Η τελευταία συζήτηση για τα αθλητικά μας, λίγο πριν η χρονιά φύγει οριστικά, αφορά την βράβευση του Λευτέρη Πετρούνια, ως αθλητή της χρονιάς. Είναι μια συζήτηση, που έγινε τις προηγούμενες μέρες κάπως υπόγεια, χωρίς θεαματικές τοποθετήσεις κι άνοιξε μετά την βράβευση του γυμναστή, την οποία ευτυχώς κανείς ανοιχτά δεν τόλμησε να αμφισβητήσει. Όμως κάτι ρητορικές ερωτήσεις για το τι άλλο πρέπει να κάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για να ψηφιστεί αθλητής χρονιάς κυκλοφόρησαν. Και στάθηκαν και αιτία για συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές: άλλωστε οι αντιρρήσεις είναι στο αίμα μας.
Ένα παιδί – θαύμα
Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένα παιδί – θαύμα: κανείς άλλος Έλληνας αθλητής μέσα στη χρονιά που φεύγει δεν είχε την δική του προβολή και πρέπει να πούμε πως αυτή η προβολή υπήρξε δίκαιη. Προφανώς βοηθά και η πασαρέλα, αφού το ΝΒΑ είναι ό,τι λαμπερότερο υπάρχει στον χώρο του παγκόσμιου μπάσκετ, αλλά ο Γιάννης την συμμετοχή του σε αυτό την κέρδισε με τις δυνάμεις του και τη δουλειά του: δεν του την χάρισαν. Η πρόοδος του Αντετοκούνμπο, μέσα στη χρονιά που τελειώνει, υπήρξε κάτι απίστευτο – σίγουρα μοναδικό όταν μιλάμε για Ελληνες αθλητές. Ο Γιάννης έγινε πρωταγωνιστής σε χρόνο ρεκόρ, μια ολόκληρη ομάδα του ΝΒΑ βασίζεται πλέον πάνω του, έφτασε να αγωνιστεί στο Αll Star Game, συγκρίνεται ήδη με τους θρύλους του αθλήματος και το σπουδαιότερο δεν σταματά να γίνεται καλύτερος. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και του χρόνου ο πιο βελτιωμένος Έλληνας αθλητής και όταν αυτή η βελτίωση καταγράφεται στο υψηλότερο επίπεδο είναι κάτι για τα δικά μας δεδομένα πρωτοφανές. Το μέλλον είναι όλο δικό του. Αλλά το παρών ανήκει σε αυτό το σπουδαίο μοναδικό αθλητή που λέγεται Λευτέρης Πετρούνιας και δίνει μαθήματα ζωής.
Ο πρωταθλητής της Ελλάδας της κρίσης
Κι ο Πετρούνιας έχει πετύχει τα πάντα μόνος του – δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Μόνο που η δική του πορεία προς την κορυφή έγινε εδώ, στην Ελλάδα της κρίσης δηλαδή. Ο Πετρούνιας προπονείται σε γυμναστήρια χωρίς θέρμανση, πάλεψε με τον εαυτό του για να βρει μέσα του την πίστη να μην τα παρατήσει, κέρδισε στο Ρίο το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, όχι ως αουτσάιντερ, αλλά ως απόλυτο φαβορί και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε λεπτό για να χαρεί την δικαίωση του μεγάλου αγώνα του. Πέρυσι, δουλεύοντας στις ίδιες αντίξοες συνθήκες, τις οποίες είχε το σθένος να θυμίσει και στον πρωθυπουργό της χώρας, έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, δηλαδή πάλι πρώτος των πρώτων. Γύρω από το αγώνισμά του δεν υπάρχει ένας χορός εκατομμυρίων, οι δημοσιογράφοι τον θυμούνται μόνο όταν φέρνει επιτυχίες, η προβολή του δεν είναι καθημερινή γιατί οι μεγάλοι αγώνες του είναι συγκεκριμένοι. Η προετοιμασία του, όμως, για να είναι έτοιμος την μεγάλη στιγμή είναι ασταμάτητη και η διατήρηση της πρωτιάς του ένα αληθινό έργο ζωής. Ο Πετρούνιας πορεύεται μόνος σε ένα πραγματικό στίβο μάχης: δυναμώνει μέρα με τη μέρα μακριά από μας – οφείλουμε να δείξουμε σεβασμό σε αυτό τον δύσκολο δρόμο του. Νομίζω ο πρώτος, που αυτό το πιστεύει, είναι ο ίδιος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που από μοναχικούς και δύσκολους δρόμους ξέρει καλά.
Μια μεγάλη διαφορά
Νομίζω ότι η χώρα έχει τη σπάνια τύχη να έχει δυο υπεραθλητές – κορυφαίους στα σπορ που έχουν διαλέξει να πρωταγωνιστήσουν. Μόνο που ανάμεσα στους δυο υπάρχει μια τουλάχιστον διαφορά: ο Πετρούνιας είναι ήδη στην κορυφή του κόσμου στο αγώνισμά του, ενώ ο Γιάννης παλεύει ακόμα να φτάσει. Ο Γιάννης γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος, αλλά η πιστοποίηση της προόδου απαιτεί κι άλλα πολλά: πρώτα από όλα την διεκδίκηση ενός μεγάλου τίτλου. Προφανώς δεν χρειάζεται να κερδίσουν οι Μπακς τον τίτλο του ΝΒΑ για να τον ψηφίσουμε καλύτερο Ελληνα αθλητή, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τίτλοι που ελπίζουμε ο Γιάννης μελλοντικά να διεκδικήσει: πρώτα από όλα όλοι θέλουμε να τον δούμε να κάνει σπουδαία πράγματα με την Εθνική ομάδα. Δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία πως η καλοκαιρινή του απουσία στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στοίχισε στην Εθνική: μπορεί να ήταν επιβεβλημένη – δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι ο Γιάννης μπορούσε να παίξει και προτίμησε να μην αγωνιστεί. Ωστόσο παραμένει το γεγονός ότι εκείνη του η απουσία μας πλήγωσε – σίγουρα πλήγωσε και τον ίδιο. Θα ήταν κομμάτι παράξενο να ψηφίσουμε ως κορυφαίο αθλητή της χρονιάς κάποιον, επειδή μας έλειψε. Και μάλιστα την ίδια στιγμή να μην δώσουμε το σχετικό βραβείο σε αυτόν που δεν λείπει ποτέ.
Ωραίες ιστορίες και οι δυο
Ο Πετρούνιας είναι μια ωραία ιστορία – δεν είναι απλά ένας απόλυτα επιτυχημένος αθλητής. Πατάει με τα δυο του πόδια στη γη, ζει αναμεσά μας, είναι η απόδειξη πως ακόμα και δουλεύοντας εδώ, στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, μπορεί να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Το παλληκάρι έχει τον αέρα του σταρ – κυρίως, όμως, είναι ένας λαμπρός αθλητής που αντέχει το βάρος της επιτυχίας και για αυτό μπορεί και την επαναλαμβάνει. Στο πρόσωπο του Πετρούνια βραβεύεται η συνέπεια, η επιμονή, η δύναμη, η πίστη. Το ωραίο είναι ότι όλα αυτά μπορείς και να τα πεις για τον Γιάννη: και η δική του ιστορία είναι σπάνια, και η δική του θέληση γιγάντια, και η δική του δύναμη πρωτοφανής. Μόνο που ο Γιάννης έχει να σκαρφαλώσει πολλά βουνά ακόμα: ο Ελληνας αθλητής της χρονιάς δεν αρκεί να είναι χαρισματικός, υπέροχος, αξιοζήλευτος και καταπληκτικός, χρειάζεται να φορά και τη φανέλα με το εθνόσημο. Με αυτή περιμένουμε να καμαρώσουμε τον Γιάννη και θα περιμένουμε όσο κι αν χρειαστεί, αλλά στο μεταξύ θα χειροκροτήσουμε τον Λευτέρη και θα τον παρακαλέσουμε να συνεχίσει.
Γιατί έχουμε καταλάβει όλοι πως όσο αγωνίζεται θα είναι πάντα πρώτος. Και γιατί έχει αυτό το ωραίο φωτεινό πρόσωπο, όπως όλοι εκείνοι που εκτός από προσόντα, έχουν και μια μεγάλη καρδιά. Γιγάντια.
