυπόφορη. Ο Πορτογάλος προπονητής σίγουρα αιφνιδίασε την Αρσεναλ παίζοντας με τρεις ανασταλτικούς μέσους (τον Γκιγιέρμε, τον Μπουχαλάκη και τον Καμαρά), αλλά ταυτόχρονα πιέζοντας την και αρκετά ψηλά. Σίγουρα τα είχε με την τύχη του γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να βρει γκολ σε δυο – τρεις μεγάλες ευκαιρίες που είχε στην αρχή του ματς. Και είναι δεδομένο ότι χάρηκε που είδε την ομάδα του να παίζει καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο και θέλησε να την βοηθήσει από τον πάγκο. Αλλά ο τρόπος που επιχείρησε να την βοηθήσει είχε ως συνέπεια την απώλεια του παιγνιδιού κι αυτό κάνει την ήττα αυτοκτονική κι όχι απλά δυσάρεστη.
Χάλασε το καλούπι του
Ο Ολυμπιακός έχασε το παιγνίδι γιατί μετά το 70΄πήρε περισσότερα ρίσκα από όσα μπορούσε ως ομάδα να σηκώσει: προσπαθώντας να γίνει πιο επιθετικός χάλασε αυτό που του επέτρεπε να έχει τον έλεγχο του ματς, δηλαδή το σχήμα του, το καλούπι του. Ο Μαρτίνς που είδε τον Ολυμπιακό να κρατά τη μπάλα λίγο περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο θεώρησε πως θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα του να γίνει πιο πιεστική και επιθετική βάζοντας στο ματς τον Φορτούνη, αντί του Μπουχαλάκη και τον Λοβέρα αντί του Μασούρα. Με την κίνησή του αυτή κατέστρεψε τον ανασταλτικό μηχανισμό της ομάδας δηλαδή αυτό το 4-3-3 με το οποίο τόσο απλά και εύκολα είχε περιορίσει την Αρσεναλ. Απόντος του Μπουχαλάκη, και με άδειες πια τις πλάγιες γραμμές, η Αρσεναλ βρήκε το χώρο δράσης που σε όλο το ματς έψαχνε – δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο για να σκοράρει. Οι καλές ομάδες δεν φοβούνται ένα, δυο ξεκούραστους παίκτες του αντιπάλου που θα μπουν στο ματς: διαβάζουν τις αδυναμίες που υπάρχουν και χτυπούν αναλόγως. Κι αυτό έκανε στο φινάλε του ματς η Αρσεναλ.
Ο Μαρτίνς πήρε ένα ρίσκο γιατί πιθανότατα δεν του έφτανε το 0-0. Είναι κατανοητό. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίξει κόντρα στην Αρσεναλ με τον Φορτούνη, τον Λοβέρα και τον κουρασμένο στο τέλος Βαλμπουενά πίσω από τον ξεκομμένο Ελ Αραμπί. Κι αυτό πληρώθηκε. Κι αν κάτι αξίζει είναι να προβληματιστεί κανείς γιατί ο προπονητής έκανε κάτι τέτοιο.
Με τον Βαλμπουενά εξουθενωμένο από το πολύ τρέξιμο, τον Λοβέρα να αδυνατεί να αγωνιστεί σε ρόλο εξτρέμ και τον Μπουχαλάκη να βγαίνει, ενώ έστω και κιτρινισμένος, είναι ένας από τους καλύτερους του γηπέδου οι αλλαγές στο τέλος έμοιαζαν να μην έχουν κανένα νόημα. Κάθε εξόφθαλμο και ακατανόητο ρίσκο για μένα στο ποδόσφαιρο είναι λάθος. Τρελάθηκε ο Μαρτίνς; Οχι. Του συνέβη κάτι απλό, που του έχει συμβεί κι άλλες φορές: πίστεψε ότι ήταν ευκαιρία να κερδίσει το ματς κι αποφάσισε να αφήσει στην άκρη για είκοσι λεπτά αυτό που ήταν το αρχικό του καλό σχέδιο. Για να το πώς απλά έχασε την υπομονή του.
Με ένα μέσο παραπάνω
Στο διάστημα που ο Ολυμπιακός ήταν καλός υπήρξαν τρία πράγματα που του επέτρεπαν τον έλεγχο του παιγνιδιού. Το πρώτο ήταν η καλή εμφάνιση των αμυντικών του: και οι τέσσερις, αν σκεφτεί κανείς ποιους είχαν απέναντι, δεν έκαναν το παραμικρό σχεδόν λάθος. Ειδικά ο Τσιμίκας (που κατάπιε τον Ομπαμεγιάνγκ) και ο Σεμέδο (που αγωνίστηκε υποδειγματικά παρότι κουβαλούσε μια κίτρινη από νωρίς) ήταν στα καθήκοντά τους άψογοι. Το δεύτερο κομμάτι στο οποίο ο Ολυμπιακός πήγε καλά, είχε να κάνει με την ορθή εφαρμογή του πλάνου – κυρίως με την ευκολία με την οποία κέρδιζε ένα παίκτη παραπάνω στη μεσαία γραμμή σχεδόν σε όλο το ματς. Θεωρητικά ο Ολυμπιακός έπαιζε 4-3-3, πρακτικά ποτέ του δεν αμύνθηκε με λιγότερους από τέσσερις μέσους. Στο μεγαλύτερο διάστημα του παιγνιδιού είτε γυρνά ο Μασούρας, είτε γυρνά ο Βαλμπουενά. Όταν το κάνει ο πρώτος, ο Γάλλος μένει πιο ψηλά στο γήπεδο για να σχεδιάσει μια αντεπίθεση, όταν αυτός γυρνά (ειδικά στην αρχή των ημιχρόνων που έχει πιο πολλές αντοχές) ο Μασούρας γίνεται δεύτερος κυνηγός. Εκτός από αυτούς τους δυο, η κάλυψη της μεσαίας γραμμής (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο) γίνεται και ευκολότερη γιατί όποιος ακραίος μπακ δεν πιέζεται (συνήθως ο Ομάρ) ανεβαίνει κι αυτός να βοηθήσει: δεν υπάρχει σχεδόν καμία ευκαιρία της Αρσεναλ στην οποία οι Λονδρέζοι να έχουν εκμεταλλευτεί το πλάτος του γηπέδου και οι εξτρέμ τους είναι οι χειρότεροι παίκτες τους – κι ο Μαρτινέλι κι ο Γουίλοκ (που μετά την είσοδο του Σεμπάγιος παίζει σαν εξτρέμ) γίνονται αλλαγή. Ο Αρτέρτα βλέποντας πόσο συμπαγής είναι ο Ολυμπιακός στη μεσαία γραμμή χρησιμοποιεί από το 58΄κι έπειτα τον Σεμπάγιος γιατί οι υπόλοιποι μέσοι του δεν έχουν χώρο να αναπνεύσουν. Και όσο κι αν ακούγεται παράξενο είναι ακριβώς αυτή η καλή δουλειά που γίνεται από τους μέσους του Ολυμπιακού που οδηγεί τον προπονητή του στο λάθος.
Τρέχουν στο τέλος ανενόχλητοι
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έχοντας σβήσει εντελώς το ματς κρατά περισσότερο τη μπάλα. Σιγά σιγά κερδίζει και μέτρα και στημένες φάσεις και γίνεται επικίνδυνος γιατί η άμυνα της Αρσεναλ, όταν απλά η μπάλα φτάνει στην περιοχή της, αντιδρά σπασμωδικά. Ο Μαρτίνς πιστεύει πως οι Αγγλοι θα του αφήσουν τη μπάλα ακόμα πιο πολύ και θέλει αρχικά ένα και στη συνέχεια δυο χειριστές της μπάλας καλύτερους. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει τα μέτρα στο γήπεδο γιατί η Αρσεναλ έχει υποχωρήσει: το χει κάνει γιατί η Αρσεναλ δεν μπορεί να παίξει!
Ο Μαρτίνς θέλει να περάσει κάποιος τη μπάλα σωστά στον Ελ Αραμπί και για αυτό θέλει κάτι φρέσκο στη μεσαία γραμμή. Αλλά η είσοδος του Φορτούνη και του Λοβέρα, σε συνδυασμό με την παρουσία του κουρασμένου Βαλμπουενά αδειάζουν την μεσαία γραμμή – η δουλειά πάει στράφι σε δέκα λεπτά! Η Αρσεναλ βρίσκει χώρο για μια αντεπίθεση στο 81΄και ο Λακαζέτ σκοράρει γιατί ο Ομπαμεγιάνγκ και ο Σάκα τρέχουν στο άδειο γήπεδο ανενόχλητοι. Μέχρι το ματς να τελειώσει η Αρσεναλ έχει δοκάρι με τον Παπασταθόπουλο και δυο ακόμα μεγάλες ευκαιρίες: όσες δεν είχε στα προηγούμενα ογδόντα λεπτά.
Δεν μου πάει ποτέ η καρδιά να κατηγορήσω ένα προπονητή γιατί θέλησε να κερδίσει. Δεν νομίζω πως το 0-0 θα έδινε στον Ολυμπιακό περισσότερες ελπίδες πρόκρισης από το 0-1: δεν έχω καταλάβει καν αν η πρόκριση τον ενδιαφέρει. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε για το 0-0: δεν αμύνθηκε μαζικά, ούτε καθυστερούσε δείχνοντας ευχαριστημένος με αυτό. Επαιξε για να κερδίσει με 1-0 κι έχασε με 0-1. Γιατί το 1-0 θέλει υπομονή. Μερικές φορές πρώτα από όλα από τον ίδιο τον προπονητή. Που χθες αρχικά το σχεδίασε και στη συνέχεια το ξέχασε…
