Μια μεγάλη ομάδα πρέπει πάντα να έχει δυο στόχους. Ο πρώτος είναι οι νίκες και οι βαθμοί – όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο (και για αθλητισμό γενικότερα) όλα πρέπει να γίνονται με σκοπό να κερδίζεις. Ο δεύτερος στόχος είναι η ικανοποίηση του κοινού – όταν μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό, όποιος σε παρακολουθεί πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό: οφείλεις να τον σέβεσαι γιατί είναι εργοδότης σου. Μεγάλη ομάδα είναι αυτή που κερδίζει και που συγχρόνως σέβεται τον θεατή – οπαδό, που την παρακολουθεί. Όποιος αγαπάει μόνο τις νίκες δεν είναι οπαδός μεγάλης ομάδας: είναι συνήθως οπαδός μιας ομάδας που κερδίζει κάτι σημαντικό σπάνια, οπότε δεν έχει απαιτήσεις. Η έλλειψη απαιτήσεων δεν αφήνει μια ομάδα να μεγαλώσει: η μεγάλη ομάδα ζει με τις απαιτήσεις του οπαδού της – δεν μπορεί να τις ξεχνά. Ο Ολυμπιακός έβαλε πέντε γκολ στην Ντουντελάνζ γιατί λειτουργεί ως μεγάλη ομάδα, ακόμα και στις χρονιές που μπορεί να μην του πηγαίνουν όλα καλά. Την ευχαρίστηση του κοινού την έχουν όλοι στο μυαλό τους – ίσως και να τους καταπιέζει καμιά φορά. Αλλά η νίκη και η ικανοποίηση του θεατή πάνε μαζί: η ομάδα καταλαβαίνει ότι έχει κάνει τη δουλειά της όχι όταν η εξέδρα πανηγυρίζει μια νίκη, αλλά τη στιγμή που η εξέδρα τραγουδά «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Γιατί η εξέδρα γνωρίζει ποια ομάδα υποστηρίζει και από αυτή απαιτεί να μην σταματάει.   

Σχέδιο σε πλήρη εξέλιξη  

Αν ήμουν διοικητικός παράγοντας του Ολυμπιακού θα έβλεπα την εφετινή ομάδα ως ένα σχέδιο σε πλήρη εξέλιξη: η μόνη μου απαίτηση θα ήταν η πρόοδος και την πρόοδο την διαπιστώνεις σε βραδιές όπως η χθεσινή. Στο ματς αυτό έχεις την απαίτηση, μετά τη νίκη στο Λουξεμβούργο, η ομάδα να διασκεδάσει το κοινό της κι όταν την δεις να το κάνει, μπορείς να είσαι βέβαιος ότι όλα εξελίσσονται όπως πρέπει. Όχι όταν την δεις να κερδίζει: αυτό είναι εύκολο. Τα μπράβο πρέπει να τα πεις μόνο αν την δεις να πιάνει τον αντίπαλο από το λαιμό από την αρχή, να τον τελειώνει στο δεκάλεπτο και να τον συντρίβει στο μισάωρο: όλα αυτά είναι πιο σημαντικά από τη νίκη – είναι βήματα μπροστά. Και είναι απλά θέμα χρόνου (και ενίσχυσης) να τα δεις και στο πρωτάθλημα: αρκεί να μην απογοητεύεσαι και να μην βιάζεσαι.

Θυμηθείτε λίγο τι είχε συμβεί πριν το ματς με την Μίλαν στις 4 Οκτωβρίου: μόλις 34 μέρες πριν. Ο Πέδρο Μαρτίνς κατεβάζει μια ενδεκάδα με έντεκα αναπληρωματικούς κι όλοι αναρωτιόμαστε αν τρελάθηκε: πολλοί από εκείνους τους παίκτες δεν είχαν παίξει ενενηντάλεπτο στο πρωτάθλημα. Ένα μήνα αργότερα ο προπονητής εξαγγέλλει ότι θα κάνει rotation, αλλά ουδείς ανησυχεί: όλοι βλέπουν πως στο μεταξύ οι βασικοί του Ολυμπιακού δεν είναι έντεκα, αλλά τουλάχιστον δεκαοκτώ. Ο Πορτογάλος προσθέτει διαρκώς παίκτες στην εξίσωση κι αυτό είναι σπουδαίο.  Χθες βράδυ, σε ένα ευρωπαϊκό ματς χρησιμοποιεί άφοβα αναπληρωματικούς (;) και μας δείχνει το βάθος του πάγκου, αλλά και το είδος της καλής δικής του δουλειά μέχρι τώρα. Ο Πορτογάλος έχει πια δυο τερματοφύλακες που έχουν παίξει πολύ: τον Γιαννιώτη και τον Σα. Εχει δυο δεξιά και δυο αριστερά μπακ αξιόπιστα: χθες έπαιξαν ο Τοροσίδης και ο Τσιμίγκας κι έμειναν έξω ο Ομάρ και ο Κούτρης – ποιος το κατάλαβε; Εχει μοιράσει καλά το χρόνο ανάμεσα στους τέσσερις στόπερ: χθες κράτησε εκτός πάλι τον Μεριά (ενώ τον Βούκοβιτς δεν τον πήρε καν στην αποστολή), αλλά ο Σισέ κι ο Μιράντα δεν είχαν πρόβλημα γιατί έχουν ματς στα πόδια τους. Είχε επίσης ο Μαρτίνς στην αποστολή εκτός από τους τρεις μέσους που έχουν παίξει τα πιο πολλά ματς (τον Μπουχαλάκη, τον Φορτούνη και τον Καμαρά), δυο που για βασικοί αποκτήθηκαν, δηλαδή τον Νάτχο και τον Τουρέ: έπαιξαν και οι δυο, την ώρα που ο Γκιγιέρμε ήταν στην εξέδρα. Μεγάλο rotation δεν μπορεί να γίνει μόνο στην επίθεση: ο Γκερέρο είναι τραυματίας, ο Χασάν δεν ξεκίνησε, ο Ναουέλ μπήκε στην ενδεκάδα, αλλά ο Χριστοδουλόπουλος και ο Ποντένσε μοιάζουν αναντικατάστατοι – ο Πορτογάλος γιατί δεν παίζει καθόλου ο Πάρντο.

Σιγά σιγά δεν υπάρχει διάκριση βασικών και αναπληρωματικών, αλλά υπάρχουν παίκτες έτοιμοι για όλα. Χθες με πέντε θεωρητικά αναπληρωματικούς, τον Καμαρά πρώτη φορά άψογο σαν «εξάρι», τον Φορτούνη να παίζει μια ώρα και μολονότι ξεκίνησε χωρίς φορ, ο Ολυμπιακός έβαλε πέντε γκολ στην Ντουντελάνζ για πλάκα. Αν αυτό δεν είναι πρόοδος, δεν ξέρω τι είναι η πρόοδος.

Κάτι πέρα και από τη ντροπή

Λίγη ώρα πριν ο ΠΑΟΚ είχε χάσει από την Βίντι: η ήττα του είναι χειρότερη και από αυτή που είχε γνωρίσει από τους Μαγιάρους στην Τούμπα. Αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ ήταν υποψιασμένος, αλλά αυτό δεν του αρκούσε για να μην είναι νωθρός. Γιατί είναι νωθρός; Γιατί σε σχέση με το ξεκίνημα μοιάζει να χάνει παίκτες. Η απουσία του Βιερίνια, του Κάνιας, του Μαουρίσιο και του Πέλκα στοίχισαν – όπως είχαν στοιχίσει οι απουσίες από την ενδεκάδα του Πρίγιοβιτς, του Μαουρίσιο, του Μπίσεσβαρ και του Βιερίνια στο πρώτο ματς.

Ο Λουτσέσκου δεν έχει πάρει τίποτα σχεδόν από τις καλοκαιρινές μεταγραφές: μόνο ο Ζάμπα έχει βοηθήσει – όχι πάντως στα ματς με τους Ούγγρους. Παίκτες που ξεκίνησαν βασικοί, (ο Λημνιός και ο Χατσερίντι π.χ), μόλις έμειναν λίγο έξω, μοιάζουν να απογοητεύτηκαν. Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί δεν ξεκινά ο Γουάρντα και γιατί δεν παίζει ο Μπίσεσβαρ ακόμα κι όταν λείπει ο Πέλκας. Ο Ρουμάνος έχει βρει μια ενδεκάδα: όταν αυτή χαλάει κι ο αντίπαλος είναι απλά σοβαρός, ο ΠΑΟΚ μπερδεύεται. Μόνος του κινδυνεύει να αποκλειστεί από τον πιο εύκολο όμιλο στον οποίο έχει ποτέ βρεθεί στο Γιουρόπα λιγκ. Είχα γράψει ότι η ήττα από την Βίντι στην Τούμπα ήταν ντροπή- η χθεσινή ήταν ακόμα χειρότερη. Είναι πραγματικά να απορείς τι παιγνίδια θα έκανε ο ΠΑΟΚ αν δεν είχε τον ενθουσιασμό (;) που (θα πρεπε να) του δίνουν 8 νίκες σε 9 ματς στο πρωτάθλημα. Αλλά είπαμε: για να είσαι μεγάλη ομάδα πρέπει να σέβεσαι το κοινό σου κι όχι απλά να παίζεις, όσο χρειάζεται, για να κερδίζεις.

Βροχή τα γκολ στο Γιουρόπα λιγκ

Ο Ολυμπιακός έκανε μια επιβλητική εμφάνιση μεγάλης ομάδας κόντρα στη κακόμοιρη Ντουντελάνζ: την σεβάστηκε και την διέλυσε, αλλά αν πάει στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ με την ψευδαίσθηση ότι έλυσε τα προβλήματά του ο Δώνης θα τον προσγειώσει άσχημα. Κάποτε ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ και την Κυριακή έχασε από τον ΠΑΟ με κάτω τα χέρια: για να έχει τύχη στο ντέρμπι πρέπει να πάει και στο ντέρμπι για να δώσει απαντήσεις – πρώτα από όλα στον εαυτό του. Πρόοδος υπάρχει, αλλά μολονότι τα περιθώρια βελτίωσης είναι πολλά, οι αδυναμίες δεν γιατρεύτηκαν: θα μιλούσα διαφορετικά, αν τα γκολ χθες τα έβαζαν ο Ποντένσε, ο Ναουέλ, ο Φετφατζίδης, ο Νάτχο. Για την ώρα κάνω απλά μια επισήμανση: ο Ολυμπιακός που στο πρωτάθλημα σκοράρει με το σταγονόμετρο στο Γιουρόπα λιγκ έχει από το καλοκαίρι πετύχει 18 γκολ σε 8 ματς! Μήπως γιατί χαίρεται τα ευρωπαϊκά του ματς πιο πολύ από αυτά που κάνει στο πρωτάθλημα; Μήπως γιατί σε αυτά δεν έχει την πίεση του πρωταθλητισμού που λόγω του ότι είναι καινούργια ομάδα τον βαραίνει; Δεν ξέρω, απλά ρωτάω χειροκροτώντας τη γκολάρα του Λάζαρου, που αν είναι να βάζει τέτοια γκολ, ας χάνει όσα θέλει…