Σήμερα ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ που λέγεται Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η Εθνική μας στο Μιλάνο, όπου θα δώσει τα ματς της πρώτης φάσης, με σκοπό να πάει στο Βερολίνο και να διεκδικήσει μετάλλιο κάνει πρεμιέρα κόντρα στην Κροατία. Στον πάγκο έχει αυτή τη φορά τον Δημήτρη Ιτούδη. Και στο γήπεδο θα έχει ηγέτη τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πιο ώριμο από ποτέ.
Το πρώτο ζητούμενο
Όταν ο Γιάννης είναι στο παρκέ η ομάδα μας έχει άλλη ποιότητα και άλλη δυναμική: το είδαμε στο ματς με την Ισπανία – το πρώτο από τα φιλικά που η Εθνική μας έδωσε στην προετοιμασία της – το είδαμε και στο Βελιγράδι στο ματς με τους Σέρβους για τα προκριματικά του μουντομπάσκετ. Ελπίζω να το δούμε και τώρα κι αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο σε αυτό το τουρνουά: να ξεπεράσει ο Γιάννης την κακοδαιμονία που χαρακτηρίζει τα μέχρι τώρα περάσματά του από την Εθνική.
Μέχρι τώρα παρά τη μεγάλη του θέληση να βοηθήσει την Εθνική, ο πρωταθλητής και δυο φορές ΜVP στο NBA, έχει να θυμάται μαζί της μόνο καταστροφές. Η τελευταία του παρουσία, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2019 στην Κίνα είχε ολοκληρωθεί με τον πλέον δραματικό τρόπο. Η Εθνική μας, πληρώνοντας μια ανόητη ήττα από την Βραζιλία στον πόντο, έπρεπε να κερδίσει με 12 πόντους την Τσεχία για να συνεχίσει στους «οκτώ» διεκδικώντας ένα μετάλλιο. Κέρδισε με 7 πόντους τελικά κι ένας από τους λόγους που δεν τα κατάφερε ήταν και η αποβολή του Γιάννη, τον οποίο κάποιοι απίθανοι διαιτητές υποχρέωσαν να φύγει από το γήπεδο δίνοντάς του ένα επιθετικό φάουλ, που το να το πεις αυστηρό είναι άδικο: ανύπαρκτο ήταν.
Σε αυτό το τουρνουά, στο τελευταίο που είδαμε το Γιάννη, η εικόνα των παιγνιδιών ήταν όμοια: τέσσερις παίκτες των αντιπάλων έχτιζαν ένα ανθρώπινο τοίχος μπροστά στο καλάθι τους κάθε φορά που αυτός έπαιρνε τη μπάλα. Το «ο Γιάννης εναντίον τεσσάρων», είχε πει τότε ο Ρικ Πιτίνο, «θα μπορούσε να είναι κι ο τίτλος εκείνου του τουρνουά». Και δεν θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα τώρα: η ελπίδα μας είναι ο Γιάννης να είναι καλά ώστε να αγωνιστεί και να δείξει στο παρκέ την ωριμότητα του αξιοποιώντας τους συμπαίκτες του κάθε φορά που όλη η πεντάδα των αντιπάλων θα τον κυνηγάει!
Τα πολύ βασικά
Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Είναι βασικό φυσικά να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Παπαγιάννης και ο Σλουκάς. Ο πρώτος θα λείψει σίγουρα απόψε με την Κροατία. Ο δεύτερος είναι μυστήριο: στην προετοιμασία δεν αγωνίστηκε καθόλου. Ο Σλούκας έχει ακόμα κάποιες ενοχλήσεις που ελπίζει πως θα τις ξεπεράσει, θεωρώ δεδομένο ότι θα σφίξει τα δόντια καθώς, αν αυτός ειδικά λείψει, ο Καλάθης και Ντόρσεϊ πρέπει να αγωνίζονται πάνω από 30 λεπτά σε κάθε σοβαρό παιχνίδι. Τα υπόλοιπα που χρειάζονται είναι νομίζω απλά. Η Εθνική μας πρέπει να έχει καλό ποσοστό στα τρίποντα και μια σοβαρή επιθετική απόδοση στο σετ παιχνίδι: καμιά ομάδα δεν κέρδισε ποτέ μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα γιατί οι παίκτες της ήταν καλοί απλά στο ανοιχτό γήπεδο. Πρέπει επίσης να μη δούμε τραγικά ποσοστά στις βολές (όπως τα παιχνίδια προετοιμασίας) διότι είναι δεδομένο ότι τους Αντετοκούνμπο (και τους τρεις) όλοι θα τους στείλουν στις γραμμές των βολών συχνά.
Επίθεση και ό,τι βγει
Η Εθνική μας πρέπει να παίξει σωστά στην επίθεση διότι σε αυτό το τουρνουά θα τα καταφέρουν όσοι μπορέσουν να σκοράρουν και να δημιουργήσουν: οι άμυνες θα είναι χρήσιμες στους ημιτελικούς και στον τελικό, αλλά οι επιθέσεις είναι αυτές που θα κρίνουν ποιες ομάδες θα φτάσουν μέχρι την τετράδα. Το λέω γιατί οι ομάδες με επιθετικό ταλέντο είναι αυτή τη φορά πάρα πολλές. Αλλά και γιατί τα τελευταία δεκατρία χρόνια που η ομάδα αυτή δεν κερδίζει τίποτα, ο λόγος των αποτυχιών της είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος: κολλάει στην επίθεση! Απόψε πχ παίζει με τους Κροάτες. Χθες σκεφτόμουν ότι με την Κροατία στην Ιταλία έχει γνωρίσει στο Προολυμπιακό του 2016 μια από τις πιο οδυνηρές της ήττες χάνοντας το εισιτήριο για το Ρίο γιατί έμεινε σχεδόν επτά λεπτά χωρίς πετύχει καλάθι κι έχασε 66-61. Και είχε μάλιστα και το Γιάννη.
Χωρίς αυτόν, είχε κολλήσει στο καθοριστικό ματς με τους Ρώσους στο τελευταίο Πανευρωπαϊκό το 2017. Μετά από ένα κάκιστο ξεκίνημα στη διοργάνωση (με ήττα ακόμα και από την Φινλανδία του Κόπονεν) η Εθνική μας αναστήθηκε, απέκλεισε την Λιθουανία και βρήκε στα προημιτελικά του Ρώσους. Ηταν 11 πόντους μπροστά και τελικά αποκλείσθηκε γιατί έμεινε στους 69 πόντους.
Σκληρός ο ανταγωνισμός
Το τουρνουά είναι ισορροπημένο, αν και όπως είναι το ταμπλό διαμορφωμένο οι Σέρβοι μοιάζουν να είναι οι τυχεροί της υπόθεσης: στα μάτια μου έχουν εύκολη δουλειά τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά, αν κερδίσουν τον όμιλο τους. Φυσικά συμβαίνει να έχουν και μια ομαδάρα, αφού στην τωρινή Σερβία υπάρχει ο Γιόκιτς δηλαδή ο καλύτερος του NBA και ο Μίσιτς δηλαδή ο MVP της Ευρωλίγκας και δίπλα τους υπάρχουν πολλοί παίκτες με εμπειρίες (Λούσιτς, Γιάραμας, Κάλινιτς κτλ) και την καλή συνήθεια να πρωταγωνιστούν στις ομάδες τους. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι Σέρβοι. Η παρουσία του Ντόνσιτς εκτοξεύει την ποιότητα της Σλοβενίας – κατόχου του τίτλου. Οι Λιθουανοί έπαιξαν χθες ωστόσο την πρωταθλήτρια Ευρώπης στα ίσια έχοντας τον Σαμπόνις, τον Γκριγκόνις, τον Γιακουμπάιτις και φυσικά τον Βαλαντσιούνας. Οι Γάλλοι με τους πολλούς ψηλούς και τον Οκόμπο έμοιαζαν μια χαρά ομάδα, παρόλο που δεν έχουν αυτή τη φορά τον Ντε Κολό και τον Μπατούμ: κι όμως χθες βράδυ η Γερμανία του Σρέντερ, του Βάγκνερ και του Μαντάο Λο τους διέλυσε. Οι Κροάτες έχουν το Χεζόνια και τρεις έμπειρους βετεράνους (τον Μπογκντάνοβιτς, τον Σάριτς και τον Σίμον), οι Ιταλοί έχουν μια σκληρή ομάδα αυτή τη φορά και οι Τούρκοι είναι αξιοσέβαστοι αφού έχουν τον Αταμάν στο πάγκο, τον Λάρκιν και τον Σανλί στο γήπεδο και τρεις παίκτες που βγάζουν το ψωμί τους στο NBA (Σενγκούν, Κορκμάζ και Οσμάν). Πριν αρχίσει η διοργάνωση, λίγοι υπολογίζουν τους μόνιμους στο βάθρο Ισπανούς: στην πρεμιέρα τους απέναντι στη Βουλγαρία έκαναν ένα κανονικό πάρτι. Θα περάσουμε ωραία.
Ελπίδες και όνειρα
Εχει ελπίδες η Εθνική μας για μετάλλιο; Από το 2009, όταν και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία, η κάποτε «επίσημη αγαπημένη» και «δυο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης» ζει μια συνεχή επανάληψη αποτυχιών - σαν να είναι εγκλωβισμένη σε ένα εφιάλτη. Το 2011 τη Λιθουανία, το 2013 στην Σλοβενία, το 2015 στη Γαλλία και το 2017 στην Τουρκία δεν πλησίασε την τετράδα. Εκτοτε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν ξαναείχαμε εξαιτίας της πανδημίας. Σε όλες αυτές τις διοργανώσεις η Εθνική μας κατέβηκε περίπου ως φαβορί – με μια υπερβολική αισιοδοξία που κατέληξε να μοιάζει με έπαρση. Αυτή τη φορά η ομάδα πάει στο Μιλάνο προσγειωμένη, ίσως γιατί οι πολλοί τραυματισμοί (και οι πόνοι του Γιάννη στη μέση) δεν επέτρεψαν μεγάλα λόγια. Το όνειρο της δεν είναι καθόλου τρελό.
Η κλήρωση δημιούργησε στην Εθνική μας ένα κομμάτι δύσκολο δρόμο κι όχι μόνο γιατί στον όμιλο θα έχει την Κροατία και την γηπεδούχο Ιταλία. Το θέμα είναι ότι στον προημιτελικό, είτε κερδίσει τον όμιλο είτε προκριθεί ως δεύτερη, θα αντιμετωπίσει ή την Γαλλία ή την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία του Ντόνσιτς ή την φιλόδοξη Λιθουανία. Παραδόξως θα ήταν μάλλον καλύτερα για την Εθνική μας να περνούσε τρίτη από την όμιλο, πίσω δηλαδή από τους γηπεδούχους Ιταλούς και τους πάντα σκληρούς Κροάτες. Αλλά όταν έχεις το Γιάννη αυτά ως σκέψεις απαγορεύονται. Τέρμα το γκάζι και φύγαμε…
