Θα το πω χωρίς καμία εισαγωγή: γίνεται υπερβολική κριτική στον Πέδρο Μαρτίνς (και κατ επέκταση στον Ολυμπιακό) για λάθος λόγους. Ποτέ δεν είναι κακή η κριτική. Πρέπει να γίνεται ακόμα κι όταν σε μια ομάδα μοιάζουν όλα να πηγαίνουν καλά. Αλλά στην περίπτωση του Μαρτίνς  είναι σαν να υπάρχουν πάρα πολλοί που περίμεναν στη γωνία τον προπονητή και την ομάδα. Και επειδή στα πιο πολλά από αυτά που του προσάπτουν δεν έχουν δίκιο, όλο αυτό μπορεί να δημιουργήσει μόνο επιπλέον εκνευρισμό. Με κόστος.

Δεν είναι δυνατόν

Υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορεί να γίνει κριτική στον Μαρτίνς και εγώ του έχω κάνει αρκετή – κι όχι μόνο φέτος. Αλλά αυτά που ακούω και διαβάζω είναι υπερβολικά και σχεδόν ακατανόητα στην έντασή τους, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως λέγονται από οπαδούς της ομάδας που θα πρεπε στη δυσκολία της να της συμπαραστέκονται. Επισημαίνω κάτι απλό: ότι μπορεί το πρωτάθλημα να μην έχει τελειώσει, αλλά ο Ολυμπιακός έχει μια μόνο ήττα σε αυτό (ενώ ο ΠΑΟΚ έχει έξι και η ΑΕΚ εννιά) και προηγείται στη βαθμολογία με 11 βαθμούς και χάρη και στον προπονητή του. Που δεν είναι δυνατόν να τα έχει κάνει όλα λάθος και να έχει αυτά τα αποτελέσματα.

Πήρε λίγα, αλλά…

Ας θυμηθούμε λίγο κάποιες δυσκολίες που ο κόουτς φέτος αντιμετώπισε πριν τον στήσουμε στον τοίχο. Ο Μαρτίνς έχασε, όχι με δική του ευθύνη, τον Σεμέδο πάνω στον οποίο στηριζόταν η άμυνά του: αν ο Πορτογάλος αποδείχτηκε τρελός για δέσιμο δεν φταίει ο προπονητής. Εχασε επίσης στην προετοιμασία τον Φορτούνη: όσο περίπλοκη και να ήταν η σχέση των δυο σε κάποιες περιπτώσεις, ο Ελληνας παίκτης ήταν πάντα στα σχέδια του κόουτς και στο περσινό πρωτάθλημα είχε εμπλοκή σε πάνω από δεκαπέντε γκολ. Θυμίζω επίσης ότι ο Ολυμπιακός έκανε μια ελλιπέστατη προετοιμασία εξαιτίας του κορωνοϊού και πως αποκλείστηκε από την Λουντογκόρετς στα πέναλτι: δεν ξεκίνησε τη σεζόν με ούριο άνεμο στα πανιά του.       

Είναι αλήθεια πως στην πορεία της σεζόν ο Ολυμπιακός πήρε λίγα από τα μεταγραφικά του αποκτήματα: αυτό όμως ισχύει για τα πιο πολλά – κι όχι μόνο για κάποιους παίκτες που ήταν επιλογή του κόουτς. Για ένα Ονιεκούρου που δεν τα πήγε καλά, υπάρχει ένας Γκάρι Ρόντριγκες που έβγαλε του κόσμου τα προβλήματα παρά τις βοήθειες που έδωσε. Για ένα Ρόνι Λόπεζ, που πρόσφερε λιγότερα από όσα όλοι περίμεναν, υπάρχει κι ένας Καρμπόβνικ, που κάπου χάθηκε χωρίς προηγουμένως να εντυπωσιάσει. Θέλω να πω ότι αντίθετα από αυτό που πολλοί πιστεύουν δεν υπάρχει ένας κακός Μαρτίνς που κάνει κακές υποδείξεις και κάποιοι άλλοι εντός Ολυμπιακού που κάνουν μόνο καλές: δυστυχώς κάποιες μεταγραφές βγαίνουν και κάποιες δεν βγαίνουν – φέτος η αστοχία ήταν λίγο μεγαλύτερη αλλά αυτό σε ό,τι αφορά τους ξένους έχει συμβεί σε όλες τις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό.

Ο Μαρτίνς τουλάχιστον πήρε αρκετά από τον Αγκιμπού Καμάρα, στήριξε τον Βατσλίκ όταν κάποιοι γκρίνιαζαν για τις εμφανίσεις του, βοήθησε τους Τικίνιο και Καρβάλιο να προσαρμοστούν γρήγορα μολονότι έρχονταν και οι δυο από ένα διάστημα απραξίας και σε αυτή τη δύσκολη χρονιά ο Ολυμπιακός είδε τον Ρέαπτσουκ να βελτιώνεται, τον Βρουσάι να αλλάζει θέση και να βοηθά την ομάδα και την καριέρα του, τον Κίτσο να φτάνει στην πρώτη ομάδα και τον Σισέ να κάνει την καλύτερη σεζόν του επιστρέφοντας από τη Γαλλία. Δεν έχει άραγε σε αυτά μερίδιο ο προπονητής; Μόνα τους έγιναν;

Εμμονές έχει όπως όλοι

«Εχει εμμονές» διαβάζω ο Μαρτίνς. Εχει όπως όλοι οι προπονητές – δουλειά ενός προπονητή είναι να έχει εμμονές, δηλαδή ξεκάθαρες προσωπικές ιδέες. Αλλά ποιες είναι αυτές οι εμμονές; Η στήριξη του Μαντί Καμαρά και του Ανδρέα Μπουχαλάκη; Όπως η σεζόν εξελίσσεται, πάλι καλά που αυτό συμβαίνει: από πουθενά δεν προκύπτει πως υπάρχουν κάποιοι πολύ καλύτεροι από αυτούς τους δύο, οι οποίοι θα μπουν και θα κάνουν συγκλονιστικά ματς. Ο καλός προπονητής ποτέ δεν πρέπει να παρατάει δυο στρατιώτες που έχουν παλέψει για αυτόν τρία χρόνια: θα ήταν άδικος άνθρωπος αν το έκανε και κανένας άδικος άνθρωπος δεν είναι καλός προπονητής. Ο Μαρτίνς στήριξε επίσης τον Βαλμπουενά (που όλοι θεωρούσαν τελειωμένο πέρυσι) και όπως έδειξε με την χρησιμοποίηση του Φορτούνη, αν ο παίκτης είναι έτοιμος θα πάρει την ευκαιρία του: δυστυχώς ακόμα δεν είναι και φάνηκε και την Κυριακή. Οι πάσες του ήταν καλές: τα σπριντ του όχι ακόμα αεράτα.  

Μπορούμε να κάνουμε κριτική στον Μαρτίνς; Φυσικά. Εγώ πχ λέω ότι στην πορεία της σεζόν άφησε πολύ νωρίς πίσω του αρκετούς παίκτες από τους οποίους θα πρεπε να πάρει πιο πολλά. Κακώς πχ έχουν παίξει τόσο λίγο ο Κουντέ, ο Ονιεκούρου κι ο Λόπεζ. Αλλά αν πχ χρησιμοποιούσε ως βασικό τον Ονιεκούρου με την ΑΕΚ, όσοι του την έχουν στημένοι θα φώναζαν (αν και εφόσον το αποτέλεσμα το επέτρεπε) ότι «στηρίζει μια μεταγραφή του ενώ ο παίκτης δεν κάνει». Εγώ επίσης πιστεύω πως κακώς άφησε στην άκρη το 3-4-3: αν θέλει να παίζει με αντεπιθέσεις, θα πρεπει η άμυνα του να εμπνέει εμπιστοσύνη – αυτό είναι που τον τελευταίο μήνα κομμάτι λείπει κι αν το χε κάνει στο Βικελίδης πχ δεν θα έχανε. Αλλά και πάλι όταν αυτό το επισήμανα άκουγα ότι στον Ολυμπιακό δεν ταιριάζει το σύστημα αυτό ιδεολογικά (!) και άλλα τέτοια. Δεν γίνεται όμως σε ένα προπονητή να κάνεις κριτική για όλα! Αν εκτιμάς το ότι σε άκουσε (;) και παρατάσσει ενδεκάδες επιθετικότερες πρέπει να τον στηρίζεις. Δεν μπορεί να φταίει κι όταν χρησιμοποιεί το επάρατο 3-4-3 κι όταν εμφανίζει ενδεκάδες πιο επιθετικές και η άμυνα δυσκολεύεται: είναι πολύ δύσκολο να γίνουν όλα αυτά μαζί και δείτε όλες τις άλλες ομάδες. Ο Λουτσέσκου την Κυριακή επειδή ήθελε να κερδίσει έπαιξε μετά από καιρό με τρεις κυνηγούς (Ζαμπά – Ακμπομ – Ζίφκοβιτς) και ένα δημιουργό (τον Ελ Καντουρί) και ο ΠΑΟΚ δέχτηκε δυο γκολ. Ο Γιοβάνοβιτς αποθεώνεται γιατί ανακάλυψε την χρησιμότητα των τριών στόπερ. Και στην ΑΕΚ χαίρονται με τον Οφριδόπουλο απλά γιατί δεν έχασε στο Καραϊσκάκη.  

Προφανώς και υπάρχει

Υπάρχει φυσικά ένα ζήτημα παιγνιδιού του Ολυμπιακού: προφανώς σε κάποια ματς μοιάζει να υπάρχει περισσότερο τακτική και λιγότερη δημιουργική ελευθερία. Υπάρχουν επίσης τακτικά δύσκολες συνυπάρξεις: ο Καρβάλιο με τον Αγκιμπού π.χ κινούνται στους ίδιους χώρους. Είναι επίσης άλλο πράγμα η τριάδα Εμβιλά – Καμαρά – Μπουχαλάκης κι άλλο το Γκιγιέρμε – Καμαρά – Μπουχαλάκης. Και σίγουρα ο Ολυμπιακός έπαιζε άλλη μπάλα με Τσιμίκα και Ελαμπντελαουί από αυτή που παίζει με Ρέαπτσουκ και Λαλά. Αλλά ο προπονητής δουλεύει με τους παίκτες που έχει κι όχι με φαντασιώσεις – με φαντασιώσεις γίνεται μόνο αυτό το είδος της παράλογης κριτικής: διάφοροι θυμούνται πολλά που υπήρχαν και φωνάζουν γιατί δεν τα βλέπουν, λες και οι παίκτες είναι πάντα ίδιοι και ο προπονητής δεν τους χρησιμοποιεί. Μια ομάδα είναι ομάδα και στους θριάμβους της και στις δυσκολίες της. Ο Μαρτίνς θα πρεπε να έχει πάρει πιο πολλά από πολλούς, αλλά αν το κανε ίσως δεν είχε σήμερα το +11 στη βαθμολογία: δουλεύει σε μια ομάδα που ο σκοπός της είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος – το να μην βγει και κανένας παίκτης δεν έγινε και κάτι, θα ρθει κάποιος άλλος. Ας μην το ξεχνάμε.

Δεν λέω πως δεν χρειάζεται κριτική: το να λες πχ πως θέλω να δω και καλύτερο ποδόσφαιρο είναι κατανοητό. Το να θες θέλω να χαθεί το πρωτάθλημα για να φύγει ο Μαρτίνς επειδή το χασε είναι παραλογισμός. Διότι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις αν όποιος θα ρθει θα φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει και ποδόσφαιρο καλύτερο. Ενώ είναι αμφίβολο αν θα έχει τέτοια εποχή και τον Ολυμπιακό έντεκα βαθμούς μπροστά…