Είναι ωραίο ότι ξαφνικά όλος ο κόσμος στη χώρα μας άρχισε να ξαναμιλάει για την Εθνική Ελλάδος. Αυτή η ομάδα του Γουστάβο Πογέτ είναι το αντίδοτο στην τοξικότητα του πρωταθλήματος. Έρχεται να θυμίσει σε ποιες αρχές πρέπει να βασίζονται οι ομάδες. Και αυτό μπορούμε να το πούμε ανεξάρτητα από το τι θα γίνει την Τρίτη στην Γεωργία. Ο Πογέτ κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα, δηλαδή ένα σύνολο από παίκτες που πρώτα απ’ όλα χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους. Και για την φανέλα που φοράνε.
Κανείς σχεδόν δεν είναι βασικός
Πολύ καιρό πριν, όταν ο Γουστάβο Πογιέτ ήταν μονίμως στο στόχαστρο μίας κάπως προκατειλημμένης κριτικής είχα γράψει ότι ο ομοσπονδιακός σε πολλά μου θυμίζει τον Οτο Ρεχάγκελ. Η μεθοδολογία του από την αρχή έμοιαζε σε πολλά με του Γερμανού. Αποφάσισε πχ γρήγορα ποιοι είναι οι βασικοί του και έκτοτε τους στηρίζει όλους. Αυτό το είδαμε και στο ματς με το Καζακστάν.
Πριν από το παιχνίδι ο Πογέτ έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην συνοχή των παλιών, που όμως δεν αγωνίζονται πολύ στις ομάδες τους, και στην φόρμα κάποιον νεότερων που κάνουν εξαιρετική χρονιά. Αποφάσισε να στηριχτεί στους παλιότερους και δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό. Αν σταθεί κανείς στο τι κάνουν οι ποδοσφαιριστές αυτοί φέτος στις ομάδες τους, η απόφαση του κόουτς μόνο απλή δεν ήταν. Ο Βλαχοδήμος στην Νότιγχαμ Φόρεστ δεν είναι βασικός. Ο Μπάλντοκ στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ αγωνίζεται λιγότερο από όσο ο Τσιμήκας στην Λίβερπουλ - κι αυτός αναπληρωματικός είναι. Ο Κουρμπέλης στην Τουρκία δε βρήκε μια ομάδα η οποία ξεκινάει από αυτόν: δυσκολεύτηκε στην Τραμπζονσπόρ, δυσκολεύεται και στην Καραγκουμρούκ – σε 13 ματς όλα κι όλα έχει αγωνιστεί φέτος. Ο Μάνταλος καιρό τώρα είναι ο 12ος παίκτης της ΑΕΚ. Δεν είναι βασικός ούτε ο Μασούρας στον Ολυμπιακό καθώς τις πιο πολλές φορές μπαίνει στο γήπεδο αλλαγή ενώ ο Πέλκας έχει μεν 17 συμμετοχές στην Μπασακσεχίρ αλλά έχει να αγωνιστεί βασικός από τον Ιανουάριο και ήταν δυο μήνες τραυματίας! Δέκα ματς όλα κι όλα έχει παίξει και ο Χατζηδιάκος στο Κάλιαρι: με άλλα όνειρα πήγε εκεί.
Όχι απαραίτητα τους ίδιους
Από την εντεκάδα που ξεκίνησε στο ματς με το Καζακστάν βασικοί και αναντικατάστατοι στις ομάδες τους είναι τρεις: ο Μαυροπάνος, ο Μπακασέτας και ο Ιωαννίδης. Θα έκανε τις ίδιες επιλογές ένας άλλος προπονητής στην θέση του Πογέτ; Αν βασιζόταν αποκλειστικά στην φόρμα των παικτών και στο πόσο αυτοί αγωνίζονται στις ομάδες τους όχι απαραίτητα. Τερματοφύλακας θα μπορούσε να παίζει ο αναντικατάστατος φέτος στον Ολυμπιακό Πασχαλάκης. Ο κόουτς θα μπορούσε να βρει θέση στου στόπερ για τον Κουλιεράκη, που πριν λίγες μέρες πέτυχε δύο γκολ στην νίκη του ΠΑΟΚ με 5-1 απέναντι στην Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Θα μπορούσε να έχει στο βασικό σχήμα τον Τζόλη και τον Κωνσταντέλια: σε μια χώρα που όλοι περιμένουν μικρούς μεσσίες αυτές οι επιλογές θα προκαλούσαν αποθέωση. Ο ομοσπονδιακός θα μπορούσε να καλέσει και τον φορμαρισμένο Κότσιρα και να τον χρησιμοποιήσει ως δεξί μπακ ή στα χαφ μιμούμενος το τρικ του Τερίμ. Πιθανότατα μια τέτοια ενδεκάδα θα κέρδιζε το Καζακστάν 7-0 ή και 8-0. Αλλά αν συνέβαιναν αυτά, το πιθανότερο είναι ότι θα ξαναζούσαμε την περίοδο που ομοσπονδιακοί προπονητές ήταν ο Αναστασιάδης και ο Τζον Φαν τ Σιπ ότανι στην Εθνική είχε χαθεί κάθε είδους ιεραρχία και κάθε είδους σειρά.
Ο πειρασμός που απέφυγε
Το πρώτο που απέφυγε ο Πογέτ όταν ήρθε στην Ελλάδα, ήταν ο πειρασμός να συνεχίσει τις πρακτικές των προηγούμενων δύο ομοσπονδιακών προπονητών, που κάλεσαν στην Εθνική ο καθένας τους πάνω από 50 παίκτες. Το πρόβλημα σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο ότι με πρακτικές αυτού του είδους δεν γίνονται ομάδες: είναι και ότι τρελαίνεται κι ο κόσμος και πιστεύει πραγματικά ότι η Ελλάδα είναι ένα είδος Βραζιλίας που βγάζει συνεχώς ποδοσφαιριστές ικανούς να παίξουν στην Εθνική και να κάνουν τη διαφορά. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται η μπάλα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια όταν εθνική μας δεν μπορούσε να κερδίσει το Κόσοβο, την Εσθονία και το Λίχτενσταϊν, είχε βγει ο σοβαρός Σιόβας και είχε πει ότι ο Σβάρνας για να παίζει βασικός στην Εθνική πρέπει να μάθει πολλά. Τον κατασπάραξαν στο διαδίκτυο κατηγορώντας τον ότι θέλει βασικούς τους φίλους του και ότι παρεμβαίνει στο έργο του προπονητή. Προσοχή: ο Σιόβας μίλησε για τον Σβάρνα, που αν ρωτήσεις δέκα Ελληνες που παίζει σήμερα οι έντεκα θα σου πουν δεν ξέρω. Όταν χάνεται η σειρά μπαίνει στην Εθνική από την πίσω πόρτα ο οπαδισμός. Σήμερα ποιος θα τολμούσε να υποστηρίξει ότι πρέπει στην εθνική να κληθεί πχ ο Πήλιος; Και ποιος θα πίστευε ότι αποτελεί παρέμβαση στον προπονητή μια δήλωση ενός ποδοσφαιριστή που θα έλεγε ότι στη θέση του αριστερού μπακ η ομάδα είναι καλυμένη με τον Τσιμίκα και τον Γιαννούλης;
Ανεξάρτητα από το πώς θα ολοκληρωθεί
Το βασικό στην περίπτωση της εθνικής του Πογέτ είναι ότι γνωρίζουμε την ενδεκάδα της αλλά και την δομή της. Μπορεί σε ένα παιχνίδι κάποιος να λείπει, ή σε ένα άλλο ο προπονητής να κάνει μια - δυο αλλαγές αλλά την ενδεκάδα του την ξέρουμε. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο για τις εθνικές ομάδες του Αναστασιάδη και το Φαν τ΄Σιπ; Δεν νομίζω.
Ανεξάρτητα με το πως θα ολοκληρωθεί το πράγμα, ο Πογέτ μας υπενθύμισε ότι η Εθνική πρέπει να είναι ομάδα. Να γνωρίζουμε τους ηγέτες της, τους βασικούς της και τους αναπληρωματικούς τους. Να ξέρουμε πως παίζει και τι μπορούμε από αυτή να περιμένουμε. Να δεχόμαστε τις κλήσεις του προπονητή, διότι αυτός έχει την ευθύνη. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα αυτή την ευθύνη ο Πογέτ την αναλαμβάνει χωρίς να έχει καν συμβόλαιο.
