Στον Κώστα Φορτούνη χρειάστηκαν ακριβώς έξι μήνες για να ξαναπατήσει το χόρτο του γηπέδου: για τον ίδιο πρέπει να ήταν μήνες που άργησαν βασανιστικά να περάσουν. Ο τραυματισμός του σε εκείνο το ασήμαντο φιλικό με το Αμβούργο ήρθε στην καλύτερή του στιγμή: είχε μόλις υπογράψει το νέο του συμβόλαιο και κυρίως ένοιωθε πιο ώριμος και σίγουρος από ποτέ – κι αυτό το καταλάβαινες στο παιγνίδι του. Στο ασήμαντο χθεσινό ματς κυπέλλου με την Καλαμάτα, όταν μπήκε στο γήπεδο, όποιος ήταν στο Καραϊσκάκη σηκώθηκε και τον χειροκρότησε: κι όλοι σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα – πόσο δηλαδή τους έλειψε ο Κώστας Φορτούνης. Αν αγαπάς το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο.

Ο μόνος για τον οποίο μιλάει

Ο Πέδρο Μαρτίνς μιλάει σπάνια για κάθε παίκτη μεμονωμένα μετά το τέλος των ματς. Δεν τον έχω ακούσει να λέει σχεδόν τίποτα για τον Σεμέδο, τον Γκιγιέρμε, τον Ποντένσε – ακόμα και μετά από ματς που αυτοί όχι απλά διακρίθηκαν, αλλά καθόρισαν με την απόδοσή τους το αποτέλεσμα. Για να πει κάτι για τον Ελ Αραμπί πρέπει αυτός να έχει βάλει τρία γκολ, όπως στη Λαμία. Για να μιλήσει για το Σα πρέπει να χει πιάσει πέναλτι, όπως στην Κωνσταντινούπολη με την Μπασακσεχίρ. Κι όμως αυτός ο τόσο φειδωλός σε κομπλιμέντα προπονητής για τον Φορτούνη όλο αυτό τον καιρό μιλούσε συνεχώς, επισημαίνοντας την απουσία του, κι ας κατάφερε ο Ολυμπιακός, χάρη και στις δικές του ιδέες να τον αντικαταστήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Μαρτίνς έπαιξε όλο αυτό τον καιρό με «δεκάρι» τον Βαλμπουενά, (αλλά σε κάποια ματς και με «δεκάρι» τον Ποντένσε ή ακόμα και τον Μασούρα(!) και τον Καμαρά), έμαθε χωρίς να έχει στη διάθεσή του φιλικά ματς προετοιμασίας τον Ολυμπιακό να παίζει 4-3-3, βρήκε σχήματα στην επίθεση που δεν είχε δοκιμάσει το καλοκαίρι και πήρε σημαντικά αποτελέσματα χωρίς τον τραυματία αρχηγό της ομάδας του, αλλά σε κάθε ευκαιρία τόνιζε το πόσο του λείπει. Γιατί και ο Μαρτίνς είναι ποδοσφαιρόφιλος κι όποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο αγαπάει τον Κώστα Φορτούνη.

Σε μια ιδανική κατάσταση

Πέρυσι ο Φορτούνης έκανε μια τρομερή χρονιά γιατί συνέβησαν ταυτόχρονα δυο σπάνια στην Ελλάδα πράγματα: ο ίδιος ήταν ο λόγος που έκαναν σημαντικά πράγματα κάποιοι συμπαίκτες του απογειώνοντας την δυνατότητα της προσφοράς τους, αλλά και η ομάδα στήθηκε υποδειγματικά γύρω του, ώστε αυτός να μπορεί να δίνει στο γήπεδο τον καλύτερο εαυτό του. Υπήρξε ένας ωραίος επιθετικός παραγωγικός Ολυμπιακός χάρη στο Φορτούνη, αλλά υπήρξε κι ένας σωστά δομημένος και προσεχτικά σχεδιασμένος Ολυμπιακός για το Φορτούνη. Ο Φορτούνης βρέθηκε σε μια κατάσταση σχεδόν ιδανική - πραγματικά σπάνια.

Οι εμπνεύσεις του Φορτούνη, η ικανότητα του στη μεταφορά της μπάλας, οι αλλαγές του παιγνιδιού και η ικανότητα του να συνεργάζεται με συμπαίκτες σε λίγα τετραγωνικά υπήρξαν πράγματα ιδιαίτερα ευεργετικά για πολλούς. Χάρη στο Φορτούνη ο Χριστοδουλόπουλος προσαρμόστηκε σε χρόνο ρεκόρ: το καλοκαίρι του 2018 στα ματς με την Λουκέρνη και την Μπέρνλεϊ οι δυο τους έπαιζαν μόνοι τους – σαν να είναι στην ίδια ομάδα χρόνια. Χάρη στο Φορτούνη βρήκε ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο ο Γκερέρο και σκόραρε στο δεύτερο γύρο ασταμάτητα ο Χασάν. Χάρη στα χτυπήματα του σε κόρνερ και φάουλ έβρισκαν γκολ οι κεντρικοί αμυντικοί: ο Σισέ πρώτος από όλους. Χάρη στις δικές του διαγώνιες πάσες μπήκε αμέσως στο σχήμα σκοράροντας ο Μασούρας, που το παιγνίδι του το καταλαβαίνει. Ο Φορτούνης πέρυσι κρατούσε τη μπάλα λίγο παραπάνω και όλοι γύρω του ζούσαν για τις πάσες του – αν δεν αποφάσιζε να γίνει σκόρερ ο ίδιος. Αυτός και η απόδοσή του ήταν ο βασικός λόγος που το Καραϊσκάκη παρέμεινε γεμάτο σε όλα τα ματς μέχρι το τέλος της χρονιάς – το πρωτάθλημα είχε χαθεί και το γνώριζαν όλοι, αλλά το να βλέπεις ωραίο ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με το κυνηγητό των τίτλων. Το ωραίο ποδόσφαιρο προέκυψε και γιατί στην ομάδα υπήρξαν παίκτες που έπαιξαν για τον Φορτούνη. Ο Γκιγιέρμε από τη στιγμή που καθιερώθηκε του χάρισε μέτρα και χώρους: δεν χρειαζόταν πια να γυρνά πίσω από τη σέντρα για να πάρει τη μπάλα. Ο Μπουχαλάκης και ο Καμαρά έτρεξαν σε κάθε περίπτωση για χάρη του χωρίς να του στερούν τη μπάλα. Ο Ποντένσε με τις ντρίπλες του υποχρέωνε τους κόφτες του αντιπάλου να τρέχουν να βοηθήσουν τα ακραία μπακ κι ο Φορτούνης γλύτωνε από όποιους σε άλλα χρόνια κολλούσαν πάνω του. Οι σέντερ φορ του άνοιγαν χώρους – ο Γκερέρο, όταν ο Ολυμπιακός αμυνόταν, βρισκόταν συχνά πίσω από αυτόν κι έτρεχε για χάρη του.

Απαλλαγμένος από την υποχρέωση της ανασταλτικής δουλειάς ο Φορτούνης έβαζε τις πινελιές του επιβραβεύοντας τον κόσμο για την επιμονή του: στην περίπτωσή του ο Ολυμπιακός κατάφερε να μεγαλώσει σωστά ένα ποδοσφαιριστή. Δεν είναι φυσικά ο πρώτος (το κάνει συχνά και το κάνε και φέτος με τον καλό Τσιμίκα) αλλά η θέση που παίζει ο Φορτούνης είναι δύσκολη και το να μεγαλώσεις κάποιον για να γίνει καλός σε αυτή θέλει υπομονή μεγάλη. Ισως ο τραυματισμός του να ήταν τελικά ένα είδος τελευταίας δοκιμασίας: αν τον ξεπεράσει και αρχίσει γρήγορα να παίζει τη μπάλα που έπαιζε, δεν τον σταματά πλέον κανείς από το να βρει μια θέση δίπλα στους αληθινά μεγάλους, αυτούς που καθόρισαν την εποχή τους, αλλά και το γούστο μας.

Θα εξαφανιστούν όλοι

Η απουσία του Φορτούνη έδωσε πιστεύω στον κόσμο του Ολυμπιακού  τη δυνατότητα να εκτιμήσει κάποιους άλλους που όσο έλειπε έδωσαν πολλά παραπάνω. Ο Βαλμπουενά ήρθε να δώσει ποιότητα και ανάσες σε κάποιους βασικούς και βρέθηκε να παίζει «δεκάρι» στα 35 του – το κανε με την κλάση του και το κοφτερό μυαλό του. Χωρίς τις πάσες του Φορτούνη ο Μασούρας έπρεπε να κάνει πιο πολλές προσωπικές ενέργειες ξεκινώντας πιο μακριά από την περιοχή – μερικοί που δεν το καταλαβαίνουν το παρεξηγούν. Χωρίς τον Φορτούνη οι κόφτες ασχολήθηκαν ευκολότερα και πιο πολύ με τον Ποντένσε, που φέτος ίδρωνε κάθε τετραγωνικό μέτρο που κέρδιζε στο γήπεδο, χωρίς ποτέ να σταματήσει να προσπαθεί. Ολοι έχουν ανάγκη την επιστροφή του όσο κι αυτός, που φανερά λαχταράει να ξαναπαίξει το ποδόσφαιρο που ξέρει.

Λένε οι επικριτές του ότι δεν έχει δυναμισμό, πως συχνά χάνεται, πως σε μεγάλα ματς υποφέρει από τις κλωτσιές κτλ. Εγώ ξέρω ότι ο Φορτούνης είναι ο μόνος Ελληνας ποδοσφαιριστής από τον οποίο μπορείς να περιμένεις κάτι απρόβλεπτο – που καμιά φορά είναι και το εντελώς απλό. Κανένα μέτριο ή κακό του παιγνίδι δεν συγκρίνεται με την διάθεσή του να κερδίσει το χειροκρότημα από όποιον αγαπάει το σπορ. Για αυτό και την επιστροφή του την έχει ανάγκη, περισσότερο και από τον Ολυμπιακό, το δύσμοιρο ελληνικό μας πρωτάθλημα, το μόνο πρωτάθλημα στην Ευρώπη που νομίζεις πως οι παράγοντες, οι Φωτιάδες, οι Σκουλάδες, οι αρχιδιαιτητές, οι τηλεκριτικοί διαιτησίας, οι επιτετραμμένοι της FIFA, οι VAR και οι AVAR, οι οργανωμένοι και οι δημοσιογράφοι είναι πιο σημαντικοί από τους παίκτες. Κανείς τους δεν είναι.

Ένα δυο μαγικά από τα δικά του να κάνει ο Φορτούνης και θα εξαφανιστούν όλοι τους…